11 Μαρτίου 2018 : Κυριακή Γ΄ Νηστειών (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΣ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ

Βρισκόμαστε στή μέση τής πορείας μας πρός τό Πάσχα. Καί ή Εκκλησία μας παρουσιάζει τόν αδιαμφισβήτητο νικητή τοϋ πασχαλινού θριάμβου! Ό σαρκωθείς Κύριος καί Θεός μας, πού τό Πάσχα θά τόν δοϋμε νά νικάει τόν θάνατο, έπιλέγοντας ελεύθερα τήν έως θανάτου υπακοή στον Πατέρα του, καλεί κι έμάς νά τόν επιλέξουμε ελεύθερα Σωτήρα μας, κάνοντας υπακοή στό θέλημα του.

Ελεύθερη επιλογή

Ό Βασιλεύς τής δόξης, έρχόμενος νά μας σώσει, μάς αποκαλύπτει τήν τεράστια αξία τοϋ θεόσδοτου δώρου τής έλευθερίας μας. Καί μάς κάνει τήν ύψιστη τιμή νά μάς ζητήσει νά συνεργαστούμε μαζί του, όχι γιά δικό του όφελος, άλλα γιά τή δική μας σωτηρία. Έπιλέγοντάς τον ελεύθερα Λυτρωτή μας, θά γίνει βέβαια ενδοξότερη ή νίκη τής Ανάστασης του. Όχι όμως γιατί έχει ανάγκη τήν επιλογή μας, άλλα γιατί Έκεϊνος, ό μόνος άνενδεής καί αύτάρκης, καταδέχεται νά θεωρεί δόξα του τή δική μας ελεύθερη συμμετοχή στή δική του νίκη κατά τής άμαρτίας καί τοϋ θανάτου.

Μόνο πού αυτή ή νίκη προϋποθέτει, καί γιά Εκείνον καί γιά μάς, άρση σταυρού. «Όπως Έκεϊνος «έκένωσε» τόν εαυτό του, άδειασε άπό τή θεία του δόξα καί σήκωσε τόν σταυρό τής υπακοής στον Πατέρα του έως θανάτου, έτσι κι έμεϊς καλούμαστε νά απαρνηθούμε καί νά αδειάσουμε άπό τόν αμαρτωλό εαυτό μας, καί νά σηκώσουμε τόν δικό μας σταυρό.

Ό σταυρός μας είναι, άφενός οι άκούσιες έξωτερικές θλίψεις, όπως άδικίες, άσθένειες, ανέχεια, καί αφετέρου ό έσωτερικός άγώνας νά νικήσουμε τά πάθη τής ψυχής μας. «Μάταιος καί άνώφελος είναι ό σταυρός μας, έστω κι αν είναι βαρύς», λέει ό Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, «αν δέν μεταβληθεί σέ σταυρό τοϋ Χριστού, μέ τό νά ακολουθούμε τόν Χριστό». Ούτε ή υπομονή στίς θλίψεις ούτε ή ούσιαστική θεραπεία μας άπό τά πάθη μπορούν νά είναι καρποί άνθρωποκεντρικών τεχνικών. Μόνο άν «χάσουμε» τήν «ψυχή» μας, «ένεκεν τοϋ Χριστοΰ καί τοΰ Ευαγγελίου του», μπορούμε αληθινά νά σωθούμε.

Ή σωτήρια απώλεια

Ποια είναι ή «ψυχή» πού πρέπει νά «απολέσουμε»; Έξηγεΐ πάλι ό Άγιος Ίγνάτιος: «Τόσο πολύ καί τόσο γερά ζυμώθηκε ή άμαρτία μέ τήν πεσούσα φύση μας, ώστε ό Λόγος τοϋ θεού δέν παύει νά τήν ονομάζει ψυχή τοϋ πεπτωκότος άνθρωπου». Έπομένως, γιά νά «απολέσει» κάποιος τήν ψυχή του ένεκεν τοΰ Χριστοϋ, σημαίνει ότι πρέπει νά άπελπιστεϊ ύγιώς άπό τόν πεσμένο έαυτό του, νά ξεχάσει τό παραμύθι ότι είναι αύτόφωχος, αύτόνομος καί αύτάρκης, νά πάψει νά πιστεύει σέ αύτολύτρωση καί αύτοθεραπεία, καί νά καταλάβει ότι είναι έτερόφωχος καί έτερόνομος, δηλαδή ότι σώζεται μόνο μέ τήν ελεύθερη καί ολόκαρδη υπακοή του στό θείο θέλημα. Τότε μόνο ό άνθρωπος «ευρίσκει τήν (χαμένη) ψυχή του». Τότε μόνο ζεί τό ψαλμικό: «Κύριος ποιμαίνει με καί ουδέν με ύστερήσει· τήν ψυχήν μου έπέστρεψεν» (22,1).

Γιά νά έπιστρέψει ό Χριστός τήν ψυχή μας άπό τήν αιχμαλωσία της στήν άμαρτία καί στόν θάνατο, έδωσε ελεύθερα τή ζωή του χύνοντας τό τίμιο αίμα του πάνω στόν σταυρό. Γί αύτό κανένα άντάλλαγμα δέν μπορεί νά ίσοσταθμίσει τήν αξία τής θυσίας του· ούτε όλόκληρος ό κόσμος. Καί γι΄ αύτό, ό σταυρός τοϋ Χριστοϋ είναι τό μεγαλύτερο καύχημά μας. Καί γίνεται τόσο μεγαλύτερη δόξα καί καμάρι μας, όσο δεχόμαστε εκούσια νά συσταυρωθοϋμε μέ τόν Χριστό, σταυρώνοντας τόν εγωισμό, τά πάθη καί τίς άμαρτωλές επιθυμίες μας.

«Όσο όμως μένουμε υπόδουλοι σ’ αύτά, τόσο δείχνουμε όχι «έπαισχυνόμεθα» καί αρνούμαστε τόν Χριστό καί τά λόγια του. Καί τότε κι Έκεΐνος θά «ντραπεί» νά μάς ομολογήσει ώς δικά του παιδιά ενώπιον τοϋ Πατέρα του, τήν ήμερα τής Δευτέρας Παρουσίας του.

Μήν άναβάλλεΐς!

Γεμάτη μέ αύτό τό φώς, πού δείχνει τί είναι αληθινή δόξα γιά τόν άνθρωπο καί τί ντροπή, μιά άγια μητέρα, στά χρόνια τής Τουρκοκρατίας, έκλεισε τήν πόρτα στόν άρνησίχριστο γιό της καί τόν έδιωξε μέ τά λόγια: «Ποιός είσαι έσύ; Φύγε! Έγώ δέν γέννησα Τούρκο, άλλα Νικόλαο χριστιανό». Ή σωστή αγάπη τής μητέρας του ξύπνησε τόν έξωμότη ραγιά. Μετάνιωσε αληθινά, έγινε μοναχός στό Άγιον Όρος μέ τό όνομα Νεκτάριος καί ξέπλυνε τήν άρνηση του μέ τό αίμα τοϋ μαρτυρίου του στίς 11 Ιουλίου 1820 στά Βουρλά τής Μ. Ασίας.

Τό ξέρουμε καλά άπό τό παράδειγμα τοϋ προδότη Ιούδα, όχι τό φιλάνθρωπο κάλεσμα τοϋ Χριστοϋ στή σωτηρία μέ τά λόγια «όστίς θέλει οπίσω μου έλθείν άπαρνησάσθω έαυτόν καί άράτω τόν σταυρόν αύτοϋ καί άκολουθείτω μοι», ύπόκειται σέ χρονικά όρια. Ό άγιος Ίννοκέντιος Βενιαμίνωφ τό επισημαίνει: «Χρόνια καί χρόνια χτυπάει ό Χριστός τήν πόρτα τής καρδιάς μας, γιά νά μάς ξυπνήσει καί νά μάς ξεσηκώσει τόν πόθο τής σωτηρίας. Μά, ώ συμφορά του εκείνου, πού επιμένει νά κωφεύει· καί τελικά ό Χριστός θά τόν παρατήσει καί σάν υιό τής άπωλείας θά τόν άρνηθεϊ». Μή γένοιτο, Κύριε!

Αρχιμ. Β.Λ.