25 Μαρτίου 2018 : Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Γιορτή έλευθερίας ό Εύαγγελισμός τής Θεοτόκου. Έρχε­ται έπιτέλους ό αληθινός έλευθερωτής μας, τόν όποιο, αίώνες πριν, τόν προανήγγειλαν οι Προφήτες καί μέ λαχτάρα τόν περί­μεναν οι δίκαιοι. Δέν εϊναι άγγελος οϋτε άνθρωπος. Είναι ό Υίός τοϋ Θεοϋ, πού σήμερα γίνεται καί υιός τής Παρθένου. Έκεΐνος, μέ άσύγκριτα μεγαλύτερη λαχτάρα άπό όση τόν περιμέναμε έ­μεϊς, περίμενε νά βρεθεί άνθρωπος, πού θά τοϋ έτοίμαζε «τό­πο νά κατοικήσει».

Ή ετοιμασία τοΰ θρόνου
Καί βρέθηκε ή Παρθένος Μαριάμ άπό τή γενιά τοϋ Δαβίδ, ή οποία «άπό τή στιγμή πού γεννήθηκε, οικοδομούσε κατάλυμα γιά Εκείνον- καί αγωνιζόταν νά καταστήσει τόν εαυτό της κατοι­κία τοϋ θεοϋ, τόσο ωραία πού νά είναι άξια γι’ αύτόν. Έτσι, ό­ταν ήλθε, τίποτε δέν βρήκε νά κατηγορήσει στά ανάκτορα ό Βα­σιλιάς» (Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας). Τόσο καθαρό καί άγιο ήταν τό «παλάτι», πού ετοίμασε ή Παρθένος. Τό λέει χαρακτηριστικά καί ένα τροπάριο τής έορτής: «Ψυχήν ήγνισε καί σώμα καθηγία­σε, ναόν εΐργάσατο χωρητικόν τοϋ Θεοϋ, σκηνήν θεοκόσμητον καί έμψυχον τέμενος».
Πώς τά κατάφερε ή μικρή κόρη τής Ναζαρέτ; Τά κατάφερε, γιατί είχε μάθει νά φυλάει καλά τήν πόρτα τοϋ «παλατιού». «Ε­λεγχε αυστηρά κάθε επισκέπτη λογισμό, επιθυμία, συναίσθημα, φαντασία, κάθε κίνηση ψυχής καί σώματος. «Ετσι ασκούσε καί κρατούσε δυναμικά τήν ελευθερία της, προστατεύοντας τόν έ­αυτό της άπό καταληψίες καί κλέφτες.
Αύτό φάνηκε ξεκάθαρα καί στήν επίσκεψη τοϋ αρχαγγέλου Γαβριήλ. Μόλις τόν είδε, «διεταράχθη», μάς λέει ό εύαγγελι­στής Λουκάς. Φοβήθηκε μήπως είναι κάποιος άπατηλός άγγε­λος, «κλέπτων τάς κατά τήν Εύαν άπερισκέπτους» (άγιος Γρηγό­ριος ό Παλαμάς). Κάποτε ένας έκπεσών άγγελος έξαπάτησε τήν άπερίσκεπτη Εύα καί τής έκλεψε ό,τι πολυτιμότερο είχε: τόν υ­γιή φόβο τοϋ θεοϋ καί τή σωτήρια υπακοή στην εντολή του. Καί αύτή ή απερισκεψία τής Εΰας έγινε αιτία σκλαβιάς καί θανάτου γι΄ αύτή καί γιά όλο τό ανθρώπινο γένος. Γι’ αύτό καί ή Παναγί­α «τόν άσπασμόν άνεξετάστως ού παρεδέξατο». Καί μόνο όταν ό αρχάγγελος διέλυσε τόν θεοφιλή φόβο της, «τοϋ άνοιξε τήν πόρτα», γιά νά τής μεταφέρει τήν πιό χαρούμενη είδηση, πού ά­κουσε ποτέ ή άνθρωπότητα.

Ή σωτήρια άπάντηση
Άλλα καί όταν άκουσε όχι ό θεός τήν καλεί νά τήν κάνει μη­τέρα του, τήν ταραχή τή διαδέχθηκε ή εύλογη απορία: «Πώς θά γίνει αύτό σέ μένα, πού είμαι καί θέλω νά παραμείνω παρθέ­νος;». Ή απορία της δεν ήταν έκφραση ούτε αμφιβολίας ούτε απιστίας, όπως συνέβη μέ τόν άγιο Ζαχαρία. Αντίθετα, «ως σο­φή καί συνετή ζητάει νά μάθει τόν τρόπο τοΰ πράγματος» (άγιος θεοφύλακτος). «Ετσι, ό αρχάγγελος Γαβριήλ δέν τήν κατακρίνει, άλλα τής εξηγεί: «Πνεύμα «Αγιο θά έλθει σ’ εσένα καί δύναμη τοϋ Υψίστου θά σέ επισκιάσει». Ποιός δοξοχαρής δέν θά κόμπα­ζε άπό κενοδοξία καί υπερηφάνεια, συνειδητοποιώντας ότι επι­λέχθηκε άπό τόν θεό γιά μιά τέτοια τιμή;
Όμως ή γεμάτη τέλεια ταπείνωση Μαρία, οϋτε όταν άκουσε νά τήν προσφωνεί ό Αρχάγγελος «κεχαριτωμένη», οϋτε όταν βε­βαιώθηκε ότι τήν διάλεξε ό θεός γιά μητέρα του, άφησε τήν έ­παρση νά τήν αλλοιώσει- άλλα τό μόνο πού βρήκε νά άπαντή­σει ήταν: «Ιδού ή δούλη Κυρίου- γένοιτό μοι κατά τό ρήμα σου»! Με άλλα λόγια, τοϋ είπε: «Μιά ζωή αγωνίζομαι νά έχω μοναδικό καύχημα μου, ϋψιστη χαρά μου καί τέλεια απόλαυση τής έλευ­θερίας μου τό νά εϊμαι δούλη τοϋ θεού- τό νά ύποτάσσω ελεύ­θερα πάντοτε τό θέλημα μου στό δικό του θέλημα. «Ας γίνει ό,τι Έκεϊνος θέλει».
Μέ τόν σκληρό αγώνα τής ίσόβιας ύπακοής της, πού κορυ­φώθηκε σ’ αύτή τήν ολόψυχη άνταπόκριση στό κάλεσμα τοϋ θεοΰ νά τόν γεννήσει κατά σάρκα, ή Παναγία έγινε «πηγή καί ρί­ζα τής έλευθερίας τοϋ ανθρώπινου γένους» (άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς). Μέ αύτή τήν τέλεια υπακοή της διόρθωσε τή θανά­σιμη παρακοή τής Εύας καί χάρισε στόν κόσμο τήν αληθινή ε­λευθερία καί τήν αληθινή ζωή. «Έφερε στόν κόσμο τόν δεύτε­ρο Αδάμ, τόν Κύριο τής δόξης, τόν μόνο πού μπορούσε νά μάς ελευθερώσει άπό τά πιό φρικτά δεσμά: τής άμαρτίας καί τοϋ θανάτου.

Ή μεγάλη συνεργασία
Γιά τή δημιουργία τοϋ πρώτου Αδάμ ό Θεός συνεργάστηκε μέ τόν μονογενή του Υιό λέγοντας: «Ποιήσωμεν άνθρωπον». Σή­μερα όμως, πού έκρινε ό Θεός ότι έφτασε ή ώρα νά «είσαγάγη τόν πρωτότοκον εις τήν οίκουμένην», καί νά πλάσει τόν δεύτε­ρο Αδάμ, συνεργάζεται μέ τήν Παρθένο Μαρία. Τή μεγάλη εκεί­νη «βουλή» τοϋ θεοϋ, γιά τήν οποία μίλησε ό προφήτης Ήσαϊ­ας, ζητάει ό θεός νά τήν επικυρώσει -καί τήν επικυρώνει- ή μέ­χρι τώρα άγνωστη σεμνή κόρη τής Ναζαρέτ.

Μέ αυτό τόν τρόπο ή σάρκωση τοϋ Λόγου ήταν έργο όχι μό­νο τοϋ Πατρός, πού «ευδόκησε», καί τής δυνάμεώς του, πού «έ­πεσκίασε», καί τοϋ Αγίου Πνεύματος, πού «έπεδήμησε», άλλα καί τής Παρθένου, πού ελεύθερα θέλησε καί δέχθηκε νά δια­κονήσει στό μυστήριο τής σωτηρίας μας. Γιατί, όπως χωρίς έ­κείνους δέν ήταν δυνατόν νά υπάρξει καί νά προσφερθεί στούς άνθρώπους ή απόφαση γιά τή σάρκωση τοϋ Λόγου, έτσι χωρίς τό ελεύθερο «ναί» καί τήν ελεύθερη υπακοή τής Πανάγνου, θά ήταν αδύνατη ή πραγματοποίηση τής θείας βουλής. Αυτή είναι ή δόξα τής Παρθένου. Αυτή είναι ή σωτήρια ευεργεσία της πρός τήν ανθρωπότητα. «Διό καί ήμεϊς τη θεοτόκω βοήσωμεν· χαϊρε Κεχαριτωμένη, ό Κύριος μετά Σοϋ». 

Άρχιμ. Β.Λ.