ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ : Το δράμα της Ελληνικής Παιδείας

Του Ιωάννη Ασλανίδη *

Το Δράμα της παιδείας μας που επικαλούμαι, δεν είναι η ει­κόνα των φοιτητών ακόμη και μαθητών στους δρόμους της Α­θήνας. Το Δράμα της εικόνας δη­μιουργείται όταν οι οποιεσδήπο­τε φοιτητικές διαμαρτυρίες, δη­μιουργούν συνοδοιπορία φοιτη­τών και κουκουλοφόρων και α­πό την άλλη πλευρά, η αντε­θνική, αντιπατριωτική και σκόπι­μα ανιστόρητη συμπεριφορά και προσπάθεια αλλοιώσεως και ε­λαχιστοποιήσεως των Ηρωικών Αγώνων του Έθνους, από τους εκάστοτε συμβούλους του Υ­πουργείου Παιδείας, που δυστυ­χώς δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. 

Οι μόνοι από αυτή την συνο­δοιπορία, που έχουν ευαισθη­σίες και δεν έχουν στους αγώ­νες τους κίνητρα ιδιοτελή είναι οι φοιτητές. Αλλοίμονο στις κοι­νωνίες που θα πάψουν να έχουν διαμαρτυρίες, οι εκκολαπτόμε­νοι αυριανοί των Επιστήμονες. Ενθυμούμαι η εφημερίδα «ΕΣΤΙ­Α» στο φύλλο του Σαββάτου (1- 7-06), μας υπενθύμιζε τις σοβα­ρές φοιτητικές διαδηλώσεις του Νοεμβρίου 1903 (16 Νοε. 1903, ημέρα Κυριακή). Αφορμή είχαν αποτελέσει τότε, το ανέβασμα στο Βασιλικό Θέατρο της «ΟΡΕΣ­ΤΕΙΑΣ», διότι ήταν μεταφρασμέ­νη σε μετριοπαθή δημοτική. 

Επομένως, ας αφήσου­με τους νέους μας να ’ναι αυ­τοί που είναι, με την ζωντάνια, τον ενθουσιασμό, τις ευαισθη­σίες και τους αγώνες τους, ανε­ξάρτητα εάν οι λόγοι που τρο­φοδοτούν τις αντιδράσεις είναι ορθοί ή εσφαλμένοι και ας επι­σημάνουμε την ουσία του προ­βλήματος, προτού είναι πολύ αργά. Είναι πολλά τα αίτια, εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια, που έφεραν την παιδεία μας σ’ αυτήν την κατάσταση, τα οποί­α στην παρούσα στοιχειωδώς ε­πισημαίνω. 

ΠΡΩΤΟΝ: Οι ριζοσπαστικές αλλαγές που εισήχθησαν στην παιδεία με τον νόμο πλαίσιο το 1982, όπως η κατάργηση της έ­δρας στα Πανεπιστήμια, η συμ­μετοχή των φοιτητών στα όργα­να Διοικήσεως κ.λπ. Συμπερα­μαρτούσης και της μαγικής λέ­ξεως «εκδημοκρατισμός της α­νωτάτης παιδείας», αυτομάτως αποδυναμώθηκε και απομονώ­θηκε κάθε αντίδραση των τότε και μετέπειτα υγειώς σκεπτομέ­νων Πανεπιστημιακών Κύκλων. Οι πρωτομάστοροι των αλλα­γών αυτών έτσι, επέτυχαν χωρίς πλέον να υπάρχει διαμαρτυρία, να εγκλωβιστεί και να αιχμαλω­τισθεί η Εθνική μας παιδεία σε κομματικά πλέον προστάγματα. 

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Στην παιδεία υ­πήρχε κάποτε Ιεραρχία, Γυμνα­σιάρχης, Διευθυντής, Γενικός Δι­ευθυντής, Επιθεωρητής, Γενικός Επιθεωρητής κ.λπ. που έχαιραν σεβασμού μακριά από την κομ­ματική σαπίλα και ο κάθε ένας από αυτούς είχε υποχρεώσεις και δικαιώματα. Έως τότε, η εκ­παίδευση ήταν αυτοδιοίκητη εί­χε την Ιεραρχία, χωρίς δυνατό­τητα κομματικής ή και πολιτικής επέμβασης. Έτσι υπήρχαν προ­οπτικές στον εκπαιδευτικό Κλά­δο, ο πρωτοδιοριζόμενος καθη­γητής ή δάσκαλος, με την προ­σπάθειά του και τις επιδόσεις του, να φθάσει από Γυμνασιάρ­χης μέχρι Γενικός Επιθεωρητής. Στην συνέχεια και συγκεκριμέ­να μετά την μεταπολίτευση, ή­ταν λίαν κατάλληλο το κλίμα, ήλθαν κάποιοι νεοφώτιστοι, αυ­τοαποκαλούμενοι προοδευτικοί και διέλυσαν αυτόν τον ιστό λει­τουργίας της παιδείας. Και! φθά­σαμε στο σημείο, τα μεν καθή­κοντα του Γυμνασιάρχη να είναι σχεδόν χωρίς δικαιώματα και υ­ποχρεώσεις, χωρίς δυνατότητα και ενδιαφέρον για τον ουσια­στικό Ρόλο του τίτλου του, αλ­λά απλή Αγγαρεία. Τους δε εκ­παιδευτικούς γενικά που είναι οι πλέον σοβαροί, για το μέλλον ενός έθνους, λειτουργοί της Πα­τρίδος μας, το άθλιο πολιτικό- κομματικό σύστημα, που αλλο­τρίωσε την παιδεία, τους υπο­βάθμισε από λειτουργούς τους πνεύματος, σε απλούς Δημόσι­ους Υπαλλήλους, χωρίς ενδια­φέρον και χωρίς προοπτικές για κάτι καλύτερο. 

ΤΡΙΤΟΝ: Ο Συνδικαλισμός στην Παιδεία που έφθασε και μέχρι τα Δημοτικά Σχολεία. Οι Μαθητές, όχι αυθόρμητα, αλλά δια των κατευθυνόμενων κινη­τοποιήσεων από ινστρούχτορες πολιτικών κομμάτων, να προ­βαίνουν σε κάθε μορφή Παρα­βάσεων (κλείσιμο Σχολείων, α­ποχή από τα μαθήματα, συμμε­τοχή σε άναρχο-πορείες ( Μα­θητές, αναρχικοί, κουκουλοφό­ροι, ακόμη και αλλοδαποί), να διεκδικούν τα δικαιώματά των και ν’ απαιτούν την παιδεία ό­πως αυτοί την θέλουν. Το Ανή­θικο στην περίπτωση αυτή είναι, οι Ινστρούχτορες του Κομματι­κού Συνδικαλισμού στην προ­σπάθειά των να δημιουργήσουν κομματικό Στρατό και στον χώ­ρο της Παιδείας, εκμεταλλευό­μενοι την τόλμη, το θάρρος και την ορμή της νιότης των, τους παρασύρουν σε παράτολμες περιπέτειες, οπωσδήποτε όμως, εις βάρος της Ελληνικής Παι­δείας, των ίδιων των μαθητών και κατ’ επέκταση του Ελληνι­κού Έθνους. Πρόεδρος Συνδι­καλιστικού οργάνου της παιδεί­ας στο παρελθόν ανέφερε: «… Δεν είναι κακό να κινητοποιού­νται τα παιδιά, διότι είναι και μια άσκηση, για να τους προετοιμά­ζει να γίνουν καλοί και ενεργοί πολίτες…» χωρίς βέβαια να μας πει, πώς με τέτοιες συμπεριφο­ρές γίνονται καλοί και ενεργοί πολίτες, ακόμη να μας πει, εμείς οι παλαιότεροι χωρίς συνδικαλι­σμό δεν γίναμε καλοί και ενερ­γοί πολίτες; Δηλαδή! αυτός που έκτισε την πόρτα του Πρύτανη, είναι ο καλός και ενεργός πολί­της που επιθυμεί; Αυτοί που πε­τάξανε τα σκουπίδια επάνω στο τραπέζι του Πρύτανη, είναι οι καλοί και ενεργοί πολίτες; Αυ­τοί που δέρνανε τους συμμαθη­τές των, επειδή ήθελαν να κά­νουν μάθημα είναι οι καλοί και ενεργοί πολίτες; ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Το βασικό όμως πρόβλημα του Ελληνικού Έθνους εις ότι αφο­ρά την παιδεία των νέων μας, εί­ναι αυτό το ίδιο το Υπουργείο Ε­θνικής Παιδείας και Θρησκευμά­των. Η συγκρότηση του οποίου τα τελευταία 30-40 χρόνια, συ­μπτωματικά, κακή τη μοίρα ή σκόπιμα, δεν ξέρω, δεν μπορώ να το καταλάβω, όχι μόνο αδυ­νατεί ν’ ανταπεξέλθει στον ορι­σμό, στο ρόλο και την αποστο­λή του Υπουργείου, αλλά αντί­θετα καταβάλλει κάθε προσπά­θεια αφελληνισμού και αποχρι­στιανοποίησης της παιδείας. Σή­μερα! και με την νέα Κυβέρνη­ση, η συγκρότηση της νέας Η­γεσίας του Υπουργείου Παιδεί­ας και των συμβούλων της δεν έχει ταίρι.Κατά την ταπεινή μου γνώμη και με την αριστερή ιδε­οληψία της Κυβέρνησης αυτής, δίδεται πλέον η χαριστική βολή στην Ελληνική Εθνική Παιδεί­α μας, με την τελευταία μεταρ­ρυθμιστική προσπάθεια των ιν­στρουχτόρων αυτής. 

- Η ευθύνη, κατά την προσω­πική μου γνώμη, για την απαξί­ωση της Ελληνικής Εθνικής μας παιδείας, βαραίνει εξ ολοκλή­ρου, την Πολιτεία (Υπουργείο Παιδείας), την εκπαιδευτική κοι­νότητα και τους Συλλόγους γο­νέων και κηδεμόνων. 

Διαβάζοντας τ’ αναγνώσματα των σημερινών μαθητών μας, ενθυμούμαι τα δικά μας, τότε: 

«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε ψυ­χές

κι’ ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου, μην τ’ αρνηθείς. 

Θυσίαστο ως την στερνή πνοή σου…» (ΠΑΛΑΜΑΣ) 

ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ Η ΣΗΜΑΙ­Α 

«Πάντα κι’ όπου σ’ αντικρύζω με λαχτάρα σταματώ 

και περήφανα δακρύζω, τα­πεινά σε χαιρετώ 

Σε θωρώ κι’ αναθαρρεύω και τα χέρια μου κτυπώ 

σαν Αγία σε λατρεύω, σαν μητέρα σ’ αγαπώ…» (ΠΟΛΕΜΗΣ) 

Οι Δάσκαλοι είχαν στοιχεία να διδάξουν Πατριωτισμό και οι Μαθητές είχαν πρότυπα να μι­μηθούν. 

- Έλεγε ο ΝΙΤΣΕ: «Ο πιο σί­γουρος τρόπος να διαφθείρεις ένα νέο, είναι να τον διδάξεις να εκτιμά περισσότερο αυτούς που σκέπτονται σαν αυτόν, πα­ρά αυτούς που σκέπτονται δια­φορετικά…» 

- Εάν θέλουμε έστω και σή­μερα, νέα γενεά αντάξια της Ι­στορίας μας και όχι Βιομηχανί­α παραγωγής κουκουλοφόρων, τότε πρέπει όλοι μας, πολύ πε­ρισσότερο οι εκάστοτε Ηγεσί­ες της Χώρας, να τηρήσουν την ρήση του ΙΣΟΚΡΑΤΗ από τα βά­θη της Ιστορίας που σήμερα εί­ναι τόσο επίκαιρη και αναγκαί­α: «Να προτρέπουμε τους νέους προς την Αρετή, όχι μόνο με λό­για, αλλά και με παράδειγμα τις Πράξεις μας» 

* Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης, είναι Αντιστράτηγος Ε. Α, Επίτι­μος Διοικητής της Σ.Σ.Ε Ποντια­κής καταγωγής από τη Δράμα, διαμένων στην Αθήνα..