25 Μαρτίου 2018 : Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

ΜΕΤΑ ΒΑΪΩΝ Ή ΜΕΤΑ ΞΥΛΩΝ;

Χθές έορτάσαμε τήν Ανάσταση τοϋ φίλου τοϋ Χριστοΰ, Λαζάρου. Ό Χριστός -ϊσως γιά πρώτη καί τελευταία φορά στήν επί γής ζωή του- έρχεται σε νεκροταφείο, στόν τάφο ένός άπό τούς πιό στενούς του φίλους, τοϋ Λαζάρου. Ή Μάρθα καί ή Μαρία, οι άδελφές του, μαζί μέ όλη τή Βηθανία, είναι έκεΐ καί κλαίνε. Ό Χριστός συγκλονίζεται άπό τούς θρήνους τους. Πονάει γιά τόν θάνατο τοϋ φίλου του. Καί δακρύζει.
«Εχουν τελειωμό τά δάκρυα;
Ναί, δακρύζει ό Χριστός! Ό Θεός κατέβηκε στά νεκροταφεία μας, καί δακρύζει. Έπιτέλους, ό θεός δέν είναι τόσο άπόμακρος. «Ήλθε γιά νά κλάψει στόν τάφο κάποιου, πού τόν ονόμασε «φίλο» του. «Ομως, ό Κύριος τής δόξης δέν κατέβηκε μόνο γι’ αύτό στήν «κοιλάδα τοϋ κλαυθμώνος» μας. Δέν άφησε τόν θρόνο του άπλώς γιά νά μοιραστεί τά δάκρυα μας. Ήλθε γιά νά σταματήσει τά δάκρυα, όχι μόνο τής Μάρθας καί τής Μαρίας, άλλα καί τά δάκρυα όλου τοϋ κόσμου. «Ετσι μάς λέει ένα τροπάριο τής έορτής: «Επί φίλω δακρύσας, τό τής Μάρθας δάκρυον έπαυσας, Οίκτίρμον· καί πάθει έκουσίω, άφεϊλες πάν δάκρυον έκ προσώπου τοϋ λαοϋ σου».
Τής Μάρθας αί τής Μαρίας τά δάκρυα τά σταμάτησε χθές ό Χριστός, άσκώντας τή θεία του εξουσία έπί τοϋ θανάτου. Σήμερα έρχεται στά Ιεροσόλυμα, γιά νά σταματήσει όλου τοϋ κόσμου τά δάκρυα, μέ τήν άκρα ταπείνωση τοϋ εκουσίου πάθους του καί τοΰ δικού του θανάτου. Ναί. Ή παύση τών δακρύων καί τών βασάνων μας θά είναι καρπός τοΰ δικοϋ του, όχι άπλώς πόνου, άλλα σταυρικοϋ θανάτου.
Ωσαννά ή σταυρωθήτω;
Τό ξέρει ότι γιά νά θυσιαστεί, έρχεται στά Ιεροσόλυμα. «Επί σφαγήν έρχεται θελήσει». «Οχι μόνο τό ξέρει, άλλα καί τό θέλει. Τό λαχταράει. Καί γι’αυτό, όχι μόνο «έρχεται», άλλα «σπεύδει». «Επείγεται». Βιάζεται νά φτάσει στό πάθος. «Επί πώλου καθήμενος σπεύδει έλθεϊν επί τό πάθος». Οί περισσότεροι δεν κατάλαβαν, δυστυτώς, γιά τό ποϋ τρέχει. Καί τοϋ ετοιμάζουν χρυσοστόλιστο θρόνο. Τόν πίστεψαν μάλλον σάν επίγειο κοσμικό βασιλιά. Ό Χριστός όμως ξέρει ότι αυτοί οι ϊδιοι, μετά άπό λίγες ήμέρες, θά τόν συλλάβουν, γιά νά τόν καρφώσουν πάνω στον «θρόνο» τοϋ Σταυρού. «Μετά κλάδων ύμνήσαντες πρότερον, μετά ξύλων συνέλαβον ύστερον...». Σήμερα τόν ύμνοϋν καί τόν δοξάζουν κρατώντας τά βάγια. Μεθαύριο θά τόν βλασφημούν καί θά τόν δικάζουν, γιατί τόλμησε -λένε- νά κάνει τόν εαυτό του θεό. Μά τί άλλο ήθελαν νά δουν οι Ιουδαίοι, γιά νά πιστέψουν ότι είναι καί Υιός τοϋ θεού; Ποιός άλλος ανάστησε νεκρό, πού τέσσερίς μέρες στον τάφο είχε αρχίσει νά αποσυντίθεται; Τί άλλο έπρεπε νά κάνει ό νικητής του θανάτου, γιά νά μάς βγάλει άπό τούς τάφους τής άπιστίας μας; Νά, γιατί ό Χριστός, μπαίνοντας σήμερα στά Ιεροσόλυμα πάνω στό γαϊδουράκι, συνεχίζει νά κλαίει. Ό λαός μπορεί νά τόν επευφημεί καί νά τόν δοξάζει, άλλα αύτός μέσα του συνεχίζει τόν θρήνο, πού ξεκίνησε χθές στόν τάφο τοΰ Λαζάρου. Μόνο πού σήμερα δέν κλαίει γιά τούς νεκρούς, πού είναι μέσα στά μνήματα, άλλα γι» αύτούς πού περπατάνε δήθεν «ζωντανοί» έξω άπό τά μνήματα. Κλαίει γι΄ αύτούς πού δέν πίστεψαν στή θεότητά του καί τόν βλέπουν μόνο σάν δάσκαλο τής άγάπης ή κοινωνικό άναμορφωτή. Κλαίει καί γιά μάς, πού μόνο στίς «μπόρες» τόν θυμόμαστε καί τόν καλούμε λέγοντας «εύλογημένος ό έρχόμενος», ένώ στίς «λιακάδες» τόν ξεχνάμε καί -όχι σπάνια- τόν σταυρώνουμε με τίς άμαρτίες μας. Τή μιά τοϋ δίνουμε ύποσχέσεΐς αίώνιας πίστης, καί σε λίγο τόν «πουλάμε» γιά κάτι πού μάς δελέασε· συχνά καί γιά λιγότερο από τριάντα αργύρια.
Βοήθησε με, νά σε αναστήσω!
Ό Χριστός άδειασε τόν τάφο τοϋ Λαζάρου καί θά αδειάσει κάποτε καί τά δικά μας μνήματα, χωρίς νά μάς ρωτήσει. Ή ανάσταση των νεκρών σωμάτων μας θά γίνει χωρίς τή συγκατάθεση μας. Ή ανάσταση όμως τής ψυχής μας, δέν μπορεί νά γίνει με τόν εξαναγκασμό. Προϋποθέτει τό ολόκαρδο δικό μας «ναί» στό κάλεσμα τοϋ Χριστού. Ό Χριστός στέκεται στην πόρτα μας καί χτυπάει, περιμένοντας νά τοϋ ανοίξουμε. «Οποιος τοϋ ανοίγει, τό κάνει ελεύθερα. Τοϋ ανοίγει, επειδή πίστεψε ότι έρχεται «έν ονόματι Κυρίου»· πίστεψε ότι τόν έστειλε ό θεός Πατέρας του, γιά νά μάς σώσει άπό τή φθορά καί τόν θάνατο.
Ήλθε γιά νά μάς χαρίσει τή μόνη πραγματική ζωή, τήν αιώνια ζωή. Καί αληθινή ζωή είναι νά πιστέψουμε καί νά νιώσουμε μέ όλη μας τήν ύπαρξη ότι αύτός είναι ό μόνος άληθινός θεός, ή μόνη αυθεντική πηγή ζωής, άλήθειας καί άναφαίρετης χαράς. Ας ενώσουμε κι έμείς σήμερα τή δοξολογία μας μαζί μέ τίς άγνές φωνές των παιδιών πού τόν επευφημούν στά Ιεροσόλυμα. Καί άς τόν καλούμε κάθε μέρα νά γίνεται ό Βασιλιάς τής ζωής μας καί νά ανασταίνει τίς ψυχές μας.

Άρχιμ. Β.Λ.