8 Απριλίου 2018 : ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΜΑΣ

Χριστός Ανέστη, αδελφοί! Ημέρα αληθινού φωτός, σήμερα. «Πεφώτισται τά σύμπαντα» μέ τή λαμπροφόρο ανάσταση τοΰ Κυρίου. «Ή αστραπή τής θεότητος» τοϋ Χριστού διέλυσε τά σκοτάδια τοϋ θανάτου. «Κατήλθε πρός τόν θάνατον ή ζωή ή άθάνατος». Μέ τόν πιό χειροπιαστό τρόπο βεβαιωθήκαμε ότι ό Χριστός είναι ή ζωή καί τό φώς μας. Ζωή πού νίκησε οριστικά τόν θάνατο, καί φώς πού κανένα σκοτάδι δέν μπορεί νά τοϋ αντισταθεί·«ή σκοτία αυτό ού κατέλαβεν». Γι’ αυτό σήμερα, στην πιό χαρούμενη Λειτουργία τού χρόνου, ακούμε καί τό πιό χαρούμενο Ευαγγέλιο.
Δημιουργός καί άναδημιουργός μας
«Ό Χριστός, είναι ή ζωή καί τό φώς μας». Αυτή είναι ή περίληψη τής σημερινής εύαγγελικής περικοπής, πού είναι ή αρχή τοϋ Ευαγγελίου τοϋ Ιωάννη. Έξαρχής τό λέει ξεκάθαρα ό Εύαγγελιστής: «Έν αύτω», δηλαδή στον Χριστό, «ζωή ην, καί ή ζωή ην τό φώς των ανθρώπων». Ή Ανάσταση τοϋ Χριστού μάς έδειξε ότι αύτές οι τρεϊς λέξεις, «Χριστός», «Ζωή» καί «Φώς», είναι ταυτόσημες. Αύτές οι τρεΐς πράγματικότητες είναι μία· είναι ό άναστημένος Χριστός. Καί ό πιό έγκυρος μάρτυρας αύτής τής άλήθειας δέν μπορεί νά είναι άλλος άπό τόν ευαγγελιστή Ιωάννη, τόν μόνο μαθητή πού ακολούθησε τόν Χριστό μέχρι τό τέλος καί τόν είδε νά πεθαίνει πάνω στον σταυρό· καί τόν πρώτο μαθητή πού -τρέχοντας πιό γρήγορα άπό τόν Πέτρο- βρήκε τόν τάφο τοϋ Χριστού άδειο καί «είδε τά όθόνια» (τίς πάνινες λουρίδες).
Σήμερα, ό άγαπημένος μαθητής τοϋ Κυρίου μάς βεβαιώνει ότι ό άναστημένος Χριστός είναι ό Κύριος τής δόξης· είναι ό Γιαχβέ τής Παλαιάς Διαθήκης-είναι ό Υίός τοϋ θεοϋ. Τήν απερίγραπτη θεία δόξα του -«δόξαν ώς μονογενοϋς παρά Πατρός»- τήν είχε δεϊ ό Ιωάννη; καί πρίν άπό τήν Ανάσταση του, κατά τή Μεταμόρφωση του πάνω στό όρος Θαβώρ.
Αύτός, λοιπόν, ό μονογενής Υίός καί Λόγος τοϋ θεοϋ είναι Έκεϊνος πού δημιούργησε έμάς καί όλο τόν κόσμο· «πάντα δι΄ αύτοϋ έγένειο». Καί ό δημιουργός μας, άφοϋ έλαβε σάρκα ανθρώπινη καί «έσκήνωσεν έν ήμΐν», έγινε καί ό άναδημιουργός μας. Μάς χάρισε -μέ τό Πάθος καί τήν Ανάσταση του- τή δυνατότητα όχι μόνο άνάκτησης τοϋ «αρχαίου κάλλους», άλλα καί άπόκτησης μιάς όμορφιάς ασύγκριτα άνώτερης: Μάς έκανε παιδιά του καί συγκληρονόμοι τής Βασιλείας του. «Ετσι μπορούμε νά γίνουμε μέτοχοι «τοϋ πληρώματος Αυτού», άφοϋ μάς μοιράζει τόν ανεξάντλητο πλούτο τών δωρεών του, δίνοντάς μας ολοένα «χάριν αντί χάριτος».
Ό εύαγγελιστής Ίωάννης, άρχίζοντας τό Ευαγγέλιο του μέ αυτό τό φωτοβόλο ξέσπασμα θεολογίας, δέν μπορεϊ νά μήν αναφερθεί στον πρωτομάρτυρα τοΰ φωτός, τόν Τίμιο Πρόδρομο. Ό άγιος Ίωάννης είναι όντως ό μέγιστος τών Προφητών, γιατί αξιώθηκε όχι μόνο νά δει μέ τά μάτια του τό κηρυττόμενο «φως έκ φωτός», τόν Χριστό, άλλα καί νά τόν βαπτίσει. Δέν πρόλαβε, βέβαια, νά τόν δεί άναστάντα έκ νεκρών· άλλα αξιώθηκε νά βεβαιώσει μέ τόν μαρτυρικό του θάνατο ότι ό Χριστός είναι ή ζωή καί τό φώς μας. «Ετσι μέ τό κήρυγμα καί μέ τόν θάνατο του «έμαρτύρησε περί τοϋ φωτός», πού νικάει όλα τά σκοτάδια, καί -πάνω άπό όλα- τό σκοτάδι τοΰ θανάτου, δίνοντας τελικά περίτρανη μαρτυρία γιά τό φώς τής Άνάστασης του Χριστού.
Ή κάθαρση τών αισθήσεων
Αυτό τό αναστάσιμο φώς μάς καλεϊ ή Εκκλησία τή νύχτα τής «Αναστάσεως νά πάμε έμεϊς νά τό πάρουμε: «Δεύτε λάβετε Φώς»! Μάς καλεί σέ μιά πορεία όχι αναγκαστική άλλα εκούσια, πού φυσικά δεν είναι άπλώς μιά εξωτερική διαδρομή άπό τό σπίτι μας στον ναό. Πρόκειται γιά μιά λίγο πιό «μακρινή» εσωτερική πορεία, πού προϋποθέτει κάθαρση τών αισθήσεων.
«Καθαρθώμεν τάς αίσθήσεΐς καί οψόμεθα τω άπροσίτω φωτί τής Άναστάσεως Χριστόν έξαστράπτοντα», μάς λέει τό τροπάριο τοϋ αναστάσιμου κανόνα. Χωρίς αυτή τήν κάθαρση, τό μόνο πού θά πετύχουμε είναι νά ανάψουμε «φολκλορικά» τή λαμπάδα μας δεν θά τά καταφέρουμε νά πάρουμε «Φώς έκ τοϋ άνεσπέρου Φωτός» καί νά δούμε τόν αναστημένο Χριστό «εξαστράπτοντα». Καί τότε -αλίμονο!- θά έπαληθευτεΐ ή διαπίστωση τοϋ ευαγγελιστή Ιωάννη: «ό κόσμος δεν τόν γνώρισε καί οι δικοί του δέν τόν δέχθηκαν».
Τέτοιο θανάσιμο κίνδυνο πέρασε καί κάποιος Μιχαήλ στή Σμύρνη, ό όποϊος τό πρώτο Σάββατο τών Νηστειών τοϋ 1772, μέ τήν άπαιηλή ελπίδα νά δει «φώς» μέσα στή σκλαβιά, αρνήθηκε τόν Χριστό καί έγινε μουσουλμάνος. Όταν όμως έφτασε τό Πάσχα καί άκουσε τούς χριστιανούς νά ψάλλουν τό «Χριστός Ανέστη», συνειδηιοποίησε ότι είχε βουλιάξει σέ πηχτό σκοτάδι. Νοστάλγησε τό Φώς τής Ανάοτασης. Καί άρχισε νά ψάλλει τόν πασχαλινό ϋμνο τοϋ Φωτός. Κηρύττοντας τήν αμετακίνητη πιά πίστη του στον αναστημένο Χριστό, αξιώθηκε κι αύτός μέ τόν μαρτυρικό θάνατο του νά ομολογήσει ότι «άληθώς ανέστη ό Κύριος».

Άρχιμ. Β.Λ