20 Μαΐου 2017 : ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ’ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ ΦΥΛΑΚΕΣ

Σήμερα ή Εκκλησία μάς καλεϊ νά τιμήσουμε τή μνήμη τών 318 Πατέρων, πού συνεκρότησαν τήν Πρώτη Αγία καί Οικουμεική Σύνοδο τό 325 στή Νίκαια τής Βιθυνίαε. Έκεϊ διατράνωσαν τήν ορθή πίστη στή θεότητα τοϋ Χριστοϋ, καταδικάζοντας τή βλάσφημη αίρεση τοΰ Αρείου. Τό ότι ό Υιός είναι όμοούσιος με τόν Πατέρα, δηλαδή είναι καί αύτός τέλειος θεός, άποτελεϊ θεμελιώδες δόγμα τής πίστης μας, τό όποϊο στηρίζεται καί στή μαρτυρία τοΰ Χριστοΰ, πού έμπεριέχεται στήν αρχιερατική του προσευχή. Απόσπασμα αύτής τής προσευχής, πού έκανε ό Χριστός μετά τά τελευταΐα λόγια πρός τούς μαθητές του στόν Μυστικό Δείπνο, εϊναι τό σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα.

«Ανω έν θρόνω, κάτω έν τάφω»
Ό Χριστός μαρτυρεΐ γιά τήν αλήθεια ότι είναι όμοούσιος, συνάναρχος καί συναΐδιος μέ τόν Πατέρα του, ότι υπήρχε πάντοτε όπως καί ό Πατέρας του, πρίν νά δημιουργηθεί ό χρόνος, «πρό πάντων τών αιώνων». Καί τώρα πούχελειώνει ή επίγεια αποστολή του, ζητάει άπό τόν Πατέρα του νά τόν δοξάσει καί ώς άνθρωπο μέ τή δόξα πού είχε κοντά του, προτοϋ νά δημιουργηθεί ό κόσμος. Αύτή ή δόξα θά φανεί ίδιαίτερα μέ τή λαμπρή του Άνάσταση καί μέ τήν ένδοξη Ανάληψη του, όταν καθήσει καί μέ τήν ανθρώπινη φύση του στά δεξιά τοΰ θρόνου τοΰ Πατέρα του. «Ομως εξίσου «δόξα» του θεωρεί ό Χριστός καί τή σταυρική
του θυσία, τήν έως θανάτου υπακοή στόν Πατέρα του καί αγάπη του γιά μας. Γι» αύτό λέει: «Ηλθε ή ώρα. Δόξασε τόν Υιό σου, Πατέρα, γιά νά σέ δοξάσει καί ό Υιός σου». «Ετσι δείχνει ολοκάθαρα όχι πορεύεται πρός τόν σταυρό όχι ακούσια άλλα μέ τή θέληση του. Γιατί, «πόσο πιό έντονα θά μπορούσε νά τό δείξει αύτό» -άναρωτιέται ό Χρυσόστομος- «παρά μέ τό νά εύχεται γι’ αύτό καί νά τό θεωρεί δόξα του»;

«Αξιοι της κλήσεως»
Ιδιαίτερη μνεία στην αρχιερατική του προσευχή κάνει ό Χριστός γιά τους μαθητές του. Πρόκειται γιά αναφορά, ή οποία προεκτείνεται καί στούς «αποστολικών παραδόσεων άκριβεΐς φύλακες» αγίους Πατέρες. Παρακαλεί τόν Πατέρα του νά τους διαφυλάττει ενωμένους μέ αυτόν καί μεταξύ τους, ώστε νά είναι ένα σώμα, όπως Εκείνος καί ό Πατέρας του είναι ένα, έχοντας τήν ϊδια φύση καί ουσία.
Ή φράση «δεν σέ παρακαλώ γιά τόν κόσμο άλλα γιά εκείνους πού μου έδωσες» δέν πρέπει νά ερμηνευτεί ώς μεροληψία. Ό απόστολος Παύλος μας λέει ότι «ό θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι νά σωθούν» καί ότι «δέν υπάρχει προσωποληψία στον θεό». Απλώς έδώ προσεύχεται γιά τήν Εκκλησία προσεύχεται, δηλαδή, νά μή χαλάσει «ή ζύμη πού θά ζυμώσει όλο τό ψωμί» ή «τό αλάτι της γης» πού θά νοστιμίσει τόν κόσμο καί δέν θά τόν αφήσει νά σαπίσει. Καί σέ μιά τέτοια προσευχή είναι αναγκαία ή διάκριση της Εκκλησίας άπό τόν κόσμο της απιστίας καί της αμαρτίας.
«Εξάλλου καί ή τόσο επαναλαμβανόμενη φράση «αυτούς πού μοΰ έδωσες» δέν πρέπει νά οδηγήσει στην παρεξήγηση ότι ό θεός -επίσης μεροληπτικά- επέλεξε κάποιους, καί μάλιστα χωρίς τή θέληση τους, γιά νά τούς κάνει μαθητές τοΰ Χριστού. Ό άπόστολος Παϋλος πάλι, έξηγεϊ ότι ό Θεός κάλεσε καί δόξασε αύτούς πού ήξερε άπό πρίν όχι ελεύθερα θά τόν αγαπήσουν. Μόνον ελεύθερα μπορεί κάποιος νά γίνει άξιος τής κλήσεως τοϋ θεού.

«Έπ’ ελευθερία έκλήθηχε»
Καί μόνον ελεύθερα μπορεί νά χάσει αΰτή τήν τιμή καί νά χαθεί κι ό ϊδιος, όπως ό Ίούδας. Ό Χριστός τόν ονόμασε «υιό τής άπωλείας», διότι «ό ϊδιος μέ τή θέληση του ή μάλλον μέ τή μοχθηρία του καί τήν άνοσιότητά του οδήγησε τόν έαυτό του στήν απώλεια» (άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας). Τό «άπώλετο... ίνα ή Γραφή πληρωθή» δέν σημαίνει εκπλήρωση σκοπού. «Πρόκειται γιά ίδιωματισμό τής Γραφής», λέει ό ίερός Χρυσόστομος, «πού θέτει ώς τελικό αίτιο τήν ελεύθερη έκβαση τοϋ πράγματος».
Ίσως και κάτι ακόμα άπό αύτή τήν προσευχή τοϋ Χριστού μπορεί νά ήχεϊ λίγο παράξενα στ» αύτιά μας: «Ολοκλήρωσα», λέει, «τό έργο πού μοΰ άνέθεσες νά κάνω». Σίγουρα τό έργο πού ανέλαβε ό Χριστός, ή σωτηρία τοϋ κόσμου, δέν έχει ολοκληρωθεί. Είναι ένα έργο πού δέν μπορεί νά ολοκληρωθεί μονόπλευρα, μόνο άπό τήν πλευρά τού Χριστού. Χρειάζεται καί τή δική μας συνεργασία.
Έκεΐνος έβαλε «τή ρίζα τών αγαθών» στό χωράφι τών καρδιών μας, όπως παρατηρεί ό Χρυσορρήμων, άλλα ή καρποφορία έξαρταται καί άπό τή δική μας πρόθυμη δουλειά. Τό έργο πού «έχελείωσε» ό Χριστός είναι ότι έδόξασε τόν Πατέρα του μέ τήν τέλεια υπακοή στό θέλημα του καί ότι έφαέρωσε τό όνομα του στούς άνθρώπους. Μάς αποκάλυψε δηλαδή ότι, όπως καί ό ϊδιος, έτσι καί ό Πατέρας του είναι δημιουργός τού κόσμου, φώς καί ζωή μας, νικη-τής τοϋ θανάτου, άγιος καί γεμάτος τόση αγάπη γιά μάς, ώστε έστειλε τόν Υιό του γιά νά μάς σώσει.
Ή τέλεια χαρά τής σωτηρίας, πού κι Έκεΐνος εύχεται στόν Πατέρα του νά γευθούμε, προϋποθέτει τήν έκ μέρους μας ελεύθερη οικειοποίηση αύτής τής δωρεάς.

Άρχιμ. Β.Λ.