Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Θελερίτη : Πρωτομαγιά 2018 : Ο αγώνας συνεχίζεται…
1888: το αίτημα στο συνέδριο της αμερικανικής ομοσπονδίας εργασίας. «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο».
1892: η πρώτη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη
12: οι νεκροί καπνεργάτες στην μεγάλη διαδήλωση του 1936, στην Θεσσαλονίκη. Οι δολοφονίες των εργατών αποτέλεσαν την έμπνευση του Ρίτσου για τον «Επιτάφιο».
200: οι έλληνες αριστεροί πατριώτες που εκτελέστηκαν το ‘44 στην Καισαριανή. Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους αριθμούς της Πρωτομαγιάς.
Κόκκινοι, όπως τα ρόδα της άνοιξης.
Η σημερινή μέρα θα έπρεπε να είναι μέρα μνήμης. Αλλά δεν είναι. Γιατί οι μνήμες έχουν ζωντανέψει και στέκονται εφιαλτικές μπροστά μας.
Στέκονται μπροστά στον Νικόλα, που απλώνει στο ένα γραφείο μετά το άλλο τα δυο πτυχία και τα τρία μεταπτυχιακά. Και ύστερα τα μαζεύει κι επιστρέφει πάντα στο σπίτι ταπεινωμένος, με σκυμμένο κεφάλι.
Στέκονται μπροστά στην Μαρία, που προσλήφθηκε στο σουπερ μάρκετ με τετράωρη απασχόληση , αλλά δουλεύει φουλ ωράριο. Χωρίς εξτρά αμοιβή. Χωρίς υπερωρίες.
Στέκονται μπροστά στον Χρήστο, που υποχρεώθηκε να γυρίσει πίσω το δώρο του Πάσχα, για να μην απολυθεί.
Στέκονται μπροστά στην Βασιλική, που την έστειλαν στο λογιστήριο, όταν ανακοίνωσε ότι είναι έγκυος.
Στέκονται μπροστά στον Γιώργο, που ακόμα του χρωστάνε 6 μισθούς από την επιχείρηση που έκλεισε, αλλά ο ιδιοκτήτης της κάνει αναρτήσεις στο Instagram από την Ελβετία. Στέκονται μπροστά στον Φώτη, που έφυγε από την Κόρινθο και πήγε να βρει καλύτερη τύχη στην Αυστραλία, στη Γερμανία και στον Καναδά.
Στέκονται μπροστά στους αλλοδαπούς εργάτες της Μανωλάδας, που πλήρωσαν με ξύλο και πιστολίδια την απαίτησή τους να πληρωθούν για τον κόπο τους.
Στέκονται μπροστά στις γυναίκες του Κώστα, του Σωτήρη, του Παύλου, του Χρήστου, του Κώστα και του Βαγγέλη που έφυγαν πριν από 15 χρόνια στην Σωληνουργία.
Η σημερινή μέρα είναι ξόρκι σε αυτές τις μνήμες,. Είναι αδιανόητο να μιλάμε για πρόοδο της ανθρωπότητας, όταν έχουμε τη συνέχιση της απορρύθμισης των εγασιακών σχέσεων και φτωχοποίηση των εργαζόμενων
Η σημερινή μέρα είναι για να μιλήσουμε ξανά για τον αγώνα κατά της φτώχειας, των εξευτελισμών, της ανεργίας, της απλήρωτης εργασίας, , της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας. Είναι ώρα να μιλήσουμε για τον κατώτατο μισθό, για τις Συλλογικές Συμβάσεις, για τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Είναι ώρα να μιλήσουμε ξανά για τις αδιαπραγμάτευτες αξίες της ζωής μας.
Ο αγώνας συνεχίζεται με μικρές νίκες, όπως η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων που έχει ήδη νομοθετηθεί τον Αύγουστο του 2018, οι ρυθμίσεις για την προστασία των εργαζομένων από την εργοδοτική αυθαιρεσία, η ουσιαστική λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών του Υπουργείου Εργασίας υπέρ των εργαζομένων και των διαδικασιών μεσολάβησης.
Είναι τα πρώτα δείγματα αντιστροφής της κατάστασης διάλυσης των εργασιακών σχέσεων που διαμόρφωσαν τα μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας .
Έχει πολύ δρόμο ακόμα ,πολλούς αγώνες για την αύξηση των μισθών, την αποκατάσταση του εργατικού δικαίου και τη διεύρυνση του.
Έχουμε να δώσουμε πολλές μάχες για να διασφαλίσουμε την αξιοπρεπή εργασία για όλες και όλους.
Καλό μήνα
Αφήστε ένα σχόλιο