ΦΙΛΟΖΩΪΚΑ ΘΕΜΑΤΑ : Ο πιο αδικημένος φίλος του ανθρώπου
ΑΡΘΡΟ του ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΛΛΙΑΚΟΥ *
Τον τελευταίο καιρό βλέπουν το φως της δημοσιότητας περιστατικά κακομεταχείρισης ζώων, κυρίως σκύλων, που η βαρβαρότητα και η σκληρότητά τους προκαλούν αγανάκτηση και θλίψη στην κοινωνία, ακόμη και σε μη φιλόζωα άτομα.
Το συμπαθέστατο αυτό τετράποδο (ό κύων, γενική του κυνός κατά τους αρχαίους) με τις πολλές ράτσες του, έχει προσφέρει και προσφέρει τη μεγαλύτερη ποικιλία υπηρεσιών προς τον άνθρωπο, από οποιοδήποτε άλλο κατοικίδιο, από πολλές χιλιάδες χρόνια.Την ποικιλία και το πλήθος των ικανοτήτων του, ανάλογα με τη ράτσα, έχει καλλιεργήσει και
εκμεταλλευτεί ο άνθρωπος, ώστε σε πολλές περιπτώσεις να έχει καταστεί ο σκύλος απαραίτητος και αναντικατάστατος βοηθός του.
Είναι γνωστή η οξύτητα της όσφρησης, της ακοής, της όρασης, η δυνατή μνήμη και η μεγάλη αντίληψη του (μπορεί να μάθει και να εκτελέσει μέχρι εξήντα εντολές). Αλλά και τα συναισθηματικά του προτερήματα δεν είναι λίγα. Η απεριόριστη υπακοή, αφοσίωση, υπομονή, αυτοθυσία, προθυμία, προσαρμοστικότητα, ομαδικότητα για συνεργασία, συμμετοχή και δεκτικότητα σε παιχνίδια, χάδια κλπ τον καθιστούν περισσότερο πολύτιμο συνεργάτη.
Το γνωστότερο καθήκον, που από αιώνες φέρει εις πέρας, είναι το καθήκον του φύλακα. Γνωστός από τη μυθολογία ο Κέρβερος, ο φοβερός φύλακας του Άδη με τα τρία κεφάλια, αλλά και ο φύλακας των κοπαδιών του Οδυσσέα, ο Άργος. Σήμερα σε όλα σχεδόν τα σημεία της ανθρώπινης δραστηριότητας, σπίτια, εργοστάσια, αποθήκες, εργαστήρια, επιστημονικές εγκαταστάσεις κλπ που χρειάζονται φύλαξη, η παρουσία του σκύλου είναι ο κανόνας.
Συνεργάτης του ανθρώπου στο κυνήγι, συνεργάτης στη διάσωση ανθρώπων στις Άλπεις από σκύλους του Αγίου Βερνάρδου. Από αιώνες το μεταφορικό μέσο στον παγωμένο Βορρά σύροντας τα έλκηθρα. Ανεκτίμητος ανιχνευτής χαμένων ανθρώπων κάτω από χιονοστιβάδες ή κάτω από χαλάσματα καταστροφικών θεομηνιών ή δυστυχημάτων. Ειδικός βοηθός της αστυνομίας στην αποκάλυψη παράνομου εμπορίου και απαγορευμένων ουσιών κλπ. Πειραματόζωο σε διάφορα εργαστήρια για χάρη του ανθρώπου. Να θυμηθούμε τη σκυλίτσα Λάικα που έγινε...αστροναύτης. Πιστός φίλος και βοηθός σε υπερήλικα, μοναχικά και άτομα ΑΜΕΑ. Όχι σπάνια είναι και θεραπευτικό μέσο για ειδικές κατηγορίες ψυχολογικών παθήσεων, αφού διαθέτουν υπομονή, προθυμία, δεκτικότητα σε παιχνίδια, χάδια και ατελείωτες εκδηλώσεις αγάπης για το αφεντικό τους.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες, που αποκαλύπτουν συμπεριφορά και πρωτοβουλία αυτών των τετραπόδων, που ντυπωσιάζει. Θα αναφέρω τρεις χαρακτηριστικές.
Σε χωριό του Κιλκίς, σε διπλανά σπίτια μεγάλωσαν δύο αγόρια. Συνομήλικοι, αδελφικοί φίλοι. Ο ένας είχε ένα σκύλο, που γνώριζε όμως πολύ καλά και τον φίλο του αφεντικού του. Επιστρατεύθηκαν και οι δύο το 1940 στον έλληνοιταλικό πόλεμο. Με τη λήξη του πολέμου στην Αλβανία το 1941 ο ένας γύρισε στο χωριό ένα βραδάκι. Στην υποδοχή, που του έγινε από τις δύο γειτονικές οικογένειες, ήταν παρών και ο σκύλος, που εκδηλώνοντας τη χαρά του, γύριζε γύρω-γύρω από τον γείτονα, οσφραίνοντας τη μυρωδιά του και σιγογρύλιζε σαν να ζητούσε τον φίλο και αφεντικό του. Μετά από λίγο ο σκύλος εξαφανίστηκε. Την επομένη ημέρα το μεσημέρι εμφανίστηκε μαζί με το αφεντικό του, που είχε προϋπαντήσει στο διπλανό χωριό σε απόσταση 7-8 χλμ.
Θείος της μητέρας μου, σε χωριό της Κορινθίας, γύριζε στο σπίτι του από το διπλανό χωριό, που είχε πουλήσει ένα ζώο (ήταν έμπορος ζώων). Ντυμένος με τη φουστανέλα του, ζωσμένος με το σελάχι του (χοντρή δερμάτινη ζώνη με θήκες), που είχε βάλει το πορτοφόλι με τα χρήματα, έχοντας το όπλο του και τον σκύλο του να τον συνοδεύει. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής (απόσταση των δύο χωριών 5-6χλμ) ο σκύλος χωρίς λόγο αγρίεψε. Μπήκε μπροστά στο άλογο και αγριεμένο γαύγιζε εμποδίζοντάς το να προχωρήσει. Ο θείος μάλωσε τον σκύλο, αλλά αυτός δεν άκουγε. Το άλογο τρόμαξε και ο θείος κινδύνευε να πέσει από το άλογο, οπότε νομίζοντας ότι ο σκύλος λύσσαξε, με το όπλο τον πυροβόλησε και συνέχισε τον δρόμο του. Στο σπίτι του ανακάλυψε ότι είχε χάσει το πορτοφόλι του. Γύρισε πίσω βιαστικός κοιτάζοντας τον δρόμο και βρήκε τον σκύλο του νεκρό στη μέση του δρόμου. Τον σήκωσε, για να τον πετάξει στο πλαϊνό χαντάκι και βρήκε από κάτω το χαμένο του πορτοφόλι. Ο σκύλος θανάσιμα τραυματισμένος γύρισε στο πεσμένο πορτοφόλι, για να το φυλάξει και ξεψύχησε πάνω σε αυτό. Η χαρά του για την ανεύρεση των χρημάτων εξανεμίστηκε από τη λύπη του για την άδικη ενέργεια του. Δακρυσμένος σήκωσε το κουφάρι του ζώου, για να το θάψει σε μια γωνία στην αυλή του σπιτιού του.
Σε χωριό του Έβρου, ένα πρωινό του Δεκεμβρίου, όπως κάθε πρωί πήρε το κοπάδι του (περίπου 200 πρόβατα και 6 σκύλους) για τη βοσκή. Το βράδυ άργησε να γυρίσει ο Χρήστος Κ. στο σπίτι του και η σύζυγός του και ο γιος του ανησύχησαν. Στο καφενείο του χωριού, που κάπου-κάπου καθυστερούσε, δεν ήταν, ούτε κανείς τον είχε δει. Σχηματίστηκαν 2 ομάδες συγγενών και φίλων και άρχισαν την αναζήτηση. Πρώτα πέρασαν από τη στάνη (το μαντρί), μήπως ο Χρήστος είχε παραμείνει εκεί. Η στάνη άδεια και ένα από τα τσοπανόσκυλα του Χρήστου να γυρίζει συνέχεια γύρω από αυτή, γαυγίζοντας κατάκοπο και ταλαιπωρημένο. Συνέχισαν να βαδίζουν μέσα στο δάσος θεοσκότεινα και με ψιλό χιονόνερο προς την πιθανή κατεύθυνση, που θα είχε πάει ο Χρήστος. Ακούστηκαν γαυγίσματα και πλησιάζοντας βρήκαν το κοπάδι ολόκληρο και τέσσερα σκυλιά να το περιτριγυρίζουν και να το ελέγχουν. Στην ησυχία της νύχτας ακούστηκαν γαυγίσματα μακριά και πάλι σιωπή. Μετά από λίγο, πάλι γαυγίσματα και πάλι λιγόλεπτη σιωπή. Έφτασαν εκεί που ήταν ο 6ος σκύλος (ο αρχηγός), ο οποίος κατέβαινε ένα μικρό λόφο, στη ρίζα ενός δένδρου, που ήταν νεκρός ο Χρήστος και εν συνεχεία ανέβαινε στην κορυφή του λόφου, για να γαυγίσει, να ζητήσει βοήθεια. Το στρατηγικό σχέδιο των σκύλων: ένας να ειδοποιήσει το χωριό (τη στάνη), τα τέσσερα να φυλάξουν το κοπάδι και ο αρχηγός να φυλάει το αφεντικό!!! Όταν το κοπάδι περνούσε από εκείνο το μέρος, ο αρχηγός σταματούσε, γαύγιζε, ούρλιαζε για μερικά λεπτά και κατόπιν ακολουθούσε το κοπάδι. Σε έξι μήνες ο αρχηγός έφυγε από τη ζωή.
Τελειώνοντας εδώ η σκέψη μου γύρισε στα παιδικά μου χρόνια του Δημοτικού σχολείου, τότε που διδασκόμασταν τη ζωοφιλία και ένα τετράστιχο παιδικού ποιήματος για του σκύλου την ουρά έρχεται στα χείλη μου:
Και σε φίλους και σε ξένους έχω δώσει τη χαρά
Μα κανείς καμιά φορά
Καλώς όρισες δεν μου’ πε
Σαν του σκύλου την ουρά.
* Ο κ. Ανδρέας Κολιάκος, είναι Στρατιωτικός Ιατρός - Αξ/κός ε.α. από την Κόρινθο διαμένων στην Θεσσαλονίκη.
Αφήστε ένα σχόλιο