10 Ιουνίου 2018 : ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«ΑΛΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

«Του ψαρά το πιάτο, δέκα φορές είναι αδειανό και μια φορά γεμάτο», λέει ο λαός μας θέλοντας να δείξει ότι αυτό το επάγγελμα δεν είναι και τόσο προσοδοφόρο. Όμως, φτωχοί ψαράδες θέλησε ο Χριστός να είναι οι πρώτοι μαθητές του, όπως και φτωχοί ποιμένες ήταν εκείνοι που αξιώθηκαν πρώτοι να τον προσκυνήσουν. Ο πλούτος συνήθως φέρνει έπαρση και αίσθημα αυτάρκειας, που εμποδίζουν τον άνθρωπο αφενός να δει καθαρά τον εαυτό του και αφετέρου να αναζητήσει σωστά τον Θεό.

Τι αφήνεις για τον Χριστό;
Τα δύο ζεύγη αδελφών, Πέτρος και Ανδρέας, Ιάκωβος και Ιωάννης, τους οποίους πρώτους κάλεσε ο Χριστός να γίνουν μαθητές του, αναζητούσαν με πόθο και ειλικρίνεια τον Θεό. Αυτό φαίνεται από το ότι, πρίν γνωρίσουν τον Χριστό, ήταν μαθητές του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Και ο Τίμιος Πρόδρομος ήταν εκείνος που τους οδήγησε στον Χριστό.
Η συνάντησή τους με τον Χριστό, που περιγράφεται σ’ αυτή την ευαγγελική περικοπή του Ματθαίου, φαίνεται -κατά τον ιερό Χρυσόστομο- να είναι η δεύτερη, μετά από εκείνη που περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (1,35-43). Αυτό τεκμαίρεται και «έκ του ραδίως υπακούσαι και έκ του πάντα αφείναι».
Για να υπακούσεις εύκολα σε κάποιον και, πολύ περισσότερο, να αφήσεις τα πάντα και να τον ακολουθήσει, προϋποθέτει ότι σε έχει ολοκληρωτικά σαγηνέψει. Και πράγματι, κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη, οι δύο μαθητές του Προδρόμου, Ανδρέας και Ιωάννης, από την πρώτη φορά που άκουσαν τον Χριστό να κηρύττει, τόσο σαγηνεύτηκαν από τα λόγια του, ώστε τον ρώτησαν που μένει και πήγαν να μείνουν μαζί του εκείνη την ημέρα.
Και τώρα, αφήνουν ο,τι ήταν γι’ αυτούς το βιός τους και ακολουθούν τον Χριστό. Δεν έχει σημασία αν άφησαν απλώς μια βάρκα και λίγα δίχτυα. Αυτά ήταν γι’ αυτούς όλη τους η περιουσία. Με αυτά κρατιόντουσαν στη ζωή. Και φυσικά δεν άφησαν μόνο τα υλικά υπάρχοντά τους, αλλά και όλους τους συγγενείς τους! Μετά από λίγο καιρό θα ακούσουν τον Χριστό να επιβραβεύει αυτή την αποταγή τους με τα λόγια: «Εκείνος που αγαπάει τον πατέρα του ή τη μητέρα του περισσότερο από μένα, δεν αξίζει για μένα».

«Εγώ είμαι η ζωή σας»
Ίσως να παραφαίνεται δαπανηρή η αξίωση του Χριστού. Όμως ο,τι περισσότερο αφήνουμε ελεύθερα για τον Χριστό, τοσο περισσότερο τόπο του δίνουμε, για να γίνει αυτός για μας η ζωή μας! Ο ίδιος το είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή». Όσο αδειάζουμε από αυτά που θεωρούμε ότι γεμίζουν τη ζωή μας, τοσο περισσότερο γεμίζουμε με αυτόν, που είναι η αληθινή ζωή μας. Και τότε βλέπουμε και τα πιό απλά στοιχεία της δικής μας ανθρώπινης ζωής να αποκτούν τις αληθινές τους διαστάσεις και την πραγματική τους ομορφιά.
Τέσσερεις αγράμματοι ψαράδες, ανοιχτοί στην έκπληξη και στην καλή γοητεία, καταλαβαίνουν ότι χωρίς τον Χριστό η δουλειά, από έκφραση υγιούς αγάπης προς τον εαυτό τους και τους άλλους, καταντάει κουραστική ρουτίνα και οι συγγενικές σχέσεις από κοινότητα θαλπωρής ξεπέφτουν σε ανιαρή συνύπαρξη. Βλέπουν στο πρόσωπο του Χριστού την αληθινή ποιότητα της ζωής και κάνουν ένα άλμα έλευθερίας από το λίγο και το μικρό προς το πολύ και απέραντο. Συνειδητοποιούν για τη δική τους μέχρι τώρα ζωή το λίγο και το μικρό, και για την όντως ζωή που βρίσκεται μπροστά τους το πολύ και απέραντο. Έτσι αφήνουν και τη δουλειά τους και τις σχέσεις αίματος, και ακολουθούν τον Χριστό.

Γίνετε ψαράδες ανθρώπων!
Κι εκείνος τους τιμά με μια κορυφαία αποστολή: «Θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων»! Έτσι επαληθεύτηκε η προφητεία του προφήτη Ιερεμία: «Να, εγώ αποστέλλω τους αλιείς τους πολλούς, λέει ο Κύριος και θα ψαρεύουν ανθρώπους» (Ίερ. 16,16).
Το κατά κυριολεξία ψάρεμα σαφώς διαφέρει από αυτή την αλιεία ανθρώπων σε δύο βασικά σημεία: το πρώτο είναι ότι τα μέν ψάρια αλιεύονται για να πεθάνουν και να καταλήξουν... στο τραπέζι μας, ενώ οι άνθρωποι καλούνται για να ζήσουν πιό αληθινά από ο,τι ζουν.
Και το δεύτερο είναι ότι τα μέν άλογα ψάρια πιάνονται με την απάτη του δολώματος, ενώ οι άνθρωποι μεταστρέφονται με τη μαρτυρία της αλήθειας. Πρόκειται για μια μαρτυρία που δεν έχει καμία σχέση με «πλοκές των Αθηναίων», δηλαδή με τις νεφελώδεις διδασκαλίες των αρχαίων (και των νέων) ψευδοφιλοσόφων. Στηρίζεται στο απλό και σαφές κήρυγμα των αλιέων αποστολων, οι οποίοι αποδεικνύουν «ιχθύας αφώνους» τους «πολυφθόγγους ρήτορας», όπως διαβάζουμε στους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου.
Το μόνο «δόλωμα» που χρησιμοποίησαν οι απόστολοι είναι ο λόγος του Σταυρού, η αληθινή μαρτυρία της αγάπης του Θεού, που θυσιάστηκε για τη σωτηρία του κόσμου. Αυτό είναι και το «ευαγγέλιον της βασιλείας», το οποίο πρώτος κήρυξε ο Χριστός και κάλεσε τους αλιείς αποστόλους να το κηρύξουν στα έθνη. Με υπέροχο τρόπο μιλάει γι’ αυτό ένα τροπάριο της Παρακλητικής: «Τη σαγήνη του λόγου οι αλιείς ανατρέψαντες τας πλοκάς των ρητόρων τω καλάμω του Σταυρού, εφώτισαν τα έθνη ευσεβώς δοξάζειν σε Θεόν αληθινόν».

Άρχιμ. Β.Λ.