ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ : O καλός μαρξιστής…

ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΩΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ*

Αν θέλεις να είσαι ένας καλός μαρξιστής, θα πρέ­πει να γνωρίζεις ότι η με­γαλύτερη αδυναμία του αν­θρώπινου είδους είναι η α­νικανότητά του να ανταπε­ξέλθει στις προσδοκίες που του έχει θέσει ο μαρξισμός. Μπορεί μία από τις βασικές αρχές του μαρξισμού να εί­ναι ότι η ανθρώπινη φύση είναι τελειοποιήσιμη, αλ­λά το πρόβλημα του μαρ­ξισμού είναι ότι για την ε­πιτυχημένη εφαρμογή του χρειάζεται να προϋπάρχει ο «νέος άνθρωπος» που μόνο ο μαρξισμός μπορεί να δη­μιουργήσει και, επομένως, στο συγκεκριμένο σημεί­ο παρουσιάζεται ένα αντί­στροφο «έκανε η κότα το α­βγό ή το αβγό την κότα». 
Και μια και αναφέρα­με κάτι για αβγά, να ση­μειώσουμε ότι έγιναν υπέ­ρογκες προσπάθειες σε ό­λα τα μαρξιστικά καθεστώ­τα ώστε να παραχθούν «ο­μελέτες», πολιτικά μιλώ­ντας πάντοτε. Εσπασαν πε­ρί τα 100.000.000 αβγά, αλ­λά τα αποτελέσματα δεν ή­ταν τα αναμενόμενα λόγω των προαναφερθεισών α­ντικειμενικών δυσκολιών. Ο Στάλιν είχε πει ότι «εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άν­θρωποι με ιδιαίτερη σύστα­ση. Είμαστε φτιαγμένοι από ξεχωριστό υλικό», αρθρώ­νοντας πρώτη φορά το αρι­στερό πλεονέκτημα. Μπο­ρεί ποτέ να μη φτιάχτηκαν οι ομελέτες και μπορεί να μη δημιουργήθηκε ο «νέος άνθρωπος», αλλά τουλάχι­στον ο μαρξιστής βρίσκεται σε ένα επίπεδο ανώτερο α­πό όλα τα άλλα μέλη μιας κοινωνίας. 
Ο καλός μαρξιστής γνω­ρίζει ότι το χειρότερο πολι­τικό και οικονομικό σύστη­μα είναι αυτό της φιλελεύ­θερης δημοκρατίας. Οχι μό­νο γιατί είναι το τελευταί­ο στάδιο πριν από τον σο­σιαλισμό, αλλά γιατί επί της αρχής αντιπροσωπεύει ό­λα όσα αντιμάχεται ο μαρξι­σμός: την πολιτική και οικο­νομική ελευθερία του ατό­μου, τη διάκριση των εξου­σιών, την ύπαρξη αντικρου­όμενων συμφερόντων, τα όρια στην εξάσκηση της πο­λιτικής εξουσίας, το δικαίω­μα στο λάθος. Ο καλός μαρ­ξιστής καταλαβαίνει ότι όλα τα παραπάνω παραβιάζουν το κεκτημένο μιας πεφωτι­σμένης πρωτοπορίας που γνωρίζει τις πραγματικές α­νάγκες της κοινωνίας και τις πιο απόκρυφες ιστορικές α­ναγκαιότητες. 
Ο καλός μαρξιστής πρέ­πει να έχει συνειδητοποιή­σει ότι η ευθεία σύγκρουση με τη φιλελεύθερη δημο­κρατία δεν είναι και η πιο α­ποτελεσματική μέθοδος για την εγκαθίδρυση της σοσια­λιστικής ουτοπίας. Ο πιο εν­δεδειγμένος τρόπος είναι η διείσδυση σε όλους τους δημόσιους θεσμούς, η στα­διακή μεγέθυνση του κρά­τους και η επέκταση των ε­ξουσιών του. Η ψευδής συ­νείδηση αποτρέπει τις μάζες από το να κατανοήσουν ότι όλες οι απόψεις τους περί οικογένειας, θρησκείας, η­θικής και περιουσίας δεν εί­ναι τίποτα περισσότερο από την εσωτερίκευση της κυρί­αρχης ιδεολογίας. Υποσκά­πτεις τον θεσμό της οικογέ­νειας τη μία, βάζεις έναν ΕΝ­ΦΙΑ την άλλη, και σιγά σιγά συμβαίνει αυτό που θα ονο­μάζαμε σοσιαλιστικός μετα­σχηματισμός της κοινωνίας. Ο καλός μαρξιστής τα γνω­ρίζει όλα αυτά· το πρόβλη­μα είναι ότι το αγνοούν όλοι οι υπόλοιποι. 

* Ο Ναπολέων Λιναρδά­τος, γεννήθηκε και μεγά­λωσε στα Βαλσαμάτα/Φρα­γκάτα Κεφαλλονιάς. Zεί και εργάζεται στη Νέα Υόρκη.