29 Ιουλίου 2018 : ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
ΠΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΛΟΜΕΝΟΥΣ
Ασκήσεις καρτερίας
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι μαθητές του Χριστού αντιμετωπίζουν σφοδρή θαλασσοταραχή. Ήδη έχουν περάσει την πρώτη άσκηση. Τότε ήταν ατελέστεροι·καί γι’ αυτό ήταν μαζί τους στο πλοίο και ο Χριστός «εις παραμυθίαν», όπως επισημαίνει ο ιερός Χρυσόστομος. Στα δύσκολα, βέβαια, χρειάστηκε να τον ξυπνήσουν, επειδή κοιμόταν. Τώρα όμως, εξασκώντας του» «επί μείζονα υπομονήν», τους έχει αφήσει μόνους στη θάλασσα, πηγαίνοντας στο όρος για να προσευχηθεί κατ’ ιδίαν. Και παραχωρεί να σηκωθεί μεγάλη φουρτούνα, ώστε μή έχοντάς τον κοντά τους να γίνουν καρτερικότεροι.
Σε τέτοιε» στιγμές, που το ένα λεπτό βιώνεται σαν να είναι ολόκληρο» αιώνα», μπορεί κανείς να υποψιαστεί τι σημαίνει «ούκ ευθέω» αυτοίς επέστη». Αργεί ο Χριστός. Μερικές φορές δεν φαίνεται και τόσο γοργοϋπήκοος. Και φυσικά, Αυτός που είναι ο μόνος αληθινά πολυέλεος, το κάνει από φιλανθρωπία. Μας παιδαγωγεί, κατά τον Χρυσορρήμονα, να μή ζητάμε «ταχέως λύσιν των δυσχερών», αλλά να τα υπομένουμε με γενναιότητα και καρτερία. Κι άν αυτό ισχύει για τους «επιβάτες» της Κιβωτού, πόσο μάλλον ήταν αναγκαίο για τους υποψήφιους «κυβερνήτες», τους Αποστόλους.
Αλλά και όταν αποφασίζει να έλθει να τους βοηθήσει, «έτερα χαλεπώτερα δεινά επάγει». Είναι κάτι που το συνηθίζει- «αεί γάρ τούτο ποιεί», προφανώς στους προχωρημένους. Εκεί που περιμένεις το τέλος μιας δοκιμασίας, μιά χειρότερη έρχεται. Τον από του κλύδωνος φόβο, τον διαδέχεται ο φόβος ενός φαντάσματος, που το βλέπουν να περπατάει πάνω στα κύματα. Και ήταν τόσο μεγαλύτερος αυτός ο φόβος τους, ώστε «έκραξαν». Ξέσπασαν σε κραυγές τρόμου. Τότε μόνο τους αποκαλύπτεται ο Χριστός και τους καθησυχάζει με τα λόγια: «Έχετε θάρρος. Εγώ είμαι· μη φοβείσθε».
Πίστη και ταπείνωση
Ο Πέτρος, πάντα αυθόρμητος και εκδηλωτικός, του ζητάει «κέλευσαν με», όχι «βαδίσαι επί τα ύδατα», αλλά «πρός σε ελθειν». Το πρώτο, κατά τον άγιο θεοφύλακτο Βουλγαρίας, θα ήταν σημάδι επιδείξεως, ενώ το δεύτερο είναι ένδειξη αγάπης πρός τον Χριστό. Και ο Χριστός για χάρη του «υπέστρωσε την θάλασσαν» και ο Πέτρος άρχισε να περπατάει πάνω στο νερό. Όχι όμως για πολύ·σε λίγο άρχισε να βουλιάζει, όχι εξαιτίας της σφοδρότητας του ανέμου, αλλά λόγω της ολιγοπιστίας του. Γι’ αυτό και ο Χριστός, τείνοντας το χέρι του και πιάνοντάς τον, επετίμησε όχι τον άνεμο, αλλά την ασθενική του πίστη: Ολιγόπιστε, γιατί δείλιασες;
Αξίζει να επαναλάβουμε ότι ο Πέτρος άρχισε να βουλιάζει όχι για να επιτιμηθεί κάποια τάση του για επίδειξη, αλλά μόνο λόγω της έλλειψης ισχυράς πίστης. Δεν είχε τέτοιο φρόνημα ο Πέτρος. Φορείς αυτού του πνεύματος της πλάνης ήταν εκείνοι οι αιρετικοί, που -διαστρέφοντας το νόημα του θαύματος του Χριστού- πήγαν κάποτε στο κοινόβιο του Μεγάλου Παχωμίου και τον προκαλούσαν να περπατήσουν μαζί πάνω στο νερό του ποταμού, για να φανεί ποιος έχει μεγαλύτερη παρρησία προς τον Θεό. Και ο Άγιος αγανακτισμένος τους απάντησε: «Ο αγώνας μου και όλη μου η σπουδή δεν είναι να περάσω αυτόν τον ποταμό περπατώντας πάνω στο νερό, αλλά πώς με τη δύναμη του Θεού θα υπερπηδήσω τέτοιες σατανικές παγίδες, και πως θα αποφύγω τη θεία καταδίκη λόγω των αμαρτιών μου».
Για τους αγίους Πατέρες, γνήσια πίστη στον Θεό και υγιής ταπείνωση συμπορεύονται. Η πρόοδος της μιας προϋποθέτει την αύξηση της άλλης. Τα θαύματα του Χριστού και των Αγίων του έχουν μοναδικό σκοπό την τόνωση της πίστης στο πρόσωπό του και τη δοξολογία του. Κανένας Άγιος δεν επεδίωξε να γίνει θαυματοποιός. Πολλοί, μάλιστα, βλέποντας τα χαρίσματα που τους έδινε ο Θεός, τον παρακαλούσαν να τους τα αφαιρέσει, για να μην κινδυνέψουν από οίηση και κενοδοξία. Για τους αληθινά Αγίους η τρικυμία από αυτά τα συγκεκριμένα πάθη αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο ναυαγίου.
Ο κυβερνήτης λογισμός των Αγίων
Αλλά και για την αποφυγή ναυαγίων από όλα τα πάθη καθώς και από τις καταιγίδες των συμφορών και τις τρικυμίες των λυπηρών, απαιτείται το ατενές βλέμμα προς τον «Κυβερνήτη» της ζωής μας Χριστό με πίστη και ταπείνωση. Και φυσικά τέτοιο βλέμμα δεν επιτυγχάνεται χωρίς σταθερή μελέτη των θείων Γραφών και δίχως υπομονή και επιμονή στην προσευχή. Αυτές οι προϋποθέσεις, ακόμα και πριν από τη Σάρκωση του Λόγου, χάρισαν στην Εκκλησία φωτεινά παραδείγματα πηδαλιούχων, όπως του αγίου ιερέα Ελεαζάρου, που εορτάζει την 1η Αυγούστου. Για να τηρήσει την κατά Θεόν νηστεία και να μή μιαροφαγήσει τρώγοντας ειδωλόθυτα, όχι μόνο υπέμεινε ο ίδιος μαρτυρικό θάνατο, αλλά και τον ακολούθησαν όρθιοι στη φουρτούνα του μαρτυρίου οι επτά μαθητές του Μακκαβαίοι μαζί με τη μητέρα τους, αγία Σολομονή. Λέει χαρακτηριστικά το κείμενο: «Ο λογισμός του πατρός μας Ελεαζάρου, σαν άριστος κυβερνήτης, πηδαλιουχώντας το σκάφος της ευσεβείας μέσα στο πέλαγος των παθών και παλεύοντας με τις τρικυμίες των βασάνων κράτησε σταθερό το τιμόνι της υπακοής στο θέλημα του Θεού, μέχρι που έφτασε στο λιμάνι της αθάνατης νίκης» (Δ’ Μακ. 7,1). Οι πρεσβείες αυτού και της συνοδείας του ας μας συνοδεύουν και στις δικές μας φουρτούνες.
Άρχιμ. Β.Λ.
Αφήστε ένα σχόλιο