ΔΙΕΘΝΗ ΘΕΜΑΤΑ : Τα πράγματα με τ’ όνομά τους…

Του Σάββα Καλεντερίδη *

Ο Μεγάλος Πέτρος τον 17- 18ο αιώνα οραματίστηκε και έκανε συγκεκριμένα βήμα­τα για να προσανατολίσει και να φέρει τη Ρωσία όσο το δυ­νατόν πιο κοντά στην Ευρώ­πη. Εξού και το κτίσιμο της Α­γίας Πετρούπολης, στην οποί­α συγκέντρωσε μεγάλο μέρος της πνευματικής και καλλιτε­χνικής πρωτοπορίας, στο πε­ρίφημο μουσείο Ερμιτάζ. 
Τις δεκαετίες που ακολού­θησαν, και ειδικά επί Αικατε­ρίνης Β΄, η επέκταση της Ρω­σίας συνεχίστηκε με την πα­ραχώρηση από πλευράς Πο­λωνίας της δυτικής Ρωσίας, με την απόκτηση της Λευκο­ρωσίας, του δεύτερου διαμε­ρίσματος της Πολωνίας και ε­παρχιών της Λιθουανίας. 
Όμως αυτός που έβαλε τη Ρωσία στην κυριολεξία στην καρδιά της Ευρώπης ήταν ο Στάλιν, όταν εκμεταλλευόμε­νος το δαιδαλώδες σύστημα λήψεως αποφάσεων της Δύ­σης, έδωσε εντολή στον σο­βιετικό στρατό να προελάσει και να φθάσει μέχρι την κατά­ληψη της μισής Γερμανίας, α­φού προηγουμένως είχε κα­ταλάβει την Ανατολική Ευρώ­πη.
Την επομένη της υπογρα­φής της Συμφωνίας του Πό­τσδαμ η Δύση έθεσε σε εφαρ­μογή ένα στρατηγικό σχέδι­ο για την απώθηση της Ρωσί­ας από τα «κεκτημένα» ευρω­παϊκά εδάφη, με τελικό στόχο τον περιορισμό της στη Μό­σχα, και ανατολικά προς τα Ουράλια. 
Το σχέδιο αυτό το είδα­με να εφαρμόζεται το 1955 στην Ουγγαρία και το 1968 στην Πράγα, όπου τα σοβιετι­κά τανκς αναγκάστηκαν να ε­πέμβουν για να καταπνίξουν λαϊκές εξεγέρσεις, χωρίς αυ­τό να σημαίνει ότι αυτές δεν στηριζόταν σε αντικειμενική δυσαρέσκεια. Μα αυτήν εκ­μεταλλεύονται όσοι θέλουν να αναμειχθούν στα εσωτερι­κά μιας χώρας. 
Η εφαρμογή του σχεδίου συνεχίστηκε στην Πολωνία, με τις διαδηλώσεις της Σολι­νταρνόσκ (Αλληλεγγύης) του Λεχ Βαλέσα και την εκλογή Πολωνού πάπα, που άνοιξε το δρόμο στην απομάκρυνση της Πολωνίας από τη Σοβιετι­κή Ένωση. 
Οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν με την κατάρρευση του Συμ­φώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ένωσης, με την ε­πανένωση των δυο Γερμανιών και την ένταξη των χωρών της Α και ΝΑ Ευρώπης στο ΝΑΤΟ σε δύο κύματα, το 1999 και το 2004, και το σχέδιο τεί­νει να ολοκληρωθεί με τον έ­λεγχο της Ουκρανίας από τη Δύση, την αύξηση της επιρ­ροής στις χώρες του GUUAM (Georgia, Ukraine, Uzbekistan, Azerbaijan, Moldova) και την ένταξη στο ΝΑΤΟ των χωρών των δυτικών Βαλκανίων. 
Αυτός ο τελευταίος κύκλος άρχισε το 2009, με την έντα­ξη της Αλβανίας και της Κροα­τίας, συνεχίστηκε το 2017 με την ένταξη του Μαυροβουνί­ου και ολοκληρώνεται με την ένταξη του κράτους των Σκο­πίων, που ήταν προγραμματι­σμένο να ενταχθεί μαζί με Αλ­βανία και Κροατία, πλην όμως δεν επιτεύχθηκε τότε η ανα­γκαία συμφωνία μεταξύ Αθή­νας και Σκοπίων στο ζήτημα του ονόματος. 
Έτσι, ενώ οι εξελίξεις τρέ­χουν και η Δύση θέλει να πε­ριορίσει τις δυνατότητες της Ρωσίας να ασκεί επιρροή στα Βαλκάνια, για να είναι πλέ­ον απερίσπαστη στο μεγάλο σχέδιο, που είναι η γεωπολι­τική περικύκλωση της Ρωσί­ας και η εξουδετέρωση της σιιτικής-ιρανικής απειλής στη Μέση Ανατολή, φθάσαμε στη φάση της υλοποίηση της α­πόφασης της Ουάσινγκτον και των Βρυξελών να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ τα Σκό­πια και η Αλβανία. 
Οι δύο «τρύπες» που μέ­νουν, Βοσνία και Κοσσυφο­πέδιο, ελέγχονται ασφυκτικά η πρώτη μέσω της δαιδαλώ­δους Συμφωνίας του Ντέιτον και το δεύτερο μέσω της αμε­ρικανικής στρατιωτικής βάσης του Μπόντστιλ, από τις μεγα­λύτερες στον κόσμο. 
Έτσι, αν τελικά ενταχθούν τα Σκόπια σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και η Αλβανία στην ΕΕ, η Σερβία θα είναι ο μόνος στενός φίλος της Μόσχας στη ΝΑ Ευρώπη, χωρίς πρόσβαση στη θάλασ­σα και χωρίς αεροπορική πρό­σβαση. 
Αυτό είναι το ιστορικό και γεωπολιτικό πλαίσιο και αυτό μάλλον εξηγήθηκε με πιο... απλά λόγια στους Τσίπρα, Κο­τζιά, κατά το πρόσφατο ταξίδι τους στην Ουάσινγκτον, μαζί με την ανάγκη να κλείσουν ό­λα αυτά τα «μέτωπα». 
Φυσικά, ανάλογες νουθε­σίες υποθέτουμε ότι έγιναν και στον Ζάεφ, και ω του θαύ­ματος, είδαμε τους δυο πρω­θυπουργούς, Τσίπρα και Ζά­εφ, να κάνουν ένα λογοπαί­γνιο σαν να υπήρχε ένας τρί­τος συντονιστής. 
Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε τον Δεκέμβρη στο Βελιγράδι ότι μπορεί να βρεθεί λύση με τα Σκόπια «Αν σταματήσει μία –κατά την άποψή μου αχρεία­στη– ρητορική ότι αποτελούν τους μοναδικούς απογόνους των Μακεδόνων και του Με­γάλου Αλεξάνδρου...», για να ακολουθήσει η δήλωση Ζά­εφ μετά από λίγες μέρες, ότι «Δεν είμαστε μοναδικοί κλη­ρονόμοι του Μ. Αλεξάνδρου». 
Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, μια ομάδα φίλων και συνεργατών του Νίκου Κο­τζιά, γνώριμων από τα παλιά, όταν όλοι τους συναγελάζο­νταν στην «αυλή» του αλή­στου μνήμης ΓΑΠ, συνέγρα­φε τη συμφωνία που θα υπο­γράψει ο Τσίπρας με τον Ζά­εφ στις Πρέσπες, μια συμ­φωνία διάτρητη και κατάπτυ­στη, που ασχέτως αν περάσει ή όχι από τις δυο πλευρές, με την υπογραφή της θα αρχίσει να παράγει νομικές υποχρε­ώσεις και να ανοίγει διάπλα­τα την πόρτα στα Σκόπια για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. 
Το ΝΑΤΟ δεν ενδιαφέρεται για το αν θα συνεχίσουν να υ­φίστανται οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών, όπως απο­δείχτηκε από την εξαιρετικά προβληματική πορεία των ελ­ληνοτουρκικών σχέσεων. Εί­ναι λεπτομέρειες αυτά, τους ενδιαφέρει το στρατηγικό του πράγματος. 
Το θέμα όμως είναι ότι με την αναγνώριση γλώσσας, ε­θνότητας και κράτους με το όνομα Μακεδονία, αποδυνα­μώνουμε την εθνική μας ά­μυνα στη Θράκη και υποθη­κεύουμε το μέλλον και την ί­δια την ακεραιότητα της Ελ­λάδας. 

* Ο κ. Σάββας Καλεντερί­δης, είναι Ανώτ. Αξ/κός ε.α. και αρθρογράφος στη «δ».