Ο «ΛΕΩΝΙΔΑΣ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΤΑΓ/ΡΧΗΣ Γ. ΚΑΤΣΑΝΗΣ : Υπόδειγμα Έλληνα Καταδρομέα Αξιωματικού, άριστου οικογενειάρχη και Αξιωματικού, που εμφορείτο από το πνεύμα των λοκατζήδων του «Καλλίνσκη»

Υπόδειγμα Έλληνα Καταδρομέα Αξιωματικού, άριστου οικογενειάρχη και Αξιωματικού, που εμφορείτο από το πνεύμα των λοκατζήδων του «Καλλίνσκη», αγνού και αγαπητού συναδέλφου, που έδωσε ηρωική μάχη με την Μονάδα του στην πιο ζωτική περιοχή του πεδίου των μαχών. Νίκησε τους εισβολείς, αλλά όπως πληροφορήθηκα, τον πρόδωσε η υπεροπλοία του αέρα και χάθηκε μαζί με παλικάρια του λίγο μετά την εντολή για “Αυτοδιάλυση” προκειμένου να σώσει τα “παιδιά του” από τις βόμβες ναπαλμ σε ώρες νίκης!..

Οι Έλληνες έχουμε βιώσει στο πετσί μας την τραγωδία της Με­γαλονήσου Κύπρου από δεκάδες και εκατοντάδες ίσως περιγρα­φές. Το ξετύλιγμα του κουβαριού αρχίζει πολύ πιο πριν από την Τουρκική επέμβαση της Τουρκί­ας με την επωνυμία ΑΤΙΛΑΣ Ι και ΙΙ. Έζησα από πρώτο χέρι, ως Α­νωτ. Αξ/κός των καταδρομών ε.α. και επιστρατευμένος την αλλη­λουχία των γεγονότων που συ­νοψίζονται στις φάσεις: Άρνηση του Γ. Παπαδόπουλου να συναι­νέσει στο πραξικόπημα Σαμψών – Εφαρμογή σχεδίου Αποσταθερο­ποίησης της κυβέρνησης Συνταγ­ματαρχών δια του Πολυτεχνεί­ου με όργανο τον Δ. Ιωαννίδη – καθαίρεση Προέδρου Γ. Παπαδό­πουλου και αλλαγή καθεστώτος με τον ισχυρόν, αλλά μοιραίον άνδρα Συνταγματάρχη Δ. Ιωαννί­δη, ο οποίος έδωσε το «πράσινο φως» στο πραξικόπημα της Κύ­πρου – εμφύλιος στην Κύπρο, δι­χασμός μονάδων και λαού – Έκ­κληση του Αρχιεπισκόπου Μακα­ρίου για επέμβαση των τριών εγ­γυητριών Δυνάμεων, δηλαδή και της Τουρκίας με την ανθελληνική Αγγλία – επίθεση Τουρκίας με τη σύμπραξη των Βρετανών και εφαρμογή σχεδίων ΑΤΤΙΛΑΣ Ι και ΙΙ – Κατάληψη του 38% του Κυπριακού εδάφους μέ­χρι και σήμερα... Ο "Φάκελος της Κύπρου δεν πρόκειται να ανοίξει ποτέ", γιατί μιλάμε για Εθνική Προδοσία και ανθελληνικά σχέδια υπέρ της Τουρκίας. Μήπως δεν γνώριζε ο Μακάριος όταν ζητούσε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ την παρέμβαση των Εγγυητριών Δυνάμεων Ελλάδας - Αγγλίας - Τουρκίας, ποίοι θα επωφελούντο;
Κατά τη διάρκεια των επιχειρή­σεων υπό άνισες συνθήκες γρά­φηκαν σελίδες δόξας και ηρωι­σμού από μέρους των Ελληνικών Μονάδων. Μια ειδική περίπτωση ήταν αυτή του Ταγματάρχη Κατα­δρομών της Τάξης 1955 της Σ.Σ. Ευελπίδων, με τον οποίον ο «Κο­ρίνθιος» ήταν διοικουμένη και αργότερα φίλος και συνάδελφος στις Μονάδες Καταδρομών. Αφή­νω όμως να διαβάσετε την παρα­κάτω περιγραφή, που την αφιερώνω εις μνήμη του ή­ρωα Γ. Κατσάνη: 
Ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ α­φιέρωμα για τον Έλληνα Ήρω­α του Ηρακλή, Γεώργιο Κατσά­νη, δημοσιεύει σήμερα το μπα­σκετικό σάιτ ebasket.gr με την υ­πογραφή του Πέτρου Χατζηχρι­στοδούλου, ενός από τους πιο γνωστούς Κύπριους δημοσιογρά­φους. Αξίζει, πραγματικά, να το διαβάσετε... 
Αρκετούς μήνες πριν από την τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλί­ου του 1974 στην Κύπρο, ένας ώ­ριμος (40άρης περίπου) καστανό­ξανθος δρομέας, εισερχόταν συ­χνά, τρέχοντας με σταθερό ρυθ­μό, στην “απαγορευμένη ζώνη” του τουρκικού θύλακα Μπογαζί­ου-Αγύρτας-Κιόνελι, στον δρό­μο Κερύνειας-Λευκωσίας, ο οποί­ος ήταν κλειστός, από το 1964, για τους Ελληνοκύπριους και Ελ­λαδίτες. Οι Ελληνοκύπριοι μπο­ρούσαν να κάνουν τη μικρή (15-20 λεπτά) διαδρομή Κερύνει­ας-Λευκωσίας και αντιστρόφως, τρεις φορές την ημέρα, αλλά μό­νο με αυτοκινητοπομπή, το περι­βόητο κονβόι, υπό την εποπτεί­α (και την προστασία) στρατιω­τών των Ειρηνευτικών Αποσπα­σμάτων του ΟΗΕ (Καναδοί, Δα­νοί, Φινλανδοί, Σουηδοί, Αυστρι­ακοί κ.ά.). 
Οι “Οηέδες“, που είχαν φυλά­κια σε “νεκρά” σημεία ανάμεσα στις ελληνοκυπριακές και τουρ­κοκυπριακές στρατιωτικές δυνά­μεiς, κοίταζαν με θαυμασμό τον καστανόξανθο δρομέα, τον οποί­ον λόγω του χρώματός του, τον έπαιρναν για κάποιον ξένο, α­πό τους πολλούς, που παρεπιδη­μούσαν στη γραφική Κερύνεια. Πού να φαντάζονταν ότι ο «δρο­μέας» ήταν εξ Ελλάδος και κυρί­ως ότι επρόκειτο για κομάντο και δη διοικητή της 33ης Μοίρας Κα­ταδρομών!
Η Μοίρα του Κατσάνη, ο οποί­ος είχε διοριστεί στην Κύπρο από το καλοκαίρι του 1973, έδρευ­ε στο Πέλλαπαϊς, το γραφικό πα­νέμορφο ορεινό χωριό της Κερύ­νειας, στον Πενταδάκτυλο, δύ­ο ανάσες μακριά από τον κεντρι­κό σκληροπυρηνικό θύλακα των Τουρκοκυπρίων. Κι αφού δεν φα­ντάζονταν οι “ειρηνευτές” (και οι Τούρκοι) ότι ο “δρομέας” ήταν έ­νας άρτια εκπαιδευμένος κομά­ντο (καταδρομέας και αλεξιπτω­τιστής), πώς να περνούσε από το μυαλό τους ότι ο κομάντο διείσ­δυε στον θύλακα για να “φωτο­γραφήσει” τις θέσεις και τα οχυ­ρά.
Ο Κατσάνης ως νεαρός αθλητής
Ο “δρομέας” δεν ήταν άλλος από τον ταγματάρχη Γεώργιο Κα­τσάνη, με το όνομά του οποίου, πολλά χρόνια αργότερα, θα βα­πτιζόταν το κλειστό γυμναστήρι­ο (πετόσφαρας) του Ηρακλή Θεσ­σαλονίκης, για να θυμίζει εσαεί της θυσία του στα ματωμένα χώ­ματα της Κερύνειας. Ο ταγματάρ­χης Κατσάνης ήταν αθλητής στην ένδοξη ομάδα στίβου του Ηρα­κλή, μόνο που σταμάτησε τον α­θλητισμό στα 18 του μόλις χρό­νια, το 1952, όταν εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Έως τότε, ο καστανόξανθος νεα­ρός ήταν ανερχόμενος σπρίντερ στους δρόμους 100 και 200 μέ­τρων, αλλά και άλτης μήκους. 
Η εξ απαλών ονύχων ενασχό­λησή του με τον αθλητισμό τον βοήθησε να διακριθεί στη σκλη­ρή εκπαίδευση των Ευέλπιδων α­ξιωματικών. Εν συνεχεία, βεβαί­ως, ακολούθησε ακόμα πιο σκλη­ρή εκπαίδευση, αφού εντάχθηκε στις Δυνάμεις Καταδρομών και Α­λεξιπτωτιστών. Δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ο νεαρός αξιω­ματικός από το Σιδηρόκαστρο, ό­τι το πεπρωμένο του θα τον συ­νέδεε αιωνίως με ένα άλλο κά­στρο, στην Κερύνεια, ψηλά στον Πενταδάκτυλο. 
Ο Κατσάνης ως νεαρός αξιω­ματικός (υπολοχαγός), υπηρέτη­σε για πρώτη φορά στην Κύπρο το 1966, όταν ήταν ακόμη η Ελ­ληνική Μεραρχία στο νησί και, μάλιστα, στη Μοίρα Καταδρομών με την οποία θα θυσιαζόταν για την Κύπρο, την 33η των κυπρια­κών ΛΟΚ. 
Άγιος Ιλαρίων
Όταν ξαναπήγε στην Κύπρο για υπηρεσία ο Κατσάνης, ήταν 39 ετών. Ως ταγματάρχης, πλέον, ανέλαβε τη διοίκηση της 33ης Μοίρας, η οποία είχε αποστολή (την πιο δύσκολη από κάθε άλλη μονάδα της Εθνικής Φρουράς) σε περίπτωση πολέμου με την Τουρ­κία να καταλάβει το στοιχειωμέ­νο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα, στον Πενταδάκτυλο. Το θρυλι­κό κάστρο με τα τριπλά τείχη δέ­σποζε της επαρχίας Κερύνειας. Ήταν ακριβώς πάνω από τη μικρή πόλη της Κερύνειας, σε απόστα­ση λίγων μόλις χιλιομέτρων. Ό­ποιος το είχε στα χέρια του σε ώ­ρα πολέμου, μπορούσε να ελέγ­ξει όλη την παραλία της Κερύνει­ας, τη Λευκωσία με την πεδιάδά της και τη Μόρφου με την πεδι­άδα και τον κόλπο της. Ήταν το στρατηγικότερο και το πιο νευ­ραλγικό σημείο του νησιού. 
Οι Τουρκοκύπριοι της ΤΜΤ και οι Τούρκοι της ΤΟΥΡΔΥΚ το είχαν καταλάβει αναίμακτα μόλις ξέ­σπασε η ανταρσία τους τον Δε­κέμβριο του 1963, αφού το φρού­ριο, ως αρχαιολογικό μνημείο, ή­ταν αφύλακτο. Πριν γυρίσει η πρώτη ημέρα της τουρκικής ει­σβολής, το βράδυ της 20ης προς την 21η Ιουλίου, ο Κατσάνης συ­γκέντρωσε τους δύο διαθέσιμους λόχους κρούσεως της 33ης Μοί­ρας Καταδρομών στον χώρο δια­σποράς (ο τρίτος λόχος ήδη βρι­σκόταν και πολεμούσε για να υ­περασπιστεί το περικυκλωμένο κρατικό αεροδρόμιο της Λευκω­σίας). 
Κι αφού ανακοίνωσε στα παι­διά του (όπως έλεγε τους λοκα­τζήδες του) την επικείμενη απο­στολή τους, τούς εμψύχωσε με τον τρόπο που μόνο εκείνος ή­ξερε. “Κομάντος μου, μην ξεχνά­τε: Όταν τελειώνουν οι σφαίρες και οι φυσικές δυνάμεις, πολεμά­ει η ψυχή”, ήταν ο επίλογός του, με τον οποίον έκανε τους λοκα­τζήδες του να ριγήσουν. Ο ταγ­ματάρχης Κατσάνης τέθηκε επι­κεφαλής των ανδρών του, καθώς κινούσαν για την ιστορική και επι­κίνδυνη αποστολή τους. Θα μπο­ρούσε, ως διοικητής, να μείνει πί­σω, στο τέλος, στην ουρά και να κατευθύνει από εκεί την επιχεί­ρηση. Έτσι κάνουν συχνά οι διοι­κητές. Αλλ’ όχι τα παλικάρια σαν τον Κατσάνη. Μπήκε μπροστά, πρώτος! 
Ευφυής στρατιωτικός ο ατρό­μητος άλλοτε αθλητής, αιφνιδία­σε τους πολυάριθμους και ασυ­γκρίτως καλύτερα οπλισμένους Τούρκους, που έλεγχαν τα υψώ­ματα γύρω από τον Άγιο Ιλαρίω­να. Σχεδίασε και εφάρμοσε μια τακτική ρίσκου. “Κομάντος μου, οι εχθροί μας περιμένουν από τις χαράδρες, εμείς θα πάμε από τον δρόμο, σαν κύριοι και θα βρεθού­με πίσω τους”, είπε στους κατα­δρομείς του.
Η ευφυής κίνηση αποδείχθη­κε απολύτως αποτελεσματική! Οι καταδρομείς της 33ης Μοίρας δι­έσχισαν τον δρόμο και σκαρφά­λωσαν στα υψώματα Πετρομού­θια και Καμήλα χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Με υποδειγματική καταδρομική ενέργεια βγήκαν στην πλάτη του εχθρού και μέ­σα σε τρεις ώρες έκαναν την εκ­καθάριση, καταλαμβάνοντας όλα τα τουρκικά πολυβολεία και το στρατόπεδο που είχαν οι εχθροί κάτω από το κάστρο. Απέμενε, πια, η έφοδος προς το “στοιχειω­μένο” φρούριο.
Ύψωμα Αγ. Ιλαρίωνα και στρατόπεδα Τούρκων σήμερα
Για να πραγματοποιηθεί η τε­λική ενέργεια, έπρεπε να εγκα­τασταθούν στις καταληφθείσες από τους καταδρομείς θέσεις δυ­νάμεις Πεζικού. Δεν ήρθαν ποτέ, όμως. Το φως της ημέρας (είχε ξημερώσει η 21η Ιουλίου) ευνο­εί πια τους πολυάριθμους Τούρ­κους, που είναι ταμπουρωμένοι στο κάστρο, διαθέτουν υπερο­πλία σε βαρέα όπλα και πυρομα­χικά και μάχονται υπό πλήρη α­εροπορική κάλυψη. Η παντελής έλλειψη αεροπορικών δυνάμε­ων στην Εθνική Φρουρά, επιτρέ­πει στην τουρκική αεροπορία να “αλωνίζει” τους αιθέρες και να σκορπά τον όλεθρο. 
Ο Κατσάνης, που δεν διανοεί­το να σημάνει οπισθοχώρηση, ε­πιχειρεί, ως επικεφαλής της δεξι­άς πτέρυγας της Μοίρας του να διαλύσει την τουρκική αντεπίθε­ση, μέσα σε κόλαση πυρός, από τους πολυάριθμους Τούρκους α­λεξιπτωτιστές, που μεταφέρο­νταν κατά κύματα από τις νότι­ες ακτές της Μικράς Ασίας με ε­λικόπτερα. Μάχεται πρώτος, σε προκεχωρημένη θέση, κάτω από το κάστρο. Μαζί του πολεμούν τέσσερις καταδρομείς, πίσω τους προσπαθούν να τους παράσχουν κάλυψη άλλοι δύο λοκατζήδες, από απόσταση πενήντα μέτρων. Το κακοτράχαλο έδαφος της πε­ριοχής του Αγίου Ιλαρίωνα, με τα πολλά βράχια, εμποδίζει τις κινή­σεις των επιτιθέμενων. Από ένα σημείο που δεν μπορούν να ε­λέγξουν οι λοκατζήδες, πέφτουν τα θανάσιμα πυρά στο σώμα του γενναιόψυχου προωθημένου δι­οικητή τους. 
Ο Κατσάνης, σαν άλλος Λε­ωνίδας, τρεκλίζει και πέφτει αι­μόφυρτος. Το αίμα του πότισε το χώμα και τα βράχια τού ιερού βουνού. Οι λιγοστοί καταδρομείς του δίνουν μάχη γύρω από το ά­ψυχο σώμα του. Όσοι προσπα­θούν, όμως, να πλησιάσουν τον Κατσάνη για να τον τραβήξουν μακριά, δέχονται αδιάκοπες ρι­πές και τραυματίζονται. Ένας, μάλιστα, που προσπαθεί από τις απόκρημνες χαράδρες να κατευ­θυνθεί πυροβολώντας μανιασμέ­να προς τις θέσεις των Τούρκων, χάνεται. Δεν τον ξανάδε κανείς. 
Η μάχη από την ώρα της θυ­σίας του Κατσάνη, συνεχίστηκε με σφοδρότητα. Η Μοίρα του, α­κέφαλη, απέναντι στην υπερο­πλία του πολλαπλάσιου εχθρού, δέχεται τρομακτικό σφυροκόπη­μα από έδαφος και αέρα και προ­βάλλει λυσσαλέα, πλην απέλπι­δα αντίσταση. Όταν εξαντλήθη­καν τα πυρομαχικά, οι καταδρο­μείς της 33 αναγκαστικά υποχώ­ρησαν, μετρώντας τρομακτικές απώλειες.
Είναι συγκλονιστικό ότι σαρά­ντα χρόνια μετά την τελευταί­α μάχη στον Άγιο Ιλαρίωνα, ο δι­οικητής των Τούρκων αλεξιπτω­στών που βρέθηκε απέναντι από τον Κατσάνη και τους λεβέντες του στον Άγιο Ιλαρίωνα, Χαλούκ Ουστεγκέν, συναντήθηκε με επι­ζήσαντες καταδρομείς της 33. Ε­ξέφρασε τον θαυμασμό του για τον Κατσάνη και τη λύπη του για τον θάνατό του. 
Μάλιστα, σε βιβλίο που εξέ­δωσε, πέρυσι, για τις μάχες των αλεξιπτωτιστών και καταδρομέ­ων και το 1974, στον Πενταδά­κτυλο, εκθειάζει την ανδρεία και τη στρατιωτική μεγαλοσύνη και ευφυΐα του μυθικού Έλληνα ταγ­ματάρχη. Το άψυχο σώμα του Κα­τσάνη δεν βρέθηκε ποτέ για να ταφεί με τις δέουσες τιμές. Η ψυ­χή του όμως, παραμένει αλώβη­τη, ριζωμένη στον Άγιο Ιλαρίω­να, και το όνομά του μέχρι σήμε­ρα προκαλεί δέος, αλλά και σε­βασμό στο εχθρό.