ΔΙΕΘΝΗ ΘΕΜΑΤΑ : Τέλος χρόνου ;

Του Σάββα Καλεντερίδη *

Αν παρατηρήσει κανείς την πορεία των εξελίξεων της τε­λευταίες δεκαετίες, διαπιστώ­νει ότι η Δύση, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν ως στρατηγικό στό­χο να απωθήσουν γεωπολιτι­κά τη Ρωσία από την Κεντρική, την Ανατολική και τη ΝΑ Ευρώ­πη και να την περιορίσουν στα όρια της ρωσικής επικράτειας. Στο πλαίσιο αυτού του στόχου όλες οι Δυτικές δυνάμεις υπο­σχέθηκαν στον Γκορμπατσόφ και στον Σεβαρντνάτζε ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ανατο­λικά «ούτε μία ίντσα» εάν η Μό­σχα αποσύρει τον Ερυθρό Στρα­τό από την Ανατολική Γερμανία και της επιτρέψει να επανενω­θεί με τη Δυτική. Αυτή ήταν μια τιτάνια παραχώρηση από τον Γκορμπατσόφ. Όμως στη συ­νέχεια είδαμε ότι το ΝΑΤΟ επε­κτάθηκε σε όλες τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβί­ας, στις Βαλτικές χώρες, και τεί­νει να κλείσει τον κύκλο με την ένταξη των Σκοπίων. 
Αν γίνει κι αυτό το βήμα, ε­κτός ΝΑΤΟ θα είναι η Σερβία, το πιο σημαντικό έρεισμα της Ρω­σίας στην ΝΑ Ευρώπη, η οποί­α όμως δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα και ο εναέριος χώρος της είναι περίκλειστος από χώ­ρες του ΝΑΤΟ. 
Αν τακτοποιηθεί, λοιπόν, η «εκκρεμότητα» που ακούει στο όνομα Σκόπια, που ήδη έχει πά­ρει το δρόμο της με τις ευγενείς υπηρεσίες των κ.κ. Τσίπρα, Κο­τζιά και Καμμένου, τότε μένουν προς διευθέτηση το θέμα της Μολδαβίας και της Ουκρανίας, για να μείνει η Ρωσία με μόνη σύμμαχο χώρα τη Λευκορωσί­α σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το εάν θα ακολουθήσει κάτι μεγά­λο, σε περίπτωση που ολοκλη­ρωθούν και οι ανωτέρω διευ­θετήσεις, όπως για παράδειγ­μα ένας αποκλεισμός της Ρωσί­ας, που μπορεί να οδηγήσει και σε έναν μεγάλο πόλεμο, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει ή να το γνωρίζει, εκτός από εκεί­νους που σχεδιάζουν κάτι τέ­τοιο. 
Πάντως, η πρεμούρα της Δύ­σης να εντάξει τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μαζί με την Αλ­βανία, αποτελεί ένδειξη ότι υ­πάρχει βιασύνη να κλείνουν εκ­κρεμότητες. Σε ό,τι μας αφορά, η Ελλάδα θα μπορούσε να χρη­σιμοποιήσει τη θέση της σε ΝΑ­ΤΟ και ΕΕ για να επιλύσει θετικά για τα εθνικά μας συμφέροντα ζητήματα που μας απασχολούν με την Αλβανία και τα Σκόπια. 
Αντ’ αυτού, η Ελλάδα προ­χώρησε στην υπογραφή μιας προδοτικής συμφωνίας με τα Σκόπια, εκχωρώντας όνομα, γλώσσα και εθνική ταυτότητα στους νεόκοπους «Μακεδόνες», ενώ σύρεται σε μια συμφωνία με τα Τίρανα, η οποία θα κινη­θεί στη γραμμή των παρατηρή­σεων του Συνταγματικού Δικα­στηρίου της Αλβανίας, που πά­γωσε τη συμφωνία οριοθέτη­σης των θαλασσίων ζωών που είχε υπογραφεί επί κυβέρνη­σης Κώστα Καραμανλή. Δηλα­δή, ακόμα και στην περίπτωση αυτή αποδεικνύεται ότι η Αλβα­νία διαθέτει θεσμούς που ορο­θετούν το πεδίο στο οποίο μπο­ρούν να κινηθούν οι πολιτικοί για να υπογράψουν μια συμφω­νία, ενώ στην Ελλάδα το ζήτη­μα αυτό αφορά μια ομάδα του Μαξίμου και κάτι παρέες που ε­κτός από το ότι είναι φίλοι του ΥΠΕΞ, συμμετέχουν και σε άλλα κέντρα όπου γίνονται διάφορες ζυμώσεις, ερήμην των πολιτών και της κοινωνίας. 
Ανακεφαλαιώνοντας, η Ελ­λάδα, μια χώρα γυμνή θεσμικά και με πολιτικό προσωπικό πολ­λαπλά εκτεθειμένο σε εκβια­σμούς των ξένων πρεσβειών, υ­ποτάσσει το εθνικό στο συμμα­χικό και αίρει το βέτο για είσοδο της Αλβανίας και των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και αντί να εξασφαλίζει κέρδη, υπογράφει επώδυνες και προδοτικές συμ­φωνίες, ερήμην των πολιτών, οι οποίοι τις καταγγέλλουν σε πο­σοστά που αγγίζουν το 80%. 
Σε όλη αυτή τη διαδικασί­α ρύθμισης των εκκρεμοτήτων της Δύσης, η Ρωσία προσπαθεί να αντιδράσει. 
Από τη μια φροντίζει να δη­μιουργήσει και να ενισχύσει τα ερείσματα που διαθέτει στις χώ­ρες της περιοχής, και από την άλλη –δεν έχω καμία αμφιβολί­α– κάνει ό,τι περνά από το χέ­ρι της για να αποτρέψει δυσά­ρεστες γι’ αυτήν εξελίξεις. 
Για παράδειγμα, εισαγγελείς του Μαυροβουνίου, το οποίο εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ το 2017, είχαν κατηγορήσει ανοικτά τη Ρωσία και μυστικούς της πρά­κτορες, καθώς και Σέρβους ε­θνικιστές, ότι σχεδίαζαν τη δο­λοφονία του Τζουκάνοβιτς και την κατάληψη του κοινοβου­λίου του Μαυροβουνίου, στην Ποντγκόριτσα, το φθινόπωρο του 2016. 
Επίσης, ο ίδιος ο Τζουκάνο­βιτς, μιλώντας σε συγκέντρω­ση της νεολαίας του κεντροα­ριστερού Δημοκρατικού Κόμ­ματος Σοσιαλιστών του οποίου ηγείται, είπε ότι η Ρωσία και η φιλορωσική αντιπολίτευση του Μαυροβουνίου είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν «αιματοχυσία και μεθόδους πραξικοπήματος» για να εγκαταστήσουν κυβέρ­νηση φιλική προς το Κρεμλίνο. 
Δεν είμαι σε θέση να γνωρί­ζω τι είναι αλήθεια και τι όχι α­πό τις πιο πάνω καταγγελίες, ό­μως, από την πρόχειρη έρευνα που έκανα δεν είδα να απελαύ­νεται Ρώσος διπλωμάτης για ό­λα αυτά, ενώ το Μαυροβούνιο απέλασε Ρώσο διπλωμάτη για την υπόθεση Σκριπάλ. 
Να έλθουμε τώρα στο θέμα των απελάσεων που αποφάσι­σε των ελληνικό ΥΠΕΞ. 
Το ότι η Ρωσία έχει στόχο να αποκτήσει ή και να ενισχύσει τα ερείσματα που έχει στην Ελλά­δα, θα πρέπει να θεωρείται βέ­βαιο. Όμως αυτό είναι στις κλα­σικές αποστολές της διπλωματι­κής αποστολής κάθε χώρας. Το θέμα είναι να μάθουμε αν έγι­ναν ενέργειες που στρέφονται εναντίον της χώρας μας, για να δικαιολογούνται οι απελάσεις. Γιατί αν μιλάμε για το Άγιο Ό­ρος, τα Πατριαρχεία, την Αρχιε­πισκοπή Αθηνών και τις μητρο­πόλεις κυρίως της βόρειας Ελ­λάδας, οφείλουμε πρώτον να τα σεβόμαστε και δεύτερον να τα ενισχύουμε, για να μην είναι ευάλωτα σε δυνητικές απόπει­ρες ελέγχου τους από το Πατρι­αρχείο της Μόσχας ή από άλ­λους παράγοντες. 
Συμπέρασμα, από τα στοι­χεία που είδαν το φως της δη­μοσιότητας, οι απελάσεις των Ρώσων διπλωματών μάλλον ε­πιβλήθηκαν από εξωτερικό πα­ράγοντα, ο οποίος πιθανόν έβα­λε στο τραπέζι και στοιχεία για σχέσεις της κυβέρνησης με τον ρωσικό παράγοντα –θα επανέλ­θουμε για το θέμα αυτό– και α­παίτησε να ξεκαθαρίσει η κατά­σταση. 

Γι’ αυτό και ο τίτλος «τέλος χρόνου».