Επίσκεψη στο Μετόχι της Παναγίας στα Γελινιάτικα, στον πατέρα Χρύσανθο Μαχαιριώτη, έναν Ιερομόναχο, αγωνιστή του Χριστού και ένθερμο Έλληνα!

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ

22.7.2018 Facebook

Η επίσκεψη στο Μετόχι

Την Κυριακή, 15/7/2018, επι­σκεφθήκαμε οικογενειακώς το Μετόχι του Αγίου Παντελεήμο­να στα Γελινιάτικα για τη Θεία Λει­τουργία και για να συζητήσουμε και λάβουμε την ευλογία του πα­τρός Χρύσανθου Μαχαιριώτη, μιας ιστορικής μορφής, που συνδυάζει έμπρακτο πνευματικό και υλικό α­γώνα, για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.
Είναι ο μοναχός, ο οποίος υπήρ­ξε ενεργό μέλος της ΕΟΚΑ, μετέ­φερε το έντυπο υλικό της και όρ­κιζε τους μαχητές της και ως μονα­χός της Μονής Μαχαιρά στην Κύ­προ “δάνεισε” την ταυτότητα και τα ράσα του στον ήρωα της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου , τον “ΖΗΔΡΟ”, που κατά τη διάρκεια του απελευ­θερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, βρή­κε καταφύγιο στην Ιερά Μονή του Μαχαιρά, για να ξεγελάσει έτσι, έ­στω και για λίγο, τους Άγγλους δι­ώκτες του. 
Ήταν Φεβρουάριος του 1956. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά, μετά α­πό μία εγχείρηση ανάρρωνε στο ι­στορικό μοναστήρι, αλλά το τέ­ρας της προδοσίας, στο πρόσωπο του αγωγιάτη της Μονής, έφερε στο κατόπι του πάνω από 100 Άγ­γλους αξιωματικούς και στρατιώ­τες , που τον είχαν επικηρύξει και ήθελαν με κάθε θυσία να τον εξο­ντώσουν. Με την άθλια αυτή προ­δοσία έφθασαν στο Μοναστήρι και το περικύκλωσαν. Ο Αυξεντί­ου μεταμφιεσμένος σε καλόγηρο, με γενειάδα και ράσο, παρουσιά­στηκε στον Άγγλο επικεφαλής α­ξιωματικό ως ο «πατήρ Xρύσανθος Μαχαιριώτης» και έτσι γλύτωσε τη σύλληψη. Το πρόσωπο αυτό , το όνομα του οποίου χρησιμοποίησε , δεν ήταν καθόλου τυχαίο, καθώς στο μοναστήρι τότε υπήρχε στ' α­λήθεια ο πατήρ Χρύσανθος, ο ο­ποίος όμως κατόπιν μίας δικής του περιπέτειας υγείας βρισκόταν στην Αθήνα και ο οποίος έκτοτε και για τα τελευταία 60 χρόνια ίδρυσε το Ιερό Ησυχαστήριο Εισοδίων Θεο­τόκου στο Γελλήνι και το Μετόχι Ι­εράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος στα Γελινιάτικα, στην περιοχή του Ξυλόκαστρου Κορινθίας. 
Ασκητική μορφή ο πατήρ Χρύ­σανθος, σε ηλικία πάνω από 90 ε­τών, αλλά αειθαλής πνευματικά και ενεργητικά παρών στη Θεία Λειτουργία, με χαρακτηριστική α­γάπη για τους ανθρώπους κι ιδίως για τα παιδιά, που γέμισαν την εκ­κλησία του Μετοχίου του Αγ. Πα­ντελεήμονα στα Γελινιάτικα, όπου τον συναντήσαμε μετά το πέρας της, να μιλά σε όλους , έναν έναν, προσφέροντας μαζί με το αντιδωρο δύναμη, αγάπη κι ελπίδα, για ό,τι ο καθένας κουβα­λά ως βάρος και πρόβλημα. 
Μιλήσαμε μαζί του και η ψυχή του μας άγγιξε όλους, με τον ιδι­αίτερο μεταμορφωτικό και γαλήνι­ο τρόπο των ανθρώπων της αγά­πης.
Ο Θεός να τον ευλογεί και να του δίνει υγεία και δύναμη!

Περισσότερα για τον ίδιο στο πολύ ενδιαφέρον ντοκιμα­ντέρ του AlphaNewsLive στο: https://alphanews.live/cyprus/chrysanthos-machairiotes-mini-ntokimanter-toy-alphanewslive
https://www.youtube.com/watch?v=-LNPjJC-Q5o

Μια ιστορική ομιλία...

Τέλος μια πολύ ενδιαφέρου­σα ομιλία για τον αγώνα της ΕΟ­ΚΑ, που θεωρώ πολύ σχετική και επίκαιρη εν όψει και της προσπά­θειας επίλυσης και του προβλήμα­τος με τα ΣΚΟΠΙΑ, ως υπόμνηση, ι­δίως στους νέους Έλληνες, για το πώς κερδίζονται οι πόλεμοι, εθνι­κοί ή πνευματικοί, με διαρκή αγώ­να, με στοχοπροσήλωση, σχεδια­σμό και αυτοθυσία: 
Ομιλία για την επέτειο της 1ης Απριλίου (Κυπρι­ακός Αγώνας)
Δρόσου Σπύρου, εκπαι­δευτικού Φυσικής Αγωγής του 3ου Δημοτικού Σχολεί­ου Ξυλοκάστρου
(εκφωνήθηκε στον Ι. Ναό Αγ. Βλασίου Ξυλοκάστρου, στις 28-3-2018)
Αγαπημένα μου παιδιά,
την 25η Μαρτίου 1821, που γιορτάσαμε πρόσφατα, ξεσηκώθη­κε εναντίον των τυρράνων όλος ο Ελληνισμός. Μαζί και το νησί της Κύπρου. Μόνο που, επειδή το νη­σί αυτό βρισκόταν μακριά από το επίκεντρο των πολεμικών επιχει­ρήσεων, οι Οθωμανοί κατακτητές δεν δυσκολεύτηκαν να πνίξουν την εξέγερση στο αίμα, απαγχονί­ζοντας τον αρχιεπίσκοπο Κυπρια­νό, μαζί με πολλούς άλλους αρχι­ερείς και προκρίτους του τόπου.
Έτσι, η Κύπρος, όπως και άλλα κομμάτια του ελληνισμού (Θεσσα­λία, Μακεδονία, Ήπειρος, Θράκη, Κρήτη, κλπ.), έμεινε σκλαβωμέ­νη για πολλά ακόμα χρόνια στους Τούρκους, οι οποίοι, το 1878, την παραχωρούν-νοικιάζουν στους Άγγλους (σαν να ήταν κανένα οι­κόπεδο).
Οι ελπίδες, τότε, των Κυπρίων αδελφών μας για ένωση με τη μη­τέρα Ελλάδα αναπτερώνονται, τα σχέδια των Άγγλων για το νησί, ό­μως, είναι διαφορετικά…
Οι Κύπριοι συμμετέχουν σε ό­λους τους αγώνες για την απελευ­θέρωση των άλλων κομματιών της Ελλάδας που, όπως αυτοί, πα­ρέμεναν ακόμα σκλαβωμένα, κα­θώς και στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό των κατακτη­τών τους Άγγλων, περιμένοντας, σαν ελάχιστη «ανταμοιβή», την πο­λυπόθητη ένωση με την Ελλάδα, κάτι που, όμως, δεν συνέβη.
Μάλιστα, μετά τον Α΄ Παγκόσμι­ο πόλεμο, με τους Τούρκους να εί­ναι με την πλευρά των ηττημένων, η «ενοικίαση» του νησιού μετατρέ­πεται επίσημα σε αγγλική κατοχή.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα, η Κύπρος πάλι μέ­νει αλύτρωτη.
Προσπαθεί, τότε, με διπλωμα­τικό τρόπο, να ευαισθητοποιήσει τον νεοσύστατο Ο.Η.Ε. και τη δι­εθνή κοινή γνώμη, με αποκορύ­φωμα το δημοψήφισμα του 1950, που οργανώθηκε από την Εκκλη­σία και στο οποίο, από το 96% του πληθυσμού που ψήφισε, μόνο πέ­ντε άνθρωποι ψήφισαν κατά της έ­νωσης με την Ελλάδα (άρα, και η πλειοψηφία των Τούρκων του νη­σιού ψήφισαν υπέρ!).
Όμως, ούτε αυτό συγκίνησε την Βρετανική Αυτοκρατορία, κι έ­τσι, την 1η Απριλίου του 1955, ξε­κινά ο ένοπλος αγώνας από την Εθνική Οργάνωση Κυπριακού Αγώ­να, τη γνωστή ως Ε.Ο.Κ.Α., που εί­χε σαν αποτέλεσμα, την 15η Αυ­γούστου του 1960, η Κύπρος να κερδίσει την ανεξαρτησία της, αλ­λά όχι το ποθούμενο, που ήταν η ένωση με τη μητέρα Ελλάδα.
Έτσι, χάρη στην επικράτηση των συμφερόντων των ισχυρών του πλανήτη μας, έχουμε το ι­στορικό παράδοξο να υπάρχει ένα κράτος, η Κύπρος, που έχει την ί­δια υπερχιλιετή ιστορία και τον ί­διο εθνικό ύμνο με ένα άλλο κρά­τος, την Ελλάδα, και διαφορετική σημαία από αυτή με την οποία α­γωνίστηκε για την απελευθέρωσή του (προσέξτε, πριν από ένα αγώ­να π.χ. ποδοσφαίρου μεταξύ Ελ­λάδας και Κύπρου και θ’ ακούσετε μόνο έναν εθνικό ύμνο -ειλικρινά, δεν ξέρω να υπάρχει κάτι παρό­μοιο στον κόσμο!).
Δύο από τους πολλούς ήρωες του Κυπριακού αγώνα...
Τα ίδια συμφέροντα οδήγησαν στην τουρκική εισβολή του 1974 και την κατοχή του 37% του νη­σιού, που όμως αντιπροσωπεύει το 70% της παραγωγής, δηλαδή το καλύτερο κομμάτι του.
Γρηγόρης Αυξεντίου...
Αυτό, έκανε το Κυπριακό πρό­βλημα ακόμα πιο πολύπλοκο και άλυτο, εδώ και δεκαετίες, έτσι ώ­στε να έχει δημιουργηθεί η παροι­μιώδης φράση για κάποιον που κα­θυστερεί σε κάτι: «Καλά, τι κάνεις τόση ώρα; Το Κυπριακό λύνεις;!».
Από τους ήρωες του Κυπρια­κού Αγώνα θα σας παρουσιάσω μόνο δύο, τον καθένα για ξεχωρι­στό λόγο.
Ο πρώτος είναι ο Γρηγόρης Αυ­ξεντίου, αξιωματικός του ελληνι­κού στρατού, που, όπως και ο Γε­ώργιος Γρίβας, στάλθηκε στην Κύ­προ, από την οποία καταγόταν, για να οργανώσει τον αγώνα. Ή­ταν μια μέθοδος που είχε δοκιμα­στεί και στον Μακεδονικό Αγώνα, με τον Παύλο Μελά, και στην ο­ποία η Ελλάδα δεν έπρεπε να φαί­νεται ότι έχει οποιαδήποτε ανάμι­ξη, κάτι που σήμαινε ότι, σε περί­πτωση σύλληψης, από μεν τους κατακτητές θεωρούταν εχθρός και από την πατρίδα του -επίσημα- προδότης!
Ο Αυξεντίου είχε το κρησφύ­γετό του κοντά στη Μονή Μαχαι­ρά, όπου την ημέρα μεταμφιεζό­ταν σε π. Χρύσανθο (μάλιστα, είχε κεράσει και ...λουκούμι τους Άγ­γλους διώκτες του, στο αρχοντα­ρίκι της μονής!) και το βράδυ πή­γαινε για σαμποτάζ, κλπ.
Κάποια στιγμή, προδίδεται και, έτσι όπως ήταν με τα ράσα και με μερικούς άλλους συντρόφους του, καταφεύγει στο κρησφύγε­τό του (το έχω επισκεφτεί -σκέ­το λαγούμι είναι). Όλη η δύναμη των Άγγλων δεν μπορεί να τους ξετρυπώσει από εκεί! Την νύχτα, ακούγοντας ησυχία, ο Αυξεντίου καταλαβαίνει ότι οι Άγγλοι κάτι ε­τοιμάζουν και δημιουργεί αντιπε­ρισπασμό, πετυχαίνοντας τη δια­φυγή των συντρόφων του.
Το πρωί, αγγλικά ελικόπτερα ρίχνουν πετρέλαιο γύρω από το κρησφύγετο και βάζουν φωτιά. Στο ολοκαύτωμα που ακολουθεί, γνωστό ως ολοκαύτωμα του Μα­χαιρά, ο Αυξεντίου καίγεται ζω­ντανός. Μόνο λίγα κομμάτια απ’ το καμένο ράσο του έχουν μείνει, στο χώρο της μονής που λειτουρ­γεί σήμερα σαν μουσείο, για να θυμίζουν τη θυσία του…

Ένας αγωνιστής της ΕΟΚΑ κοντά μας...

Ο λόγος, παιδιά μου, που διά­λεξα αυτόν τον ήρωα για να σας παρουσιάσω έχει να κάνει με τον τόπο μας, το Ξυλόκαστρο.
Κι αυτό γιατί ο πραγματικός π. Χρύσανθος Μαχαιριώτης, ο αγω­νιστής της Ε.Ο.Κ.Α. που φυγαδεύ­τηκε στην Ελλάδα ώστε να λάβει τη θέση του ο Γρηγόρης Αυξεντί­ου, είναι εδώ, κοντά μας! Είναι ο γέροντας της Ι. Μονής Αγίου Πα­ντελεήμονα, πάνω από το διπλα­νό μας χωριό, τα Γελινιάτικα 1.
Καταλαβαίνετε τι μεγάλη ευλο­γία είναι για εμάς αυτό; Είναι σαν να έχουμε κοντά μας, ζωντανό, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό ή τον Παπαφλέσσα!

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Ο άλλος ήρωας που θα σας πα­ρουσιάσω είναι ο Ευαγόρας Παλ­ληκαρίδης που, εκτός από αγωνι­στής, ήταν και ποιητής, όχι μόνο λόγων, αλλά και έργων, όπως θα φανεί παρακάτω2.
Γεννήθηκε στην Τσάδα της Πά­φου και ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειάς του. 
Πέρασε τις έξι τάξεις του Δημο­τικού σχολείου με άριστα.
Την 1η Απριλίου 1953, ο Ευαγό­ρας πρωταγωνιστεί σε διάφορες διαδηλώσεις κατά των Άγγλων, α­φού, στα πλαίσια των προετοιμα­σιών για τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ, στο "Ιακώβιο Γυμναστή­ριο" της Πάφου αναρτάται η αγ­γλική σημαία, γεγονός που εξορ­γίζει τους μαθητές. Παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου και οι φοιτητές του Λιασιδίου Κολεγί­ου οργάνωσαν διαδήλωση με αί­τημα να υποσταλεί η αγγλική ση­μαία και να εκκενωθεί το γήπεδό τους από στρατιώτες και αστυνο­μικούς. 
Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας α­ναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και σκίζει την αγγλική σημαία. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την επέ­κταση των διαδηλώσεων (προσέξ­τε, ότι όλα αυτά τα έκαναν μαθη­τές!).
Οι μαθητές και το πλήθος συ­γκρούονται με την αστυνομία, η ο­ποία ενισχύεται από Τούρκους. Ο διοικητής στέλνει διαταγή να απο­συρθούν οι αστυνομικοί, γιατί δεν έπρεπε η στέψη της βασίλισσας να αμαυρωθεί με αίμα. Έτσι οι μαθη­τές παρέσυραν ο,τι είχε σχέση με τους εορτασμούς για την στέψη. Η Πάφος έγινε το μόνο μέρος ό­που δεν γιορτάστηκε η στέψη. Ο Ευαγόρας συνελήφθη, αλλά αφέ­θηκε ελεύθερος λόγω της μικρής του ηλικίας.
Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μα­θητές του Γυμνασίου συγκεντρώ­θηκαν και προετοίμαζαν μια δια­δήλωση από τις γνωστές που ορ­γάνωνε η ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαί­α ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Εδώ, να σημειώσω ότι ως προθάλαμος για την ένταξη στην Ε.Ο.Κ.Α. λει­τουργούσε το Κατηχητικό Σχολεί­ο, αφού από εκεί αντλούσε τους μαχητές που είχαν στην ψυχή τους τα δύο απαραίτητα για τον αγώνα: Χριστό και Ελλάδα!
Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παρά­νομα σε οχλαγωγίες. Ο Ευαγόρας δεν παραδέχτηκε την κατηγορί­α και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου.
Μια μέρα πριν τη δίκη, σε ηλι­κία 17 χρόνων, ο Ευαγόρας Παλ­ληκαρίδης εγκατέλειψε το σχολεί­ο και εντάχθηκε στις αντάρτικες ομάδες της ΕΟΚΑ.
Αυτό το γεγονός τον καθιστά ξεχωριστό πρότυπο ηρωισμού για τους μαθητές όλων των εποχών, αφού τότε πήγαινε στην Πέμπτη Γυμνασίου (σημερινή Δευτέρα Λυ­κείου) και αυτός είναι και ο λόγος που είναι ο δεύτερος που ξεχωρί­ζω από τους άλλους αγωνιστές για να σας παρουσιάσω.
Πριν φύγει για την ΕΟΚΑ, μπαί­νει κρυφά στο σχολείο και αφή­νει στην έδρα ένα σημείωμα:
«Παλιοί συμμαθηταί,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει α­νάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέ­ρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κά­νει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.»
Και συνεχίζει με ένα ποίημα, αφιερωμένο στους συμμαθητές του, έναν δεύτερο ύμνο στην ε­λευθερία θα τον χαρακτήριζα, από το οποίο σας αναφέρω μόνο τους δύο πρώτους στίχους:
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά….»
Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους δύο συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Ξαφνικά βρέθηκαν αντι­μέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι δύο συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν, αλλά ο ίδιος συνελήφθη. Στη δίκη του ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώ­ρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις α­ντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του:
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ο,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθε­ρίαν του. Τίποτα άλλο».
Την επόμενη μέρα της καταδί­κης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν α­πό τα μαθήματά τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλε­γράφημα στον Χάρτινγκ, με το ο­ποίο του ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Ευαγόρα. Όλος ο κό­σμος αρχίζει μια προσπάθεια να σώσει τον νεαρό μαθητή. Η Ελλη­νική κυβέρνηση προσπαθεί να α­ποτρέψει την εκτέλεσή του. Η Κυ­πριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασι­λιά Παύλου. Η Βουλή των Ελλή­νων στέλνει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων και τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σα­λαμίνος Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρδης, 40 Εργατι­κοί Άγγλοι βουλευτές, συντεχνί­ες, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρι­κής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γε­ρουσιαστής Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν να ματαιώσουν αυτή την εκτέλεση. Ο Χάρτινγκ, όμως, και η Αγγλική διπλωματία απορρί­πτει την απονομή χάριτος (δίχως άλλο, μια από τις πιο μαύρες σε­λίδες της ιστορίας της Αγγλίας και του δυτικού πολιτισμού ευρύτε­ρα!).

Ο τραγικός πατέρας!

Ο τραγικός πατέρας του πηγαί­νει καθημερινά εκεί που κρατείται και ζητά να δει το μελλοθάνατο γιο του. Του το απαγορεύουν. Την τελευταία φορά, ο Άγγλος διοικη­τής του απαντά: «Θα σε αφήσω να δεις το παιδί σου, αλλά υπό έναν όρο: θα το πείσεις να μας αποκα­λύψει τους συντρόφους του» (δη­λαδή, να προδώσει).
Τότε αυτός σηκώνεται όρθιος και απαντά περήφανα: «Υπό τοι­αύτας συνθήκας, αρνούμαι να δω το παιδί μου!» και φεύγει.

Ο Ευαγόρας  στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει:
«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τε­λευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κα­νείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμε­νος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαί­νουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλά­δα (προσέξτε, λέει για την Ελλά­δα). Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.».
Αυτό, όμως, που πάντα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια είναι το συγκλονιστικό ποίημα του Φώτη Βαρέλη, που μετέδωσε ο ραδιο­φωνικός σταθμός της Λευκωσίας, λίγο μετά το θάνατο του Ευαγόρα. Σας διαβάζω τους τελευταίους στί­χους, όπου οι μαθητές του σχολεί­ου του Ευαγόρα μπαίνουν στις τά­ξεις τους για μάθημα:
«Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
- Παρόντες όλοι;
- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος. Και με φωνή που τρέμει:
- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώ­σπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετού­τοι κι όλη η τάξη.
- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγό­ρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, πα­ντοτινά γεμάτο.»
Έτσι είναι, αγαπητά μου παι­διά, όταν οι μαθητές είναι αυτοί που διδάσκουν Ιστορία τους δα­σκάλους τους, κάτι το οποίο εύ­χομαι ν’ αξιωθείτε να κάνετε κά­ποτε κι εσείς.
Απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτί­ου 1957, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τε­λευταίος αγωνιστής που απαγχο­νίστηκε από τους Άγγλους, μια ευχή που είχε κάνει λίγες ώρες πριν το θάνατό του και ο Θεός την πραγματοποίησε.
Η διεθνής κατακραυγή που α­κολούθησε (μια ολόκληρη αυτο­κρατορία ν’ απαγχονίζει δεκαενιά­χρονα παιδιά!), οδήγησε στην πα­ραχώρηση ανεξαρτησίας από τους Άγγλους στην Κύπρο.
Και ερχόμαστε στο σήμερα: ο σκοπός του Κυπριακού Αγώνα -η ένωση με την Ελλάδα- ανεκπλή­ρωτος και ένα μεγάλο μέρος του νησιού υπό τουρκική κατοχή.
Οι λύσεις που προτείνονται θέ­τουν στην ίδια μοίρα τον «κλέφτη» και τον «νοικοκύρη». Είναι σαν να μπαίνω στο σπίτι σου, να κατα­λαμβάνω το σαλόνι σου και μετά να συζητώ μαζί σου για το πώς θα κάνουμε μαζί κουμάντο στο σπί­τι σου!
Σε τέτοιου είδους προτεινόμε­νες «λύσεις», που ισοδυναμούν με εθνική προδοσία, η απάντηση Ελλάδας και Κύπρου είναι (και πι­στεύω ότι πρέπει πάντοτε να εί­ναι) παρόμοια με την απάντηση του πατέρα του Ευαγόρα: Υπό τοι­αύτας συνθήκας, αρνούμαι να δω το νησί μου!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. Ο π. Χρύσανθος ήδη πλησι­άζει τα εκατό και όμως, όταν κάτι του θυμίζει τον Κυπριακό Αγώνα, τα μάτια του πετούν φλόγες και δακρυσμένος φωνάζει με όση δύ­ναμη του έχει μείνει: «Εμείς αγω­νιστήκαμε για ΕΝΩΣΗ με τη μητέ­ρα Ελλάδα κι όχι για ανεξαρτησία! Την ελληνική σημαία είχαμε στις διαδηλώσεις μας, όταν προτάσσα­με τα στήθη μας γυμνά, μπροστά στις κάνες των όπλων των Άγγλων στρατιωτών! Όσο η ένωση αυτή δεν γίνεται, ο αγώνας μας δεν έ­χει τελειώσει!». Τότε, η γλυκύτα­τη γερόντισσα Ευδοκίμη, προσπα­θεί να τον ηρεμήσει, γιατί φοβάται μην πάθει τίποτα (ως λαϊκή, ήταν νοσοκόμα, βλέπετε).

Ιστορικές επισημάνσεις

Για την ιστορία επισημαίνου­με ότι η δεκαετία του 1950 βρήκε την Βρετανική τότε αυτοκρατορία σε αλλαγή των σχεδίων της. Απο­φάσισαν οι λαοί των χωρών, που κατείχε υπό εποικισμό, να απαιτή­σουν με διαδηλώσεις την ανεξαρ­τησία τους. Ήταν πολλές οι χώρες μεταξύ των οποίων και η Ινδία και η Αυστραλία. Έδωσε σε όλες την ανεξαρτησία τους διατηρώντας τις εμπορικές σχέσεις μαζί τους. μο­ναδική εξαίρεση αποτέλεσε η Με­γαλόνησος Κύπρος: Έγιναν διαδη­λώσεις στην Αθήνα και Κύπρο με αίτημα την ανεξαρτησία και ενσω­μάτωση με την Ελλάδα, ακόμα και ένοπλος αγώνας από την ΕΟΚΑ. Οι Βρετανοί σκαρφίστηκαν τη Συνθή­κη Ζυρίχης και Λονδίνου βάζοντας για πρώτη φορά στο παιχνίδι και την Τουρκία του 6%. Το νησί τους χρειαζόταν γιατί ήταν -όπως λέγε­ται- ένα σταθερό αγκυροβολημέ­νο αεροπλανοφόρο στρατηγικής σημασίας, που δέσποζε στην Ανα­τολική Μεσόγειο και τη Μέση Α­νατολή… Από τότε, η περίπτωση έχει κάνει μαύρη τη ζωή του ελ­ληνισμού και έχει αναδείξει νεώ­τερους και σύγχρονους εφιάλτες μέχρι και επί των πρόσφατων ημε­ρών μας. 

ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ 
ΕΘΝΟ­ΣΩΤΗΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΕΝ­ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ… ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ...