Ένας «τρελλός» και μια Σημαία!...

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΩΣΤΑΡΑ*

Για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα ο λόγος. Τον αντρειωμένο ομογενή, που δολοφονήθηκε στους Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου από την αλβανική αστυνομία ανήμερα την 28η Οκτωβρίου. Πολλοί δικοί μας εδώ, ταυτιζόμενοι με αντίστοιχους χαρακτηρισμούς των αλβανικών αρχών, τον είπαν «τρελλό». Και ήταν πράγματι «τρελλός» ο νεαρός ομογενής! Διότι, ποιός μυαλωμένος άνθρωπος θυσιάζει σήμερα την ζωή του – και μάλιστα στην πιο βλαστερή εποχή της – για μια Σημαία; Ο Κωνσταντίνος το έκανε. Λάτρεψε την Ελληνική Σημαία. Και δεν την έκανε μόνο «τατουάζ» στην καρδιά του. Θέλησε να την δει να κυματίζει στα πάτρια εδάφη της μαρτυρικής Βορείου Ηπείρου. Στα μέρη που τα έβαψαν με το αίμα τους οι ήρωες του ΄40. Τουλάχιστον την ημέρα της Εθνικής Επετείου. Θα έλεγε κάποιος: Μα δεν του φτάνανε οι Βουλιαράτες, που με την ανοχή των αλβανικών αρχών «πνίγονται» κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στα γαλανόλευκα; Τί ήθελε να πάει να τοποθετήσει την Ελληνική Σημαία στο διπλανό Αργυρόκαστρο και κυρίως να την ξαναβάλει στην θέση της, όταν την κατέβασαν οι Αλβανοί; Αυτό ήταν το έγκλημά του ! Και ήταν πολύ μεγάλο, εάν αναλογισθεί κάποιος ότι οι Αλβανοί στο όνομα της Μεγάλης Αλβανίας που ονειρεύονται διεκδικούν από μάς όλη την Ήπειρο. Θα άφηναν τους «τρελλούς» να αμφισβητήσουν την κυριαρχία τους μέσα στα σύνορά τους;
Ηθικός αυτουργός στο φριχτό αυτό «έγκλημα» του Κωνσταντίνου ήταν ο στίχος του ποιητή που προτρέπει κάθε Έλληνα: «Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο μέσα σου». Μπορεί να γελάνε σήμερα με τέτοιες φαιδρότητες οι Καρανίκες, οι Βούτσηδες, οι Πολάκηδες και οι λοιποί «φωστήρες» της «αριστεράς του τίποτα», που εμπνέουν τους «Ρουβίκωνες» να καίνε ή να μεταχειρίζονται σαν ένα κουρελόπανο την Σημαία. Όμως ο Κωνσταντίνος ήταν φτιαγμένος από άλλη στόφα. Γι’ αυτό κουβαλούσε μέσα του την «τρέλλα» του μεγαλείου που επισημαίνει ο ποιητής. Η «τρέλλα» του ήταν ίδια με εκείνη του Γλέζου και του Σάντα, που κατέβασαν το 1941 την ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Ο Κωνσταντίνος δεν κατέβασε καμιά σημαία κατοχής. Ως συμβολική πράξη αντίστασης στην κατοχή της Βορείου Ηπείρου και στην καταπίεση των ομογενών από τους Αλβανούς ύψωσε απλά την Ελληνική Σημαία. Όπως ο Γλέζος και ο Σάντας, έτσι και ο Κωνσταντίνος εκτέθηκε στον ίδιο θανάσιμο κίνδυνο με αυτούς. Μόνο που στην περίπτωση του Κωνσταντίνου ο Χάρος του είχε στήσει καρτέρι στους Βουλιαράτες, όπως και στον Ισαάκ στην κατεχόμενη Κύπρο. Και αυτός για μια σημαία σκοτώθηκε.
Φταίει, λένε, το καλάσνικοφ που κρατούσε. Ίσως αυτό να ήταν το λάθος του για μάς τους ορθολογιστές. Διότι ένα οπλισμένο χέρι ανοίγει τους «ασκούς του Αιόλου». Αν ζούσε όμως ο Κωνσταντίνος, ένα ήσυχο και αγαπητό παιδί στην ομογένεια, θα μας έλεγε, γιατί το έκανε. Γνώριζε πολύ καλά την νοοτροπία των Αλβανών. Αν δουν ότι είσαι σκληρό «καρύδι», βρίσκουν τον τρόπο να σε «τσακίσουν». Έτσι δεν το έκαναν πριν από μερικά χρόνια με τον Αριστείδη Γκούμα, ένα άλλο νεαρό ομογενή; Δεν τους απείλησε ποτέ με όπλο ο Αριστείδης. Αρνήθηκε απλά να συμμορφωθεί με την υπόδειξή τους να μη μιλάει ελληνικά στην Χειμάρρα. Η επιμονή του να κάνει το δικό του ήταν casus morte. Αιτία θανάτου. Την «δουλειά» ανέλαβαν να την διεκπεραιώσουν παρακρατικοί Αλβανοί, οι οποίοι τον δολοφόνησαν ένα βράδυ άνανδρα έξω από το σπίτι του. Η περίπτωση του Κωνσταντίνου είχε την ίδια κατάληξη μέσα από διαφορετική διαδρομή. Από την στιγμή που η αλβανική αστυνομία άρχισε να τον κυνηγάει, επειδή επέμεινε να «παίζει» με την Ελληνική Σημαία στο Αργυρόκαστρο, ήταν κι’ αυτός τελειωμένος. Έσπευσε λοιπόν να οπλισθεί με το καλάσνικοφ, όχι για να κάνει κακό σε κανένα, αλλά για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Κι’ αν εγκλωβίζονταν σε θανάσιμο μπλόκο, να πεθάνει τουλάχιστον λεβέντικα. Κι’ όμως δολοφονήθηκε και αυτός με την πρόφαση της άμυνας από επίλεκτη ομάδα της αλαβανικής αστυνομίας, που εκλήθη να αναλάβει δράση.
Το γεγονός της οπλοφορίας του Κωνσταντίνου σχολίασαν γνωστοί «κλόουν» του πολιτικού μας «τσίρκου» (Πάγκαλος, Φίλης), που απεφάνθησαν με ύφος διασήμου νομοδιδασκάλου: «Όποιος παίρνει όπλο, πυροβολείται», υπονοώντας προφανώς ότι καλά έκαναν οι Αλβανοί που σκότωσαν τον νεαρό ομογενή ! Αν όμως οι σπουδαίοι αυτοί γελωτοποιοί, πριν καταφύγουν στην αμετροέπειά τους, έκαναν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά στην σχετική νομοθεσία (όχι μόνο την ελληνική, αλλά και την αλβανική) ή ξεφύλλιζαν κάποιο επιστημονικό σύγγραμμα που μιλάει για αυτά τα πράγματα, θα διαπίστωναν ότι αυτός που παίρνει όπλο πυροβολείται μεν στο πλαίσιο της άσκησης του δικαιώματος άμυνας, αλλά δεν σκοτώνεται ανυπερθέτως! Ιδίως, όταν οι πυροβολισμοί προέρχονται από επίλεκτες ομάδες της Αστυνομίας που έχουν ασκηθεί στην σκόπευση, ώστε να πετυχαίνουν ακόμη και την τρίχα. Όλες οι Διεθνείς Συμβάσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα προστατεύουν απολύτως την ανθρώπινη ζωή, ώστε να μη επιτρέπεται να την βλάψει κανείς, ακόμη κι’ αν βρίσκεται σε άμυνα. Η θανάτωση ανθρώπου με την επίκληση άμυνας τότε μόνον είναι δικαιολογημένη, όταν δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος απόκρουσης της παρούσης και άδικης επίθεσης. Στο συγκεκριμένο όμως περιστατικό οι πυροβολισμοί του Κωνσταντίνου στον αέρα δεν συνιστούν επίθεση εναντίον των Αστυνομικών. Άρα δεν συνέτρεχε άμυνα. Αλλά και με την εκδοχή των αλβανικών αρχών ότι ο Κωνσταντίνος επιτέθηκε δια πυροβολισμών εναντίον των αστυνομικών, έγινε πάντως υπέρβαση άμυνας εκ μέρους αυτών, διότι, αντί να σκοτώσουν τον Κωνσταντίνο, μπορούσαν να τον εξουδετερώσουν τραυματίζοντας αυτόν στα χέρια ή στα πόδια. Το γεγονός όμως ότι ο Κωνσταντίνος πυροβολήθηκε σε ζωτικά σημεία του σώματός του (μέτωπο και καρδιά) δείχνει πεντακάθαρα ότι στόχος των Αλβανών αστυνομικών ήταν να σκοτώσουν τον νεαρό ομογενή με την πρόφαση της άμυνας.
Δολοφονήθηκε λοιπόν το παλληκάρι και η Πατρίδα του δεν καταδέχθηκε να του αφιερώσει ένα δάκρυ, δυο λόγια! Ούτε σκυλί να ήταν. Αν και η θανάτωση αυτών προκαλεί σημερά δικαιολογημένα την οργή ιδιωτών και φορέων. Τί να πεις για ένα νεαρό, ο οποίος σκοτώνεται για την Ελληνική Σημαία; Δεν «πουλάει» αυτό το προϊόν. Το είπε άλλωστε πριν από καιρό και ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης: Το στερεότυπο «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια» είναι παλιομοδίτικο. Ξεπερασμένο πράγμα. Βέβαια ο Κωνστανίνος έδωσε την δική του απάντηση στην παχυδερμική αυτή ρήση. Τίθεται όμως εδώ ένα ερώτημα, στο οποίο δεν δόθηκε καμιά απάντηση: Πού είναι όλοι αυτοί οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι συνήγοροι όσων κουβαλάνε κάποια ετερότητα, ώστε, εάν τολμήσεις να «φταρνιστείς» σε συζήτηση για αυτούς, σου κρεμάνε αμέσως την «ταμπέλλα» του ρατσιστή; Δεν καταλαμβάνεται από τα ανθρώπινα δικαιώματα ή ζωή του Κωνσταντίνου; Δεν τον σκότωσε ένα ρατσιστικό εναντίον των Ελλήνων κράτος; Το λέει το σύνθημα της αλβανικής εξέδρας: «Ένας Έλληνας νεκρός, ένας μπάσταρδος λιγότερος». Και εάν πιστεύουν μερικοί ότι αυτό συνιστά μεμονωμένη χυδαιότητα κάποιων ανεγκέφαλων οπαδών, ας προσέξουν την επιβεβαίωση του με άλλη διατύπωση στις δηλώσεις του Αλβανού Πρωθυπουργού ή στις επίσημες επιστημονικοφανείς διακηρύξεις Αλβανών πανεπιστημιακών: «Όλοι οι σημερινοί Έλληνες είναι μπασταρδεμένοι Αλβανοί»!
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας αντιμετωπίσθηκε στην Ελλάδα ως «υλικό κατεδάφισης» από την «μπουλντόζα» του εθνομηδενισμού που «ισοπεδώνει» σήμερα τα πάντα στην χώρα μας. Η Συνείδηση του Έθνους όμως τον πήρε τρυφερά στην «αγκαλιά» της από τα «μπάζα» και τον παρέδωσε στην Ιστορία, που τον κατέταξε στην χορεία των εκλεκτών της. Μαζί με όλους τους άλλους «τρελλούς» από τους 300 του Λεωνίδα μέχρι τους ήρωες του ΄21 και του ΄40, που θυσιάστηκαν για την ιδέα της ελευθερίας.

*Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα,Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης