ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΗ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΣΠΗΣ / ... «Πονηροί άνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν έπί τό χείρον πλανώντες καί πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. γ’ 13) γράφει ό Απόστολος Παύλος

*Του Δίον. Κ. Μαγκλιβέρα

Μου φαίνεται ότι τίποτα άλλο δεν είναι τόσο ανησυχητικό στους καιρούς μας όσο ή αύξηση του αριθμού καί ή συνεχώς μεγαλύτερη επικράτηση των ανθρωποειδών.
Κάθε άνθρωπος καί κυρίως οί ανεξάρτητοι καί οί δημιουργικοί έχουν συναντήσει στό διάβα τής ζωής τους αυτά τά τραγικά όντα: τά ανθρωποειδή. Ή επίθεση πού ό κάθε άνθρωπος δέχεται άπό τά αδίσταχτα ανθρωποειδή είναι ανάλογη μέτό βαθμό πού ή συμμετοχή του στό δημόσιο βίο ενοχλεί τά όντα αυτά. Εκείνοι πού έχουν μεγάλη, πλούσια, ευρεία συμμετοχή καί πολύπλευρη δραστηριότητα δέχονται αντίστοιχα μεγάλη επίθεση. Οί άλλοι μικρότερη. Οί όποιοι ικανοί όμως στον τομέα τους (ατά μεγάλα ή ατά μικρά, αδιάφορα) δέχονται πάντα επίθεση. «Τά καρπερά τά δέντρα, αυτά πετροβολούνται», λέει θυμοσοφικά ό λαός.
Τά ανθρωποειδή εΐναι εκείνα τά ανίκανα καί κομπλεξικά όντα,τά ακατάλληλα γιά κάθε δουλειά στό έντιμο φώς τής ημέρας, πού μεταχειρίζονται τη λάσπη, τη διαβολή, τά ταπεινότερα ένστιχτα γιά νά χτυπήσουν άπό κάτω, στό σκοτάδι, στην ανωνυμία, ύπουλα καί πισώπλατα.
Τά όντα αυτά φθονούν τόν καθένα πού προοδεύει στον όποιο τομέα. Εναντιώνονται στό ανέβασμα του άλλου. Μισούν τήν προκοπή του γείτονα. Λυπούνται κατάκαρδα γιά τήν πρόοδο τοΰ τρίτου.
Όλες αυτές οί κατεδαφιστικές τάσεις τών ανθρωποειδών προέρχονται όχι μόνον άπό μιά β α θ ε ι ά αρρωστημένη ζήλεια άλλα κι άπό τήν αυτογνωσία τους: γνωρίζουν οτι δέν είναι ίκανοί γιά τίποτα, βλέπουν ότι στό καθαρό φώς τής κοινής ζωής κανένας δεν τους δίνει σημασία καί γι’ αυτό θέλουν, μέ πλαίσιο τό σκοτάδι καί μέ υλικό τη λάσπη, νά καταστρέψουν τόν ικανό. Σάν άλλοι Νέρωνες έχουν κάνει την καταστροφή αυτοσκοπό, αποστολή της αποτυχημένης ζωής τους, έργο για νά τους αποζημιώσει άπό τή δική τους ποικιλότροπη στειρότητα.
Όταν οί άλλοι οί άνθρωποι προσπαθούν καί δουλεύουν, κάνοντας τά εκούσια κι ακούσια ανθρώπινα λάθη, παραλείψεις κι άδιακρισίες που προξενεί πάντα ή δραστηριότητα, τά ανθρωποειδή, επειδή είναι ανίκανα γιά θετική δημιουργία, κάθονται στή γωνία καί μαζεύουν, καταγράφουν, σημειώνουν τά λάθη καί τίς παραλείψεις. «Ετσι τή στιγμή πού θέλουν νά χτυπήσουν, έχουν «όπλα». Τά «όπλα» αυτά τά χρησιμοποιούν ανώνυμα, χωρίς νά φαίνονται δημόσια, προσφέροντας «ύπηρεοίες» σε κάποιους τρίτους (ισχυρούς) καί πάντα κάτω άπό τόν μανδύα τής δήθεν «εξυπηρετήσεως» καταστάσεων, ιδανικών, ιδεωδών, άρχων... «Πονηροί άνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν έπί τό χείρον πλανώντες καί πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. γ’ 13) γράφει ό Απόστολος Παύλος.
Τό παράδοξο καί τό επικίνδυνο γιά την κοινωνία μας δέν είναι τό οτι αυτά τά οντά υπάρχουν. Τό δραματικό είναι ότι ή προηγμένη, ή ενημερωμένη, ή ανοιχτή κοινωνία μας τά ανέχεται καί τους επιτρέπει νά ευδοκιμούν.
Όλοι μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, έχουμε ευθύνη γιά τό οτι επιτρέπεται νά συμμετέχουν στην κοινωνική διαβίωση τέτοια ανήθικα όντα. Μέ τόν τρόπο, μέ τήν ανοχή, μέ τήν αδιαφορία - ή κάποτε καί μέ τήν ενθάρρυνση μας- τά όντα αυτά όχι μόνο δέν καταδικάζονται μέχρις ολοκληρωτικής εξαφανίσεως άλλα καί «υποθάλπεται» ή ύπαρξη τους. Μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό τό θλιβερό γεγονός, φέρουν οί κρατούντες όλων τών εποχών. Ή «ηγεσία» στό ευρύτατο περιεχόμενο τοΰ όρου.
Ή ευθύνη τής «ηγεσίας» έγκειται στό ότι -έμμεσα ή άμεσα-τούς ανέχεται καί τους δίνει προσοχή.
Ή ευθύνη ή δική μας, τών κοινών ανθρώπων, είναι ότι δέν αντιδρούμε μέ τή δύναμη καί τήν αποφασιστικότητα πού χρειάζεται. Δέν καταλαβαίνουμε ότι «τό όέν βαριέοαι, άσε τους, καημένε», είναι μιά κατάσταση πού ωφελεί τους αδίσταχτους καί ταλαιπωρεί εξακολουθητικά τους έντιμους. Είναι τό κλίμα πού επιτρέπει στά ανθρωποειδή νά θερμαίνονται στους κόρφους μας καί νά αναπτύσσονται.
Ή σιωπή της αδιαφορίας, τό προσπέρασμα μέ αηδία ή ή αδυναμία του κατά πρόσωπο φτυσίματος κι άλλες παρόμοιες στάσεις της κοινωνίας απέναντι στά κατώτερα αότά όντα δέν είναι ικανά μέσα γιά νά τά αναχαιτίσουν. Τό αντίθετο μάλιστα συμβαίνει: μέ τον τρόπο αυτό τά ανθρωποειδή υποβοηθούνται γιά νά συνεχίσουν τό ύπουλα εξοντωτικό έργο τους.
Ένας δρόμος υπάρχει γιά νά αντιμετωπιστούν τά ανθρωποειδή: ή δημόσια καταγγελία τους! Ό δρόμος αυτός δέν είναι όμως εύκολος. Χρειάζεται κόπος, μεγάλες προσπάθειες, χάσιμο χρόνου καί ψυχικής ηρεμίας. Χρειάζεται πολλές φορές νά κατέβει κανείς στό ϊδιο επίπεδο γιά νά εντοπίσει τά όντα αυτά πού κινούνται στό σκότος καί στή λάσπη. Όλα αυτά οί δημιουργικοί άνθρωποι τά άποφεύγουν. Μέ τό δικαιολογητικό ότι έχουν «άλλα καλύτερα πράγματα νά άοχοληθοΰν» δέν άντεπιτίθενται στά ανθρωποειδή.
Μέτή δική μας, λοιπόν, πασίγνωστη αδιαφορία των κοινών ανθρώπων, μέ τή δική μας έμφυτη αδυναμία νά ανακατευθούμε μέ τή λάσπη, μέ τή δική μας πολλές φορές αδικαιολόγητη μεγαλοκαρδία, ανεχόμαστε κι εκτρέφουμε άπότόαιματής δικής μ α ς ψυχής τά ανθρωποειδή. Γινόμαστε δηλαδή οί άνθρωποι καί πάλι θύματα καί θύτες του εαυτού μας, δημιουργοί μιας κοινωνίας πού επιτρέπει τήν ανάπτυξη τών ανθρωποειδών.
Αυτό μας τό λάθος τό πληρώνουμε όλοι. Άμεσα κι έμμεσα. «Σέ πρώτη ζήτηση» ή «ύπό προθεσμία». Αδιαφορώντας γιά τίς αναιτιολόγητες επιθέσεις πού σήμερα υφίσταται ό διπλανός μας, προετοιμάζουμε τό έδαφος γιά τήν βρώμικη επίθεση πού θά υποστούμε έμεΐς οι ίδιοι αύριο, τή στιγμή πού μέ κάποια μας ενέργεια ή λόγο θά γίνου μ ε στόχος τών ανθρωποειδών. Γι’αυτό ή ευθύνη γιά τήν ύπαρξη καί τήν άνδρωση τών βρώμικων αυτών όντων είναι δική μας. Μόνο δική μας!

(Από το περιοδικό Κοινωνικές Τομές Εκπαιδευτηρίων) 

«Απόστολος Παύλος» Κορίνθου τεύχος 84