3 Φεβρουρίου 2019 : ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Με δικαιολογημένη παρρησία ό άπόστολος Παΰλος «παρακαλεί» τούς Κορινθίους νά μή δεχθούν μάταια καί ανώφελα τή σωτήρια δωρεά τής θεογνωσίας. Ή παρρησία του πηγάζει άπό τό γεγονός ότι ό ίδιος όχι άπλώς δέν δέχθηκε «εις κενόν τήν χάριν τοΰ θεού», άλλα «συνεργάστηκε» μέ αυτή τή χάρη καί άπό όλους «περισσοτέρου» (Β’ Κορ. 11,23) κακοπάθησε γιά τό Ευαγγέλιο τοΰ Χριστού. Τούς προτρέπει, λοιπόν, νά μήν επιτρέψουν στην αδιαφορία ή στην αναβολή νά κρυώσουν τίς καρδιές τους.

Οι κίνδυνοι τής άναβολής καί τού σκανδάλου
«Μή νομίσετε», ερμηνεύει ό ίερός Χρυσόστομος, «ότι τέτοιες εϋκαιρίες, νά σάς παρακαλούν μέ τό κήρυγμα νά ξυπνήσετε, θά σάς στέλνει γιά πάντα ό θεός. θά στέλνει όσο είμαστε έδώ, σ’ αυτή τή ζωή. Γιατί μετά ακολουθεί δίκη καί ανταπόδοση. Κι έδώ εϊμαστε γιά τόσο λίγο, ώστε άπό τή βραχύτητα τοΰ καιρού τό πράγμα κατεπείγει». Σωστά λέχθηκε ότι πιό δαιμονικός λογισμός άπό αυτόν πού υποβάλλει ότι «δέν υπάρχει θεός καί ανταπόδοση» είναι ό λογισμός: «Υπάρχει θεός καί ανταπόδοση, άλλα μή βιάζεσαι. «Εχεΐς καιρό νά μετανοήσεΐς». Καί ναί μέν τώρα «ού δικαστηρίου καιρός έστι άλλα χάριτος καί σωτηρίας». Όμως ή «εύπρόσδεκτος», ή καλοδεχούμενη ευκαιρία δέν είναι ούτε καν μετά άπό λίγο, άλλα ή κάθε στιγμή πού ζούμε, άφοΰ κανείς δέν ξέρει πότε ή ψυχή μας «βιαίως έκ τοΰ σώματος χωρίζεται».
Ή ταπείνωση βέβαια τού αποστόλου Παύλου τόν κάνει νά αγωνιά όχι μόνο γιά τή δική μας αδιαφορία ή αναβλητικότητα στή μετάνοια άλλα κι έκείνος φοβάται νά μή γίνει αιτία ούτε στό ελάχιστο νά σκανδαλιστεί κανείς. Δέν θέλει νά ξεχάσει αυτό πού είπε στούς Κορινθίους στην προηγούμενη επιστολή του: «Δέν είμαι άξιος νά ονομάζομαι άπόστολος γιατί κατεδίωξα τήν Εκκλησία τοΰ Χριστού». Στην ίδια επιστολή τούς είχε πει ότι, γιά νά μή δώσει καμιά αφορμή σκανδάλου σε κανέναν, θυσίασε κάθε δικαίωμα του: καί τό νά τρώει είδωλόθυτα, καί τό νά περιφέρει στις περιοδεϊες του γυναίκα γιά νά τόν διακονεί, καί τό νά μήν έργάζειαι καί νά τόν συντηρούν οϊ χριστιανοί.

Τό χάρισμα τοϋ υπέρ Χρίστου πάσχειν
Καί δέν παραιτήθηκε άπλώς άπό όλες τίς νόμιμες «άνέσεΐς» του, άλλα εκούσια καί με πολλή υπομονή σήκωσε ολόκληρο τόν σταυρό τοϋ Αποστόλου, ό όποΐος στην περίπτωση του περιελάμβανε θλίψείς, δαρμούς καί μαστιγώσει, φυλακίσει, καταδιώξει πού δέν τόν άφηναν νά σταθεί πουθενά, άγρυπνίες, έλλειψη τροφής. Μεγαλύτερη δόξα τοϋ Αποστόλου, κατά τόν Χρυσορρήμονα, είναι οι φυλακίσει του. Σύμφωνα μέ τόν άγιο Κλήμη Ρώμης, ό άπόστολος Παϋλος φόρεσε δεσμά επτά φορές. Δίκαια, λοιπόν, ό έπίδοξος μιμητής του άγΐος Ίωάννης ξεσπάει σε μακαρισμούς:«Δέν μακαρίζω τόν Παύλο, τόσο γιά τό ότι ήρπάγη στον παράδεισο καί άκουσε λόγια άρρητα, όσο επειδή ύπέμεινε δεσμά γιά τόν Χριστό. Δέν ήταν τόσο άξια τιμής τά χέρια του Παύλου, όταν θεράπευαν άρρώστους, όσο όταν φορούσαν τίς άλυσίδες. Μή θαυμάζει πού γλίτωσε καί άπό τά κύματα τής θάλασσας καί άπό τό δάγκωμα τοϋ φιδιού στή Μελίτη. Καί τό φίδι καί ή θάλασσα σεβάστηκαν τις άλυσίδες του, Δέν μέ ευφραίνει ό Παϋλος τόσο όταν κάνει θαύματα, όσο όταν πάσχει γιά τον Χριστό. «Αν μοΰ έλεγαν νά διαλέξω ανάμεσα στό χάρισμα νά άνιστώ νεκρούς καί στό νά αλυσοδεθώ γιά τόν Χριστό, εγώ θα διάλεγα τίς άλυσίδες».
Φυσικά, δόξα τοϋ Άποστόλου δεν ήταν μόνο ή σωματική κακοπάθεια. Πολλοί ιδεολόγοι κακοπάθησαν καί κυριολεκτικά σάπισαν στις φυλακές γιά τις ίδέες τους. «Ομως τό πόσο αξίζει τό έργο τοϋ καθενός «τό πϋρ δοκιμάσει» (Α’ Κορ. 3,13). Καί τό «πϋρ» είναι ό Χριστός καί ή αλήθεια του. Καί ή ΰψιστη δόξα τού αποστόλου Παύλου είναι ότι έγινε λαμπάδα καί δέχθηκε νά ανάψει άπό αύτό τό πύρ τοϋ μόνου αληθινού θεοϋ, τό πϋρ τοϋ Αγίου Πνεύματος. «Ολες οι άρετές, λοιπόν, πού στόλιζαν τόν Απόστολο κατά τή διακονία του, ή αγνότητα, ή άνιδιοτέλεια, ή μακροθυμία, ή καλοσύνη, ή ανυπόκριτη αγάπη, δεν είναι άπλώς ηθικά κατορθώματα τού Παύλου, καρποί ανθρωποκεντρικών τεχνικών· είναι καρποί τού Άγιου Πνεύματος, τοϋ οποίου καθαρό δοχείο αγωνίστηκε νά γίνει ό πρώην θεομάχος Σαούλ. Καί ό Άπόστολος τίς καλλιέργησε όχι γιά νά δοξάσει τόν εαυτό του άλλα τόν θεό, τήν Πηγή τής Άλήθειας καί τής πραγματικής Δύναμης.

Τά δεξιά καί αριστερά όπλα
Στόν αγώνα του αύτόν ό Παϋλος γιά τήν αλήθεια καί τή δικαιοσύνη τοϋ θεού έζησε καί χαρές καί λύπες. «Αλλοι τόν τιμούσαν, τόν επαινούσαν καί τόν αναγνώριζαν, ένώ άλλοι τόν εξευτέλιζαν, τόν δυσφήμιζαν ή τόν αγνοούσαν- άλλοι τόν θεωρούσαν απατεώνα, ένώ άλλοι κήρυκα τής άλήθειας. Μερικές φορές έφτασε καί στό χεϊλος τοϋ θανάτου, όπως όταν λιθοβολήθηκε στά Λύστρα, ό θεός όμως τόν έσωσε, γιά νά κοπιάσει λίγο ακόμα γιά τή δόξα του. Ήταν πάμπτωχος καί άκτήμων, άλλα είχε τά πάντα στή διάθεση του άπό τήν αγάπη τών πιστών. Καί δικαιολογημένα άναρωτιέται ό Χρυσορρήμων Ίωάννης: «Πώς νά μήν εϊχε δικά του όλα τά δικά τους, αύτός πού τόν ϋποδέ-χονταν σάν άγγελο καί πού γιά χάρη του ήταν έτοιμοι νά βγάλουν τά μάτια τους καί νά τοΰ τά δώσουν;».
Όμως, όπως επισημαίνει ό άγιος θεοφύλακτος, οΰτε τίς χαρές τίς άφησε νά τοΰ «φουσκώσουν τά μυαλά» («τοΐς εύθυμοτέροΐς όγκούμενοϊ») οΰτε τίς λύπες νά τόν αποθαρρύνουν («τοΐς λυπηροΐς συστελλόμενος»). Καί τά δύο τά έκανε όπλα δικαιοσύνης «δεξιά καί άριστερά», γιά νά μένει άτρωτος άπό πάθη καί νά κερδίζει ψυχές γιά τόν Χριστό.

Αρχιμ. Β.Λ.