ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ : Οι Θεσμοί πάσχουν από πραγματικές Ηγεσίες

Η φράση, που ελέχθη από τον Ιστορικό και Συγγραφέα του Πελοποννησιακού Πολέμου, Θουκυδίδη (460 -394 π.Χ., “Οι καιροί ου μενετοί...”, μετά από 2.500 χρόνια παραμένει επίκαιρη για τη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα. Όλοι οι Έλληνες πολίτες το κατανοούν αυτό, ως αναγκαίο, γιατί δεν υπάρχει πλέον διαθέσιμος χρόνος. Οι ευκαιρίες για Εθνική Ομοψυχία έρχονται και παρέρχονται ανεκμετάλλευτες. Ειδικά αυτή την τρέχουσα χρονική περίοδο ό,που όλα γύρο μας έχουν πάρει τον κατήφορο, η Ελλάδα έχει ανάγκη εκτός από την παραπάνω ενότητα και από την παρουσία Πολιτικής, Θρησκευτικής και Στρατιωτικής Ηγεσίας, που να εμπνέει.
Τα παλαιότερα χρόνια, οι πολίτες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στις Αρχές και τις δομές της Εκκλησίας, των Ενόπλων Δυνάμεων και της Δικαιοσύνης γι΄ αυτό και τις κατέτασσαν στην κορυφή των προτιμήσεών τους. Με την πάροδο του χρόνου όμως, ειδικότερα μετά τη μεταπολίτευση της δεκαετίας του “70”, με τη σύμπραξη των ΜΜΕ και αιχμή του δόρατος την τηλεόραση, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι Πολιτικοί και η Πολιτική ευθυνόμενη για τα δεινά της Ελληνικής Κοινωνίας έχουν χάσει την ανοχή των Πολιτών. Η λειψανδρία Πιστών Ηγετών στις Ελληνοχριστιανικές Αρχές και Παραδόσεις είναι φανερή. Το επικρατούν “Σύστημα” σήμερα τείνει να διαβρώσει ακόμα και τους άλλους δύο πυλώνες της Πατρίδας μας.
Παρόλα τα αρνητικά, υπάρχει ακόμη βάση Εθνικής Παρακαταθήκης στην “Ψυχοσύνθεση του Στρατιωτικού” και των πολιτών, υπάρχει Ελπίδα στο βάθος γιατί υπεράνω όλων βάζουν την Πατρίδα. Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως είναι αυτή του πρώην Α/ΓΕΘΑ Αποστολάκη, που εν ώρα προώθησης της προδοσίας του Μακεδονικού ζητήματος, τον είδε σύμπας ο ελληνικός Λαός να ευχαριστεί τον Πρωθυπουργό για την Αναβάθμισή του σε Υπουργό Εθνικής Άμυνας. Αφελής δεν είναι για να πιστέψουμε ότι δεν γνώριζε πως ο Πρωθυπουργός τον ήθελε για δεκανίκι. Ουδέν άλλο σχόλιο. Δυστυχώς, από την άλλη πλευρά όπως φαίνεται, έχουμε και άλλη περίπτωση. Η σημερινή διοικούσα Ελληνική Εκκλησία της Πόλης μετατρέπεται σε κατασταλτικό και δικτατορικό φορέα εναντίον όσων τολμούν να αμφισβητήσουν δημόσια την θρησκευτική αποστασία και να αντιταχθούν στην λαίλαπα του Οικουμενισμού. Σε αυτό, η παρουσία της σημερινής Ηγεσίας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Πάσης Ελλάδας δεν πείθει με την αφωνία της για το επίμαχο θέμα της Μακεδονίας, πως η λέξη Πατρίδα, Θησκεία και Άξιος έχει την αρμόζουσα θέση.
Πρόσφατο τραγικό παράδειγμα είναι η παντελής υποστήριξη της Μακεδονίας μας εκ του εμφανούς και σε πρακτική μορφή. Ευτυχώς υπήρξαν Μεμονωμένοι Ιεράρχες και Εκκλησιαστικοί φορείς, οι οποίοι συμμετείχαν στα Συλλαλητήρια Διαμαρτυρίας. Προκαλεί μεγάλη θλίψη η αναγκαιότητα να αναφερθούμε σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά αυτή την εποχή η Εκκλησία οφείλει να είναι στο πλευρό του χειμαζομένου Χριστεπώνυμου πλήθους, των Μοναχών και Ιερέων, που διώκονται και σφαγιάζονται από τα όργανα του διαβόλου. Δεν είδαμε καταγγελίες για τις πράξεις αυτές, ούτε διεθνή καταγγελία για τις καταστροφές Χριστιανικών Ιερών Ναών , που συμβαίνουν παντού. Τα ό,σα θλιβερά διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν έχουν ανάγκη από Ηγεσίες, που “στρουθοκαμηλίζουν”, αλλά. έχουν οπωσδήποτε ανάγκη από Έναν “Χριστόδουλο”, έτοιμο να θυσιαστεί για το Ποίμνιό του, την Πίστη του και την Πατρίδα!...

« Ο Κορίνθιος»