24 Μαρτίου 2019 : ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
Δημιουργός καί άναλλοίωτος
Εξίσου όμως άφυπνιστική είναι καί ή γλώσσα τοϋ αποστόλου Παύλου στό σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Μάς καλεί νά διώξουμε τό σκοτάδι τής άμέλειας καί νά εργαζόμαστε μέ επιμέλεια γιά τή σωτηρία μας. Καί οδηγεί όντως τήν ψυχή σέ πηχτό σκοτάδι ή αμέλεια, όπως τό επισημαίνει καί ό άγιος Γρηγόριος ό Σινάίτης. Έρμηνεύοντας ό «Αγιος τά λόγια τοϋ Χριστοϋ «έρχεται νύχτα πού κανείς δέν θά μπορεί νά έργάζεται», λέει: «Ή νύχτα πού έρχεται δέν είναι τόσο τά χρόνια τοϋ άντιχρίστου ή ή αιώνια κόλαση, όσο ή καθημερινή αμέλεια τών έντολών τοϋ θεοϋ». «Αρα δέν εϊναι κάτι μελλοντικό, άλλα κάτι πού ξεκινάει άπό σήμερα· άπό κάθε μέρα. Καί αύτή ή αμέλεια μάς προετοιμάζει γιά τήν ανυπόφορη καί ολέθρια απραξία πού θά έπικρατεϊ καί στά άλλα δύο.
Ό άπόστολος Παϋλος, γιά νά μάς ενθαρρύνει στόν αγώνα κατά τής άμέλειας, μάς προβάλλει τό μεγαλείο τής σωτηρίας πού μάς χαρίζει ό Χριστός. Προηγουμένως όμως τονίζει δύο μεγάλες άλήθειες γιά τό Πρόσωπο τοϋ Σωτήρα μας: Πρώτα ότι είναι Δημιουργός καί Κύριος τής άλογης κτίσης καί έπειτα ότι είναι Δημιουργός καί Κύριος τών επουρανίων αγγελικών δυνάμεων, αύτών τών άνώτερων άπό τόν άνθρωπο λογικών κτισμάτων. Καί χρησιμοποιεί έναν υπέροχο τρόπο γιά νά διαΤυπώσει Τίς άλήθειες γιά τήν ταυτότητα τοϋ Μεσσία: Δανείζεται χωρία άπό τούς ψαλμούς, όπου μέ γλαφυρή ποιητική γλώσσα παρουσιάζεται νά μιλάει ό Θεός-Πατήρ πρός τόν Μονογενή του Υιό. Τή μαρτυρία ότι ό Μεσσίας Χριστός είναι συνάναρτος καί συνδημιουργός όλης τής κτίσης με τόν Πατέρα του τή λαμβάνει άπό τόν εκατοστό πρώτο ψαλμό (σχ. 25-27). Έκεΐ ιδιαίτερα τονίζεται ή υπεροχή τοΰ Σωτήρα Χριστού απέναντι στην άλογη κτίση, άφοΰ είναι Δημιουργός της. Καί ή μεν κτίση παλιώνει καί φθείρεται, γιά νά αλλάξει καί νά δώσει τή θέση της σέ «καινούργιοι ούρανούς καί καινούργια γη» (Β’ Πέχρ. 3,13)·ό Χριστός όμως μένει άναλλοίωτος στούς άτελεύτητους αίώνες. «Οσο «δέν είναι μικρή παρηγοριά», λέει ό αγιος θεοφύλακτος, «τό νά ξέρουμε ότι μάς περιμένει καινούργια κατοικία», πολύ περισσότερο μάς παρηγορεί τό ότι σέ όλες τίς άστατες περιστάσεΐς τής ζωής μας έχουμε σταθερό στήριγμά μας τόν πάντοτε αναλλοίωτο Σωτήρα Χριστό.
Υπεράνω τών αγγέλων καί Νικητή
Τή μαρτυρία γιά τή δεύτερη αλήθεια, όχι ό Χριστός είναι ασύγκριτα άνώτερος άπό τούς Αγγέλους, τή λαμβάνει ό Απόστολος άπό τόν εκατοστό ένατο ψαλμό (στ. 1). Εδώ ή υπεροχή τοϋ Μεσσία απέναντι στά αγγελικά τάγματα αναδεικνύεται άπό τό ότι είναι πάντοτε σύνθρονος μέ τόν ομοούσιο Πατέρα του όχι μόνο πρίν άλλα καί μετά τήν ενανθρώπηση χου. Τώρα μάλιστα, μετά τήν «Ανάληψη του, ό Πατέρας του έχει θέσει όλους τούς έχθρούς του, τόν διάβολο δηλαδή καί τούς όμόφρονές του, ήττημένους καί συντριμμένους «κάτω άπό τά πόδια τοϋ Υίοϋ του». Ή διατύπωση αυτή, κατά τούς έρμηνευτές, δέν σημαίνει βέβαια ότι αύτό δέν μπορούσε νά τό κάνει ό Υιος άπλώς τονίζει τήν ταυτότητα γνώμης Πατρός καί Υίοϋ καί τήν τιμή τοϋ Πατρός πρός τόν Υιό, ό Όποϊος πλέον ένδεδυμένος καί μέ τήν ανθρώπινη φύση του συνεχίζει νά συμβασιλεύει μέ τόν Πατέρα του. Μήπως είναι μικρή ή ενθάρρυνση καί ή ασφάλεια πού μάς χαρίζει ή βεβαιότητα αύτής τής συντριπτικής νίκης κατά τών έχθρων τής σωτηρίας μας; Τή δόξα αύτή τοϋ Χρίστου δεν τήν έχουν οι άγγελοι. Δεν συμβασιλεύουν με τόν θεό. Μόνο λειτουργούν δοξολογώντας τον καί διακονούν τή σωτηρία μας. «Πόσο μεγάλη είναι ή φροντίδα τοϋ θεοϋ γιά έμάς τούς άνθρώπους», θαυμάζει ό άγιος θεοφύλακτος, «νά βάλει άγγέλους, δηλαδή άνώτερους άπό έμάς, νά μάς διακονούν σ’ αύτό τό υψηλό έργο». Στά συναξάρια τών αγίων τής Έκκλησίαί μας άναφέρονται όχι σπάνια μεταστροφές στή θεογνωσία αλλοθρήσκων, επειδή είδαν άγγέλους νά προστατεύουν τούς χριστιανούς. Ένδεικτικά αναφέρουμε τήν περίπτωση τοϋ μουσουλμάνου Μουσά, γιου τοϋ πασά τής Παραμυθιάς, ό όποϊος έπισκεπτόμενος στή φυλακή τόν άγιο νεομάρτυρα Αναστάσιο (1750) καί βλέποντας δύο άστραπόμορφους άγγέλους νά τόν φρουρούν, οδηγήθηκε στην πίστη καί άργότερα έγινε καί μοναχοί.
Αξιοκατάκριτη καί ολέθρια αμέλεια
Αύτός, λοιπόν, ό πάνω άπό κάθε λογική καί άλογη κτίση συνδημιουργός καί σύνθρονος μέ τόν Επουράνιο Πατέρα Υιος τοϋ θεού καί Κύριος τοΰ κόσμου, ήρθε καί μάς μίλησε καί μας κήρυξε τή δική του σωτηρία. «Οχι πλέον μέσω αγγέλων ή προφητών, όπως στήν Παλαιά Διαθήκη, άλλα αύτοπροσώπως. Καί τό κήρυγμα του μάς τό μετέφεραν άνόθευτο οϊ αύτόπτες καί αυτήκοοι μάρτυρες τής ζωής του, οι άγιοι Απόστολοι, καί έπειτα οϊ διάδοχοι τους άγιοι Πατέρες. ΓΓ αυτή, βέβαια, τή σωτηρία ό Χριστός όχι μόνο μίλησε, άλλα καί θυσιάστηκε- έγινε ό ϊδΐος Σωτήρας μας.
Καί δεν μάς έσωσε άπό τήν τυραννία τών Αίγυπτίων ή άλλων επίγειων έχθρων, όπως τόν παλαιό Ισραήλ. Ή σωτηρία πού μάς χάρισε ό Χριστός είναι ασύγκριτα ανώτερη άπό εκείνη τή σωτηρία. Ή έν Χριστώ σωτηρία είναι, κατά τόν άγιο Χρυσόστομο, «θανάτου κατάλυσίς καί διαβόλου απώλεια». Ούτε μάς ξανάδωσε άπλώς κάποια προσωρινή Γη τής Έπαγγελίας, άλλα μάς χάρισε «ουρανών βασιλείαν καί ζωήν αίώνιον».
Πόσο, άραγε, άξιοκατάκριτος θά είναι όποιος αμελήσει νά εργαστεί με προσοχή καί φιλότιμο καί νά συνεργαστεί με τόν Σωτήρα Χριστό γιά μιά «τέτοιων διαστάσεων» σωτηρία; Μιά σωτηρία πού, άν τό θελήσουμε, μπορεί νά κάνει κι έμάς κατά χάριν σύνθρονους καί συμβασιλεΐς μέ όλη τήν αγία Τριάδα.
Αρχιμ. Β. Λ.
Αφήστε ένα σχόλιο