ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28.07.2019

ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ό όρισμός τής Εκκλησίας μάς παραδόθηκε άπό τόν πρώην διώκτη της καί με-τέπειτα πρωτοκορυφαΐο "Απόστολο της, τόν Παύλο: Ή Εκκλησία είναι τό σώμα τοΰ Χρίστου. Συχνά ό Άπόστολος περιστρέφεται γύρω άπό αύτή τή θεόσδοτη πραγματικότητα, προσπαθώντας νά μάς βοηθήσει νά άντιληφθοϋμε σωστά τίς σωτήριες διαστάσεΐς της. Καταρχήν μάς θυμίζει ότι κάθε σώμα έχει πολλά μέλη «άν τά πάντα ήταν ένα μέλος, τότε πού τό σώμα;» (Α' Κορ. 12,19). Καί λίγο πρίν άπό τή σημερινή περικοπή τής περιστολής του πρός τούς Ρωμαίους θά μας δώσει έναν υπέροχο ορισμό τών χριστιανών: «Αλλήλων μέλη».

Μέλη Χρίστου

Μέσα σε δύο λέξείς εκφράζει τήν πιό δυνατή καί θερμή μορφή άνθρώπινης κοινωνικότητας: Ό ένας είναι μέλος τοϋ άλλου καί όλοι μας, οι πολλοί, είμαστε ένα σώμα έν Χριστώ. Πρόκειται γιά τή μόνη αληθινή καί σωτήρια κοι-νωνικότητα, πού δέν στηρίζεται σέ συναισθηματικούς άλτρουισμούς, άλλα στό γεγονός ότι ό Χριστός ευδόκησε νά μάς κάνει μέλη τοϋ σώματός του. Μόνο μέσα σ" αύτό τό πλαίσιο μπορούμε νά κατανοήσουμε τή διδασκαλία περί θείων χαρισμάτων, πού διαβάζουμε στό σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Τρία είναι τά παράθυρα, πού δίνουν τό άπαραίτητο φώς γιά νά τό δοϋμε καλύτερα:

(α) Ό Χριστός είναι ή πηγή άλλα καί ό σκοπός τών θείων χαρισμάτων·δέν έχουμε νά κάνουμε μέ ανθρώπινα κατορθώματα άλλα μέ θεΐες δωρεές. "Άρα δέν υπάρχει κανένας χώρος γιά ανθρώπινη έπαρση καί προβολή. Οι γνήσιοι χαρισματοΰτοι, όταν ένιωθαν άπειλητικό τόν πειρασμό τοϋ εγωισμού, ζητούσαν άπό τόν θεό νά πάρει πίσω τό χάρισμα τους. Καί «δουλεύει» κάποιος αυθεντικά τό χάρισμα του, όταν «τώ Κυρίω δουλεύη». Στόχος τής άσκησης όλων τών χαρισμάτων είναι ή δόξα τοΰ Χριστού καί τής Έκκλησίας του. Εξάλλου στό πρόσωπο τοϋ άλλου μέλους, πού καρποϋται τή διακονία τοϋ χαρίσματός μας, πρέπει νά βλέπουμε πάντα τόν Χριστό. "Ετσι, σ' Αυτόν «έπιστρέφου-

με» τό χάρισμα πού μάς έδωσε. Μόνον έτσι αξιοποιείται σωστά τό χάρισμα καί καρποφορεί καί γιά έμάς «έν τριάκοντα καί έν έξήκοντα καί έν εκατόν».

Δέξου καί πρόσφερε

β) Τά χαρίσματα δίδονται κατά τό μέτρο τής δεκτικότητας τοϋ καθενός. Ό καθένας «αίτιος έαυτω γίνεται τοΰ μείζον ή έλαττον χάρισμα λαβείν» (Ζιγαβηνός). Ό ποταμός των θείων χαρισμάτων, λέει ό ϊερός Χρυσόστομος, ρέει πλούσια άλλα γεμίζει «όσον άν εϋρη σκεϋος πίστεως αύτω προσενεχθέν». Κάποιος ίδιόρρυθμος βασιλιάς είπε στούς ύπηκόους του νά τοϋ φέρουν δώρο στά γενέθλια του λίγο νερό. Οι περισσότεροι τοϋ πήγαν μικρά σκεύη καί κάποιοι άπαξιωτικά αρκέσθηκαν σέ μιά δαχτυλήθρα. Όταν όμως ό βασιλιάς τούς επέστρεψε τά σκεύη τους γεμάτα λίρες, όλοι μακάρισαν τούς έλάχιστους «άφελεΐς», πού ίδρωσαν κουβαλώντας νερό μέ βαρέλι. Τό «νερό», πού δίνουμε έμεΐς στον επουράνιο Βασιλέα, είναι ή καλή μας διάθεση καί ό ζήλος νά εργασθούμε φιλότιμα. "Ολο τό «χρυσάφι» των χαρισμάτων καί ή καρποφορία τους είναι τοϋ θεού. Τή φιλότιμη αξιοποίηση όλων των χαρισμάτων τήν προτρέπει μέ επίταση καί ό Άπόστολοϊ: Δέν είπε άπλώς νά δίνετε κάτι αλλά μέ αφθονία ούτε άπλώς νά πρόίστασθε σέ καλά έργα αλλά μέ ζήλο· ούτε άπλώς νά ελεείτε άλλα μέ χαρά·ούτε άπλώς νά δείχνετε ενδιαφέρον γιά τούς άλλους άλλα καί χωρίς οκνηρία. Σέ όλα θέλει νά εϊμαστε όχι τής έλάσσονος άλλα τής μείζονος προσπαθείας.

γ) Ή άσκηση των χαρισμάτων δέν έχει καμία σχέση μέ άτομικούς πρωταθλητισμούς. Είναι εκκλησιαστικό γεγονός αποβλέπει μόνο στην οικοδομή τοϋ σώματος τής Έκκλησίας. Ακόμη καί οϊ άναχωρητές δέν πήγαν στην έρημο, γιά νά επιτύχουν άτομικές άσκητικές έπιδόσεις ή νά αύτοβελτιωθοϋν ώς άτομα- πήγαν ώς μέλη τής Έκκλησίας. Κάθε σταγόνα άπό τούς άσκητικούς ίδρώτες τους ποτίζει καί δροσίζει ολόκληρη τήν Εκκλησία «τη προσευχή προσκαρτερών» ό έρημίτης Μέγας Αντώνιος «τήν οίκουμένην έστήριξεν εύχαΐς αύτοΰ». Όλα άνεξαιρέτως τά χαρίσματα, πού μνημονεύονται στό σημερινό ανάγνωσμα, αναφέρονται στίς σχέσεΐς τών αδελφών καί καλλιεργούνται στή μεταξύ τους κοινωνία. Ακόμη καί ή «ατομική» χαρά άπό τήν ελπίδα τών μελλόντων αγαθών καθώς καί ή «ατομική» υπομονή στίς Θλίψεΐς όχι μόνο φωτίζουν καί στηρίζουν όλη τήν Εκκλησία, αλλά καί καλούν καί τούς έκτός αύτής νά μπουν καί νά γίνουν κοινωνοί τών δωρεών της.

«Μείζων πάντων ή αγάπη»

Μετά άπό όλα αυτά, πώς νά μήν χαρακτηρίσει ό Χρυσόστομος «μητέρα πάντων τών χαρισμάτων» τήν αγάπη; Ή κορυφαία αυτή δωρεά, γιά νά μπορέσει νά «γεννήσει» καί νά ενισχύσει τήν άσκηση όλων τών άλλων χαρισμάτων, πρέπει, κατά τόν Παύλο, νά μήν εϊναι πλασματική άλλα «άνυπόκριτος». Καί σάν νά μήν ικανοποιείται ό Άπόστολος άπό αυτόν μόνο τόν χαρακτηρισμό τής άγάπης, συμπληρώνει: «Τη φιλαδελφία φιλόστοργοι» δέν πρέπει νά είναι μόνο ανυπόκριτη ή αγάπη, άλλα καί γεμάτη στοργή, νά είναι όχι μόνο θερμή άλλα καί διάπυρη. Καί θά ολοκληρώσει ό άνυπέρβλητος έρμηνευτής τοΰ Αποστόλου δίνοντάς μας τή χρυσή αρχή τής άγάπης: «Μή περιμένεις νά σοϋ δείξει πρώτα ό άλλος τήν αγάπη του, άλλα έσύ νά τρέχεις πρώτος νά τοΰ δείξείς τή δική σου· έτσι θά κερδίσεις καί τόν μισθό τής δικής του άγάπης». Προφανώς, μόνο μέ μιά τέτοια πλησμονή άγάπης μπορεί κάποιος νά κατορθώσει καί τήν αρκετά δυσεπίτευκτη αποστολική προτροπή, πού βρίσκεται στό τέλος τής περικοπής: «ευλογείτε τούς διώκοντας ύμάς- ευλογείτε καί μή καταράσθε». Δέν είπε μόνο «μή μνησικακεΐτε», άλλα καί «νά εϋχεσθε γι' αύτούς». Καί δέν είναι τυχαίο ότι ή μόνη προτροπή τοϋ Αποστόλου σέ επιστολή του, πού έπίσης επαναλαμβάνεται δύο φορές στον ϊδιο στίχο, είναι τό «χαίρετε» (Φιλ. 4,4). Υπάρχει, άραγε, μεγαλύτερη πηγή χαράς από τό νά «προσκαρτερήσει» κάποιος μέ τόν Βασιλέα τής δόξης στην τελευταία του προσευχή πάνω στον Σταυρό;

Άρχιμ. Β. Λ.