ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27.10.2019

Η «ΑΓΙΑ» ΚΑΥΧΗΣΗ

Ή παραχάραξη νομισμάτων δέν είναι μιά καινούργια «τέχνη». Προφανώς υπάρχει άπό τότε πού πρωτοβγήκαν τά νομίσματα καί έχει σκοπό τό παράνομο κέρδος. Δυστυχώς, τέτοιες «παραχαράξεις» επιχείρησαν άπό πολύ νωρίς «έργάται δόλιοι» (Β' Κορ. 11,13) στον αγρό τής Εκκλησίας με σκοπό τήν εξαπάτηση των πιστών, γιά νά Ικανοποιήσουν προσωπικά πάθη καί φιλοδοξίες. "Ετσι εμφανίστηκαν «ψευδόχριστοι», «ψευδάδελφοι», «ψευδοπροφήτες» καί «ψευδαπόστολοι». Καί «αυτό δέν είναι περίεργο», λέει ψύχραιμα ό άπόστολος Παύλος λίγο πρίν άπό τό σημερινό ανάγνωσμα·διότι «ό ϊδΐος ό σατανάς μετασχηματίζεται σέ άγγελο φωτός δέν πρέπει λοιπόν νά μάς εκπλήττει ότι καί οι ύπηρέτες του μετασχηματίζονται σέ διακόνους δικαιοσύνης».

Θλίψεις καί αποκαλύψεις

Γιά νά προστατεύσει ό Απόστολος τούς χριστιανούς τής Κορίνθου άπό τέτοιους προβατόσχημους λύκους, τούς οποίους -προς μεγάλη του πικρία εύχαρίστως εκείνοι τούς δέχονταν, αναγκάζεται νά κάνει κάτι πού απεχθάνεται τόσο πολύ, ώστε νά τό θεωρεί αφροσύνη: Αναγκάζεται νά καυχηθεί. Αφού, λοιπόν, στό προηγούμενο τμήμα τής επιστολής του καυχήθηκε γιά τά παθήματα, πού υπέφερε γιά τή δόξα τοϋ Χριστού, κλείνει τήν περιγραφή τών κακουχιών του αναφερόμενος στον διωγμό του στή Δαμασκό. «Νά, τά γνωρίσματα τής αποστολικής ψυχής», θαυμάζει ό άγιος Ιωάννης «τό νά πάσχει τόσα καί νά μήν κλονίζεται καθόλου, νά μήν υποχωρεί στούς κινδύνους, ούτε νά λιποτακτεί. Νά, πώς υφαίνεται τό Ευαγγέλιο».

Τώρα όμως κρίνει ότι ήρθε ή στιγμή νά μας μιλήσει καί γιά μιά «χρυσή κλωστή», γιά μιά αποκαλυπτική εμπειρία πού έζησε πρίν άπό δεκατέσσερα χρόνια. Τόση είναι ή μετριοφροσύνη καί ή ταπείνωση του, πού γιά τόσα χρόνια κρατούσε μυστικό ένα τέτοιο γεγονός. 'Αλλά τό ότι τόν αμφισβητούσαν ώς "Απόστολο καί εμπιστεύονταν περισσότερο τούς ψευδαποστόλους όδήγησε πλέον τήν κατάσταση στό απροχώρητο. Είναι σάν νά τούς λέει: «Μέ αναγκάζετε νά σάς αποκαλύψω ότι τότε θέλησε ό Κύριος νά μέ φιλοξενήσει γιά λίγο στούς ούράνιους νυμφώνες του- καί πώς θά ήταν δυνατόν έγώ νά μή φιλοξενώ τόν αληθινό Χριστό στην καρδιά μου καί στό κήρυγμα μου; "Αν δέν είμαι εύπρόσδεκτος άπό σάς, μέ έκανε ευπρόσδεκτο Έκεΐνος. Ωστόσο, έστω κι άν ξέρω πλέον πόσο απερίγραπτη είναι ή ηδονή τοϋ παραδείσου, θέλω νά είμαι στή γη γιά σάς "τό έπιμένειν έν τη σαρκί άναγκαιότερον δι' ύμάς" (Φιλ. 1,24)».

Αγάπη καί ταπείνωση

Τό μεγαλείο τής άγάπης καί τής ταπείνωσης τοΰ Παύλου δέν μπορεί έδώ νά κρυφτεί. Αύτές οϊ άρετές τόν ανέβασαν τόσο νωρίς σέ τόσο μεγάλη δόξα, ώστε νά εκφράζει τήν έκπληξη του καί ό Ίωάννης ό Χρυσόστομος μέ τά λόγια: «"Αν άπό τά πρώτα βήματα τής χριστιανικής του πορείας ήταν τέτοιος ό Παϋλος, ώστε νά αξιωθεί τέτοιων αποκαλύψεων, τότε, δηλαδή, πού ακόμα δέν είχε πετύχει τά μεγάλα κατορθώματα, φαντάσου πόσο μεγάλος έγινε μετά άπό δεκατέσσερα χρόνια». Ό ίερός Πατήρ αναφέρει μέ σεμνότητα -λέγοντας «έγώ τουλάχιστον έτσι νομίζω»- καί ένα λόγο, γιά τόν όποίο τόν άρπαξε ό Χριστός τόν Παύλο καί τόν ανέβασε κοντά του: «Για νά μή φανεί», λέει, «ότι ό Παϋλος έχει κάτι λιγότερο άπό τούς άλλους Άποστόλους επειδή εκείνοι είδαν καί συναναστράφηκαν τόν Χριστό, ένώ έκεΐνος καθόλου». Τόν είδε, λοιπόν, καί ό Παϋλος καί μάλιστα σέ άπείρως μεγαλύτερη δόξα, άπό όσο οι άλλοι Απόστολοι έπί τής γής. Μετά άπό αυτά, δικαιολογημένα ό θεόπτης Παϋλος λέει: «"Αν τώρα θελήσω νά καυχηθώ, δεν θά είμαι άφρονας, γιατί θά πώ αλήθεια. 'Αλλά αποφεύγω, γιά νά μή σχηματίσει κανείς γιά μένα ιδέα παραπάνω άπό αυτό πού βλέπει σέ μένα ή ακούει άπό μένα». Ό σύγχρονος γέροντας Έφραίμ ό Κατουνακιώτης έλεγε: «Αλίμονο στον καλόγερο πού τοϋ βγήκε όνομα μεγαλύτερο άπό τήν αξία του». Τόν πρωτοκορυφαίο Απόστολο, όσο καί νά τόν δοξάσει κανείς, πάντα θά πει λιγότερα άπό τήν αξία του, άφοϋ ό ίδιος ομολογεί ότι έζησε «υπερβολή αποκαλύψεων». Συγχρόνου, όμως, έχοντας επίγνωση τοϋ θανάσιμου κινδύνου τής έπάρσεως αναγνωρίζει τόν ευεργετικό ρόλο τοϋ σκόλοπα πού τοϋ δόθηκε άπό τόν θεό, γιά νά μήν υπερηφανεύεται.

Ή παιδαγωγία τής δοκιμασίας

Αύτος ό «σκόλοπας», αυτό τό αγκάθι στην ΰπαρξή του, κατ' άλλους ήταν κάποια σωματική αρρώστια κατ' άλλους όμως, καί σ' αύτούς ανήκει καί ό Χρυσόστομος, επρόκειτο γιά τά πρόσωπα πού, ένεργώντας τό θέλημα τοϋ σατανά, δίωκαν καί πλήγωναν πολύ τόν Απόστολο. Από αύτές τίς δοκιμασίες τρεΐς φορές ζήτησε ό Παϋλος νά τόν απαλλάξει ό θεός. Δέν απαγορεύεται, επομένως νά ζητάμε τήν απαλλαγή μας άπό κάποιον «σκόλοπα»·καί ό Χριστός ώς άνθρωποϊ ζήτησε «νά παρέλθει τό ποτήριον» τοΰ Πάθους, αλλά άμέσως ύπετάγη στην ευδοκία καί στό θέλημα τοϋ Πατρός Καί ό Άπόστολος μετά τήν απάντηση τοϋ Κυρίου «ή δύναμίς μου έν άσθενεία τελειοΰται», υποτάσσεται μέ απόλυτη ταπείνωση στό θείο θέλημα- καί μέ πολύ μεγάλη ευχαρίστηση («ήδιστα») καυχιέται γιά τίς καταστάσεις άδυναμίας, στίς όποΐες λόγω των δοκιμασιών περιέρχεται, γιά νά κατοικήσουν μέσα του ή αλήθεια καί ή δύναμη τοΰ Χριστού.

Νά, ή απάντηση στό ερώτημα: «Τί είναι αυτό, πού κάνει τόν άνθρωπο νά χάνει τήν κριτική του ικανότητα καί νά γοητεύεται άπό τά παραπλανητικά κηρύγματα των άνά τούς αϊώνες ψευδαποστόλων καί ψευδοπροφητών;» Εκείνο πού τυφλώνει τόν άνθρωπο είναι ό έγωισμός ή έπαρση καί τοΰ μυαλού καί τής σάρκας. Αύτός ό διπλος έγωισμός, τοΰ παραλύει τήν κρίση καί τή φρόνηση καί τόν κάνει έρμαιο στίς πιό άλλόκοτες καί όλέθριες διδασκαλίες, πού τοΰ "σερβίρονται" σάν ή μοναδική αλήθεια καί ή μοναδική σωτηρία.

Άρχιμ. Β. Λ.