ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

Κυριακή 6 ΟΚΤ. 2019

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗΣ

"Όταν διαταραχθούν οι σχέσεις μας μέ κάποιον άπό δική του υπαιτιότητα, είναι ϊσως δικαιολογημένο νά δυσφορούμε μέ οποιονδήποτε έλθει καί μάς προτρέψει νά κάνουμε έμεΐς τό πρώτο βήμα συμφιλίωσης. Όταν όμως τό φταίξιμο είναι έξ ολοκλήρου δικό μας, θά έπρεπε άπό μόνοι μας, χωρίς νά περιμένουμε καμιά παρακίνηση καί χωρίς καμιά αναβολή, νά σπεύδουμε νά ζητάμε συγγνώμη, θά ήταν, έπομένως, μεγάλη ντροπή γιά έμάς τό νά αναγκάζεται τό πρόσωπο πού πληγώσαμε νά βάζει μεσολαβητές γιά νά τά βρούμε. Πολύ περισσότερο θά έπρεπε νά μάς συγκινεί τό νά έρχεται ό ΐδιος καί νά μάς παρακαλεί γι' αυτό.

«Μή είς κενόν δέξασθε τήν χάριν» "Αν αυτό ισχύει γιά τίς μεταξύ τών ανθρώπων σχέσεις, πόσο θά έπρεπε νά μάς συγκλονίζει ή πρωτοβουλία τοΰ θεού νά «καταλλαγοΰμε» μαζί του, τή στιγμή πού ή διάρρηξη τών σχέσεων μας οφείλεται αποκλειστικά σέ μάς στίς δικές μας άμαρτίες «Δεν έγινε ό θεός έχθρός μας» θά πεί ό ίερός Χρυσόστομος-«έμεΐς γίναμε εχθροί του μέ τήν αποστασία μας θεός γάρ ουδέποτε έχθραίνει».

Στό σημερινό ανάγνωσμα ό άπόστολος Παϋλος, άφοΰ μάς έχει ήδη μιλήσει γιά τήν τιμή πού τοΰ έκανε ό θεός νά τοϋ αναθέσει «τήν διακονίαν τής καταλλαγής», ξανατονίζει ότι είναι συνεργός τοϋ θεού σ' αυτό τό σωτήριο έργο τής συμφιλίωσης μας μέ Αυτόν. Καί μιμούμενος τήν ταπείνωση καί αγάπη τοΰ Χριστού, πού καταδέχεται νά μάς παρακαλεί καί νά μάς προτρέπει σ' αυτό τό έργο, επαναλαμβάνει γιά τρίτη φορά τή λέξη «παρακαλοΰμεν», παρακινώντας μας κι αύτός νά μήν περιφρονήσουμε αυτή τή δωρεά τοϋ θεού. Πρόκειται γιά μιά όντως δωρεάν συμφιλίωση έμεις δέν θυσιάζουμε κάτι. Σέ Εκείνον όμως κόστισε τόν θάνατο του πάνω στον Σταυρό. Ό Άναμάρτητος δέχθηκε νά πεθάνει ώς κατάδικος, γιά νά δικαιωθούμε καί νά σωθούμε έμεϊς γιά νά μπορούμε νά ξαναγίνουμε παιδιά του καί «φίλοι» του (Ίωάν. 15,14).

Κι όμως, παρ' όλο πού με τή δική του θυσία μάς χάρισε τό άνεκτίμητο δώρο τής σωτηρίας μας, έμεΐς αμελούμε νά τό αξιοποιήσουμε. Κορυφαίο παράδειγμα πρός αποφυγή, πού δέχθηκε «εις κενόν τήν χάριν τοϋ θεού», άποτελεΐ ό Ίούδας, ό όποΐος άπό φίλος έγινε όχι άπλώς έχθρός, άλλα «δοϋλος τοϋ εχθρού». Μιά πόρνη «ήλευθεροΰτο (άπό τήν κόλαση τών παθών της), καί αύτός δοΰλος έγεγόνει τοϋ εχθρού», λέει ένα τροπάριο τής Μεγάλης Τετάρτης «ή άμαρτωλός έχαιρε κενοΰσα τό πολύτιμον μύρον, ό δέ μαθητής έσπευδε πωλήσαι τόν άχίμητον. Δεινόν ή ραθυμία».

Όχι αναβολές καί σκάνδαλα

Αύτή ή φοβερή ραθυμία, πού οδήγησε έναν μαθητή τοϋ Χριστοϋ στήν αιώνια απώλεια, έχει -κατά τόν ιερό Χρυσόστομο- τήν αρχή της στήν αναβολή. Γι΄ αύτό καί ό Παϋλος μάς θυμίζει τό τοϋ Προφήτη Ησαΐα: «Ιδού χώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος καί κατάλληλος ιδού χώρα είναι ήμερα σωτηρίας». Δικαιολογημένα θά ρωτήσει καί ό εχθρός τής αναβολής καί άκάματος εργάτης τών έντολών τοϋ θεού Μέγας Βασίλειος: «Ποιός παραμένοντας αργός στό σπίτι του ή κοιμώμενος κατά τόν καιρό τής σποράς γέμισε τήν αγκαλιά του μέ τά σπαρτά, όταν ήλθε ό θερισμός; Ποιός τρύγησε αμπέλι πού δεν φύτεψε καί δέν κουράστηκε νά καλλιεργεί ό ϊδιος,».

Δεν περιορίζεται όμως ό Άπόστολος σέ παρακλήσεΐς καί συστάσεις πρός τούς άλλους, άλλα επαγρυπνεί καί ελέγχει καί τόν έαυτό του νά μή δώσει τήν παραμικρή αφορμή σκανδάλου, γιά νά μήν κατηγορηθεΐ στό ελάχιστο ή δια­κονία τής καταλλαγής, πού ό θεός τοϋ ανέθεσε. Οι ψευδάδελφοι καί οι ψευ-

δαπόστολοι καιροφυλακτούσαν νά βρουν κάτι γιά νά τόν κατηγορήσουν καί νά κλονίσουν τό κύρος του ώς Αποστόλου. Ενθυμούνταν πάντοτε ότι ό Παϋλος «έδίωξεν τήν Έκκλησίαν του θεοϋ», κάτι τό όποιο όμως καί ό ϊδιος ομολογούσε με συντριβή, έχοντας γράψει στην προηγούμενη επιστολή του πρός τούς Κορινθίους ότι «ούκ ειμί Ίκανός καλεΐσθαι Άπόστολος». Αλλά, έστω κι άν θεωρούσε τόν εαυτό του «έκτρωμα», δεν ξεχνούσε τόν συγκλονι­στικό τρόπο με τόν όποιο ό Χριστός «τόν κυνήγησε» γιά νά συμφιλιωθούν στον δρόμο πρός τή Δαμασκό.

Χαρά διά τοϋ σταυρού

"Αν λοιπόν ό Χριστός «ό καταλλάσσων Έαυτω τόν κόσμον» ϋπέμεινε γι' αυτόν τόν σκοπό θάνατο Σταυρικό, δεν θά μπορούσε ό Πρωτοκορυφαίος διάκονος αυτού τοϋ μυστηρίου νά διάγει «έν αναπαύσει καί πλατυσμω»· ό Διδάσκαλος είχε προειδοποιήσει τούς μαθητές του: «Ει έμέ έδίωξαν, καί ύμάς διώξουσιν». Καί στή σημερινή περικοπή βρίσκει τήν ευκαιρία πάλι ό Άπόστο-λος, χωρίς καμιά κενοδοξία ή διάθεση αύτοπροβολής, νά αναφερθεί όχι μό­νο σέ «ο'ίους διωγμούς ύπήνεγκεν» (Β' Τιμ. 3,11), άλλα καί στούς κόπους, στίς νηστεΐες, στίς άγρυπνίες, στή μακροθυμία καί στην ανυπόκριτη αγάπη του πρός όλους καί φυσικά προς έκείνους, πού -άμφισβητώντας τον- τόν ανα­γκάζουν νά κάνει αυτή τήν ανεπιθύμητη σ' αυτόν «περιαυτολογία».

Αρχιμ. Β. Λ.