ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Διδάγματα του Σαράντα 
που δεν εγκολπωθήκαμε ποτέ...

     Έχουν περάσει περίπου τρεις γενιές από την εποχή του Σαράντα. Και οι δύο τελευταίες τουλάχιστον από αυτές άρχισαν σιγά-σιγά να «απογαλακτίζονται» από τις αρχές και τις αξίες, με τις οποίες είχαν «γαλουχηθεί» οι Έλληνες εκείνης της εποχής. Για αυτό και η σημερινή Ελλάδα δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με εκείνη την Ελλάδα. Δεχθήκαμε τότε την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας, όταν της αρνηθήκαμε να εισέλθουν τα στρατεύματά της στην χώρα και να εγκατασταθούν σε στρατηγικούς στόχους προς εξυπηρέτηση των πολεμικών σχεδίων του Χίτλερ, του συμμαχικού της εταίρου σε εκείνο τον Μεγάλο Πόλεμο. Το «ΟΧΙ» του τότε Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά δεν ήταν μια κυβερνητική-πολιτική πράξη σαν τις συνήθεις στο πλαίσιο του διεθνούς διαλόγου μεταξύ των Κρατών. Ήταν έκφραση της ομόθυμης βούλησης του Ελληνικού Λαού, που την γνώριζε πολύ καλά ο Μεταξάς, αν και ο ίδιος εμφορείτο από πολιτική ιδεολογία, που ήταν αντίθετη στο δημοκρατικό ιδεώδες. Το στοιχείο αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη υπογράμμιση, διότι μας δείχνει δύο πολύ σπουδαία πράγματα εξαιρετικά διδακτικά για μας σήμερα: Αφ’ ενός μεν μας αποκαλύπτει  ότι το «ΟΧΙ» δεν το είπε ο Πρωθυπουργός, του οποίου οι πολιτικές πεποιθήσεις ήσαν παραπλήσιες με αυτές του Μουσολίνι που ζητούσε τις σχετικές στρατιωτικές «διευκολύνσεις», αλλά ο Ελληνικός Λαός, ο οποίος αντιστάθηκε στην κατάλυση της εθνικής του ανεξαρτησίας με αυτόν τον τρόπο. Αφ’ ετέρου δε μας προβάλλει μέσα από την αντίφαση που περιέχει, πώς ακριβώς Πρωθυπουργοί δικτατορικών αντιλήψεων εύρισκαν τον τρόπο να σέβονται τελικά την βούληση του Λαού, σε αντίθεση με ορισμένους «δημοκρατικούς» σημερινούς Πρωθυπουργούς, οι οποίοι συμπεριφέρονται δικτατορικά και περιφρονούν πολλές φορές την δεδηλωμένη λαϊκή βούληση σε σπουδαία εθνικά ζητήματα.

      Η ομόθυμη βούληση του Λαού να απορρίψει το ιταμό αίτημα των Ιταλών γέννησε στη συνέχεια την εθνική ομοψυχία, που εκφράστηκε σε πράξεις αντίστασης σε όλα τα μέτωπα εκείνου του Πολέμου. Όχι μόνο στην Πρώτη Γραμμή, αλλά και στα μετώπισθεν. Σε κάθε σπιθαμή της ελληνικής γης. Όλοι οι Έλληνες έγιναν μια ψυχή και μια «γροθιά» απέναντι στον εισβολέα. Και τον πολέμησαν με κάθε τρόπο σε όποιο μέρος κι’ αν πάτησε η μπότα του. Απέδειξαν έτσι με την πολεμική τους αρετή ότι ήσαν γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και των ηρώων της Εθνεγερσίας, οι οποίοι έκαναν πάντοτε θαύματα, όταν ήσαν ενωμένοι. Το δίδαγμα αυτό του Σαράντα δεν το εγκολπωθήκαμε, δυστυχώς, εμείς οι μεταγενέστερες γεννιές, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τους πολλούς παράλληλους πολέμους, που εκδηλώνονται με άλλη μορφή σήμερα εναντίον της Ελλάδος. Και δεν απειλούν βέβαια μόνο την εθνική μας κυριαρχία, αλλά κάτι πολύ σπουδαιότερο: Την ίδια την επιβίωση του Ελληνισμού.

    Στον πόλεμο του Σαράντα οι προπάτορές μας υπερασπίσθηκαν την Πατρίδα και θυσιάσθηκαν για αυτήν. Το δίδαγμά τους αυτό, δυστυχώς, δεν μας λέει σήμερα τίποτε απολύτως. Εύλογα ασφαλώς, αφού οι σημερινές αντιλήψεις έχουν απαξιώσει πλήρως την έννοια της Πατρίδας. Η σχετική απαξίωση έχει φτάσει μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρούνται πια οπισθοδρομικοί, αν δεν χαρακτηρίζονται ακραίοι και επικίνδυνοι, όσοι τολμούν να μιλούν σήμερα για την Πατρίδα. Επομένως, πώς μπορεί να υπερασπισθεί κάποιος εκείνο που δεν το πιστεύει; Και πώς θα σπεύσει να θυσιασθεί για κάτι που δεν τον εμπνέει; Οι σημερινοί νέοι «γαλουχούνται», όχι μόνο μέσα στα σχολεία, αλλά και και μέσα στην κοινωνία από τα διάφορα ΜΜΕ και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με διεθνιστικές σντιλήψεις. Με αντιλήψεις δηλ. που προτάσσουν την διεθνή αλληλλεγγύη των λαών και εκτοπίζουν σε δεύτερο πλάνο τον πατριωτισμό των πολιτών. Η καλλιέργεια των σχετικών αντιλήψεων γίνεται μεθοδευμένα από φορείς, οι οποίοι χρησιμοποιούν ως «δολώματα» επιλεγμένα ζητήματα, όπως είναι π.χ. η μαζική μετακίνηση πληθυσμών. Τα ζητήματα αυτά, που είναι από την φύση τους συνυφασμένα με πολλές ευαισθησίες, είναι κατ’ εξοχήν πρόσφορα στρατηγικά σχέδια σε ένα ακήρυκτο πόλεμο, όπως είναι πολλοί τέτοιοι πόλεμοι που αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Ελλάδα. Έτσι με τα σχετικά «δολώματα» επιδιώκεται η εξουδετέρωση όλων των στοιχείων του αμυντικού μηχανισμού ενός λαού, ώστε να επιτευχθεί αναίμακτα και εκ του ασφαλούς η αλλοτρίωσή του και μέσω  αυτής η τελική υποταγή του στα σχέδια του εξανδραποδισού του, στον οποίο αποβλέπουν οι «καλλιεργητές» της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

    Την απάντηση σε όλους αυτούς που ελαφρά τη καρδία «απαλλοτριώνουν» την έννοια της Πατρίδος προς χάριν εννοιών, των οποίων η εξυπηρέτηση δεν είναι ασυμβίβαστη με την άσκηση του πατριωτικού καθήκοντος, την έδωσαν οι Έλληνες του Σαράντα με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο: Υπερασπίστηκαν πρωτίστως την Πατρίδα και θυσιάστηκαν για αυτήν. Μέσα  όμως από τον αγώνα τους να μείνει ελεύθερη και αλώβητη η Πατρίδα πολέμησαν ταυτόχρονα τον ολοκληρωτισμό συμβάλλοντας έτσι στην διατήρηση της αυτοδιάθεσης των λαών και στην διαφύλαξη της παγκόσμιας ειρήνης. Με αυτή την έννοια η θυσία τους ήταν μια εξαιρετικά σπουδαία προσφορά στην διεθνή αλληλεγγύη των λαών. Προτεραιότητα όμως για τους Έλληνες του Σαράντα είχε η Πατρίδα και μετά ακολουθούσαν όλα τα άλλα, που δεν αρνήθηκαν να τα υπηρετήσουν εμπράκτως. Πού είναι λοιπόν σήμερα αυτό το κορυφαίο δίδαγμα του Σαράντα;

Συναφές με το δίδαγμα αυτό είναι και ένα άλλο που μας λέει ότι η Ελλάδα του Σαράντα υπερασπίστηκε μόνη της τις αξίες και τα συμφέροντά της. Έδιωξε μόνη της τους εισβολείς, χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανένα. Υπογραμμίζω το στοιχείο αυτό, διότι έχει ιδιαίτερη σήμασία στον σημερινό «πόλεμο» με τους λαθρομετανάστες. Στον «πόλεμο» αυτό, αντί να δώσουμε εμείς την λύση διώχνοντας όλους ανεξαιρέτως τους οικονομικούς μετανάστες με παράλληλη χορήγηση ασύλου σε ένα εύλογο αριθμό προσφύγων που μπορούμε να δεχθούμε, περιμένουμε να αποφασίσει η Ευρωπαϊκη Ένωση, αν θα διατηρηθεί ή θα χαθεί η Ελλάδα!  Εξωφρενικά και αδιανόητα πράγματα για τους Έλληνες του Σαράντα.

     Εάν θέλουμε λοιπόν να διατηρήσουμε τον «ομφάλιο λώρο», που μας συνδέει με την Ελλάδα του Σαράντα, την οποία τιμούμε κάθε χρόνο με λόγια ψεύτικα και με ανούσιους πανηγυρισμούς, έχουμε μόνο μια επιλογή: Να «αναβαπτισθούμε» στα «νάματα» των αξιών που μας χάρισε εκείνη η Ελλάδα και να κρατήσουμε βαθειά μέσα στην ψυχή μας τα διδάγματα που μας δίνει το Έπος του Σαράντα. Μόνον έτσι υπάρχει ελπίδα να αναστρέψουμε την ολέθρια πορεία που ακολουθούμε ως Έθνος τα τελευταία χρόνια. Η Ιστορία δεν μας περιμένει ποτέ, για να την προλάβουμε. «Τρέχει». Και όποιον βρει στον «δρόμο» της, τον «καταχωρεί» στις «δέλτους» της, όπως ακριβώς τον βλέπει την ώρα που τον συναντάει. Αλλιώς τον προσπερνάει.

Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα

Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης