ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ φ.1680

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ 

Θεόδωρος Σαρτζετάκης 

(1933 – 2020) 

Με βαθειά συγκίνηση απευθύνομαι από τις φιλόξενες στήλες της Φ.τ.Κ. προς το αναγνωστικό της κοινό, για να αναφέρω την αιφνίδια απώλεια ενός εκ των συνεργατών της, αλλά και επιστήθιου φίλου και συμμαθητού μου Ανώτερου Αξιωματικού ε.α. Θεόδωρου Σαρτζετάκη, τάξεως 1955/ΣΣΕ. 

Υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις με άριστες επιδόσεις σ’ όλες τις θέσεις ανάλογα με τους βαθμούς του, αλλά κυρίως διεκρίθη ως αλεξιπτωτιστής, πραγματοποιήσας περί τα 200 άλματα. 

Αποστρατευθείς τη αιτήσει του, έλαβε το πτυχίο του Τμήματος Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής, υπηρετήσας και ως νομάρχης Βοιωτίας. 

Υπήρξε ευγενής, ευπροσήγορος, απλός και καταδεκτικός, ταπεινός και ανιδιοτελής. Η πίστις του στα εθνικά ιδεώδη, η φιλοπατρία του, η αφοσίωσή του στο καθήκον, η πειθαρχικότητά του, αλλά και το υψηλό ήθος του εσμίλευσαν μίαν προσωπικότητα ανεπανάληπτη και ένα πρότυπον εξαιρετικού ανθρώπου και συναδέλφου. 

Ίσως φανούν μελαγχολικοί ή το ολιγώτερον συγκινητικοί και οι στίχοι με τους οποίους τελειώνει το ποίημά του «ΛΗΘΗ», ο Λορέντζος Μαβίλης (1860–1912): «Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν θέλουν μα δεν μπορούν να λησμονήσουν». 

Άριστος οικογενειάρχης με συμπάσχουσα την εξαίρετον σύζυγόν του, άφησε μίαν αξιόλογη και σεμνήν οικογένεια με έναν υιό, τρεις θυγατέρες και ένδεκα εγγόνια. 

Αγαπητέ Θόδωρε, είθε να είναι ελαφρύ το χώμα της Αττικής γης που σε σκέπασε. Δια τους οικείους σου επικαλούμαι την εξ ύψους παρηγορίαν. Αιωνία σου η μνήμη. 

Χρ. Φαραντάτος (υποστρ. ε.α.) 

Σ.Σ Ας μου επιτρέψει ο φίλος, συνάδελφος εν όπλοις και Συνεργάτης Υποστράτηγος ε.α. Χρήστος Φραντάτος, να προσθέσω «δυο λόγια» για τον εκλιπόντα κοινό μας φίλο. «Με τον Θεόδωρο Σαρτζετάκη, μας συνέδεε μια μακρά φιλία, που την αρχή της έχει στη φοίτησή μας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπόδων, όταν ήμουν πρωτοετής Εύελπις και ο ίδιος διοικούσα τάξη, ως Εύελπις Λοχίας. Συνυπηρετούσαμε στις Ειδικές Δυνάμεις Καταδρομέων- Αλεξιπτωτιστών, αποστρατευτήκαμε μαζί με αίτησή μας το 1972, ως Ανώτεροι Αξ/κοί ε.α., βρεθήκαμε στη συνέχεια να εργαζόμαστε σε διπλανές Βιομηχανικές Μονάδες ως Διοικητικά Στελέχοι και πολίτες στην Κορινθία και τέλος, υπήρξε ένας εκ των αφιλοκερδών αρθρογράφων της εφημερίδας μας. Όπως και οι άλλοι συνάδελφοι , συνεργάτες. Εκτός από τη δίκαιη αποχαιρετιστήρια,του φίλου Χρήστου ήταν και ο Θεόδωρος Απόστρατος Αξιωματικός ΝΑΙ, αλλά μη Μάχιμος ΟΧΙ! Επιθυμία του μέχρι την τελευταία του πνοή ήταν η μετάδοση γνώσης στους συνάνθρωπους... Ο Θεός να τον αναπαύσει και να δίνει παρηγοριά στην οικογένειά του… 

Βαγγέλης Κόκκινος

ΣΠΥΡΙΔΩΝ Κ, ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ 

(1928 - 2020) 

Η διαδρομή και το έργο του

Ο πρόσφατος (14 - 1 - 2020) θάνατος του διακεκριμένου συμπατριώτου μας Σπυρίδωνος Μιχόπουλου, Συνταξιούχου Ανωτάτου Εκπαιδευτικού, ελύπησε βαθύτατα όλους όσους τον είχαμε γνωρίσει κατά τη διάρκεια της ζωής και της πολύπλευρης δράσεως του. Ιδιαιτέρως δε εμέ, διότι από πολλών ετών μας συνέδεσε βαθειά φιλία και δημιουργική συνεργασία εις το Δ.Σ. της «ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ» Αθηνών, του οποίου διετέλεσε επανειλημμένως μέλος, Γενικός Γραμματέας (1995-1998) και Α’ Αντιπρόεδρος (2001 - 2003). 

Από τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας μας, όταν ακόμη ήτο δημοδιδάσκαλος στην Ρίζα Ξυλοκάστρου και στη συνέχεια, διέγνωσα ότι ήτο χαρισματικός και διεκρϊνετο για τα εμφανή προσόντα του, τις γνώσεις του, το ήθος του, τις αρχές του. Διακαής στόχος και επιδίωξίς του ήτο η μετάδοσις των γνώσεων του στους μαθητές του, αλλά και η κατάλληλη διαπαιδαγώγηση τους, με τελικό σκοπό να διαπλασθούν και να διαμορφωθούν ως έντιμοι και δημιουργικοί άνθρωποι και ξεχωριστοί Έλληνες πολίτες. 

Της ιδίας αναγνωρίσεως και εκτιμήσεως έτυχε και από τους Εκπαιδευτικούς Προϊσταμένους του, με τελική συνέπεια, αφ’ ενός μεν να εξελιχθεί στην εκπαιδευτική ιεραρχία μέχρι και του ανωτάτου βαθμού του Επόπτου Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως, αφ’ ετέρου δε να εκλεχθεί μέλος αρμοδίων Επιτροπών που διαμορφώνουν την Εκπαιδευτική Πολιτική της Χώρας. Αλλά και από ευρύτερο κύκλο προσωπικοτήτων, Πανεπιστημιακών, Ακαδημαϊκών, Πολιτικών, οι οποίοι τον ετίμουν με την αναγνώριση ακόμη δε και την αμοιβαίαν φιλία των. 

Οι ορίζοντες του, όμως, εξετείνοντο πολύ πέραν των εγκυκλίων και παιδαγωγικών γνώσεων και θεμάτων. Αφορούσαν την ιστορία και λαογραφία του τόπου της γενέτειρας του Στυμφαλίας και του Φενεού - στην οποία αφιέρωσε πολλές επιμέρους μελέτες και εργασίες του - αλλά και’πέραν αυτής. Η έρευνα και η προβολή αυτών των θεμάτων τον ώθησαν να είναι συνεργάτης του περιοδικού που εξέδιδε επί έτη η «ΕΝΩΣΙΣ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ» Αθηνών και κυρίως να γίνει εκδότης και κύριος συντάκτης ενός δικού του περιοδικού, που του έδωσε τον τίτλον «ΑΙΠΥΤΟΣ» (και όπως γράφει γλαφυρότατα ο ίδιος στο εσώφυλλό του «το περιοδικό ονομάστηκε «ΑΙΠΥΤΟΣ» από την αναφορά στην Ιλιάδα Β - 605 - 608 - «Αιπύτιον παρά τύμβον» που έγινε θρύλος και μένει ζωντανός ως τις μέρες μας. Αιώνες τώρα ψάχνουν για να βρουν τον κρυμμένο θησαυρό του, κάπου στις πλαγιές της Ζήρειας που είναι θαμμένος κι αφού μέχρι τώρα δε βρέθηκε, τον κάναμε περιοδικό και ψάχνουμε για τον άλλο θησαυρό, της ιστορίας, του πολιτισμού και της ζωής του τόπου μας»). Το περιοδικό αυτό, άρχισε, όπως ανωτέρω, ως λαογραφικό της Στυμφαλίας και του Φενεού και εξελίχθη σε περιοδικό γραμμάτων και πολιτισμού για την Κορινθία όλη και πέραν αυτής. Ήτο από τα πιο διαλεκτά συναφή έντυπα της Χώρας μας. Εσεμνήνετο, δικαίως, γι αυτό και όπως όλοι μας, το εθεώρη πνευματικό παιδί του και αφιέρωνε όλες τις δυνάμεις του επί πολλά χρόνια για την συνέχιση και αναβάθμιση του. Συνεργάτες του έγιναν οι πλέον διαλεκτοί πνευματικοί άνθρωποι της Κορινθίας αλλά και της Αθηνάς. 

Η συμμετοχή του Σπυρίδωνα Μιχόπουλου, περαιτέρω και παραλλήλως προς τις ανωτέρω ενασχολήσεις του, σε Επιστημονικούς, Πολιτιστικούς και Τοπικούς Συλλόγους, όπως η αναφερθείσα «ΕΝΩΣΙΣ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ», η «ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ» κ.α., στα Δ.Σ. των οποίων εξελέγετο μέλος και στέλεχος, επιβεβαίωνε τα ζωηρά ενδιαφέροντα του για την διατήρηση και αναβάθμιση των σκοπών και των δράσεων των και του έδιδε την ευκαιρία να αξιοποιεί τις γνώσεις του με προτάσεις και εισηγήσεις και να πραγματώνει τα οράματα του. 

Η «ΕΝΩΣΙΣ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ» Αθηνών και η «ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ» αναγνωρίζουσες την προσωπικότητα του, την προσφορά του προς αυτές και το συνολικόν έργο του, τον ανεκήρυξαν Επίτιμος Μέλος των, ως ελάχιστο φόρο τιμής. Ως άοκνος και επιτυχής εργάτης του πνεύματος και των γραμμάτων και ως άνθρωπος με σπάνιες και υψηλές αρχές και πεποιθήσεις, έζησε και ανεδείχθη ο Σπυρίδωνας Μιχόπουλος, τον οποίον συνοδεύσαμε στις 15 του τρέχοντος μηνός προς την αιώνια κατοικία του, με την υπόσχεση ότι θα τον ενθυμούμεθα όσον χρόνον θα υπάρχουμε και την βεβαιότητα ότι οι αρχές του και οι επιλογές του θα αντέξουν στον επιγενόμενο χρόνο. 

Εις τα εκλεκτά μέλη της οικογενείας του εύχομαι εκ βάθους καρδίας παρηγοριά και δύναμη να αντιμετωπίσουν την θλίψη που τους προξένησε ο θάνατος του. 

Γεώργιος Καμπίρης Δικηγόρος εκ Ξυλοκάστρου Επίτιμος Πρόεδρος Ένωσης Κορινθίων