25η Μαρτίου: Η μεγάλη εθνική μας Επέτειος φ.1686

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΟ 1821

Δεν εορτάζεται φέτος γιατί το θέλουν οι ισχυροί της Γης με τους ακήρυκτους Πολέμους των «Κορονοϊών» και της εκμετάλλευσης των δυστυχώς Λάθρο μεταναστών, που οι ίδιοι τους επιστράτευσαν για να διαλύσουν τα κράτη – έθνη …

Το επετειακό Άρθρο μας είναι Αφιέρωμα του Υποστρατήγου ε.α. Χρήστου Φαραντάτου

25η Μαρτίου: 

Η μεγάλη εθνική μας Επέτειος

Σύμπας ο απανταχού της γης Ελληνοχριστιανικός κόσμος εορτάζει και πανηγυρίζει τις ημέρες αυτές διπλήν εορτήν, αφενός μεν την 199η επέτειο της εθνικής του Παλιγγενεσίας και αφετέρου τον Ευαγγελισμό της Υπεραγίας Θεοτόκου. 

Η 25η Μαρτίου είναι η ιστορική ημέρα της ενάρξεως της εθνικής Επαναστάσεως των υποδούλων Ελλήνων κατά του Τούρκου δυνάστου, με αφετηρία την ιερά μονή της Αγίας Λαύρας και με τις ευλογίες της μητρός Εκκλησίας μας, αλλά και η μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης, όπου ο Αρχάγγελος Γαβριήλ μετέφερε το χαρμόσυνο μήνυμα του Θεού προς την Θεοτόκο και υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους, διά την απ’ αιώνων φανέρωση της θείας ενσαρκώσεως του Σωτήρος Χριστού. 

Η 25η Μαρτίου είναι ακόμη η ημέρα της δόξης, του φωτός, του μεγαλείου και της ελευθερίας των Ελλήνων, είναι ο ιστορικός σταθμός που συμβολίζει την έξαρση και τον θρίαμβο της ανθρωπινής ψυχής, καθώς και την νεκρανάσταση του Ελληνικού Γένους, το οποίον επάτησε τον πολιτικό θάνατο και επανήλθε στην ελεύθερη ζωή. 

Η Ελληνική Ορθοδοξία και το ευλογημένο Έθνος των Ελλήνων συνεορτάζουν και γεραίρουν αυτά τα δύο μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Πίστεως και της Πατρίδος. Το τραγικό σύνθημα της Επαναστάσεως «Ελευθερία ή Θάνατος» και ο θριαμβευτικός χαιρετισμός του Αγγέλου «•Χαίρε κεχαριτωμένη ...» συνιστούν τους δύο φεγγοβόλους πυρσούς, με τους οποίους το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες καταυγάζει και φωτίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα. 

Βουρκωμένη από συγκίνηση, εκστατική από θαυμασμό και ευγνωμοσύνη, στρέφεται πάλι η σκέψις μας προς τους αθανάτους προγόνους μας, οι οποίοι ηγέρθησαν σαν ένας άνθρωπος για να αποτινάξουν τον μακροχρόνιο ζυγό της δουλείας, προτιμήσαντες «τεθνάναι καλώς μάλλον η ζην αίσχρώς». 

Η Επανάστασις του 1821 δεν ήταν ούτε τυχαία, ούτε συμπτωματική. Αντιθέτως, υπήρξεν ο ώριμος καρπός ενός συνεχούς αγώνος των υποδούλων Ελλήνων, ο οποίος εσυνεχίσθη ακαταπαύστως καθ’ όλα τα 368 έτη της μαύρης δουλείας. Πράγματι, από της επομένης της αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή (1430-1481) στις 29 Μάιου 1453 και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της μακράς και σκοτεινής περιόδου, εσημειώθησαν 30 μεγάλες απελευθερωτικές επαναστάσεις και πολλές δεκάδες μικροτέρας κλίμακος εξεγέρσεις, οι οποίες, δυστυχώς, επνίγησαν στο αίμα, ελλείψει συντονισμού, αλλά και διότι είχαν κυρίως τοπικό χαρακτήρα και δεν υπήρχε μία κατάλληλη κεντρική διεύθυνσις του αγώνος. Τον μεγάλο όμως ξεσηκωμό του ‘21 είχεν επιμελώς προπαρασκευάσει η Φιλική Εταιρεία, ενώ τα θούρια του Εθνομάρτυρος Ρήγα Φεραίου (1757-1798) εξύψωναν το ηθικό των επαναστατών. 

Οι επικοί αγώνες των Σουλιωτών, της Κλεφτουριάς και των Μανιατών, το «κρυφό σχολειό», το αθάνατο δημοτικό τραγούδι, οι διδάσκαλοι του Γένους, όλα αυτά μαρτυρούν και αποδεικνύουν την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού. Αποδεικνύουν, ότι ο Έλλην ουδέποτε απώλεσε την εθνική ν του συνείδηση. Υπογραμμίζουν, ότι υπό την τέφρα έκαιε πάντοτε η άσβεστη φλόγα της ελευθερίας. Από την φλόγα αυτή, την 25η Μαρτίου 1821, άναψε η τεράστια πυρκαϊά, η οποία εφώτισε με την μεγάλην της λάμψη όχι μόνον το υπόδουλο Έθνος των Ελλήνων, αλλά και όλους τους καταδυναστευομένους λαούς της εποχής εκείνης, ιδιαιτέρως δε τους υπόδουλους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, επαγγέλματος, μορφώσεως και κοινωνικής θέσεως, έδωσαν τα πάντα στον υπέρτατο εκείνον αγώνα, ο οποίος διήρκεσεν εννέα έτη, γεμάτα από αίμα και δάκρυα, αλλά και από ηρωισμούς και νίκες, γεμάτα από καταστροφές και ολοκαυτώματα, αλλά και δόξαν και μεγαλείο. Ομιλών προς τους νέους στην Πνύκα, ο Θ. Κολοκοτρώνης (1770-1843) στις 7 Οκτωβρίου 1838, λίαν ευγλώττως, αποκαλύπτει: «η επιθυμία της ελευθερίας επεσεν εις όλους μας ως μία βροχή και όλοι ανεξαιρέτως, κληρικοί και λαϊκοί, προεστοί και καπεταναίοι, πεπαιδευμένοι, έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπόν και εκάμαμε την. Επανάστασιν». Επρόκειτο λοιπόν, περί πανεθνικής εξεγέρσεως κατά του στυγερού και εφιαλτικού κατακτητού και όχι ως διαστρέφουν σκοπίμως την ιστορική αλήθεια ωρισμένοι εξωνημένοι νεομαρξιστές, ότι δήθεν εξηγέρθησαν οι αγρότες και οι ναυτικοί κατά της αρχούσης τάξεως των γαιοκτημόνων, των εφοπλιστών και των Φαναριωτών και όχι κατά των Τούρκων. 

Ενθυμούμαι τον κατάπτυστο ισχυρισμό ενός ανιστόρητου μαρξιστού νομάρχου, ο οποίος ανέφερε κατά την ενημέρωση των σπουδαστών της Σχολής Εθνικής Αμύνης, οι οποίοι επεσκέφθησαν την έδραν του, εν τω πλαισίω εκπαιδευτικού ταξιδιού, ότι το ιερατείον έμεινεν αμέτοχο κατά την Επανάσταση του 1821, για να μην απολέσει τα προνόμια που απολάμβανε από τους σουλτάνους! Ο Γραικύλος αυτός φαίνεται, ότι ουδέποτε επληροφορήθη διά τον μαρτυρικό απαγχονισμό του σεπτού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’ (1745-1821) ανήμερα το Πάσχα (10 Απρ. 1821), ούτε για το αποτρόπαιο μαρτύριο του Επισκόπου Σαλώνων (Αμφίσσης) Ησαΐου (1780-1821), ούτε ακόμη για τους μητροπολίτες Αγχιάλου Ευγενιον Καράβια (1752-1821), Σωζοαγαθουπόλεως Παίσιο Βάρη, Αδριανουπόλεως Δωρόθεο Πρώιο (17651821), Μεσημβρίας Μιχαήλ Λεφάκη ή ακόμη για τον πρώην Οικουμενικό Πατριάρχη Κύριλλο Στ’ (1769-1821) τον Αδριανουπολίτη. Δεν είχε πληροφορηθεί ότι κατά την 9η Ιουλίου 1821 απηγχονίσθη ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός και εκαρατομήθησαν οι τρεις μητροπολίτες της νήσου, ο Πάφου Χρύσανθος, ο Κιτίου Μελέτιος και ο Κυρήνειας Λαυρέντιος. Αρχιμανδρίτης δεν ήταν ο Γρηγόριος Δίκαιος, ο ηρωικός Παπαφλέσσας (1788-1825); Ιερωμένος δεν ήταν και ο Αθανάσιος Διάκος (1788-1821); 

Μεγάλη λοιπόν, υπήρξεν η συμβολή της Εκκλησίας και του μαρτυρικού κλήρου εις τον αγώνα του ‘21. Ο μέγας ιστορικός της νεωτέρας Ελλάδος Κων/νος Παπαρρηγόπουλος το επιβεβαιοί και το διακηρύσσει: «Ό Ελληνισμός δεν διεσώθη, ει μη διά της μετά του Χριστιανισμού συμμαχίας». Η Εκκλησία απέβη πηγή ελπίδος, ενισχύσεως και παρηγοριάς καθ’ όλην την μακρά περίοδο της δουλείας, αλλ’ ιδιαιτέρως κατά τις τραγικές εκείνες ημέρες της Επαναστάσεως. 

Ολόκληρος λοιπόν και σύσσωμος εξηγέρθη ο Ελληνισμός κατά του τυράννου. Οι απλοϊκοί αρματολοί και κλέφτες έγιναν στρατηγοί και οι μεταφέροντες τον σίτον πλοίαρχοι έγιναν ναύαρχοι. Όλοι ήσαν παρόντες στον μεγάλον εκείνον επικόν αγώνα. Ποίο άλλο Έθνος έχει να επιδείξει το Ζαλογγον, τα Ψαρά, το Μεσολόγγι, την Αραπίτσα της Ναούσης, τις Μανιάτισσες του Διρού και το ηρωικό Μανιάκι; Ποίος άλλος λαός έχει να παρουσιάσει τα ολοκαυτώματα του Χρίστου Καψάλη (17511826) κατά την νύκτα της εξόδου του Μεσολογγίου, του Γεωργάκη Ολύμπιου (1772-1821) στη Μονή Σέκου της Μολδαβίας, του Καλόγερου Σαμουήλ στο Κούγκι Σουλίου (1803) και του ηγουμένου στη Μονή Αρκαδίου Ρεθύμνης Γαβριήλ Μάνεση (1825-1866): 

«Πού είναι η Ελλάς; πού είναι η Επανάστασις;» ρωτούσε περιγελών ο Αυστριακός μισελλην Μεττερνιχ (1773-1859) το 1824, όταν επληροφορήθη την ολοκληρωτική καταστροφή των Ψαρών. Και όμως η Επανάστασις ευδοκίμησε και η Ελλάς υπάρχει και θα υπάρχει αιωνίως, διότι είναι ιδέα, διότι είναι το δίκαιον, διότι είναι η ελευθερία, διότι είναι το φως. 

Η εν Κωνσταντινουπόλει απόφασις των αντιπροσώπων Γαλλίας, Αγγλίας και Ρωσσίας καθώριζε την 21 Ιουλίου 1832 τα σύνορα της ελευθέρας Ελλάδος, από της εισόδου του Παγασητικού μέχρι του Αμβρακικού Κόλπου. Οι Έλληνες επέτυχαν, επιτέλους, εκείνο, το οποίον εστερούντο επί τέσσαρες αιώνες: ένα εθνικό άσυλον, μικρόν μεν, αλλά ιδικόν τους! Με τον αγώνα τους απέδειξαν και πάλιν στην Ευρώπη νικηφορον τον Σταυρόν, επέβαλλαν τα δίκαια των εθνοτήτων, εδίδαξαν στους πάσχοντες λαούς της ελευθερίας την οδόν. 

Έκτοτε η Ελλάς δεν ελησμόνησε τους δούλους αδελφούς της. Οι αγώνες των Επτανησίων εγένοντο αιτία προσαρτήσεως των Ιονίων Νήσων, κατά το 1864. Την 2αν Ιουνίου ο Θρασύβουλος Ζαΐμης (1825-1880) επισήμως παρέλαβεν από τους Άγγλους τις νήσους, εν ονόματι του Βασιλέως Γεωργίου του Α’ (18451913). Δυστυχώς, δεν είχαν την ίδια τύχη ούτε η μαρτυρική Κύπρος, ούτε η Β. Ήπειρος, παρά τους μακροχρόνιους αγώνες τους και τις φρούδες υποσχέσεις των Μεγάλων, αλλά και παρά τις αποφάσεις διεθνών οργανισμών. Με τους ένδοξους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-Ί3 η Ελλάς σχεδόν εδιπλασιάσθη, όχι μόνον σε έκταση, αλλά και σε πλούτον. Και το συμπλήρωμα των ελληνικών πόθων, πόθων ελευθερίας και πολιτισμού, θα εθριάμβευε τελικώς το 1921, όταν οι ωραίοι ελληνικοί χρόνοι της Ιωνίας συνεχίστηκαν και ρι περικαλλείς της κάμποι ανέβλεψαν έπειτα από αιώνες κλαγγές όπλων ελληνικών και ενεθυμήθησαν τα μεγαλεία τα αρχαία! Βάσκανος όμως δαίμων εφθόνησε την μεγάλην αυτή επιτυχία της Ελλάδος. 

Η σημερινή εορτή δεν είναι μόνον ημέρα εγκωμίων, αλλά και δίδαγμα και προπαρασκευή για το μέλλον. Όταν ο Γερμανός Ελληνιστής Ερνέστος Κούρτιος (18141896) ετελείωσε την περίφημη ιστορία της Ελλάδος και έστειλε αντίτυπο στον σιδηρούν Καγκελλάριον Όθωνα Βίσμαρκ (1815-1898), του απάντησεν ούτος: «εκ της προσεκτικής αναγνώσεως του περισπούδαστου υμών έργου, εν έξήγαγον συμπέρασμα• οτι ό λαός ούτος, ό Ελληνικός Λαός, εάν δεν έσπαράσσετο διαρκώς υπό εσωτερικών ερίδων, θά κατέκτα την ύφήλιον». 

Και πράγματι, αυτή την καταραμένη διχόνοια επισημαίνει ο βαθύς γνώστης των ελληνικών πραγμάτων, εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός (1798-1857) στον «Υμνο του προς την Ελευθερία» και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα διχόνοιας, που είναι η κατάρα της φυλής μας και το σαράκι που κατατρώγει τη ψυχή του έθνους. Επιβάλλεται, λοιπόν, η εθνική ενότης στην οποία οφείλονται και τα μεγάλα επιτεύγματα των Ελλήνων. 

Ας στρέψωμεν, λοιπόν, τον νουν και την καρδία με τιμή και ευγνωμοσύνη προς πάντες τους συντελεστές της εθνικής μας Παλιγγενεσίας, προς πάντες τους ένδοξους προγόνους μας, των οποίων η αφοσίωσις προς την εθνική ιδέα, η μαρτυρική ζωή και ο μαρτυρικός θάνατος, ανέστησαν εκ της τέφρας την αγαπημένη μας Πατρίδα. Αιωνία η μνήμη όλων εκείνων των ενδόξων προγόνων μας, γνωστών και αγνώστων, που με το αίμα τους μας εξασφάλισαν την ελευθερία μας. Αιωνία η μνήμη όλων των συντελεστών της εθνικής μας Παλιγγενεσίας που ανεδείχθησαν άξιοι της Πατρίδος. Ας υποσχεθούμε, ότι θα τηρούμε με ευλάβεια τα υψηλά και αγνά ελληνικά ιδανικά, όπως τα εκφράζει το τρίπτυχο «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια». 

Και με οδηγό μας τα ιδεώδη αυτά, αλλά και τις αρχές και το παράδειγμα των προγόνων μας, ας βαδίσουμε ενωμένοι και ομονούντες πάντοτε προς το μέλλον. 

Είθε η Παναγία μας να σκεπάζει πάντοτε το ευλογημένο έθνος των Ελλήνων και η μεγάλη μας επέτειος της 25ης Μαρτίου να θερμαίνει τις καρδιές μας και να μας δίνει δύναμη ν’ αντιμετωπίζουμε επιτυχώς τους διαφόρους κινδύνους και τις οποιεσδήποτε απειλές. 

* Ο κ. Χρίστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α. διαμένων στην Αθήνα