Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ φ.1712

 

ΔΙΕΘΝΗ ΘΕΜΑΤΑ

Η Ελλάς ανάμεσα σε συμπληγάδες

Άρθρο του   Παναγιώτη Καπνιστή*

Τον Ελληνα τον εγκλώβισαν, στις συμπληγάδες φοβίας αφού πρώτα του έκαναν οικονομική αφαίμαξη και πάρα πολλούς, να στερούνται και αυτού ακόμη του επιούσιου, εκτός από τις αυτοκτονίες και τον εξαναγκασμό σε φυγή 800.000 χιλιάδων νεαρών επιστημόνων από το χωρίς μέλλον εργασίας και δημιουργίας οικογένειας, ανάλγητο κράτος.

Από την μια μεριά ν’ απειλείται με «κάζους μπέλι», από τις 100 αποχρώσεις του γκρίζου Ισλαμογγολικού αυταρχισμού της μπουργκας και (των ανήλιαγων φυλακών με το σκοτεινό τραίνο του μεσονυκτίου) και έχουν το θράσος να μιλούν για Γαλάζιες πατρίδες.

Προσωπικά πιστεύω ότι, τα μογγολικά φίλτρα του DNA τους, δεν τους επιτρέπουν να δουν το εύρος του φάσματος του Γαλάζιου, απλώς δανείστηκαν τις λέξεις από τους εκδιωχθέντες Ελληνες από την Μικρά Ασία και την Κωνσταντινούπολη, που μιλούσαν για τις Γαλάζιες πατρίδες & έλεγαν «πάλαι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι.

Και από την άλλη με πρόσχημα τον Κορωνοϊό, κατόρθωσαν να εμφυσήσουν στον Ελληνα τον φόβο, τον τρόμο, την βία, την βαρβαρότητα, την αστυνόμευση, τον παραλογισμό και το κυριότερο του στερούν την αγάπη για τον ίδιο, την οικογένεια, (ο παππούς και η γιαγιά) να μην μπορούν να δουν τα εγγονάκια τους, τους στερούν την αγκαλιά από συγγενείς, φίλους, γνωστούς, να παντρεύονται τα ανίψια και να μην μπορούν να πάνε στο γάμο, ξαδέλφια, φίλοι καρδιακοί, συντοπίτες, αγαπημένα πρόσωπα, λόγω περιορισμού των ατόμων.

Και που είναι; το γλέντι, οι λύρες τα βιολιά, τα νταούλια, τα κλαρίνα, ο χορός, η Διονυσιακή ευφορία, η (αιθερική ανάσα) του ανθρώπου που ξεχνάει τα καθημερινά προβλήματα και ν’ αγκαλιάζει φίλους και εχθρούς και να χαίρεται η ψυχή του αυτήν την ώρα της ευφορίας, του τραγουδιού, βοηθούντος και του Βάκχου. Ολες οι ψυχές και οι καρδιές ενώνονται σε ένα και όλο αυτό είναι σαν μια προσευχή ευχαριστίας & ευγνωμοσύνης στο σύμπαν, το γλέντι ανάβει για τα καλά τις μεταμεσονύκτιες ώρες και κάθε συνδαιτυμόνας έχει γίνει παρανάλωμα Θείου πυρός συνεπεία χορού και ποτού.

Είναι ένα καθρεφτισμός μια αντανάκλαση, αυτής της εγκλωβισμένης θεϊκής αγάπης και ελευθερίας που υπάρχει μέσα στον καθένα και βρήκε τρόπο να εξωτερικευτεί.

Να! γιατί απαγορεύουν στα μαγαζιά να λειτουργούν πέραν της 12ης νυχτερινής. Στερούν από τον Ελληνα, αυτό που έδινε, ανάσα και νόημα στη ζωή του κάποτε, που είναι; οι Σύλλογοι, οι θεματοφύλακες της παράδοσης μας, των ηθών και εθίμων μας.

Επαιζε η λύρα και ο Ζορμπάς εκστασιάζετο, η μυστική Ενωση του ανθρώπου με το θεϊκό του κομμάτι, πήδαγε ο φουστανελοφόρος ή ο βρακοφόρος πολύ ψηλά λες και είχε φτερά, σέρνοντας τον χορό, χόρευε Ζεϊμπέκικο, ευθυτενής με τον ρυθμό και στο κάθε πάτημα η γη εσείετο και οι στροφές και οι φιγούρες έδειχναν την λεβεντιά και το παράστημα τού Ελληνα, θυμίζοντας του την καταγωγή μας. Και όπως έλεγε ο Σωκράτης, «το νόημα της ζωής είναι η εξέλιξη και η τελειοποίησή του».

Το συναίσθημα είναι μια δύναμη που έλκη και η σκέψη μορφοποιεί και διαμορφώνει και τα δυο πάλι μαζί, δημιουργούν την πραγματικότητα μας.

Με πρόσχημα τον Κορωνοϊο επιτυγχάνουν την αιχμαλωσία μας, διότι η στέρηση των επιθυμιών μας επιστημονικά φέρνει κατάθλιψη, η επιθυμία εκδήλωσης της αγάπης, της ειρήνης, της επικοινωνίας, της προσφοράς, της χρησιμότητας, η έκφραση της ελευθερίας, η καθαρή καρδιά, η αληθινή αγάπη που βρίσκεται πέρα από το καλό και το κακό πιστοποιεί την αληθινή εκδήλωση της πράξης και την ουσία της ιδέας του «Ευ ζειν» και απαιτεί τουλάχιστον συνείδηση αυτογνωσίας. Ο Περίανδρος έλεγε «Ελεύθερος εστί, ο έχων αγαθή συνείδηση» διότι, κάθε πείρα ζωής συμπυκνώνεται μέσα στο χρόνο και γίνεται συνείδηση.

Κάθε προσφορά του ανθρώπου προς τον πλησίον, γίνεται αρετή, ψυχική δύναμη, εσωτερική κλήση προς φανέρωση του φωτός της αλήθειας που απελευθερώνει, από κάθε πλάνη, σκοταδισμό και φόβο.

Δεν το θέλουν αυτό, οι κατ’ ευφημισμό Ελληνες Κυβερνώντες, γιαυτό παραγγέλλουν χιλιάδες φέρετρα να εγκλωβίσουν και να σφραγίσουν κάθε Ελληνίδα και Ελληνα που ταυτίστηκε με τον φόβο μηδενίζοντας το ανοσοποιητικό του σύστημα και η απλή γρίπη τον οριζοντιώνει και τον κατατάσσει στη χωρία του Κορωνοϊου, οπότε απαγορεύεται πλέον, ν’ ανασύρει από το έδαφος οποιασδήποτε αρχή το σφραγισμένο φέρετρο, μήπως λάμψει η αλήθεια, (δηλαδή) την μετονομασία της γρίπης ή άλλης πάθησης σε Κορωνοϊό.

Και θα παραθέσω ένα παράδειγμα με πρωταγωνιστή τον φόβο: Κάποιος λαθρομετανάστης, κατάφερε και μπήκε σε κάποιο φορτηγό χωρίς να γίνει αντιληπτός. Απ’ έξω το φορτηγό έγραφε Ψυγείο. Οταν το φορτηγό έφτασε στον προορισμό του και πήγαν να φορτώσουν τα κρέατα, τον βρήκαν κοκαλιασμένο παρ’ όλα τα ζεστά ρούχα τυλιγμένος και με κουβέρτα.

Το εκπληκτικό είναι ότι, το ψυγείο δεν λειτουργούσε σ’ ολόκληρη την διαδρομή διότι δεν είχε μέσα κρέατα. Αυτός και μόνον με την σκέψη του φόβου, κοκάλωσε.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κι όπως η φωτιά χρειάζεται οξυγόνο για ν’ ανάψει, έτσι και το πνεύμα, χρειάζεται ελευθερία και όχι εγκλωβισμό και φόβο για να δημιουργήσει. Αυτό το δημιουργικό πυρ της συνείδησης του ανθρώπου έχει μια φύση που δεν φυλακίζεται, όπως το νερό, που βρίσκει πάντα το δρόμο του για να συνεχίσει. Παρ’ ότι, Παρ’ ότι,……………. Εκ της Ελλάδος το Νέο Φως.

*Ο κ. Παναγιώτης Καπνιστής, είναι Λογοτέχνης Συγγραφέας από την Κόρινθο, διαμένων στην Αθήνα