ΚΟΡΩΝΟ(ΙΟ)ΔΙΑΛΟΓΟΙ φ.1718

 

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ

Κορωνο(ιο)διάλογοι

Άρθρο του   Περικλή Καπνιστή*

Σκηνικό: Ο Ντίνος και ο Μάνος είναι δυο φίλοι από το σχολείο, που συναντώνται τυχαία εν μέσω πανδημίας μετά από αρκετά χρόνια, σ’ ένα παρκάκι της Αθήνας, όπου έβγαλε καθένας το σκύλο του βόλτα.

Μάνος: (Μ) Τί με κοιτάζεις επίμονα και περίεργα κύριε σαν να βλέπεις εξωγήινο; Συμβαίνει κάτι;

Ντίνος: (Ν) Οχι προς Θεού . Κατ’ αρχήν ζητώ συγνώμη για το διερευνητικό βλέμμα μου. Ούτε εσύ είσαι εξωγήινος, ούτε εγώ αστυνομικός, απλά τα μάτια σου μου θυμίζουν κάποιον συμμαθητή μου. Για βγάλε λίγο το καπέλο σου, αν δε σε πειράζει βέβαια.

(Μ): Ορίστε το έβγαλα, τί έχεις να πεις;

(Ν): Μπα...μπα….όχι.. δεν μπορεί. Εκείνος είχε πλούσια μαλλιά, εσύ είσαι εντελώς … λαμπόγυαλο,... συγνώμη κιόλας.

(Μ): Δεν πειράζει αλλά επειδή και σύ κάποιον μου θυμίζεις, για βγάλε το «φίμωτρο»,…. τη μάσκα ήθελα να πω.

(Ν): Να την έβγαλα,( αν και απαγορεύεται ), λοιπόν τί λες τώρα;

(Μ): Για στάσου ρε σύ (πω…πω.. μονολογεί), Ντίνο…….ρε Ντίνο εσύ είσαι; Πλησιάζει, βγάζει κι αυτός τη μάσκα και κάνει να τον αγκαλιάσει.

(Ν): Μάνο, αγαπημένε μου φίλε, τί χαρά μεγάλη είν΄ αυτή μετά από τόσα χρόνια!!! Ομως στάσου μακριά, απαγορεύονται οι εναγκαλισμοί.

(Μ): Ναι καλά λες, το ξέχασα, τα μέτρα κατά της λέπρας, αυτό δεν είναι;

(Ν): Οχι εγώ για covid, εσύ για λέπρα; Πού την κονόμησες αδερφέ μου την σήμερον ημέρα;

(Μ): Τί κόβει και ξεκόβει μου τσαμπουνάς ρε φίλε. Γίναμε όλοι σαν τους λεπρούς, όπως τότε. Μπορούμε ν’ αγκαλιαστούμε; (όχι). Να φιληθούμε;(όχι). Να φάμε παρέα;(όχι). Να μετακινηθούμε ελεύθερα;(όχι), άρα είμαστε λεπροί.

(Ν): Ναι αλλά αν βάλουμε τα προφυλακτικά μας, έχουμε δυνατότητα για καμιά βόλτα κλπ.

(Μ): Τι προφυλακτικά και πράσινα άλογα μου λες, εγώ αυτά ξέρω ότι τα φορούσαμε μόνο όταν πηγαίναμε για………..καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

(Ν): Φίλε μου καλέ με παρεξήγησες. Απλά μάσκες, γυαλιά ,καπέλα, γάντια κλπ. χάριν συντομίας τα λέω προφυλακτικά. (Μ): Και δε μου λες, έτσι από περιέργεια – χωρίς να γίνομαι αδιάκριτος – με τη γυναίκα σου όταν…………, φοράς αυτά τα μπιχλιμπίδια;

(Ν): Τί λες ρε Μάνο, είναι καιρός για τέτοια πράματα, ξέχνα τα ούτε κατά διάνοια. Με την Πολυξένη και χωριστά κοιμόμαστε και κάθε τρεις και λίγο πλύσιμο κι απολύμανση κάνουμε, δε λέω βέβαια κάπου-κάπου μιλάμε κιόλας {εξ αποστάσεως φυσικά), και γενικά προσέχουμε, μπορεί κάποιος να είναι φορέας.

(Μ): Δηλαδή ρε φίλε αυτός ο covid – όπως τον λες – τα κόβει όλα. Καλά τον λέω εγώ λέπρα, αν και οι λεπροί θαρρώ πως είχαν περισσότερες ελευθερίες από μας τους σημερινούς. Αυτοί τουλάχιστον είχαν ελευθερία στη σκέψη, ενώ εμείς;

(Ν): Τι λες ρε Μάνο, βγήκε καμιά καινούργια διάταξη και δεν το ξέρω; Θα μας δεσμεύσουν και τη σκέψη δηλαδή;

(Μ): Αχ ρε Ντίνο σε μακαρίζω που είσαι αφελής. Δηλαδή τώρα εσύ σκέφτεσαι τίποτα άλλο, μιλάς για τίποτα άλλο, κινείσαι καθόλου έξω απ’ αυτό; Αρα είσαι δέσμιος, προς τί άλλες απαγορεύσεις;

(Ν): Συγνώμη ρε Μάνο θα τολμούσα να πω ότι διακρίνω κάποια υπερβολή στα λεγόμενα σου.

(Μ): Λοιπόν φίλε από όλα τα λήγοντα εις -λη η υπερβολή σε πείραξε; άκου λοιπόν:

1.Επιβο-λή «αναγκαστικών» μέτρων με πρωτόγνωρους περιορισμούς ελευθεριών παγκοσμίως, έχουμε.

2.Προσβο-λή θρησκευτικών παραδόσεων, παραδοχών και μυστηρίων της πίστης μας, έχουμε.

3.Υποβο-λή υιοθέτησης ανελεύθερων προτύπων (μάσκες κλπ) μέσω αυθυποβολής (με πλύση εγκεφάλου), έχουμε.

4.Αναστο-λή σχεδόν κάθε παραγωγικής δραστηριότητας έχουμε.

5. Καταστο-λή με πρόστιμα, κατ’ οίκον περιορισμό, κυκλοφορία κλπ έχουμε.

6. Αποβο-λή (προσωρινή λένε) κάθε κεκτημένου δικαιώματος στην επιχείρηση, στην εργασία, στην καθημερινότητα μας, έχουμε κι απ’ αυτό, κι έπειτα μου μιλάς για υπερβολή.

(Ν) (σκεφτικός): Αντε ρε Μάνο, με προβλημάτισες κομματάκι. Αμάν όμως άργησα και άντε βγάλτα πέρα με την Πολυξένη. Γειά και να είσαι καλά.

(Μ): Αμ αυτό τον περιορισμό δεν μου τον είπες; Βλέπεις δεν φοράς και κράνος ο καψερός, που θα ‘ταν το μόνο χρήσιμο για την περίσταση.

(Ν): Είπες κάτι Μάνο, δεν άκουσα;

(Μ): Οχι τίποτα, γειά σου είπα ρε παλιόφιλε, συγνώμη που σ΄ αναστάτωσα, και μην ξεχνάς ‘’ πως μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει…… ελευθερία, συγνώμη… αθανασία ήθελα να πω, καθώς μας τραγουδάει η Χαρούλα, άντε και στο επανοιδείν.

Διευκρίνιση: Τα ονόματα του παραπάνω διαλόγου είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχουν με υπαρκτά πρόσωπα ή πράγματα

*Ο κ. Περικλής καπνιστής είναι Εκπαιδευτικός από την Κόρινθο.