Ένα «κλικ» και τα δώρα της Αγάπης μπορούν να μας ξαναδώσουν τα κλεμμένα Χριστούγεννα! φ.1723
| ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ |
Ένα «κλικ» και τα δώρα της Αγάπης μπορούν να μας ξαναδώσουν τα κλεμμένα Χριστούγεννα!
 |
Γράφει - Επιμελείται
Εύη Κοκκίνου - Κελλάρη* |
Ένα «κλικ» και έκλεισε η «αγορά», σταμάτησε η ψυχαγωγία, «ανεστάλη» ο πολιτισμός, η δημιουργία, οι κοινωνικές εκδηλώσεις, οι συναναστροφές! Ένα «κλικ» και έκλεισαν τα Σχολειά μας και οι Εκκλησίες! Ένα «κλικ» και απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον! Ένα «κλικ» και απομονωθήκαμε, περιχαρακωμένοι γύρω από το «εγώ» μας!
Συνηθίσαμε πια να ζούμε μέσα στο φόβο; Συνηθίσαμε να ζούμε κλεισμένοι τα σπίτια μας, στα γραφεία μας, στα «καταφύγια» του μικρόκοσμού μας; Ήταν τόσο απλό με μία υγειονομική κρίση να κλείσουμε την πόρτα μας στους άλλους;
Είναι βέβαιο ότι ο φόβος του θανάτου και η ανάγκη να προστατεύσουμε τον εαυτό μας «από τους άλλους» εντάθηκε μέσα μας τους τελευταίους μήνες λόγω της πανδημίας. Και, κυρίως, είναι βέβαιο ότι τα ΜΜΕ, τα λόγια -ειδικών και μη- περί του κινδύνου για την υγεία μας ή/και τη ζωή μας ακόμη από τον κορωνοϊό «βουϊζουν» στα αυτιά μας, αφού καθημερινά βομβαρδιζόμαστε μόνον με αυτό το θέμα συζητήσεως. Οι «αριθμοί» προκαλούν το μέγιστο ενδιαφέρον μας πια! Αριθμοί κρουσμάτων, αριθμοί απωλειών, αριθμοί κλινών ΜΕΘ … Και ο συνάνθρωπός μας; Ο ασθενής, ο θανών και οι οικογένειές τους, δεν είναι μόνον αριθμοί.
Οδηγούμασθε σε έναν κόσμο, όπου ένα αίσθημα «ανακούφισης» ότι «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ!» κυριαρχεί, αν και ασυνείδητα πολλές φορές. Εγωιστικό; Μάλλον ανθρώπινο θα το έλεγα!
Η σύγχρονη κρίση, υγειονομική και οικονομική, έφερε πολλά δεινά. Μία ζοφερή πραγματικότητα που ανέδειξε όλες τις κρυμμένες αδυναμίες των ανθρώπων και του Κράτους. Ο φόβος και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι -ίσως- η χειρότερη όλων.
Τι κάνουμε, όμως, γι’αυτό;
Οι κρίσεις δημιουργούν και ευκαιρίες!
Μέσα από τις κρίσεις και τις δοκιμασίες της ζωής ανακαλύπτουμε τις πραγματικές αξίες της ζωής. Ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τις πραγματικές ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, τις προσδοκίες μας για το μέλλον και επαναπροσδιοριζόμαστε. Και αυτή η κρίση, που βιώνουμε σήμερα, είναι μία ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίζουμε …
Τα Χριστούγεννα που έρχονται είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε μία νέα Αρχή!
Μία ζωή ανοιχτή σε αισθήματα και προσφορά! Μία ζωή ανοιχτή στον συνάνθρωπό μας, στον γείτονα που έχουμε ξεχάσει να λέμε «καλημέρα», στον φίλο που δεν του έχουμε τηλεφωνήσει να ρωτήσουμε τι κάνει, στον ασθενή που δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε αν έγινε καλά, στους γονείς μας που είναι μόνοι τους και βιώνουν πιο σκληρά τον φόβο του covid, στο παιδί μας που νιώθει τόση ανασφάλεια, στον φτωχό, γνωστό ή άγνωστο, που έχει ανάγκη, στον άνεργο που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά του….
Η αγάπη είναι μέσα μας. Δυστυχώς πολλές φορές είναι «μπλοκαρισμένη», κατά τον προσφιλή σύγχρονο όρο. Ας την απελευθερώσουμε! Ένα χαμόγελο για αρχή, ένα γέλιο στη συνέχεια, μία τρυφερή χειρονομία, μία όμορφη συζήτηση με τον διπλανό μας και λίγο λίγο θα μάθουμε να ξανα-ζούμε.
Είναι εκπληκτικό -αν το καλοσκεφθούμε- το έργο που προσφέρουν οι Εκκλησίες μας και οι διάφοροι πολιτιστικοί και φιλανθρωπικοί Σύλλογοι, αν και ουσιαστικά κλειστοί! Αιμοδοσίες, γεύματα αγάπης κατ’ιδίαν, συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους απόρους, ασθενείς, ανέργους και εν γένει για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, βοήθεια στο σπίτι, παρέα στους ανθρώπους που ζουν μόνοι τους, συνεχίζουν να πραγματοποιούνται, αν και υπό το κράτος των περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί.
Μπορούμε κι εμείς!
Εξάλλου η όποια προσφορά μας, υλική, ψυχολογική, πνευματική, μπορεί να γίνει είτε ενώνοντας τις δυνάμεις μας με συλλογικούς φορείς, είτε και μεμονωμένα, διακριτικά, αθόρυβα. Αρκεί να έχουμε τα μάτια της καρδιάς μας ανοιχτά και θα βρούμε τον δρόμο ανακαλύπτοντας την Χαρά της προσφοράς, της αλληλοβοήθειας, της Αγάπης, της πραγματικής Ζωής!
Τα δώρα της αγάπης μπορεί να μας ξανα-δώσουν τα κλεμμένα Χριστούγεννα!
Συνηθίσαμε πια να ζούμε μέσα στο φόβο; Συνηθίσαμε να ζούμε κλεισμένοι τα σπίτια μας, στα γραφεία μας, στα «καταφύγια» του μικρόκοσμού μας; Ήταν τόσο απλό με μία υγειονομική κρίση να κλείσουμε την πόρτα μας στους άλλους;
Είναι βέβαιο ότι ο φόβος του θανάτου και η ανάγκη να προστατεύσουμε τον εαυτό μας «από τους άλλους» εντάθηκε μέσα μας τους τελευταίους μήνες λόγω της πανδημίας. Και, κυρίως, είναι βέβαιο ότι τα ΜΜΕ, τα λόγια -ειδικών και μη- περί του κινδύνου για την υγεία μας ή/και τη ζωή μας ακόμη από τον κορωνοϊό «βουϊζουν» στα αυτιά μας, αφού καθημερινά βομβαρδιζόμαστε μόνον με αυτό το θέμα συζητήσεως. Οι «αριθμοί» προκαλούν το μέγιστο ενδιαφέρον μας πια! Αριθμοί κρουσμάτων, αριθμοί απωλειών, αριθμοί κλινών ΜΕΘ … Και ο συνάνθρωπός μας; Ο ασθενής, ο θανών και οι οικογένειές τους, δεν είναι μόνον αριθμοί.
Οδηγούμασθε σε έναν κόσμο, όπου ένα αίσθημα «ανακούφισης» ότι «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ!» κυριαρχεί, αν και ασυνείδητα πολλές φορές. Εγωιστικό; Μάλλον ανθρώπινο θα το έλεγα!
Η σύγχρονη κρίση, υγειονομική και οικονομική, έφερε πολλά δεινά. Μία ζοφερή πραγματικότητα που ανέδειξε όλες τις κρυμμένες αδυναμίες των ανθρώπων και του Κράτους. Ο φόβος και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι -ίσως- η χειρότερη όλων.
Τι κάνουμε, όμως, γι’αυτό;
Οι κρίσεις δημιουργούν και ευκαιρίες!
Μέσα από τις κρίσεις και τις δοκιμασίες της ζωής ανακαλύπτουμε τις πραγματικές αξίες της ζωής. Ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τις πραγματικές ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας, τις προσδοκίες μας για το μέλλον και επαναπροσδιοριζόμαστε. Και αυτή η κρίση, που βιώνουμε σήμερα, είναι μία ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίζουμε …
Τα Χριστούγεννα που έρχονται είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε μία νέα Αρχή!
Μία ζωή ανοιχτή σε αισθήματα και προσφορά! Μία ζωή ανοιχτή στον συνάνθρωπό μας, στον γείτονα που έχουμε ξεχάσει να λέμε «καλημέρα», στον φίλο που δεν του έχουμε τηλεφωνήσει να ρωτήσουμε τι κάνει, στον ασθενή που δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε αν έγινε καλά, στους γονείς μας που είναι μόνοι τους και βιώνουν πιο σκληρά τον φόβο του covid, στο παιδί μας που νιώθει τόση ανασφάλεια, στον φτωχό, γνωστό ή άγνωστο, που έχει ανάγκη, στον άνεργο που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά του….
Η αγάπη είναι μέσα μας. Δυστυχώς πολλές φορές είναι «μπλοκαρισμένη», κατά τον προσφιλή σύγχρονο όρο. Ας την απελευθερώσουμε! Ένα χαμόγελο για αρχή, ένα γέλιο στη συνέχεια, μία τρυφερή χειρονομία, μία όμορφη συζήτηση με τον διπλανό μας και λίγο λίγο θα μάθουμε να ξανα-ζούμε.
Είναι εκπληκτικό -αν το καλοσκεφθούμε- το έργο που προσφέρουν οι Εκκλησίες μας και οι διάφοροι πολιτιστικοί και φιλανθρωπικοί Σύλλογοι, αν και ουσιαστικά κλειστοί! Αιμοδοσίες, γεύματα αγάπης κατ’ιδίαν, συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους απόρους, ασθενείς, ανέργους και εν γένει για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, βοήθεια στο σπίτι, παρέα στους ανθρώπους που ζουν μόνοι τους, συνεχίζουν να πραγματοποιούνται, αν και υπό το κράτος των περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί.
Μπορούμε κι εμείς!
Εξάλλου η όποια προσφορά μας, υλική, ψυχολογική, πνευματική, μπορεί να γίνει είτε ενώνοντας τις δυνάμεις μας με συλλογικούς φορείς, είτε και μεμονωμένα, διακριτικά, αθόρυβα. Αρκεί να έχουμε τα μάτια της καρδιάς μας ανοιχτά και θα βρούμε τον δρόμο ανακαλύπτοντας την Χαρά της προσφοράς, της αλληλοβοήθειας, της Αγάπης, της πραγματικής Ζωής!
Τα δώρα της αγάπης μπορεί να μας ξανα-δώσουν τα κλεμμένα Χριστούγεννα!
*Η Εύη Κοκκίνου – Κελλάρη είναι Δικηγόρος
Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια
Υπεύθυνη Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (DPO)
Δ/νση Γραφείου: Απ. Παύλου 40 – Κόρινθος
Τηλ. 2741084568 & 6944964225
Αφήστε ένα σχόλιο