«Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος, για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων!» Φ.1733

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Γράφει - Επιμελείται Εύη Κοκκίνου - Κελλάρη*

Μάθαμε στην ασχήμια; 

 Ζούμε με τον φόβο και την τρομολαγνεία; 

 Συνομιλούμε και τρεφόμαστε από τη βία, το έγκλημα, τη διαστροφή; Χωρίς αντίδραση; 

 

«Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος, για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων!» Ν.Καζαντζάκης

Ζούμε μία παρατεταμένη περίοδο μεγάλης δοκιμασίας, όπου η μία «κρίση» διαδέχεται την άλλη, οικονομική και υγειονομική κρίση σε μία απίστευτη αλληλουχία, που συνδυάζεται «μοναδικά» με μία βαθιά κρίση αξιών και ηθών χαλαρώνοντας όλο και περισσότερο τους συνεκτικούς δεσμούς της οικογένειας, της κοινότητας, της κοινωνίας εν γένει.

Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με κακές «ειδήσεις», ενώ προβάλλεται –ως φαίνεται μεθοδευμένα- η βία, το έγκλημα, η διαστροφή, η παραβατικότητα, η ασχήμια, η τρομοκρατία, η τρομολαγνεία!

Ως είδηση σήμερα νοείται η «κακή είδηση», η αρνητική είδηση, είτε μέσα από την τηλεόραση και λοιπά ΜΜΕ, είτε μέσα από το διαδίκτυο, ενώ φαίνεται ως δεδομένη πια η κατευθυνόμενη ενημέρωση, η εσκεμμένη παραπληροφόρηση, τα fake news, τα hoaxes, ο «κιτρινισμός».

Υπήρχαν τέτοια φαινόμενα και στο παρελθόν, πλέον, όμως, η άκριτη μετάδοση και αναπαραγωγή «πληροφοριών» χωρίς διασταύρωση, χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς δημοσιογραφική δεοντολογία, με βαρύγδουπους παραπλανητικούς τίτλους , μόνο και μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων, την αύξηση των αριθμών τηλεθέασης και των likes γιγαντώνεται με εργαλεία τις -κατά τ’ άλλα ευπρόσδεκτες και χρήσιμες- νέες τεχνολογίες.

Ψευδείς ειδήσεις μεταδίδονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσω του διαδικτύου (youtube, facebook, twitter κ.α.) κι ακόμη κι αν διαψευσθούν ή αμέσως αποδειχθούν αναληθείς, η διάδοσή τους συνεχίζεται στο διαδίκτυο, όπως συνεχίζεται και η συκοφάντηση και προσβολή της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, η σπίλωση υπολήψεων, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και ανθρώπινες ζωές.

Έτσι, η παρα-πληροφόρηση στις μέρες μας γίνεται ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα, όπως η βία και η τρομοκρατία.

Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, όπου η κοινή γνώμη προκαταλαμβάνεται και επηρεάζεται σε τέτοιο βαθμό από δημοσιεύματα, αναρτήσεις στο διαδίκτυο και τηλεοπτικές εκπομπές καταδικάζοντας δήθεν θύτες αποτρόπαιων εγκλημάτων, οι οποίοι αποδεικνύονται στο τέλος αθώοι, ή τρομοκρατώντας και αποτρέποντας τα πραγματικά θύματα από το να προχωρήσουν σε επίσημες καταγγελίες ειδεχθών εγκλημάτων μένοντας για πάντα στη σιωπή τους, με αποτέλεσμα να πλήττονται αθώοι άνθρωποι και οι οικογένειές τους.

Πόσοι αθώοι δεν έχουν αυτοκτονήσει;

Το κυνήγι της είδησης, του οικονομικού κέρδους και της επαγγελματικής καταξίωσης τόσο των δημοσιογράφων, αλλά κυρίως των μέσων που υπηρετούν, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την επιπολαιότητα και την προχειρότητα, με την οποία κάποια μέσα ενεργούν, ενώ μετά βεβαιότητας δεν μπορεί να μένει ατιμώρητη και να χαίρει της αποδοχής και της συμμετοχής των πολιτών η εσκεμμένη παραπληροφόρηση ή η προσπάθεια επιρροής του Δικαστικού Σώματος πριν τη συγκέντρωση καν του αποδεικτικού υλικού.

Τα ανωτέρω αναφέρονται βέβαια με αφορμή τις πρόσφατες καταγγελίες για τα αποτρόπαια εγκλήματα που συγκλονίζουν το Πανελλήνιο, αλλά και την επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας από τα ΜΜΕ, τα οποία έχουν χάσει πλέον κάθε μέτρο, πόσο μάλλον αξιοπιστία.

Καθημερινά πολύωρες εκπομπές «ενημερώνουν» για τα κρούσματα, για τους θανάτους, για τις ΜΕΘ, για τα νούμερα, για κλείσιμο-για άνοιγμα οικονομίας μονότονα, ρομποτικά, χωρίς συναίσθημα, χωρίς να προσφέρουν εναλλακτική, καμία ελπίδα, γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Στόχος τους είναι να βγούμε από αυτήν την δύσκολη συγκυρία πράγματι υγιείς ή να αρρωστήσουμε ψυχικά από τον φόβο, την τρομολαγνεία, την πλύση εγκεφάλου;

Λείπουν εκπομπές ποιοτικές, με φαντασία, μεράκι, ενσυναίσθηση, που προσφέρουν στήριξη στον θεατή ανεξαρτήτως ηλικίας, εμψύχωση κι ελπίδα!

Λείπουν δράσεις από τους αρμόδιους Φορείς, Σχολεία, Επιτροπές Α΄βάθμιας, Β΄θμιας Εκπαίδευσης που να απευθύνονται στα παιδιά προκαλώντας τους -σήμερα παρά ποτέ- το ενδιαφέρον για τη ζωή, δημιουργώντας ελπίδα για το αύριο, βοηθώντας τα να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους, να διαχειριστούν την καταπιεσμένη τους ορμή, να ζήσουν; Γιατί περιορίζονται μόνον στην προσπάθεια «να μην χαθεί η χρονιά», ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΥΛΗ και να ΜΗΝ ΒΓΕΙ Η ΜΑΣΚΑ;

Τα παιδιά χρειάζονται παιχνίδι, πνευματική και ψυχική ανατροφοδότηση συνεχώς.

Τόσο το Κράτος και το Υπουργείο Παιδείας, όσο και οι ίδιοι οι δάσκαλοι που βιώνουν με τα παιδιά στην ίδια τάξη θα μπορούσαν να «ξεφύγουν» από το στείρο σχολικό πρόγραμμα δημιουργώντας ευφάνταστες δράσεις ή πηγαίνοντάς τα -έστω- μία βόλτα στη φύση ανά τμήμα -όπως ζουν εντός σχολικής κοινότητας- στο δάσος, στην παραλία να αναπνεύσουν «ΖΩΗ».

Προκαλεί σοκ να ακούς από παιδιά του Δημοτικού ότι «προτιμούν τα διαδικτυακά μαθήματα» ! Τι έχουμε κάνει στα παιδιά μας;;;

Όσο για τα ειδεχθή εγκλήματα που καταγγέλλονται και τον τρόπο παρουσίασής τους; Μόνο ντροπή και απέχθεια αισθάνομαι! Δεν μπορούμε φυσικά να υπεραμυνόμαστε των εγκληματιών! Η αλήθεια πρέπει να λάμπει και τα θύματα να δικαιώνονται ιδιαίτερα στις ευνομούμενες κοινωνίες, όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι και η Ελλάδα! Υπεύθυνοι, όμως, για την απονομή της Δικαιοσύνης είναι οι Δικαστικές και Εισαγγελικές Αρχές και αυτές πρέπει να έχουν τον λόγο. Οι δημοσιογράφοι μπορούν να συνεπικουρούν το έργο της Δικαιοσύνης με την ανεύρεση στοιχείων, αλλά όχι δικάζοντας εκ προοιμίου σε τηλε-Δίκες. Έργο τους είναι η ενημέρωση βάσει των στοιχείων που διαθέτουν χωρίς να προδικάζουν…

Θλίβει η απαξίωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, η απαξίωση του Συστήματος Απονομής της Δικαιοσύνης από τους ίδιους τους Λειτουργούς της και η απαξίωση του Κράτους, το οποίο δεν θέτει όρια και δεν αντιδρά διαιωνίζοντας πρακτικές που θα έπρεπε να ανήκουν στο παρελθόν!

Τα ερωτήματα που τίθενται πολλά, ιδιαίτερα για τους πολίτες αυτής της πολύπαθης χώρας μας!

Μάθαμε στην ασχήμια;

Ζούμε με τον φόβο και την τρομολαγνεία;

Συνομιλούμε και τρεφόμαστε από τη βία, το έγκλημα και τη διαστροφή σε σημείο που συμπορευόμαστε άκριτα κατά πως μας καθοδηγούν;

Κι αν όχι; Πως αντιδράμε;

-Η αντίδραση στην ασχήμια είναι η ομορφιά! Ας τη δημιουργήσουμε!

-Η αντίδραση στο κακό είναι το καλό! Ας το πράξουμε, ο καθένας μας χωριστά ή και όλοι μαζί!

-Η αντίδραση στη βία είναι η κατανόηση, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η βοήθεια του αδυνάτου! Ας τα προσφέρουμε στον σύντροφο, στο παιδί, στο γείτονα, στον φίλο, στον υπάλληλό μας, στον άγνωστο συνάνθρωπό μας!

-Η αντίδραση στις κακές ειδήσεις είναι οι καλές ειδήσεις! Υπάρχουν! Ας προβάλλουν, λοιπόν, και αυτές οι δημοσιογράφοι, όχι στο περιθώριο των άλλων, αλλά διατηρώντας ένα μέτρο, μία ισορροπία μεταξύ καλών-κακών ειδήσεων, ώστε να βλέπει ο άνθρωπος το καλό και να το επιλέγει στη ζωή του.

Εμείς -ο καθένας από μας- επιλέγουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε, τα κίνητρα και τις πράξεις μας!

Γράφοντας τα παραπάνω ήρθαν στο μυαλό μου κάποια αξιοσημείωτα αποσπάσματα από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη:

«Δεν ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι…».

« Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς , όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινο αγώνα! »

«Που πάμε; Μη ρωτάς! Ανέβαινε, κατέβαινε . Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα, και τη χαίρουμαι όλη.»

«… Δίνουμαι σε όλα. Αγαπώ, πονώ, αγωνίζουμαι . Ο κόσμος μού φαντάζει πλατύτερος από το νου, η καρδιά μου ένα μυστήριο σκοτεινό και παντοδύναμο.

Αν μπορείς, Ψυχή, ανασηκώσου απάνω από τα πολύβουα κύματα και πιάσε μ’ένα κλωθογύρισμα του ματιού σου όλη τη θάλασσα. Κράτα καλά τα φρένα σου να μη σαλέψουν. Κι ολομεμιάς βυθίσου πάλι στο πέλαγο και ξακλούθα τον αγώνα .»

« Ποιος είναι ο σκοπός σου ; Να μάχεσαι να πιαστείς στέρεα από το κλαρί , κι είτε σα φύλλο είτε σαν άνθος είτε σαν καρπός να σαλεύει μέσα σου, ν’ανανεώνεται και ν’αναπνέει αλάκερο το δέντρο .» (Ασκητική, Ν. Καζαντζάκης).

«Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων!»

*Η Εύη Κοκκίνου – Κελλάρη είναι Δικηγόρος

 Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια 

Υπεύθυνη Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (DPO) 

Δ/νση Γραφείου: Απ. Παύλου 40 – Κόρινθος 

Τηλ. 2741084568 & 6944964225