Ο ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ Φ.1753

ΔΙΕΘΝΗ ΘΕΜΑΤΑ

Ο αντιαμερικανισμός βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα

  

Του Φαήλου Κρανιδιώτη*

Η σχιζοφρένεια του αντιαμερικανισμού και της φιλοπαλαιστινιακής και αντιισραηλινής στάσης του συντριπτικού μέρους του πολιτικού φάσματος έχει βλάψει πολλές φορές στο παρελθόν το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον.

Αυτό οφειλόταν και εν πολλοίς οφείλεται στην αριστερίλα από την οποία όζει ακόμη και η Ν.Δ., αφού εφαρμόζοντας τη μέθοδο Γκράμσι, οι ιντελιγκέντσηδες και δημοσιογράφοι της ποικιλόχρωμης Αριστεράς μόλυναν κάθε πηγή δημοσίου λόγου, κατέλαβαν αργά και σταθερά πανεπιστήμια, ΜΜΕ, την Τέχνη και κατόρθωσαν να έχουν την αυθαίρετη εξουσία να ονομάζουν το καλό και το κακό. Έτσι, μαζί με τη διαρκή επίθεση στην έννοια του Έθνους, τους ιστορικούς θεσμικούς πυλώνες του, Οικογένεια, Εκκλησία, ελληνοκεντρική Παιδεία, Ενοπλες Δυνάμεις, Σώματα Ασφαλείας, αμφισβητήθηκε επίμονα και συστηματικά η συμμαχική σχέση, η ίδια η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο. Επί δεκαετίες ήμασταν μια νατοϊκή χώρα με πολιτικό, δημοσιογραφικό κόσμο, με αντινατοϊκή και αντιαμερικανική ρητορική!

Στάση που πρώτον ταίριαζε με τη βασική θεωρία της ψευτοθρησκείας του μαρξισμού αλλά ήταν και παραγγελιά από τη Μόσχα. Τι κερδίσαμε; Απολύτως τίποτα. Μόνο ήττες. Και φυσικά είχαμε και το άλλο φαινόμενο:

κάποιοι αποφάσισαν να αρχίσουν «ένοπλο αγώνα»… μετά τη δικτατορία, με κύριο στόχο Αμερικανούς πολίτες και συμφέροντα, βάζοντας τη χώρα στη μαύρη λίστα, βλάπτοντας την οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις μας. Ακόμη και χασικλής συριζαίος καταλαβαίνει πως το να πυροβολείς πισώπλατα Αμερικανούς Λοχίες, διπλωμάτες, Ελληνοαμερικανούς Αξιωματικούς και μη αρεστούς (σε ποιους άραγε;) επιχειρηματίες δεν συνιστά μέθοδο προαγωγής των εθνικών συμφερόντων αλλά ανθελληνική πράξη προβοκάτσιας.

Όσο η δικτατορία ήταν στα ντουζένια της, μόνο ο Βασιλιάς με το Ναυτικό και ο αείμνηστος Αλέκος Παναγούλης προσπάθησαν κάτι σοβαρό εναντίον της με τα όπλα. Οι άλλοι ανατίναζαν σκουπιδοτενεκέδες ή μάζευαν λεφτά για το διαμέρισμα της γκόμενας του εξόριστου αρχηγού στο Λονδίνο.

Όπως σοφά μού είχε πει ο ωραίος ως Ελλην φίλος μου Ανδρέας Λεντάκης, «Φαήλο μου, αν είχαν κάνει στ’ αλήθεια αντίσταση οι μισοί από τους μισούς που το ισχυρίζονται, η Χούντα δεν θα είχε αντέξει ούτε επτά μέρες, όχι επτά χρόνια».

Το ανατολικό μπλοκ έπαιζε καλά το παιχνίδι, όχι μόνον της τρομοκρατίας και κατασκοπίας αλλά και της προπαγάνδας. Είναι κοινό μυστικό πια, αφού άνοιξαν τα σοβιετικά αρχεία, ποιος χρηματοδοτούσε και τα περίφημα «κινήματα ειρήνης». Μερικές υπεργολαβίες έκαναν και οι Ανατολικογερμανοί για άλλου είδους θυγατρικές και άλλου είδους δραστηριότητες, όπως βιομηχανική κατασκοπία. Και έτσι αριστεροί επιχειρηματίες -έχουμε μπόλικους- αλώβητοι προσαρμόστηκαν μετά το 1989 στα νέα δεδομένα, έχοντας πλέον ένα πελάτη, το κράτος, δηλαδή εσάς, και άφησαν πίσω τη μιζέρια της Στάζι.

Έτσι εξηγείται η κωμικοτραγική στάση της Αριστεράς και των εν λόγω κινημάτων, όλα μετωπικές αριστερών κομμάτων. Ελιωναν παπούτσια κατά της εγκατάστασης των πυρηνικών πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ, αλλά έκαναν μόκο για τους Σοβιετικούς πυρηνικούς πυραύλους SS20, η εκτόξευση και η έκρηξη των οποίων προφανώς φτιάχνει ωραίο μαλλί και απαλή επιδερμίδα.

Το δε Ισραήλ, ως ο στενότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, κατά τα αριστερά ευαγγέλια, ήταν και είναι μόνιμος στόχος με ρητορική από την οποία αναδύεται συχνά κάτι ενδιαφέρον αλλά υπαρκτό ως φαινόμενο:

ο αριστερός αντισημιτισμός.

Σήμερα όλες οι μεγάλες, πλούσιες και ισχυρές αραβικές χώρες έχουν καλές σχέσεις με το Ισραήλ, κακές ή σχέσεις αγγαρείας με τους Παλαιστίνιους, που κατέστρεψαν τον Λίβανο και παραλίγο και την Ιορδανία, ενώ έχουν βουλιάξει στον ισλαμοφασισμό του φονταμενταλισμού, θαυμαστές του επίδοξου Χαλίφη, του Ερντογάν και της πρωτοφασιστικής χώρας του, που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ασφάλεια στην περιοχή αλλά και για τα συμφέροντα Ελλήνων, Εβραίων, Αμερικανών και Αιγυπτίων. Όμως η ελληνόφωνη Αριστερά και κομμάτι της λεγόμενης «εθνικιστικής» Δεξιάς έχουν μείνει μερικά τεύχη πίσω και είναι αραβικότεροι των Αράβων και, εμμέσως πλην σαφώς, υπηρετούν ως χρήσιμοι ηλίθιοι και τα τουρκικά συμφέροντα.

Η συνεργασία μας με ένα σχεδόν «συνομήλικό» μας αρχαίο Έθνος, που με αξιοθαύμαστο τρόπο αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του, ρωμαλέο, που διδάσκει πώς οργανώνεται ένα μικρό έθνος με πολλούς εχθρούς, είναι επιβεβλημένη μέσα στο πλαίσιο της ευρύτερης συμμαχίας μας με τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ και η Γαλλία είναι επίσης μεσογειακές χώρες, πυρηνικές δυνάμεις και επίσης σύμμαχοι με την Αμερική. Δεν χρειάζεται να είσαι διδάκτωρ διεθνών σχέσεων για να δεις την προφανή μοναδική ιστορική ευκαιρία.

Είναι καιρός να ενηλικιωθούμε, να σκοτώσουμε την αριστερίλα, τον σχιζοφρενή αντιαμερικανισμό και τη φιλοτρομοκρατική αντιισραηλινή στάση. Είναι καιρός να πετάξουμε στη χωματερή της Ιστορίας την ντροπιαστική, εκφυλισμένη και αριθμητικά «πορεία του Πολυτεχνείου», με κατάληξη την Πρεσβεία, το σταριλίκι κατά συρροήν δολοφόνων και την υποστήριξη σε αυταρχικές δικτατορίες και ψυχάκηδες φανατικούς μουσουλμάνους που στέλνουν παιδιά να ανατιναχθούν ή τα χρησιμοποιούν ως ζωντανές ασπίδες για όπλα και στρατόπεδα.

Αντί να βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο, εξυπηρετώντας συμφέροντα, που ακόμη εδώ τριγυρίζουν και μοιράζουν μαύρο χρήμα και θεωρίες με ιστούς αράχνης και σκόνη πριν από τα Ορλωφικά, και να προκαλούμε καχυποψία και ζημιές στις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, να επιστρέψουμε στη λογική και στις πράξεις ενός ρωμαλέου αξιόπιστου συμμάχου, που συμμετέχει τολμηρά στη συμμαχία, χωρίς να αλληθωρίζει ευκαιριακά, που θα έχει το θάρρος να διεκδικεί, εξηγώντας γιατί συμφέρει και τη σύμμαχό μας η ελευθερία και ενότητα της Κύπρου, η ασφάλεια του Αιγαίου, της Θράκης, τα δικαιώματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Βορείου Ηπείρου, το όνομα της Μακεδονίας, ένας δυναμικός μας ρόλος σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Την προηγούμενη Κυριακή περιέγραψα πως κάποτε, το 1964, όντες ρωμαλέοι και αξιόπιστοι, οι «κακές» ΗΠΑ μάς προσέφεραν την άμεση Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η «αντιιμπεριαλιστική» και έξω από κάθε έννοια συμμαχικής σχέσης στάση μας διέρρηξε τη σχέση αμοιβαίου σεβασμού και τον λογαριασμό πλήρωσε η Κύπρος, στην ουσία όλο το Εθνος. Αξιόπιστοι, ισχυροί, σταθεροί, μπορούμε να κερδίσουμε πολλά μέσα από τη συμμαχία, τίποτα κόντρα σε αυτήν και όχι μόνο να μη χάσουμε άλλες ευκαιρίες σαν αυτή του 1964, αλλά να δημιουργήσουμε και άλλες. Συχνά οι ηγεσίες μας λένε στους Αμερικανούς αυτά που νομίζουν πως θέλουν να ακούσουν, πορεύονται με την εικαζόμενη βούληση της Υπερδύναμης. Αιρετικά πιστεύω πως αυτό δεν είναι χρήσιμο ούτε για μας ούτε για τους Αμερικανούς.

Και αυτούς τους συμφέρει να ακούνε ιδέες out of the box, ανάλυση και πρόταση κοινών συμφερόντων και όχι πώς θα πλασαριστεί εύπτεπτα, π.χ. στο Σκοπιανό, κάτι που θίγει τους Ελληνες και που δεν καταπίνεται ακόμη και αν η Ντόρα με τον Ντόκο χορέψουν τον χορό των 7 πέπλων.

Η εκλιπούσα μεγάλη Αμερικανή ποιήτρια, η Μάγιο, έλεγε: «Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν». Κάποιος, λοιπόν, δεν τους εξήγησε πως ο Ελληνας νιώθει πως μπήκαν κλέφτες στο σπίτι του, κλέψανε τα κειμήλια της Μάνας του, τα φόρεσαν και βγήκαν βόλτα στην πλατεία. Προφανώς ο ίδιος που δεν τους εξήγησε την καταγωγή του σκοπιανού σοβινισμού και την πιθανότητα εμπλοκής με βέτο από την κατασκευάστρια του σλαβικού «μακεδονισμού», τη Βουλγαρία… 

* Ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης είναι Δικηγόρος των Αθηνών, αρθρογράφος της «δ», Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ neadexia.gr