ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΗΝ Κ.ΖΑΦΕΙΡΙΑΔΟΥ-ΚΟΝΤΟΖΟΓΛΟΥ φ.1753

Το στερνό αντίο στην Κωνσταντίνα Ζαφειριάδου-Κοντόζογλου

Από την Βασιλική Ευστρατιάδου, Πρόεδρο Μικρασιατικής Στέγης Κορίνθου

  

Η Πανδημία συνεχίζεται και απειλεί. Ο κίνδυνος ελλοχεύει. Η Επιστήμη συμβουλεύει υπευθυνότητα, προφύλαξη και εμβολιασμό. Αλλά ανάμεσα σ’ αυτά βιώνουμε και οδυνηρές απώλειες, όπως την εκδημία εις Κύριον της γηραιάς συμπολίτισσάς μας Κωνσταντίνας Ζαφειριάδου-Κοντόζογλου, της εξαίρετης Δασκάλας και υπέροχου ανθρώπου που σήμερα κατευοδώνουμε με την Εξόδιο Ακολουθία από το Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Κεγχρεών που την τιμά με την παρουσία του, τους σεβάσμιους ιερείς μας και τον ιεροδιάκονο.

Αποχαιρετούμε την κυρία Ντίνα, όπως την αποκαλούσαμε, που έφυγε χθες πλήρεις ημερών 97 ετών, αλλά αγαπητή λίαν και αναντικατάστατη.

Η Κωνσταντίνα Ζαφειριάδου γεννήθηκε το 1924. Γονείς της οι πρόσφυγες από Ανατολική Θράκη παπα-Νικόλας, ιερέας επί έτη και έτη εδώ στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Κορίνθου και η ενάρετη πρεσβυτέρα Ευθαλία. Ήταν το 11ο από τα 12 παιδιά της οικογένειας από τα οποία επέζησαν τα πέντε. Φοίτησε στο νεοϊδρυθέν 4ο Δημοτικό Σχολείο και ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του Συνοικισμού που τελείωσαν το μεικτό τότε Γυμνάσιο Κορίνθου, αριστούχος σε όλες τις τάξεις.

Η Κωνσταντίνα αναθρεμμένη μέσα στη στοργική, αλλά αυστηρών αρχών βιβλική ιερατική οικογένεια, διαμόρφωσε χαρακτήρα σπάνιο επηρεασμένη από τις προγονικές αρχές και αξίες. Ομορφοκαμωμένη, με λεπτότητα και ευγένεια εκ φύσεως, ευφυής και επιμελής από παιδί, απλή, σοβαρή και σεμνή, ευσεβής και σεβαστική προς όλους, ξεχώριζε για την πρόοδό της και τις αρετές της. Είχε κλίση στα Μαθηματικά αλλά και στα φιλολογικά μαθήματα. Ευχέρεια στη ζωγραφική με ωραία φωνή, επιδεξιότητα στο κέντημα και με αίσθηση του μέτρου.

Ήταν όντως καλή καγαθή.

Εισήχθη πρώτη στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία -μέσα στην Κατοχή- λαβούσα υποτροφία αλλά και την ευλογία και χρηματικό δώρο του αοίδιμου Μητροπολίτη Κορίνθου Μιχαήλ.

Στα τέλη του 1946 παντρεύτηκε τον εκλεκτό της καρδιάς της, τον ευγενή συμπολίτη της, τον εξαιρετικό και χαρισματικό Δημήτριο Κοντόζογλου, με καταγωγή από την Ιωνία Μ. Ασίας. Το 1949 με μωρό ακόμη την πρώτη της κόρη διορίστηκε στην Α΄ Περιφέρεια Καβάλας και υπηρέτησε στα προσφυγικά χωριά Νέα Καρβάλη και Γέροντα με συνθήκες δύσκολες, μετακατοχικές, μακριά από την Κόρινθο όπου ήταν το σπιτικό της και με τάξεις μαθητών 75-105 παιδιά όπως ήταν σε πολλά σχολεία τότε.

Το 1954 μετετέθη στην Κορινθία και υπηρέτησε σε μονοτάξια και διτάξια σχολεία χωριών ώσπου το 1960 τοποθετήθηκε στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Κορίνθου όπου δίδαξε επί 16 χρόνια και ως Διευθύντρια Β΄ πια τοποθετήθηκε στο 4ο Δημοτικό Σχολείο δίπλα στο σπίτι της, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό Διευθύντριας Α΄, μετά από ευδόκιμη υπηρεσία 36 ετών.

Υπήρξε χαρισματική στη διδασκαλία της, αγάπησε σαν παιδιά τους μαθητές της και τους προσέφερε αγωγή, μόρφωση και έμπνευση για πρόοδο καθ’ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας της. Παράλληλα όμως η κυρία Ντίνα ανέπτυξε εντός και εκτός Σχολείου δράσεις και ξεχώρισε ως εκπαιδευτικός, κατά την κρίση των Προϊσταμένων, των Συναδέλφων και της Κοινωνίας.

Όπου και αν υπηρέτησε δημιούργησε εθελοντικά ομάδες επιμόρφωσης σε μητέρες και γυναίκες για την ανατροφή των παιδιών, την καλή συμπεριφορά, πρακτικές συμβουλές νοικοκυριού αλλά και χορωδίες με εγκώμια και δημοτικά τραγούδια, θεατρικά έργα, πνευματική κίνηση, εκδρομές και προσφορά σε μαθητικές κατασκηνώσεις και υποδειγματικές διδασκαλίες.

Κι όλα αυτά συγχρόνως με τη θυσιαστική ενασχόλησή της με τα δυο κορίτσια της, που απέκτησαν από το γάμο της με το σύζυγό της, με μύριες δυσκολίες τα πρώτα χρόνια λόγω της εργασίας της σε χωριά αλλά σ’ ένα κλίμα υπέρτατης συζυγικής ευτυχίας και ζεστής οικογενειακής ατμόσφαιρας που σπάνια συναντάς, ίσως μόνο στα παραμύθια.

Ώσπου το 1963 σε ηλικία 39 ετών είχε την ατυχία να χάσει τον αγαπημένο της σύντροφο και να συνεχίσει έκτοτε μόνη της τον αγώνα της ζωής για τη συντήρηση, την ανατροφή, τις σπουδές και την αποκατάσταση των παιδιών της, συγχρόνως με τη γηροκόμηση των απορφανισμένων πεθερικών της που αντιμετώπισε με στοργή θυγατρική, ως άλλη πιστή Ρουθ της Βίβλου.

Πολυκύμαντη η ζωή της που την αντιμετώπισε ενωμένη με τ’ αδέρφια της σαν μια γροθιά και τους συγγενείς του άνδρα της.

Αργότερα βάσκανος μοίρα στέρησε και τη ζωή του γαμπρού της.

Και η κυρία Ντίνα, η αγωνίστρια κυρία Ντίνα, στήριξε την αγαπημένη της κόρη τη Μαριέττα στο μεγάλωμα των δυο αγοριών της, που έχασαν τον πατέρα τους από αιφνίδιο θάνατο, τόσο ενωρίς, το ένα αρτιγέννητο βρέφος. Όμως η κυρία Ντίνα με ακατάβλητο δυναμισμό που αντλούσε από τη θερμή πίστη της στο Θεό, στάθηκε όρθια στον αγώνα με μεγαλύτερο κουράγιο τώρα, δίπλα στο δοκιμαζόμενο παιδί της, χωρίς βέβαια να υστερήσει στις υπηρεσιακές της υποχρεώσεις στο Σχολείο, όπου διακρινόταν πάντα για την ευσυνειδησία της και την αγάπη προς τους μαθητές της στους οποίους προσέφερε και κατ’ ιδίαν βοήθεια για την πρόοδό τους. Βράχος ακλόνητος! Ξεχωριστή προσωπικότητα! Δίδασκε με τη ζωή της την αισιοδοξία και την αφοσίωσή της στην οικογένεια το «ευ αγωνίζεσθε δια βίου» κι ότι η επιτέλεση του καθήκοντος είναι χρέος και η μοναδική και αληθινή χαρά για τον Άνθρωπο! Πραγματική ηρωίδα της ζωής.

Ακόμη πέραν όλων των πιεστικών υποχρεώσεών της η κυρία Ντίνα συμμετείχε και βοηθούσε πρόθυμα σ’ όποια πνευματική και πολιτιστική κίνηση ή φορέα που της ζητούσε βοήθεια όπως: Στα Κατηχητικά του πατρός Νεκταρίου, στο Θεατρικό Όμιλο Κορίνθου και στη Μικρασιατική Στέγη, στον Ερυθρό Σταυρό, Λαογραφικό Όμιλο. Έδινε το παρών με ομιλίες της, ποιήματα, λογοτεχνικά αποσπάσματα σε εκδηλώσεις και εκδρομές και συνετέλεσε στην Πολιτιστική Άνοιξη της προσφυγικής Συνοικίας Ιωνίας Κορίνθου.

Και ο Κύριος που επιβραβεύει την πρόθεση και τα έργα εκάστου, την ευλόγησε να διατηρεί μέχρι τέλους σε άριστη κατάσταση τις νοητικές της δυνάμεις και την άμειψε με ευλογημένα μακριά γηρατειά μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον της, στο σπιτικό της που αυτή έχτισε μετά τους σεισμούς του ’81, μέσα σ’ ένα παραδεισένιο θερμοκήπιο στοργής και φροντίδας με τους δυο αγγέλους της, τις θυγατέρες της, Μαριέττα και Θάλεια, το στοργικό γαμπρό της, το γλυκύτατο Φώτη και τα εγγόνια της το Δημήτρη και τον Κώστα, που όλοι τη σεβάστηκαν και την κανάκεψαν με τρυφερότητα, χωρίς να στερηθεί ποτέ την κοινωνική επαφή και τις συναντήσεις με τ’ ανίψια της και όλους τους συγγενείς που την υπεραγαπούσαν και τη σέβονταν και αυτή τους καμάρωνε και ακόμα με τους καλούς της γείτονες. Τους παλαιούς της αγαπημένους συναδέλφους και βέβαια τους μαθητές της, που της εκδήλωναν συγκινητικά την ευγνωμοσύνη τους. Ήταν το επίκεντρο όλων, η Βασιλομήτωρ κυρία Ντίνα!

Αβραμιαία πράγματα!

Απολάμβανε, μακάρια αυτή κατά το Σόλωνα, την αγάπη και την προσοχή όλων, γι’ αυτό και το ωραίο της πρόσωπο έλαμπε και χαμογελούσε με καλοσύνη και οι ευχές που αφειδώλευτα έδινε σ’ όποιον συναντούσε την έκαναν αξιαγάπητη και μυριάκριβη. Ένα χαριτωμένο Άνθρωπο γεμάτο αρετές και χάρες κατά τους Αρχαίους που έλεγαν: «Ως χαρίεν ο άνθρωπος, όταν άνθρωπος η»! Αυτή ήταν η κυρία Ντίνα. Τέλειο δείγμα ανθρώπου.

Ακόμα και πρόσφατα στο Νοσοκομείο Κορίνθου έγραψε Ιστορία ως χθες που έφυγε γ ε μ ά τ η απ’ όλα: Ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη για τις θυσιαστικές φροντίδες των παιδιών της, την παρουσία των εγγονιών της, το ενδιαφέρον του ανιψιού της Νίκου, τις συγκινητικές υπηρεσίες των ευγενέστατων γιατρών και νοσηλευτών του Νοσοκομείου Κορίνθου, που εισέπραξαν μύριες όσες ευχές από τα τρέμοντα γεροντικά της χείλη και την πάλλουσα αγάπης καρδιά της, λέγοντάς τους «Την ευχή μου! Την ευλογία του Θεού στο έργο σας! Είμαστε συνάδελφοι, αγαπητοί μου ιατροί! Εσείς του σώματος κι εγώ του πνεύματος!» «Ξεχωριστός άνθρωπος», έλεγαν όλοι.

Αγαπημένη μας κυρία Ντίνα, αγαπημένη μας Δασκάλα, θεία Ντίνα ήσουν σεβαστή και πολύτιμη στη ζωή μας, ήσουν Φάρος καλοσύνης, ευγένειας και αγάπης.

Εστιάδα ανύσταχτη για παιδιά που ορφανέψαν.

Κι εγγόνια που μεστώσαν. Πηγή έμπνευσης και μια αγκαλιά ζεστή για όλους δικούς και ξένους, ως χθες.

Όλοι είμασταν παιδιά σου. Ελεύθερη πια πέταξες προς την Ουράνια Μακαριότητα, όπου οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι αναπαύονται εν ειρήνη.

Εκεί όπου σε περίμενε η βιβλική φιγούρα των γονιών σου κι επιτέλους η γλυκιά μορφή του πολυαγαπημένου σου Δημητράκη, του συντρόφου σου, που σ’ όλη τη μοναχική σου ζωή μετά το θάνατό του, ζούσες με τ’ όνομά του και την ανάμνησή του.

Αναπαύσου αγαπημένη μας.

Ας είσαι ευλογημένη για όσα μας δίδαξες, μας πρόσφερες κι άφησες ως παρακαταθήκη με τη ζωή σου.

Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Αιωνία σου η μνήμη.

Η Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου εκφράζει τα βαθύτατα συλλυπητήριά της στην οικογένειά της και ευχαριστεί θερμά όσους προσέφεραν ποσά εις μνήμην της, για τους σκοπούς της.