Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΟΥ φ.1755
ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ
Εποχή της εύκολης επικοινωνίας, της πληροφορικής και της πληροφορίας, της ανταλλαγής γνώσεων θέσεων και απόψεων, μεταφοράς ειδήσεων και γεγονότων, εικόνων και ζωντανών ανταποκρίσεων με οπτικοακουστικό υλικό σε χρόνο dt και σε απίστευτες αποστάσεις, στις πιο απρόσιτες γωνιές του πλανήτη και όχι μόνο. Η εποχή των κινητών τηλεφώνων και των κουνημένων ανθρώπων.
Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την καλπάζουσα τεχνολογία και τις απίθανες δυνατότητες που παρέχει αφειδώς σε όλους μας. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείται όλη αυτή η ασύλληπτων δυνατοτήτων εξέλιξη, που υπό τη μορφή κινητού τηλεφώνου έχει εισβάλει ξαφνικά στη ζωή μας κι έχει αλλάξει συνήθειες και συμπεριφορές, την καθημερινότητά μας γενικότερα.
Σε προσωπικό επίπεδο την χρησιμοποιώ, αξιοποιώντας τις δυνατότητες και τις θετικές παραμέτρους της σε επικοινωνία, εργασία, ταχύτατη πρόσβαση στην αποθηκευμένη γνώση κλπ. αλλά με έλεγχο και μέτρο. Γιατί η χρήση δεν απέχει πολύ από την κατάχρηση και δυστυχώς στον περισσότερο κόσμο επικρατεί το δεύτερο. Οι νεότερες κυρίως γενιές κάθονται ή περπατούν, τρώνε ή πίνουν καφέ, ακούνε μουσική, διασκεδάζουν και ερωτεύονται (αλήθεια προλαβαίνουν;), παρέα μ’ ένα κινητό. Κοιμούνται και ξυπνούν μ’ αυτό λες κι είναι αναπόσπαστο μέλος του σώματός τους, κι αν αποκοπούν για λίγο απ’ αυτό (εξ ανάγκης και μόνο), μοιάζουν χαμένοι κι αδύναμοι, ναυαγοί σ’ άγνωστα νερά, πανικόβλητοι πολλές φορές, άοπλοι θαρρείς σε πρωτόγνωρο στίβο μάχης.
Θα μου πείτε όλα τούτα είναι υπερβολές και ανεδαφικές προσεγγίσεις ή συντηρητικής φαντασίας υποθέσεις. Αλήθεια; Θα παραθέσω λοιπόν κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά από τα ατέλειωτα της καθημε-ρινότητας, στην προσπάθεια τεκμηρίωσης της παραπάνω τοποθέτησής μου, πιστεύοντας ακράδαντα ότι δεν είναι μόνο δικές μου διαπιστώσεις αλλά βιωματικές εμπειρίες όλων όσων παρατηρούν με σκεπτικισμό την πορεία της τρελής κινητομάνιας της εποχής μας:
1...Πρώτες βραδινές ώρες σε εξοχική ταβέρνα, με την ευεργετική δροσιά του βουνού κόντρα στον καύσωνα που επικρατεί τις τελευταίες μέρες να δημιουργεί ιδανικό περιβάλλον για ένα απολαυστικό γεύμα και ευκαιρία για ρομαντικές στιγμές της παρέας των τριών ζευγαριών (ηλικίας από 22-32), που κάθισαν εκστασιασμένα αρχικά από την κυριαρχία του πράσινου, το ζεστό καλωσόρισμα του προσωπικού και το μαγικό ηλιοβασίλεμα, που έδινε νότα ζωγραφικού πίνακα στην όλη εικόνα.
Παρατηρώντας ανέμελα την όμορφη συντροφιά, ξαφνιάστηκα όταν μετά τα πρώτα λεπτά ανταλλαγής φιλοφρονήσεων για την επιτυχημένη τους επιλογή για βραδινή έξοδο και έκφρασης θαυμασμού για το περιβάλλον, ήρθε η απότομη προσγείωσή μου στη ζοφερή πραγματικότητα. Τα πέντε από τα έξι άτομα της ‘’παρέας’’, παραδόθηκαν στη γνώριμη απορρόφησή τους ο καθένας στο κινητό του, ενώ ο έκτος που προς στιγμήν θεώρησα ότι θα αφυπνίσει τους υπόλοιπους, έτρεχε πανικόβλητος αναζητώντας στο κατάστημα τρόπο φόρτισης του δικού του κινητού. Οποία απογοήτευση βλέποντας αυτά τα νέα παιδιά, τα δροσερά και όμορφα νιάτα, αντί να χαριεντίζονται ή να συζητούν την επικαιρότητα και το μέλλον τους, ν’’ απομονώνονται ξεδιάντροπα και περιφρονητικά ο ένας για τον άλλο, πίσω από τη μικρή οθόνη του κινητού τους, καθένας μόνος σε μια υποτιθέμενη ενδιαφέρουσα παρέα, που η ίδια η λέξη χάνει ασυζητητί το νόημά της. Προτιμούσαν φαίνεται την ανταλλαγή μηνυμάτων με τους διαδικτυακούς ‘’φίλους’’ τους ή την μοναξιά του κινητού όπως την ονομάζω εγώ ο ‘’ουτοπικός’’ και ‘’συντηρητικός’’ σχολιαστής.
2… Νεαρό ζευγάρι σε απόμερη παραλία, ολιγόκοσμη, με υπέροχη θέα κι ακόμα πιο υπέροχη καταγάλανη θάλασσα. Εκείνη ξαπλωμένη με το κεφάλι στον μηρό του άντρα για προσκεφάλι,κι αυτός ημικαθιστός στην αναπαυτική ξαπλώστρα συνθέτουν από μακριά ένα υπέροχο σκηνικό για καλλιτεχνική δημιουργία. Πλησιάζοντας βέβαια βλέπεις τον καθένα τους βυθισμένο στο δικό του κινητό, απομονωμένο και απορροφημένο τόσο πολύ που αναρωτιέται κανείς πού πήγε ο ρομαντισμός, που εξαφανίσθηκε ο αισθησιασμός, που είναι φευγάτος ο έρωτας. Γιατί για αγάπη δεν γίνεται λόγος, αφού μπορεί αυτή να έχει χαθεί αλλά υπάρχει το κινητό που όλα τα αναπληροί, όλα τα αντικαθιστά, για τα πάντα είναι η λύση.
3… Κι ας πάμε στο πιο λυπηρό αλλά συνηθισμένο καθημερινό φαινόμενο της εύκολης λύσης για γονείς που θέλουν να ησυχάσουν από την ενοχλητική φασαρία των παιδιών, από την ορμέμφυτη ανάγκη τους να ρωτήσουν για να μάθουν και να λύσουν τις απορίες τους, από την ζωηρή και θορυβώδη συμπεριφορά στο παιχνίδι τους ιδιαίτερα στους μικρούς προσφερόμενους χώρους, από την επιτακτική ανάγκη τους για μια αγκαλιά, ένα φιλί, για μια επιβεβαίωση της αγάπης τους.
Αντί αυτού εισπράττουν την –ως μοναδική προβαλλόμενη – λύση σ’ όλα αυτά: Έλα δες ένα παραμύθι, ή παίξε ένα βιντεοπαιχνίδι στο κινητό ή στο τάμπλετ, κι άσε μας για λίγο ήσυχους για τον καφέ, τη σχόλη, την παρέα ή την αυτοσυγκέντρωσή μας. Και το έγκλημα έχει αρχίσει να συντελείται ανεπιστρεπτί. Το παιδί ωθείται στον κόσμο του κινητού, που γρήγορα του γίνεται συνήθεια σε λίγο ανάγκη, εθισμός και απαίτηση. Θα έλεγα ανενδοίαστα το άκρον άωτο της γονικής ανευθυνότητας.
Γιατί έτσι σε λίγο θα έχει χαθεί η ανάγκη της επαφής σε όλα τα επίπεδα. Η ανάγκη για μια χειραψία κι ένα χάδι, μια αγκαλιά κι ένα φιλί , ένα στοργικό χτύπημα στην πλάτη, όλα εκείνα που θα δηλώσουν πως είμαστε άνθρωποι κι όχι ρομπότ, πως δεν γίναμε ολοκληρωτικά σκλάβοι του κινητού, ότι δεν διαφεντεύει αυτό τη ζωή μας, ότι χρειαζόμαστε το ζωντανό γέλιο και το αστείο της παρέας, τις μικρολαχτάρες από τις αποκοτιές των παιδιών, την ευτυχία που φέρνει η επαφή και το συναίσθημα.
Ας κάνουμε το κινητό υπηρέτη μας στην πληροφορία, τους λογαριασμούς, την γρήγορη μακρινή επικοινωνία. Δεν το χρειαζόμαστε για να ξεφεύγουμε δήθεν από τη μοναξιά μας, γιατί είναι αυτό που την προκαλεί και τη γιγαντώνει δραματικά. Ας προλάβουμε πριν η ζημιά είναι αδιόρθωτη και μη αναστρέψιμη.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα θα έλεγα πιο απάνθρωπο από τη μοναξιά που αισθάνεσαι όταν ζεις σε συνεχή (φαινομενική) επαφή με ανθρώπους που έχεις σταματήσει να επικοινωνείς μαζί τους και ψάχνεις να αντικαταστήσεις την επαφή τους με άγνωστους διαδικτυακούς ‘’φίλους’’. Θα έχεις μπει ανεπιστρεπτί στη μοναξιά του κινητού.
*Ο κ. Περικλής καπνιστής είναι Εκπαιδευτικός από την Κόρινθο.
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΟΥ
 |
Άρθρο του
Περικλή Καπνιστή* |
Εποχή της εύκολης επικοινωνίας, της πληροφορικής και της πληροφορίας, της ανταλλαγής γνώσεων θέσεων και απόψεων, μεταφοράς ειδήσεων και γεγονότων, εικόνων και ζωντανών ανταποκρίσεων με οπτικοακουστικό υλικό σε χρόνο dt και σε απίστευτες αποστάσεις, στις πιο απρόσιτες γωνιές του πλανήτη και όχι μόνο. Η εποχή των κινητών τηλεφώνων και των κουνημένων ανθρώπων.
Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την καλπάζουσα τεχνολογία και τις απίθανες δυνατότητες που παρέχει αφειδώς σε όλους μας. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείται όλη αυτή η ασύλληπτων δυνατοτήτων εξέλιξη, που υπό τη μορφή κινητού τηλεφώνου έχει εισβάλει ξαφνικά στη ζωή μας κι έχει αλλάξει συνήθειες και συμπεριφορές, την καθημερινότητά μας γενικότερα.
Σε προσωπικό επίπεδο την χρησιμοποιώ, αξιοποιώντας τις δυνατότητες και τις θετικές παραμέτρους της σε επικοινωνία, εργασία, ταχύτατη πρόσβαση στην αποθηκευμένη γνώση κλπ. αλλά με έλεγχο και μέτρο. Γιατί η χρήση δεν απέχει πολύ από την κατάχρηση και δυστυχώς στον περισσότερο κόσμο επικρατεί το δεύτερο. Οι νεότερες κυρίως γενιές κάθονται ή περπατούν, τρώνε ή πίνουν καφέ, ακούνε μουσική, διασκεδάζουν και ερωτεύονται (αλήθεια προλαβαίνουν;), παρέα μ’ ένα κινητό. Κοιμούνται και ξυπνούν μ’ αυτό λες κι είναι αναπόσπαστο μέλος του σώματός τους, κι αν αποκοπούν για λίγο απ’ αυτό (εξ ανάγκης και μόνο), μοιάζουν χαμένοι κι αδύναμοι, ναυαγοί σ’ άγνωστα νερά, πανικόβλητοι πολλές φορές, άοπλοι θαρρείς σε πρωτόγνωρο στίβο μάχης.
Θα μου πείτε όλα τούτα είναι υπερβολές και ανεδαφικές προσεγγίσεις ή συντηρητικής φαντασίας υποθέσεις. Αλήθεια; Θα παραθέσω λοιπόν κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά από τα ατέλειωτα της καθημε-ρινότητας, στην προσπάθεια τεκμηρίωσης της παραπάνω τοποθέτησής μου, πιστεύοντας ακράδαντα ότι δεν είναι μόνο δικές μου διαπιστώσεις αλλά βιωματικές εμπειρίες όλων όσων παρατηρούν με σκεπτικισμό την πορεία της τρελής κινητομάνιας της εποχής μας:
1...Πρώτες βραδινές ώρες σε εξοχική ταβέρνα, με την ευεργετική δροσιά του βουνού κόντρα στον καύσωνα που επικρατεί τις τελευταίες μέρες να δημιουργεί ιδανικό περιβάλλον για ένα απολαυστικό γεύμα και ευκαιρία για ρομαντικές στιγμές της παρέας των τριών ζευγαριών (ηλικίας από 22-32), που κάθισαν εκστασιασμένα αρχικά από την κυριαρχία του πράσινου, το ζεστό καλωσόρισμα του προσωπικού και το μαγικό ηλιοβασίλεμα, που έδινε νότα ζωγραφικού πίνακα στην όλη εικόνα.
Παρατηρώντας ανέμελα την όμορφη συντροφιά, ξαφνιάστηκα όταν μετά τα πρώτα λεπτά ανταλλαγής φιλοφρονήσεων για την επιτυχημένη τους επιλογή για βραδινή έξοδο και έκφρασης θαυμασμού για το περιβάλλον, ήρθε η απότομη προσγείωσή μου στη ζοφερή πραγματικότητα. Τα πέντε από τα έξι άτομα της ‘’παρέας’’, παραδόθηκαν στη γνώριμη απορρόφησή τους ο καθένας στο κινητό του, ενώ ο έκτος που προς στιγμήν θεώρησα ότι θα αφυπνίσει τους υπόλοιπους, έτρεχε πανικόβλητος αναζητώντας στο κατάστημα τρόπο φόρτισης του δικού του κινητού. Οποία απογοήτευση βλέποντας αυτά τα νέα παιδιά, τα δροσερά και όμορφα νιάτα, αντί να χαριεντίζονται ή να συζητούν την επικαιρότητα και το μέλλον τους, ν’’ απομονώνονται ξεδιάντροπα και περιφρονητικά ο ένας για τον άλλο, πίσω από τη μικρή οθόνη του κινητού τους, καθένας μόνος σε μια υποτιθέμενη ενδιαφέρουσα παρέα, που η ίδια η λέξη χάνει ασυζητητί το νόημά της. Προτιμούσαν φαίνεται την ανταλλαγή μηνυμάτων με τους διαδικτυακούς ‘’φίλους’’ τους ή την μοναξιά του κινητού όπως την ονομάζω εγώ ο ‘’ουτοπικός’’ και ‘’συντηρητικός’’ σχολιαστής.
2… Νεαρό ζευγάρι σε απόμερη παραλία, ολιγόκοσμη, με υπέροχη θέα κι ακόμα πιο υπέροχη καταγάλανη θάλασσα. Εκείνη ξαπλωμένη με το κεφάλι στον μηρό του άντρα για προσκεφάλι,κι αυτός ημικαθιστός στην αναπαυτική ξαπλώστρα συνθέτουν από μακριά ένα υπέροχο σκηνικό για καλλιτεχνική δημιουργία. Πλησιάζοντας βέβαια βλέπεις τον καθένα τους βυθισμένο στο δικό του κινητό, απομονωμένο και απορροφημένο τόσο πολύ που αναρωτιέται κανείς πού πήγε ο ρομαντισμός, που εξαφανίσθηκε ο αισθησιασμός, που είναι φευγάτος ο έρωτας. Γιατί για αγάπη δεν γίνεται λόγος, αφού μπορεί αυτή να έχει χαθεί αλλά υπάρχει το κινητό που όλα τα αναπληροί, όλα τα αντικαθιστά, για τα πάντα είναι η λύση.
3… Κι ας πάμε στο πιο λυπηρό αλλά συνηθισμένο καθημερινό φαινόμενο της εύκολης λύσης για γονείς που θέλουν να ησυχάσουν από την ενοχλητική φασαρία των παιδιών, από την ορμέμφυτη ανάγκη τους να ρωτήσουν για να μάθουν και να λύσουν τις απορίες τους, από την ζωηρή και θορυβώδη συμπεριφορά στο παιχνίδι τους ιδιαίτερα στους μικρούς προσφερόμενους χώρους, από την επιτακτική ανάγκη τους για μια αγκαλιά, ένα φιλί, για μια επιβεβαίωση της αγάπης τους.
Αντί αυτού εισπράττουν την –ως μοναδική προβαλλόμενη – λύση σ’ όλα αυτά: Έλα δες ένα παραμύθι, ή παίξε ένα βιντεοπαιχνίδι στο κινητό ή στο τάμπλετ, κι άσε μας για λίγο ήσυχους για τον καφέ, τη σχόλη, την παρέα ή την αυτοσυγκέντρωσή μας. Και το έγκλημα έχει αρχίσει να συντελείται ανεπιστρεπτί. Το παιδί ωθείται στον κόσμο του κινητού, που γρήγορα του γίνεται συνήθεια σε λίγο ανάγκη, εθισμός και απαίτηση. Θα έλεγα ανενδοίαστα το άκρον άωτο της γονικής ανευθυνότητας.
Γιατί έτσι σε λίγο θα έχει χαθεί η ανάγκη της επαφής σε όλα τα επίπεδα. Η ανάγκη για μια χειραψία κι ένα χάδι, μια αγκαλιά κι ένα φιλί , ένα στοργικό χτύπημα στην πλάτη, όλα εκείνα που θα δηλώσουν πως είμαστε άνθρωποι κι όχι ρομπότ, πως δεν γίναμε ολοκληρωτικά σκλάβοι του κινητού, ότι δεν διαφεντεύει αυτό τη ζωή μας, ότι χρειαζόμαστε το ζωντανό γέλιο και το αστείο της παρέας, τις μικρολαχτάρες από τις αποκοτιές των παιδιών, την ευτυχία που φέρνει η επαφή και το συναίσθημα.
Ας κάνουμε το κινητό υπηρέτη μας στην πληροφορία, τους λογαριασμούς, την γρήγορη μακρινή επικοινωνία. Δεν το χρειαζόμαστε για να ξεφεύγουμε δήθεν από τη μοναξιά μας, γιατί είναι αυτό που την προκαλεί και τη γιγαντώνει δραματικά. Ας προλάβουμε πριν η ζημιά είναι αδιόρθωτη και μη αναστρέψιμη.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα θα έλεγα πιο απάνθρωπο από τη μοναξιά που αισθάνεσαι όταν ζεις σε συνεχή (φαινομενική) επαφή με ανθρώπους που έχεις σταματήσει να επικοινωνείς μαζί τους και ψάχνεις να αντικαταστήσεις την επαφή τους με άγνωστους διαδικτυακούς ‘’φίλους’’. Θα έχεις μπει ανεπιστρεπτί στη μοναξιά του κινητού.
*Ο κ. Περικλής καπνιστής είναι Εκπαιδευτικός από την Κόρινθο.
Αφήστε ένα σχόλιο