«ΑΜΜΕΣ ΔΕ Γ’ ΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ» φ.1759
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Κάθε γενιά έχει τα δικά της ερεθίσματα, τις δικές της ανάγκες, τις δικές της προοπτικές και αναζητήσεις, έχει τα δικά της δεδομένα, συσσωρευμένη γνώση θετική και αρνητική, εμπειρίες που αποτυπώθηκαν μέσω γραπτών, προφορικών ή βιωματικών καταστάσεων, έχει αν θέλετε τις δικές της διαμορφωμένες απόψεις και τάσεις, έχει ακόμα και τις δικές της εμμονές.
Όπως κάθε γενιά έτσι και η σημερινή νέα γενιά έχει τα δικά της αξιακά μοντέλα, διαμορφώνει διαφορετικά πρότυπα και με σύμμαχο τη σύγχρονη διαδικτυακή ευκολία μεταφοράς της πληροφορίας, αλλάζει ταχύτατα τις επιλογές σε ενδυματολογικές προτιμήσεις, μουσικούς προσανατολισμούς - κυρίως οι έφηβοι - διαμορφώνει την κοινωνική της συμπεριφορά, την μαθησιακή ενεργητικότητα ή παθητικότητα, διαφοροποιεί τα πεδία εκδήλωσης και διοχέτευσης της αγωνιστικότητάς της.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θ’ αναφερθώ σήμερα μόνο στον τομέα της μουσικής (χορευτικής κυρίως) των τελευταίων 50 περίπου χρόνων, γιατί στον διαθέσιμο χώρο αυτού του σημειώματος δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε και ν’ αναλύσουμε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και δράσης των νέων.
Είναι χαρακτηριστική για παράδειγμα η ευκολία με την οποία τα τελευταία πενήντα χρόνια γινόταν η εναλλαγή των μουσικών ρευμάτων και η συνεχής μεταπήδηση ή οι μουσικές εκρήξεις μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας, όπως punk, rock, garage & hard rock, heavy metal, ψυχεδελικό ροκ, blues, trance, fusion, pop, rap,trap,hip-hop με τους εκάστοτε εκφραστές αυτών των ρευμάτων (γιεγιέδες,ροκάδες, χίπηδες, μεταλάδες, ράπερς κλπ) να τρελαίνονται, να οδηγούνται σε έκρυθμες και ενίοτε έκνομες συμπεριφορές, δίνοντας ευκαιρία για αρνητικά σχόλια ή απόρριψη των προτιμήσεών τους από μερίδα της κοινωνίας μας.
Κι αυτό γιατί γίνεται πολλές φορές μέσα από θολή ή απροσδιόριστη στιχουργική διάλεκτο, που δίνει αφορμή σε κάποιους να την ταυτίζουν με ουσίες, υβριστικό λεξιλόγιο, δαιμονολογίες, εκτός νόμου καταστάσεις κλπ. αφού η ακραία θεματολογία τους έχει αναφορές σε όπλα, χρήμα, εξουσία, ναρκωτικά, λιμουζίνες και κότερα, τα οποία λοιδορεί, στηλιτεύει ή καταδικάζει. Έτσι προκαλεί συχνά αβασάνιστους χαρακτηρισμούς προερχόμενους κυρίως από την καθεστηκυία τάξη, που παλιότερα μπορεί να ανήκε σε χίπις, πανκ, χεβιμεταλάδες, hardροκάδες κλπ. και τώρα έχει μετεξελιχθεί σε μπουζουκόβιους ξενύχτηδες, όπου η θεματολογία των τραγουδιών που τους διασκεδάζει, όχι μόνο δεν παράγει αξιόλογη μουσική κουλτούρα αλλά υποβιβάζει συχνά τη νοημοσύνη, καθώς στοχεύει στην ενεργοποίηση των κατάντη της μέσης του ανθρώπινου σώματος αισθητήρων και των ενστίκτων εκείνων που παρασάγγας απέχουν της νοητικής και πνευματικής ανύψωσης.
Αντίθετα υπηρετεί μια ψευτοκουλτούρα άρρηκτα συνδεδεμένη με παχυλά πορτοφόλια, πρώτο τραπέζι πίστα, σπάσιμο πιάτων, λουλουδοπόλεμο, παραγγελιές, σεξιστικό χορό πάνω στα τραπέζια κ.ά.
Και δημιουργείται το εύλογο ερώτημα: Ποιοι βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια, οι νέοι με την εκρηκτικότητα και τον καταγγελτικό τους στίχο ή εκείνοι που τους κατηγορούν ωε εχθρούς της κοινωνίας λικνιζόμενοι και χαμένοι στα καψουροτράγουδά τους (κοινώς σκουπίδια); Μήπως πρέπει όλοι μας να δούμε αυτά τα παιδιά όχι ως εχθρούς της κοινωνίας αλλά ως καθρέφτη της; Ας είμαστε πιο προσεκτικοί σε χαρακτηρισμούς γιατί αυτοί οι νέοι με το extreme look που συνοδεύει συνήθως τις μουσικές επιλογές τους, τουλάχιστον καταφέρνουν να εκφράσουν σκέψεις, συναισθήματα και αντιλήψεις, να εξωτερικεύσουν επιθυμίες και όνειρα.
Εμείς θα πρέπει να δημιουργήσουμε τα πρότυπα μιας υγιούς κοινωνίας (θα μιλήσουμε γι αυτό διεξοδικά σε άλλο άρθρο) και όχι αυτής που με βασικούς μοχλούς την παιδεία και τα ΜΜΕ έχει καταφέρει στοχευμένα ακριβώς το αντίθετο. Άρα απομένουμε εμείς οι ίδιοι ως μηχανισμός άμυνας, που οφείλουμε - με το παράδειγμά μας κι όχι με λόγια- να κάνουμε τους νέους να δεχτούν ότι η πείρα είναι βασικό σημείο ανατροφοδότησης και αναγνωρίζοντας τα όποια λάθη, να τους καταστήσουμε μνήμονες και ευλαβείς προσκυνητές της ιστορίας και των προγόνων μας, να τους εμφυσήσουμε την πίστη για υπεράσπιση των διαχρονικά ακατάλυτων ιδανικών της ελευθερίας (που απολαμβάνουν) και της αρετής.
Ίσως τότε να δικαιούμαστε να στήσουμε τους τρείς χορούς των Αρχαίων Λακεδαιμονίων για υπερήφανη καύχηση αρετής κατά ηλικία, όπως ακριβώς εκφράζεται από τον Πλούταρχο που τους χαρακτηρίζει « Επαγγελία και μεγαλαυτία προς αρετήν πρέπουσα ταις ηλικίαις».
Τότε που ο πρώτος χορός των γερόντων έλεγε: ‘’ ΄Αμμες ποκ ήμες άλκιμοι νεανίαι’’ δηλ. εμείς ήμασταν κάποτε ρωμαλέα παλληκάρια. Ακολουθούσε ο χορός των ανδρών που έλεγε:’’ ΄Αμμες δε γ’ είμεν, αι δε λης πείραν λάβε’’ δηλ. εμείς είμαστε τώρα, άμα θες δοκίμασε. Και έκλεινε ο χορός των εφήβων με το γνωστό σε όλους ‘’ Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες’’ δηλ. εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροι από σας.( Εδώ η ανδρεία θεωρείται αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την αρετή).
Δεν μένει λοιπόν παρά αντί να στεκόμαστε στην αβασάνιστη καταδίκη των μουσικών κ.ά. επιλογών των νέων, να τους πείσουμε με το παράδειγμά μας για τις αρχές μας, να γίνουμε τα αξιακά πρότυπά τους, να τους δώσουμε τη δυνατότητα να μας πιστέψουν, για να μπορέσουν με περηφάνεια -έστω και κομπορρημονούντες σ’ ένα συναγωνισμό αρετής - να φωνάξουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους: ‘’ΑΜΜΕΣ ΔΕ Γ’ ΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ’’
«ΑΜΜΕΣ ΔΕ Γ’ ΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ»
 |
Άρθρο του
Περικλή Καπνιστή* |
Κάθε γενιά έχει τα δικά της ερεθίσματα, τις δικές της ανάγκες, τις δικές της προοπτικές και αναζητήσεις, έχει τα δικά της δεδομένα, συσσωρευμένη γνώση θετική και αρνητική, εμπειρίες που αποτυπώθηκαν μέσω γραπτών, προφορικών ή βιωματικών καταστάσεων, έχει αν θέλετε τις δικές της διαμορφωμένες απόψεις και τάσεις, έχει ακόμα και τις δικές της εμμονές.
Όπως κάθε γενιά έτσι και η σημερινή νέα γενιά έχει τα δικά της αξιακά μοντέλα, διαμορφώνει διαφορετικά πρότυπα και με σύμμαχο τη σύγχρονη διαδικτυακή ευκολία μεταφοράς της πληροφορίας, αλλάζει ταχύτατα τις επιλογές σε ενδυματολογικές προτιμήσεις, μουσικούς προσανατολισμούς - κυρίως οι έφηβοι - διαμορφώνει την κοινωνική της συμπεριφορά, την μαθησιακή ενεργητικότητα ή παθητικότητα, διαφοροποιεί τα πεδία εκδήλωσης και διοχέτευσης της αγωνιστικότητάς της.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θ’ αναφερθώ σήμερα μόνο στον τομέα της μουσικής (χορευτικής κυρίως) των τελευταίων 50 περίπου χρόνων, γιατί στον διαθέσιμο χώρο αυτού του σημειώματος δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε και ν’ αναλύσουμε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και δράσης των νέων.
Είναι χαρακτηριστική για παράδειγμα η ευκολία με την οποία τα τελευταία πενήντα χρόνια γινόταν η εναλλαγή των μουσικών ρευμάτων και η συνεχής μεταπήδηση ή οι μουσικές εκρήξεις μικρότερης ή μεγαλύτερης διάρκειας, όπως punk, rock, garage & hard rock, heavy metal, ψυχεδελικό ροκ, blues, trance, fusion, pop, rap,trap,hip-hop με τους εκάστοτε εκφραστές αυτών των ρευμάτων (γιεγιέδες,ροκάδες, χίπηδες, μεταλάδες, ράπερς κλπ) να τρελαίνονται, να οδηγούνται σε έκρυθμες και ενίοτε έκνομες συμπεριφορές, δίνοντας ευκαιρία για αρνητικά σχόλια ή απόρριψη των προτιμήσεών τους από μερίδα της κοινωνίας μας.
Κι αυτό γιατί γίνεται πολλές φορές μέσα από θολή ή απροσδιόριστη στιχουργική διάλεκτο, που δίνει αφορμή σε κάποιους να την ταυτίζουν με ουσίες, υβριστικό λεξιλόγιο, δαιμονολογίες, εκτός νόμου καταστάσεις κλπ. αφού η ακραία θεματολογία τους έχει αναφορές σε όπλα, χρήμα, εξουσία, ναρκωτικά, λιμουζίνες και κότερα, τα οποία λοιδορεί, στηλιτεύει ή καταδικάζει. Έτσι προκαλεί συχνά αβασάνιστους χαρακτηρισμούς προερχόμενους κυρίως από την καθεστηκυία τάξη, που παλιότερα μπορεί να ανήκε σε χίπις, πανκ, χεβιμεταλάδες, hardροκάδες κλπ. και τώρα έχει μετεξελιχθεί σε μπουζουκόβιους ξενύχτηδες, όπου η θεματολογία των τραγουδιών που τους διασκεδάζει, όχι μόνο δεν παράγει αξιόλογη μουσική κουλτούρα αλλά υποβιβάζει συχνά τη νοημοσύνη, καθώς στοχεύει στην ενεργοποίηση των κατάντη της μέσης του ανθρώπινου σώματος αισθητήρων και των ενστίκτων εκείνων που παρασάγγας απέχουν της νοητικής και πνευματικής ανύψωσης.
Αντίθετα υπηρετεί μια ψευτοκουλτούρα άρρηκτα συνδεδεμένη με παχυλά πορτοφόλια, πρώτο τραπέζι πίστα, σπάσιμο πιάτων, λουλουδοπόλεμο, παραγγελιές, σεξιστικό χορό πάνω στα τραπέζια κ.ά.
Και δημιουργείται το εύλογο ερώτημα: Ποιοι βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια, οι νέοι με την εκρηκτικότητα και τον καταγγελτικό τους στίχο ή εκείνοι που τους κατηγορούν ωε εχθρούς της κοινωνίας λικνιζόμενοι και χαμένοι στα καψουροτράγουδά τους (κοινώς σκουπίδια); Μήπως πρέπει όλοι μας να δούμε αυτά τα παιδιά όχι ως εχθρούς της κοινωνίας αλλά ως καθρέφτη της; Ας είμαστε πιο προσεκτικοί σε χαρακτηρισμούς γιατί αυτοί οι νέοι με το extreme look που συνοδεύει συνήθως τις μουσικές επιλογές τους, τουλάχιστον καταφέρνουν να εκφράσουν σκέψεις, συναισθήματα και αντιλήψεις, να εξωτερικεύσουν επιθυμίες και όνειρα.
Εμείς θα πρέπει να δημιουργήσουμε τα πρότυπα μιας υγιούς κοινωνίας (θα μιλήσουμε γι αυτό διεξοδικά σε άλλο άρθρο) και όχι αυτής που με βασικούς μοχλούς την παιδεία και τα ΜΜΕ έχει καταφέρει στοχευμένα ακριβώς το αντίθετο. Άρα απομένουμε εμείς οι ίδιοι ως μηχανισμός άμυνας, που οφείλουμε - με το παράδειγμά μας κι όχι με λόγια- να κάνουμε τους νέους να δεχτούν ότι η πείρα είναι βασικό σημείο ανατροφοδότησης και αναγνωρίζοντας τα όποια λάθη, να τους καταστήσουμε μνήμονες και ευλαβείς προσκυνητές της ιστορίας και των προγόνων μας, να τους εμφυσήσουμε την πίστη για υπεράσπιση των διαχρονικά ακατάλυτων ιδανικών της ελευθερίας (που απολαμβάνουν) και της αρετής.
Ίσως τότε να δικαιούμαστε να στήσουμε τους τρείς χορούς των Αρχαίων Λακεδαιμονίων για υπερήφανη καύχηση αρετής κατά ηλικία, όπως ακριβώς εκφράζεται από τον Πλούταρχο που τους χαρακτηρίζει « Επαγγελία και μεγαλαυτία προς αρετήν πρέπουσα ταις ηλικίαις».
Τότε που ο πρώτος χορός των γερόντων έλεγε: ‘’ ΄Αμμες ποκ ήμες άλκιμοι νεανίαι’’ δηλ. εμείς ήμασταν κάποτε ρωμαλέα παλληκάρια. Ακολουθούσε ο χορός των ανδρών που έλεγε:’’ ΄Αμμες δε γ’ είμεν, αι δε λης πείραν λάβε’’ δηλ. εμείς είμαστε τώρα, άμα θες δοκίμασε. Και έκλεινε ο χορός των εφήβων με το γνωστό σε όλους ‘’ Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες’’ δηλ. εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροι από σας.( Εδώ η ανδρεία θεωρείται αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την αρετή).
Δεν μένει λοιπόν παρά αντί να στεκόμαστε στην αβασάνιστη καταδίκη των μουσικών κ.ά. επιλογών των νέων, να τους πείσουμε με το παράδειγμά μας για τις αρχές μας, να γίνουμε τα αξιακά πρότυπά τους, να τους δώσουμε τη δυνατότητα να μας πιστέψουν, για να μπορέσουν με περηφάνεια -έστω και κομπορρημονούντες σ’ ένα συναγωνισμό αρετής - να φωνάξουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους: ‘’ΑΜΜΕΣ ΔΕ Γ’ ΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΡΟΝΕΣ’’
*Ο κ Περικλής Καπνιστής, είναι Εκπαιδευτικός από την Κόρινθο.
Αφήστε ένα σχόλιο