«ΕΠΙΠΤΟΝΤΕΣ» ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ φ.1760

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ «ΕΠΙΠΤΟΝΤΕΣ» ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

  

Μετά το θαύμα που επιτελούσε ο Κύριος στη συναγωγή της Καπερναούμ στον ταλαίπωρο εκείνο άνθρωπο με τα παράλυτο χέρι , και έπειτα από την απόφαση των Φαρισαίων να Τον φονεύσουν , Εκείνος μαζί με τους μαθητές του «αναχώρησε … προς την θάλασσαν».

Τότε πλήθη πολλά από τη Γαλιλαία , την Ιουδαία , τα Ιεροσόλυμα , την Ιδουμαία , ακόμη και ειδωλολάτρες από την Τύρο, και Σιδώνα Τον ακολούθησαν , καθώς άκουγαν τα πολλά θαύματά του .

Εκεί λοιπόν στη λίμνη της Γνενησαρέτ δημιουργήθηκε τέτοιος συνωστισμός ώστε ο φιλάνθρωπος Κύριος «είπε τοις μαθηταίς αυτού ίνα πλοιάριον προσκαρτέρη αυτώ δια το όχλον , ινα μη θλίβωσην αυτόν». Προκειμένου δηλαδή να αποφύγει την σύνθιψη του κόσμου , θα έμπαινε , αν χρειαζόταν , μέσα στο πλοιάριο , για να ξανοιχθεί λίγο μακρύτερα από τη στεριά .

Ο ιερός Ευαγγελιστής συνεχίζει λέγοντας ότι ήταν τόσοι πολλοί άρρωστοί που ζητούσαν από Εκείνον την θεραπεία τους, «ώστε επίπτειν αυτώ ίνα αυτού άψωνται όσοι είχον μάστιγας» . Έπεφταν επάνω Του ώστε ει δυνατόν μόνο να Τον ακουμπήσουν . Το ίδιο εξάλλου συνήθιζαν και σε άλλες περιπτώσεις , καθότι και μόνο το κράσπεδο του ιματίου του να ακουμπήσουν με πίστη, γίνονταν καλά . Δύο λέξεις που χρησιμοποιούνται στο ιερό κείμενο θα μπορούσαν να μας κινήσουν σε αυτοκριτική τους σύγχρονους Χριστιανούς:

«Επιπίπτειν» «άψωνται» Έπεφταν κυριολεκτικά επάνω Του ! Και όλοι ζητούσαν να Τον ακουμπήσουν . Κινήσεις αυτές που οπωσδήποτε προϋποθέτουν πίστη.

Πίστη δυνατή , ακράδαντη . Εξάλλου και το γεγονός ότι θεραπεύονταν , ήταν ακριβώς αποτέλεσμα και «βραβείο» , θα λέγαμε , αυτής της πίστεώς τους. Σε άλλες περιπτώσεις που δεν υπήρχε πίστη , ο ίδιος ο Ευαγγελιστής μας πληροφορεί ότι ο Κύριος «ουκ ηδύνατο» , δεν μπορούσε να επιτελέσει θαύμα . Η πίστη λοιπόν η αντιθέτως έλλειψη της από τους ανθρώπους καθόριζε και το τελικό αποτέλεσμα επάνω τους.

Σήμερα ποιο είναι το «κράσπεδο» του Κυρίου , που μπορούν οι Χριστιανοί να «ακουμπούν» , προκειμένου να λαμβάνουν «χάριν εις εύκαιρον βοήθειαν»;

Ότι ιερό υπάρχει μέσα στην Εκκλησία : Τίμιες εικόνες , ιερά λείψανα , σταυροί , υφάσματα Ιερά , αγιάσματα ,λαδάκια των Αγίων θαυματουργά….

Όταν κανείς τα ασπάζεται με αυτά , είναι σαν να τα προσκυνεί το κράσπεδο του Χριστού . Ασπαζόμενος και δεχόμενος επάνω του ο πιστός τα υλικά μεν αυτά , μέσα , τα εμποτισμένα όμως με τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος και εξαγιασμένα μέσα στην Εκκλησία , γίνεται κοινωνός και μέτοχος της παντοδύναμου θείας Χάριτος , η οποία είναι «ή τα ασθενή θεραπεύσουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα».

Το ερώτημα ωστόσο είναι :Υπάρχει σήμερα αυτή η πίστη στο λαό του Θεού;

Αν οι σύγχρονοι Χριστιανοί πληροφορούμασταν τη σωματική παρουσία του Κυρίου σε κάποιο συγκεκριμένο τόπο , είναι βέβαιο ότι θα επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό με αυτό που περιγράφει ο ιερός Ευαγγελιστής. Δυστυχώς όμως ως προς αυτά ,μέσω μέσω των οποίων πληροφορούμαστε τη μυστηριακή συνέχιση της παρουσίας του Χριστού κοντά μας, Κοντά στην εκκλησία του, δεν τηρούμε την ίδια στάση.

Διότι εδώ χρειάζεται να δώσουμε τον πρώτο λόγο στην πίστη κι όχι στις εξωτερικές αισθήσεις , κι αυτό είναι που μας δυσκολεύει.

Σήμερα πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα στοιχεία εκείνα που εμπεριέχονται στην έννοια της πίστεως- η απλότητα, παιδικότητα, η αθωότητα , η αναντίρρητη αποδοχή των θείων πραγματικοτήτων –όλα αυτά έχουν ατονήσει σε μας τους σύγχρονους Χριστιανούς , και δυστυχώς έχουν εν πολλοίς αντικατασταθεί από την εκλογίκευση , το πείραμα , την απόδειξη , τα εμπειρικά δεδομένα , τη στατιστική , την επιστημονική μεθοδολογία .

Έτσι όμως παύει να ισχύει η πίστη, οπότε και η Χάρις του Θεού μένει ανενέργητη επάνω μας . Στην περίπτωση αυτή ισχύει το «ουκ ηδύνατο» του Ευαγγελίου «δεν μπορεί» ο Κύριος να διενεργήσει το θαύμα . Η δική μας ολιγοπιστία , η δική μας εκλογίκευση όλων των θεμάτων της ζωής Του «δένει τα χέρια», Τον εμποδίζει από την ενέργεια του επάνω μας.

Ας είμαστε από τους «επιπίπτοντας» επάνω στο Χριστό , όπως εκείνοι οι άνθρωποι του Ευαγγελίου . Ας είναι όλη η ζωή μας μια επίρριψη του εαυτού μας, της υγείας μας, της οικογένειας , της πατρίδας , των αδελφών μας επάνω στον Χριστό με θερμή αγάπη προς Αυτόν. Μαζί και ένα ακούμπημα , μια αφή πίστεως , σαν εκείνων των ανθρώπων που κοιτούσαν , προσπαθούσαν «ίνα αυτού άψωνται».

Και τότε όχι μόνο τίποτε δεν είναι δυνατόν να μας βλάψει πραγματικά , να αδικήσει καίρια Υπόστασή μας, αλλά και θα δεχόμαστε τη θαυμαστή επενέργεια της Χάριτός του.

(Πηγή : «Ο ΣΩΤΗΡ ΤΕΥΧΟΣ2248 ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2021) (Επιμέλεια: ΕΛΕΝΗ Κ. ΑΡΜΠΗ)