«ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ» φ.1762

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ «ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ»

  

Ως χριστιανοί δεν έχουμε καθήκον απλώς προσευχόμαστε . Η εντολή που δίνει στο Άγιο Πνεύμα δια του αποστόλου Παύλου , όχι μόνο στους κληρικούς , και μοναχούς αλλά σε όλους τους πιστούς , είναι: « Αδιαλείπτως προσεύχεσθε , εν παντί ευχαριστείτε» .

Δηλαδή , αδιάλειπτα και ακατάπαυστα με την προσευχή και την ευλαβική διάθεση να επικοινωνείτε με το θεό και για καθετί να Τον ευχαριστείτε.

Δημιουργείται όμως η απορία : Πως είναι να εφαρμόσουμε αυτό το θείο παράγγελμα εμείς που ζούμε μέσα στον κόσμο , που έχουμε τις οικογένειές μας , το επάγγελμα μας και τόσα άλλα καθήκοντα; Μπορούμε ασχολούμαστε ακατάπαυστα με την προσευχή;

Την απορία αυτή θ’ αφήσουμε τους Πατέρες της Εκκλησίας μας και τους ιερούς ερμηνευτές να μας τη λύσουν. Να σημειώσουμε μόνο το παράγγελμα αυτό επαναλαμβάνεται και σε πολλά άλλα σημεία της Αγίας Γραφής.

«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» σημαίνει αρχικά να διατελεί ο χριστιανός σε διαρκή επαφή με το θεό , είτε διά της διαθέσεως προς προσευχή.

Δεν είναι κάτι το αδύνατο η αποστολική αυτή προτροπή. Είναι εύκολό τονίζει ο Επίσκοπος Αχρίδος Θεοφύλακτος , και όταν κανείς τρώει να ανυμνεί τον θεό και όταν βαδίζει , να ζητεί τη θεία βοήθεια. Προσευχόμαστε ακόμη αδιαλείπτως , όταν έχουμε την προσοχή και τις σκέψεις μας διαρκώς στραμμένες προς το θεό και με τον τρόπο αυτό μελετούμε πως να ζούμε σύμφωνα με το νόμο του.

Έτσι , με την αδιάλειπτη προσευχή γίνεται ο άνθρωπος ευτυχής και μακάριος , όπως γράφει ο ιερός ψαλμωδός στον πρώτο ψαλμό. Όταν τα έργα της αρετής και οι επιτελούμενες θείες εντολές θεωρηθούν μέρος της προσευχής , τότε « προσεύχεται αδιαλείπτως» αυτός που ενώνει με την προσευχή αυτά τα αναγκαία και θεάρεστα και τη θεάρεστη ζωή του . Διότι μόνο έτσι μπορούμε να δεχθούμε ότι έχει λεχθεί το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» ως κάτι το εφικτό , εάν θεωρήσουμε τη ζωή του χριστιανού ως μια ενωμένη μεγάλη προσευχή , της οποίας προσευχής μέρος είναι και αυτό που συνήθως ονομάζουμε προσευχή. Πόσο ωραία ιδέα αυτή! Αυτό ακριβώς ζητεί και από εμάς ο Θεός δια του Αποστόλου: όλη η ζωή μας να αποτελεί ευωδιαστό θυμίαμα , που θα προσφέρεται σ΄ Αυτόν με τα έργα , τις πράξεις, τις σκέψεις, τις επιθυμίες , και τις συνήθεις προσευχές μας! Στο θέμα όμως που μελετούμε θα χρειασθεί να επανέλθουμε.

(Πηγή: «Ο ΣΩΤΗΡ ΤΕΥΧΟΣ 2246 ΙΟΥΛΙΟΣ 2021) (Επιμελείται: ΕΛΕΝΗ Κ.Αρμπή)

Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Οκτώβριος 2021)

  

Της Ευγενίας Μαρσέλη

« Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνια» Αγαπητοί μου φίλοι, Πραγματικά ο χριστιανός δεν καλείται να ζήσει απλώς ομολογώντας το όνομα του Χριστού αλλά συμμορφούμενος με το θάνατο Αυτού. Γιατί ο θάνατος δεν είναι δώρο του ανθρώπου στο Θεό, αλλά του Θεού στον άνθρωπο. Ο δρόμος της θυσίας, του μαρτυρίου περιμένει κάθε χριστιανό. Όσο θα διδασκόμαστε τις Κυριακές στη λειτουργία να λέμε «Γεννηθήτω το θέλημά σου» τόσο η θυσία θα συνδέεται με την ταπείνωση κι αυτή θα ταυτίζεται με τον Χριστό, την μοναδική οδό της αλήθειας για κάθε χριστιανό.

Οι μεγαλύτερες θυσίες καθορίζουν τον πραγματικό χριστιανό και η ταπείνωση του ανθρώπου γεννά τη μεγαλύτερη θυσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος μετά τη δολοφονία του, τάφηκε με το πουκάμισο που φορούσε διότι δεν διέθετε πλέον άλλο, έχοντας διαθέσει όλη του την περιουσία-ακόμη και τα ρούχα του-στο φτωχό Έλληνα.

Η θυσία για το Χριστό είναι κλίμακα πνευματικής ανόδου, γέφυρα μετάβασης από τη φθορά του θανάτου στην αιώνια ανώτερη χριστιανική ζωή.

Πραγματικά λοιπόν ο χριστιανός δεν καλείται να ζήσει απλώς ομολογώντας το όνομα του Χριστού. Καλείται μέσα από το βίο του και την τελική του «θυσία» να αποδείξει την υπέρτατη αγάπη του στο Χριστό, όπως ακριβώς την απέδειξε πρώτος Εκείνος με τη Δική του υπέρτατη θυσία.

Ευγενία Γ. Μαρσέλη 

Αρχαία Φενεός Κορινθίας