Όχι άλλη βία στη ζωή μας! Φ.1777
| ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ |
Όχι άλλη βία στη ζωή μας!
Η κοινωνία μας μπορεί και οφείλει να αγωνισθεί
για ένα μέλλον χωρίς όπλα και άδικες απώλειες…
 |
| Γράφει - Επιμελείται Εύη Κοκκίνου - Κελλάρη* |
Πόσες άλλες δολοφονίες, πόση ακόμη καθημερινή βία θα αντέξουμε; Πόσες ανθρώπινες ζωές θα χαθούν άδικα; Πόσες μητέρες και πατέρες δεν θα ξανααγκαλιάσουν τα παιδιά τους μέχρι να πούμε «Φτάνει πια. Όχι άλλη βία στη ζωή μας!» … Πόσο θα αντέχουμε να βλέπουμε τα παιδιά και τους νέους μας να ακολουθούν αυτό το σκοτεινό δρόμο της εγκληματικότητας μέχρι να αφυπνισθούμε ως κοινωνία και ως Πολιτεία και να κάνουμε κάτι, για να το αποτρέψουμε; Έχουμε εθιστεί τόσο στις σκηνές βίας των Ειδήσεων και των τηλεοπτικών / κινηματογραφικών ταινιών, ώστε τα γεγονότα αποτελούν απλές εικόνες που έρχονται και παρέρχονται χωρίς να μας αγγίζουν; Έχουμε πάθει «ανοσία» στην σκληρότητα, στη βιαιότητα, στη βαρβαρότητα;
Θα μου πείτε: «Πάντα υπήρχε βία και εγκληματικότητα στον κόσμο! Είναι φυσιολογικό». Ίσως. Ίσως και να συνέβαιναν καθημερινά περιστατικά και να μην τα μαθαίναμε… Ίσως τα εγκλήματα να αποσιωπούνταν, για να μην στιγματισθούν οι τοπικές κοινωνίες και οι οικογένειες… Ίσως η πληροφορία να μην έφθανε σε μας ελλείψει μέσων, ενώ τώρα υπάρχει ταχύτατη διάχυση της πληροφόρησης μέσω των ΜΜΕ, του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Ίσως, όμως, και να μην είναι έτσι. Μελέτες και στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι η καθημερινή βία και εγκληματικότητα έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας .
Μέσα στο παγκοσμιοποιημένο και πολυπολιτισμικό περιβάλλον που ζούμε πλέον, όπου όλα εξελίσσονται ταχύτατα, όπου η ανασφάλεια για το μέλλον, η οικονομική ανέχεια, η έλλειψη σταθερού και υγιούς εκπαιδευτικού συστήματος, η ανεργία και η έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας και υγειονομικής περίθαλψης μαστίζει τους πληθυσμούς -ντόπιους και αλλοδαπούς, οι τοπικές κοινωνίες και τα μέλη τους καλούνται να προσαρμοσθούν και αποδεχθούν τη διαφορετικότητα του άλλου αναφορικά με την καταγωγή του, την ιστορία του, τη φυλή του, τις πεποιθήσεις του -πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές, τα πιστεύω, τα ήθη και έθιμα, τις προτιμήσεις παντός είδους. Το ίδιο και οι φιλοξενούμενοι στη χώρα μας, προσπαθούν… Δεν τα καταφέρνουν όλοι καλά, όμως.
Πρόκειται για μία δύσκολη και πολύπλοκη διαδικασία αυτή η αποδοχή του «Άλλου»!
Προαπαιτεί την ύπαρξη παιδείας, πνευματικής καλλιέργειας, σύνεσης, αίσθησης του μέτρου, του Δικαίου και των ορίων, ενσυναίσθησης, διάθεσης διαλόγου και ουσιαστικής επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους! Απαιτεί ιδίως σεβασμό προς τον «Άλλον», τον συνάνθρωπό μας, πόσο μάλλον προς τη Ζωή…!
Ενοχλούμαστε που η βία χτυπά την πόρτα μας, την βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, την ζούμε στα σχολεία μας, τη διακρίνουμε -κι ας αποστρέφουμε το βλέμμα- στα αθώα βλέμματα των κακοποιημένων παιδιών και γυναικών, στα πρόσωπα των κακοποιημένων προσφύγων και θυμάτων ρατσισμού παντός είδους και μορφής, στο παγωμένο, άψυχο σώμα των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας…
Κάποιοι μάλιστα ενοχλούνται τόσο που ζητούν μέσα από τα σύγχρονα «δικαστήρια» των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (facebook, κ.α.), την παραδειγματική τιμωρία των δραστών με επαναφορά της θανατικής ποινής, γεγονός που τρομάζει ακόμη περισσότερο για την πορεία της νοσηρής κοινωνίας μας… Δεν ξέρω πραγματικά ποιο είναι πιο τρομακτικό, το έγκλημα καθεαυτό ή το φαρισαϊκό αίσθημα δικαίου που απαιτεί την ανθρωποκτονία ως τιμωρία για την ανθρωποκτονία;
Έχει αποδειχθεί από την ιστορία και τις εγκληματολογικές μελέτες ότι η άσκηση βίας, πόσο μάλλον η θανατική ποινή, δεν αποτελεί λύση για την πάταξη της βίας και των εγκλημάτων. ΣΤΗ ΒΙΑ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΒΙΑ , εάν θέλουμε να αποφύγουμε τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος.
Εξάλλου, λύσεις στο πρόβλημα της αύξησης της εγκληματικότητας δεν μπορεί να βρεθούν, εάν δεν αναζητηθούν πρώτα οι αιτίες που την προκαλούν.
Και ας αναρωτηθούμε, όλοι μας με την ιδιότητά του ο καθένας και η Πολιτεία, τι κάνουμε, για να μειώσουμε τα φαινόμενα άσκησης βίας κι εγκληματικότητας;
Τι κάνουμε ως γονείς, όταν βλέπουμε το παιδί μας να «ξεφεύγει», να σπάει πράγματα, να κοροϊδεύει και χτυπά τον συμμαθητή του, να μιλά με ασέβεια στους μεγαλύτερους; Θέτουμε όρια; Διδάσκουμε με το παράδειγμά μας τον σεβασμό, την υπομονή, την καρτερικότητα, την ομορφιά της ζωής, την αγάπη, τη φιλία, την προσφορά, την αλληλεγγύη, την πίστη, τον πολιτισμό μας; Αναζητούμε βοήθεια από τον δάσκαλο, τον πνευματικό ή/και τον ψυχολόγο, όταν δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση; Ή κατηγορούμε το θύμα/τους γονείς του/το «σύστημα»/τον δάσκαλο/τον άλλον αδιαφορώντας για το μέλλον του παιδιού μας και την ισορροπημένη ψυχοπνευματική ανάπτυξή του διακατεχόμενοι από τυφλό εγωισμό και άγνοια;
Τι κάνουν οι δάσκαλοι; Ασχολούνται με την ομαλή ένταξη των μαθητών στην κοινωνία, διαμορφώνουν σωστούς πολίτες, γίνονται σωστά πρότυπα, διδάσκουν την αλληλεγγύη, συνεισφορά, σεβασμό, ισότητα, αποδίδουν δικαιοσύνη, έχουν διάκριση, ασχολούνται με την ψυχολογία του κάθε παιδιού ξεχωριστά ή ενδιαφέρονται να «βγάλουν την ύλη» και για όλα τα άλλα «επιρρίπτουν ευθύνες στους γονείς»;
Τι κάνουν οι διευθυντές σχολείου, όταν καταγγέλλονται περιστατικά σχολικής βίας και εκφοβισμού; Τα συγκαλύπτουν ή μαθαίνουν/μετεκπαιδεύονται για να διαχειρίζονται αυτά προς όφελος των παιδιών, των γονέων, της σχολικής κοινότητας και κατ’επέκταση της κοινωνίας; Εξάλλου υπάρχουν πια μέθοδοι διαχείρισης του θυμού, των κρίσεων, νέα εργαλεία επίλυσης των διαφορών μεταξύ των μαθητών, όπως και η δομημένη διαδικασία της σχολικής διαμεσολάβησης που έχει φέρει πολύ θετικά αποτελέσματα στα σχολεία που την έχουν υιοθετήσει, μέσα από τον διάλογο, την ανταλλαγή απόψεων, την διερεύνηση λύσεων.
Τι κάνει η Πολιτεία για να αντιμετωπίσει τα γενικότερα –ως προεκτέθηκαν- προβλήματα της οικονομίας και κοινωνίας μας που οδηγούν στην απόγνωση και στην έκρηξη θυμού και οργής, αλλά και τα ειδικότερα; Έχει διορίσει ικανούς και επαρκείς ψυχολόγους στα σχολεία για τη διαχείριση προβληματικών καταστάσεων (κακοποιημένων παιδιών, θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, παιδιών χωρισμένων γονέων, κλπ); Διενεργεί αξιολογήσεις για το ψυχολογικό προφίλ των εκπαιδευτικών; Διενεργεί προληπτικούς ελέγχους από κοινωνικούς λειτουργούς/ψυχολόγους στις οικογένειες πριν την ανάθεση γονικής μέριμνας/επιμέλειας ανηλίκων; Σε επίπεδο πρόληψης ή/και ποινικής αντιμετώπισης πράττει τα δέοντα για την φυσική και ψυχική υγεία των ανηλίκων και των νέων;
Τι κάνει η Εκκλησία; Πλησιάζει τους νέους; Συνομιλεί μαζί τους; Τους βοηθά να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα;
Και πόσα άλλα θα μπορούσαμε να γράψουμε;
Υπάρχουν τρόποι να συνδράμουμε όλοι στην πάταξη της εγκληματικότητας, αρκεί να αφυπνισθούμε.
Η κοινωνία μας μπορεί και οφείλει να αγωνισθεί για ένα μέλλον χωρίς όπλα και άδικη απώλεια της Ζωής…
Να μην θρηνήσει κανένας άλλος πατέρας και καμία μάνα το παιδί τους!
2 Φεβρουαρίου σήμερα! Ημέρα της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού, ημέρα προσφοράς στο Θεό του 40νθήμερου Χριστού, από την Αγία Μητέρα Του, την Παναγία, η Ελληνορθόδοξη Γιορτή της Μητέρας!
Ας τιμάμε την ημέρα αυτή ενθυμούμενοι το χρέος μας απέναντι στην Κοινωνία και τη Ζωή!
* Η Εύη Κοκκίνου
είναι Δικηγόρος
Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια
Msc Διοίκηση Τουρ/κών Επιχειρήσεων
Δ/νση: Απ. Παύλου 40-Κόρινθος 20131
Τηλ.: 2741084568 & 6944964225
email: ekokklaw@otenet.gr
Αφήστε ένα σχόλιο