Γυναίκες στο Αγώνα! Φ.1777

Γυναίκες στον Αγώνα!

  
  

*Άρθρο της Μαργαρίτας Φρονιμάδη-Ματάτση

Σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ» και στη στήλη «Καθαρά και ξάστερα» δημοσιεύτηκε ανυπόγραφο άρθρο με τίτλο «άφαντο το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα». Με μια θητεία που υπερβαίνει τη 40ετία στο κίνημα αυτό, ομολογώ πως πικράθηκα και αναστατώθηκα διαπιστώνοντας την άγνοια που επικρατεί για ένα ζήτημα τόσο νευραλγικόκαι σπουδαίο που αφορά σε πάνω από το μισό του πληθυσμού της Ελλάδας (50,8% σύμφωνα με την απογραφή του 2011) και κατέχει μια καίρια θέση στην ιστορία της χώρας μας. Προκλήθηκα λοιπόν και πρέπει να απαντήσω μιας και από πρώτο χέρι κι από την ενεργή και πολύχρονη συμμετοχή μου στο Δ.Σ.

του Συλλόγου Γυναικών Κορίνθου ως προέδρου, είτε ως απλού μέλους καθώς και στο Δ.Σ. της Ο.Γ.Ε. (Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδος ) ως απλού μέλους επί δύο θητείες, γνωρίζω πολύ καλά την ιστορία αυτού του κινήματος.

Το γυναικείο κίνημα, λοιπόν, στην Ελλάδα δεν περίμενε την κ. Παπανδρέου να καταφθάσει από την Αμερική για να το «ανεβάσει στα ύψη», ούτε έχει να κάνει αποκλειστικά με την Ε.Γ.Ε. την οποία ίδρυσε και της οποίας ηγήθηκε η Αμερικανή κυρία μόνο και μόνο για να το διασπάσει και να το χαλιναγωγήσει. Το γυναικείο κίνημα προϋπήρξε του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Και θα αναφερθώ επιγραμματικά μόνο στην Καλλιρρόη Παρρέν, επιτυχημένη δημοσιογράφο και εκδότρια της Εφημερίδος των Κυριών (1887-1917) που έζησε σε μια εποχή σημαντικών κοινωνικών ζυμώσεων και συνετέλεσε σημαντικά στις πρώτες κοινωνικές και θεσμικές αλλαγές, τις σχετικές με τη θέση της γυναίκας στον εκπαιδευτικό, εργασιακό και οικογενειακό χώρο.

Την γυναίκα που πρώτη έθεσε επί τάπητος το «γυναικείο ζήτημα» και ανάγκασε την ελληνική κοινωνία να το αναγνωρίσει και να το κουβεντιάσει. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου το γυναικείο κίνημα κυριολεκτικά είχε «ανδρώθηκε» και χαλυβδώθηκε στη φωτιά και το σίδερο της Εθνικής μας Αντίστασης κατά της Γερμανικής και Αγγλικής κατοχής αλλά και στη διάρκεια της αντιδικτατορικής πάλης.

Η πτώση της Χούντας σηματοδότησε την αναδιοργάνωσή του. Στις 20 Ιούνη 1976 πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική Συνέλευση της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, όπου συγκεντρώθηκαν 212 εκλεγμένες αντιπρόσωποι 43 γυναικείων Συλλόγων από όλη την Ελλάδα και αποφάσισαν την επωνυμία της κοινής τους δραστηριότητας και το συντονισμό των αγώνων τους. Μεταξύ αυτών και οι αντιπρόσωποι του Συλλόγου Γυναικών Κορίνθου που μόλις είχε ιδρυθεί με πρωτοπόρες την Ία (Ευγενία) και Λέλα Γκίλλα, τη Λέλα Παντελοπούλου (διευθύντρια του Παραρτήματος Εθνικού Ωδείου Κορίνθου), τη Δέσπω Καρβέλλη (εκπαιδευτικό-συγγραφέα), την Ηρώ Λελέκου, την Μαρία Βακάλογλου κ.α. Στις γραμμές της ΟΓΕ άρχισε να ανθίζει η σπορά των χιλιάδων αγωνιστριών της ΠΟΓ (1946), της ΠΔΕΓ (1948), της ΠΕΓ (1964), που την διέλυσε η Χούντα το 1967.Με την ίδρυσή της, η ΟΓΕ ανταποκρίθηκε στις ανάγκες των καιρών. Οι γυναίκες που έσμιξαν μετά από την 7χρονη δικτατορία, ήταν αποφασισμένες να μπουν μπροστά και να ανοίξουν δρόμους για την ισοτιμία και τα δικαιώματα των γυναικών του καθημερινού μόχθου. Των γυναικών που γίνονται αποδέκτες της εργασιακής εκμετάλλευσης και της φυλετικής καταπίεσης. Από την πρώτη στιγμή αναδείχθηκε η ξεχωριστή φυσιογνωμία της, το γεγονός δηλαδή ότι ΕΙΝΑΙ και δεν αποτελεί παρελθόν, μια ριζοσπαστική γυναικεία οργάνωση που ασχολείται με όλες τις πλευρές που αφορούν στη γυναικεία ανισοτιμία. Αποκορύφωση αυτού του αγώνα υπήρξε και η θέσπιση του νέου Οικογενειακού Δικαίου στη χώρα μας, το 1983 επί ΠΑΣΟΚ μία κατάκτηση που η ΕΓΕ προσπάθησε να οικειοποιηθεί παντοιοτρόπως. Στον απόηχο όλου αυτού του αγώνα και με τις δεδομένες σημερινές συνθήκες που βάλλουν από παντού άνδρες και γυναίκες της Ελλάδας και του κόσμου όλου, η φωνή του οργανωμένου γυναικείου κινήματος, η φωνή της ΟΓΕ εξακολουθεί να υψώνεται και να καταγγέλλει σε όλους τους τόνους την αδικία και την εκμετάλλευση, αλλά και τα αίτια που τις γεννούν και τις υποθάλπουν.

Πολύ πρόσφατα η ΟΓΕ σε ανακοίνωσή της καταδικάζει για μια ακόμα φορά τη βία του πολέμου που ωθεί στην προσφυγιά χιλιάδες θύματά της: «Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σπρώχνονται στο δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης από τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική εξαιτίας της βάρβαρης πολιτικής του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Αυτοί ευθύνονται για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, το Μάλι, για την εκμετάλλευση και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Δικό τους δημιούργημα είναι οι « τζιχαντιστές». «Κι όσοι καταφέρνουν να βγουν ζωντανοί στη στεριά καλούνται να επιβιώσουν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, χωρίς ούτε τις στοιχειώδεις υποδομές. Ανάμεσα σ’ αυτούς χιλιάδες γυναίκες, άλλες έγκυες, άλλες με τα μωρά στην αγκαλιά, άλλες που γεννάνε μέσα στα δουλεμπορικά σαπιοκάραβα αναζητώντας μια ανθρώπινη ζωή γι αυτές και τα παιδιά τους».

Σε άλλη πιο πρόσφατη ανακοίνωσή της που δημοσιοποιήθηκε στις 22.11.2021 καταδικάζει τη βία κατά των γυναικών και μεταξύ άλλων αναφέρει: «πολύ όψιμα η επίσημη πολιτεία «ευαισθητοποιημένη» και ωθούμενη φυσικά από την Ε.Ε. που τελευταία έκρινε ασύμφορη την αυξημένη χρηματοδότηση της ποινικής Δικαιοσύνης (αστυνομία, εισαγγελείς) αποφάσισε πως η πάταξη της βίας αποτελεί άμεση προτεραιότητα, κάτι που φυσικά δικαιώνει τα χρόνια, σχετικά αιτήματα του Γυναικείου κινήματος. «Είμαστε στο πλευρό κάθε γυναίκας που βιώνει τη βία εκεί που εργάζεται, εκεί που ζει, που σπουδάζει, που αθλείται, που περνάει τον ελεύθερο χρόνο της. Η ΟΓΕ από την ίδρυση της μέχρι σήμερα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια σε κάθε μορφής βίας που εντείνει την ανισοτιμία των γυναικών». Και παρακάτω συμπερασματικά: «Γιατί η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα τους εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους σε όλους τους τομείς της ζωής τους, να στέκονται στα πόδια τους, να είναι χειραφετημένες οικονομικά, ψυχικά, συναισθηματικά». Θα μου επιτρέψετε να συμπεράνω πως «όχι , δεν βολεύτηκαν οι «δραστήριες ελληνίδες» σε κανένα βουλευτικό έδρανο. Είναι εδώ, στη διπλανή πόρτα κι εξακολουθούν να παλεύουν μέχρι την οριστική δικαίωση του αγώνα τους».

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΦΡΟΝΙΜΑΔΗ-ΜΑΤΑΤΣΗ 

-Αρχιτέκτων –ποιήτρια -Πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Κορίνθου και του Σωματείου Λόγου & Τέχνης «ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ».