Μητροπολιτικά νέα Φ.1778
ΕΚΔΗΜΙΑ ΜΟΝΑΧΗΣ ΚΑΙ Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΣΤΗΝ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Την 31ην Ιανουαρίου 2022 εξεδήμησε μεταστάσα προς Κύριον η εκ των πρώτων αδελφών και ιδρυτικό μέλος του Ιερού Ησυχαστηρίου «Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» Μαψού Κορινθίας Μοναχή Ταβιθά (κατά κόσμον Ελένη) Γεωργακούλια (1931-2022). Η Εξόδιος Ακολουθία εψάλη την Τρίτη 1ην Φεβρουαρίου 2022, προεξάρχοντος, τη εντολή του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Διονυσίου, ο οποίος ευρίσκετο καθ΄ οδόν προς την Καλαμάτα, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου αγίου Μεσσηνίας κ.
Χρυσοστόμου, για την πανήγυρη της Υπαπαντής, του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κεγχρεών κ. Αγαπίου πλαισιουμένου υπό του Πανοσιωτάτου Ιερομονάχου π. Λογγίνου Αρχόντη, αδελφού της Ι. Μονής Αναστάσεως Χριστού Λουτρακίου, του Αιδεσιμολογιωτάτου π. Λεωνίδου Ψαριανού, Εφημερίου του Ι. Ναού Αγ. Γλυκερίας Γαλατσίου της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του Ευλαβεστάτου Διακόνου π. Χρήστου Χίλια.
Ο άγιος Κεγχρεών ομιλήσας, αφού μετέφερε συλλυπητήριες ευχές εκ μέρους του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Διονυσίου προς την Ηγουμένη του Ι. Ησυχαστηρίου Γερόντισσα Ιλαρία και την περί αυτήν Αδελφότητα, ανεφέρθηκε στο «μυστήριο» του θανάτου και την υπέρβαση αυτού δια της Σταυρικής θυσίας και της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Οποίος εβεβαίωσε ότι «ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως.» (Ιω.ε΄, 28-29), αλλά και που ο μέγας Απόστολος μας και ιδρυτής της κατά Κόρινθον αγίας Εκκλησίας, ο θεοφώτιστος ερμηνευτής της θείας διδασκαλίας του Σωτήρος ημών και του Αγίου Πνεύματος όργανον Θείος Παύλος καταγγέλλει ότι η του Χριστού αγία Ανάσταση «ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.» (Α΄ Κορ. ιε΄, 20), γεγονός που ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως.
Αυτή η μεγάλη εγγύηση και η τρανότατη απόδειξη, ότι περιμένει κάθε Χριστιανό ανάσταση και ζωή με το αναστημένο σώμα του μετά του Ιησού, έκανε και την κεκοιμημένη αδ. Ταβιθά να θεωρήσει «εκ νεότητος αυτής» «πάντα σκύβαλα είναι ἵνα Χριστὸν κερδήσῃ» (πρβλ. Φιλ. γ΄, 8). Έτσι σε ηλικία 27 ετών αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στον Θεό ενταχθείσα στην Αδελφότητα του «Τιμίου Σταυρού», που ίδρυσε ο π. Νήφων Θωμαδάκης μαζί με την πρώτη Ηγουμένη του Ι. Ησυχαστηρίου μακαριστή Γ. Φοίβη Καράκη. Η Αδελφότητα αυτή συνέστησε το Ίδρυμα με την επωνυμία κατ΄αρχήν «ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ» και αργότερα «ΒΗΘΛΕΕΜ», που σκοπό είχε την προστασία και την φροντίδα ορφανών και εγκαταλελειμμένων παιδιών, τα οποία με αισθήματα θερμής αγάπης προς τον Θεό και πολλής αυτοθυσίας διακόνησε μαζί με τις άλλες αδελφές και η Αδ. Ταβιθά έως ότου διά της Μοναχικής της κουράς αφιερώθηκε, απερίσπαστη πλέον από το έργο της προσφοράς, και διακονίας του «αδελφού», στην λατρεία του Θεού διά της υπακοής και της προσευχής, γενομένη, χωρίς υπερβολή, εδρασμός και στήριγμα του Ι. Ησυχαστηρίου και συνεργάτις άριστος των Ηγουμενισσών Γ. Φοίβης και Γ. Μεθοδίας. Η εργασία, η καθ΄ ημέρα ανάγνωση πλήθους Ι. Παρακλήσεων και το «κομποσχοίνι» ήταν η μόνιμη απασχόληση της έως της μικρής χρονικά ασθενείας της και συνεπεία αυτής τελευτής της.
Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή της!
Την 2αν Φεβρουαρίου 2022, εορτή της Υπαπαντής, και ενώ ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας ευρίσκετο στην Καλαμάτα για την πάνδημη πανήγυρη της Παναγίας μας, ο Θεοφιλέστατος Βοηθός Επίσκοπος και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας άγιος Κεγχρεών κ. Αγάπιος ελειτούργησε στην Ιερά Μονή Αναστάσεως Χριστού. Στο κήρυγμα του προς τους πατέρες και αδελφούς και τους προσκυνητές της Ι. Μονής ο Θεοφιλέστατος έκανε σύντομη αναφορά στον κατά παράδοση «υπεραιωνόβιο» Συμεών και στην Προφήτιδα Άννα του Φανουήλ και στην συνάντησή Τους με τον Σωτήρα Χριστό. Τόνισε ιδιαίτερα την προσδοκία Τους γι’ αυτήν την υπέρτατη «υπαντή» παρά το γεγονός ότι τα χρόνια περνούσαν και αυτή, μέχρι την ημέρα που 40/νθήμερο βρέφος ο Ιησούς οδηγήθηκε, υπό της Παρθένου Μαρίας και του Ιωσήφ στον Ναό, δεν είχε πραγματοποιηθή.
Η πίστη Τους όμως εμπόδιζε την δημιουργία «λογισμών αμφιβόλων» γι’ αυτό και αξιώθηκαν της μεγάλης ευλογίας, ιδιαίτερα δε ο Δίκαιος Συμεών να εναγκαλισθεί «το Βρέφος Ιησούν», το αληθινό Φώς, τον Σωτήρα του κόσμου, «Εθνικού» και «Ιουδαϊκού».
Αυτή η αγία «συνάντηση» πραγματοποιείται στον κάθε Χριστιανό με την μετοχή του στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, όπου ο πιστός δεν εναγκαλίζεται απλώς τον Χριστό αλλά Τον δέχεται στην καρδιά του γενόμενος «Χριστοφόρος». Κάθε Θ. Λειτουργία είναι μία «Συνάντηση», μία «Υπαπαντή», στην οποία φανερώνεται όλο το μυστήριο της σωτηρίας μας, την οποία όμως δεν την ζούμε έντονα λόγω της «αναιμικής» πίστεώς μας και της αμαρτωλότητός μας. Ας παρακαλούμε τον Άγιο Θεό σε κάθε συνάντησή μας με τον Χριστό στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας να μας χαρίζει πλούσιο τον φωτισμό Του, ώστε συμμορφούμενοι προς τις άγιες εντολές Του να αξιωθούμε και της «ουράνιας υπαπαντής» στην Βασιλεία Του. Αμήν!
ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (Αρχή Τριωδίου)
Μία καίρια περίοδος, πολύτιμη σέ ἀξία πνευματική, μία πορεία ἀνηφορική μέ πόθο γιά τή συνάντηση μέ τόν Χριστό ἀνοίγεται σήμερα λειτουργικά καί λατρευτικά μπροστά μας: Ἡ περίοδος τοῦ ἱεροῦ καί κατανυκτικοῦ Τριωδίου, ἡ ἀπαρχή τῆς ὁποίας σφραγίζεται ἀνεξίτηλα ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς κατά τή θεία Λειτουργία τῆς πρώτης Κυριακῆς. Αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν παραβολική ἐκείνη διήγηση «τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου» ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Συμβολικότατα παια¬ νίζει γιά τήν εἴσοδό μας στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί γιά τήν πορεία πρός τό Πάσχα καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἀρχική φράση τῆς σημερινῆς παραβολῆς, ὅτι δηλαδή δύο ἄνθρωποι, ὁ ἕνας Φαρισαῖος καί ὁ ἄλλος Τελώνης, ἀνέβηκαν στόν Ναό γιά νά προσευχη¬ θοῦν, μέ τρόπο λακωνικό καί εὐσύνοπτο δηλώνει αὐθεντικές ἀλήθειες γιά τόν ἄνθρωπο καί τήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ ἐντός του. Ἄς διδαχθοῦ με ὅμως λίγο ἀπό τήν πρώτη πρόταση τῆς σημερινῆς ἱερῆς ἀνάγνωσης.
«Δύο ἄνθρωποι»• ὅλοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ἀκριβῶς τό ἴδιο, πλασμένοι γιά τή σωτηρία, «θεοί κεκελευσμένοι», κατά τόν λόγο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου. Κατορθώματα προσωπικά εἶναι μόνο οἱ ἁμαρτίες μας, ἐνῶ ὅλες οἱ ἀρετές καί τά ἀγαθά χαρίσματά μας εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀναμονή τοῦ Πατέρα
ΜΙΑ ΑΡΧΗ ΜΕ ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
«Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό ἱερόν προσεύξασθαι». Μία καίρια περίοδος, πολύτιμη σέ ἀξία πνευματική, μία πορεία ἀνηφορική μέ πόθο γιά τή συνάντηση μέ τόν Χριστό ἀνοίγεται σήμερα λειτουργικά καί λατρευτικά μπροστά μας: Ἡ περίοδος τοῦ ἱεροῦ καί κατανυκτικοῦ Τριωδίου, ἡ ἀπαρχή τῆς ὁποίας σφραγίζεται ἀνεξίτηλα ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς κατά τή θεία Λειτουργία τῆς πρώτης Κυριακῆς. Αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν παραβολική ἐκείνη διήγηση «τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου» ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Συμβολικότατα παια¬ νίζει γιά τήν εἴσοδό μας στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί γιά τήν πορεία πρός τό Πάσχα καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Ἡ ἀρχική φράση τῆς σημερινῆς παραβολῆς, ὅτι δηλαδή δύο ἄνθρωποι, ὁ ἕνας Φαρισαῖος καί ὁ ἄλλος Τελώνης, ἀνέβηκαν στόν Ναό γιά νά προσευχη¬ θοῦν, μέ τρόπο λακωνικό καί εὐσύνοπτο δηλώνει αὐθεντικές ἀλήθειες γιά τόν ἄνθρωπο καί τήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ ἐντός του. Ἄς διδαχθοῦ με ὅμως λίγο ἀπό τήν πρώτη πρόταση τῆς σημερινῆς ἱερῆς ἀνάγνωσης.
«Δύο ἄνθρωποι»• ὅλοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ἀκριβῶς τό ἴδιο, πλασμένοι γιά τή σωτηρία, «θεοί κεκελευσμένοι», κατά τόν λόγο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου. Κατορθώματα προσωπικά εἶναι μόνο οἱ ἁμαρτίες μας, ἐνῶ ὅλες οἱ ἀρετές καί τά ἀγαθά χαρίσματά μας εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀναμονή τοῦ Πατέρα
«Ἀνέβησαν»• ἡ πορεία γιά τή συνάντηση μέ τόν Θεό, ἡ ἐπίσκεψη στόν οἶκο τοῦ Πατρός εἶναι πάντοτε ἀνηφορική, διότι κάνει τόν ἄνθρωπο, πού δέν ἔχει πωρωμένη τήν καρδιά του, νά συναισθάνεται τή μικρότητα καί τήν ἀναξιότητά του, πάντοτε ποθώντας τή θαλπωρή τῆς ἀνοιχτῆς πατρικῆς ἀγκαλιᾶς. Ἀκόμη καί ἄν ἡ συνάντηση αὐτή ἔχει σχέση ὁριζοντίως μέ αὐτό πού στήν εὐαγγελική ἀναφορά περί τῆς μέλλουσας κρίσεως ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ, δηλαδή μέ τήν ἐργασία τῆς ἀγάπης γιά τόν ἀδελφό, τότε καί πάλι ὁ δρόμος εἶναι ἀνωφερής. «Θέλει δουλειά πολλή» μέ σιωπή καί ὑπομονή, θέλει τήν κατάργηση τοῦ «ἐγώ» μέ ἐκκοπή τοῦ προσωπικοῦ μας θελήματος, θέλει τήν πρόταξη τῆς χαρᾶς, τῆς ἀνάγκης, τῆς ἐπιθυμίας τοῦ ἀδελφοῦ.
Χρήση καί κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας
Χρήση καί κατάχρηση τῆς ἐλευθερίας
Ἐφεξῆς ἔχουμε μέσα στόν ἱερότερο ἐπί τῆς γῆς χῶρο τήν ἀποκάλυψη δύο ἀνθρώπινων χαρακτήρων, ἀλλά καί τό ξεδίπλωμα τοῦ πῶς καθένας ἀπό τούς δύο ἀντιλαμβάνεται τήν ἐλευθερία τῆς σχέσης του μέ τόν Θεό. Δύο ἄνθρωποι, δύο πορεῖες, δύο ἐπιλογές, μέ τόν Νυμφίο Χριστό νά ἐπι¬ θυμεῖ μέ ἔρωτα σφοδρό νά τούς εἰσαγάγει στή χαρά τῆς βασιλείας του.
Ὁ πρῶτος, ὁ Φαρισαῖος, μέ τήν ἔπαρση τῆς ἰδιότητάς του, ἀπαριθμεῖ τά καλά του ἔργα ἐπιλέγοντας δυστυχῶς τόν κατακρημνισμό μέσῳ τῆς ὑψηγορίας. «Δοκῶν ἑστάναι», βλέπει μόνο τό ἐξωτερικό περίβλημα τῶν καλῶν του πράξεων, περίβλημα πολύ ὀλισθηρό, ἐπαναπαυόμενος στίς δάφνες του. Ὁδηγεῖται δέ στό κατώτατο σημεῖο, ἐντός τοῦ οἴκου τοῦ Δημιουργοῦ νά βλασφημεῖ ὁλόκληρη τή δημιουργία κραυγάζοντας: «Σέ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, πού δέν εἶμαι ὅπως οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι».
Ὁ ἕτερος, ὁ Τελώνης, ἀπαξιωμένος κοινωνικά λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, χωρίς νά ἐπαίρεται γιά καμία καλή του πράξη, ἤ ¬ἀκόμη ἀκριβέστερα¬ χωρίς νά θεωρεῖ ὅτι ἔχει ἔστω καί μία στό ἐνεργητικό του, ζητεῖ συντετριμμένος τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἐκεῖνος τοῦ χορηγεῖ, ὅπως ὁ προφήτης Δαυίδ ψάλλει: «Καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπειπαρά ὁ Φαρισαῖος ἐκεῖνος. νωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει». Γιά τοῦτο, στό τέλος τῆς περικοπῆς βεβαιώνεται ὅτι αὐτός ὁ περιφρονημένος Τελώνης κατέβηκε ἀπό τό Ἱερό στό σπίτι του ἀνακουφισμένος καί δικαιωμένος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Ἄς ἀκούσουμε λοιπόν ὅλοι τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἄς ἀναλάβουμε ὡς πυξίδα γιά τήν πορεία μας στήν Τεσσαρακοστή καί στή ζωή μας τό κοντάκιο τῆς σημερινῆς ἁγίας ἡμέρας: «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν καί Τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς πρός τόν Σωτῆρα κραυγάζοντες• ἵλαθι μόνε ἡμῖν εὐδιάλλακτε».
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.
Ὁ πρῶτος, ὁ Φαρισαῖος, μέ τήν ἔπαρση τῆς ἰδιότητάς του, ἀπαριθμεῖ τά καλά του ἔργα ἐπιλέγοντας δυστυχῶς τόν κατακρημνισμό μέσῳ τῆς ὑψηγορίας. «Δοκῶν ἑστάναι», βλέπει μόνο τό ἐξωτερικό περίβλημα τῶν καλῶν του πράξεων, περίβλημα πολύ ὀλισθηρό, ἐπαναπαυόμενος στίς δάφνες του. Ὁδηγεῖται δέ στό κατώτατο σημεῖο, ἐντός τοῦ οἴκου τοῦ Δημιουργοῦ νά βλασφημεῖ ὁλόκληρη τή δημιουργία κραυγάζοντας: «Σέ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, πού δέν εἶμαι ὅπως οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι».
Ὁ ἕτερος, ὁ Τελώνης, ἀπαξιωμένος κοινωνικά λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, χωρίς νά ἐπαίρεται γιά καμία καλή του πράξη, ἤ ¬ἀκόμη ἀκριβέστερα¬ χωρίς νά θεωρεῖ ὅτι ἔχει ἔστω καί μία στό ἐνεργητικό του, ζητεῖ συντετριμμένος τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἐκεῖνος τοῦ χορηγεῖ, ὅπως ὁ προφήτης Δαυίδ ψάλλει: «Καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπειπαρά ὁ Φαρισαῖος ἐκεῖνος. νωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει». Γιά τοῦτο, στό τέλος τῆς περικοπῆς βεβαιώνεται ὅτι αὐτός ὁ περιφρονημένος Τελώνης κατέβηκε ἀπό τό Ἱερό στό σπίτι του ἀνακουφισμένος καί δικαιωμένος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Ἄς ἀκούσουμε λοιπόν ὅλοι τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἄς ἀναλάβουμε ὡς πυξίδα γιά τήν πορεία μας στήν Τεσσαρακοστή καί στή ζωή μας τό κοντάκιο τῆς σημερινῆς ἁγίας ἡμέρας: «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν καί Τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς πρός τόν Σωτῆρα κραυγάζοντες• ἵλαθι μόνε ἡμῖν εὐδιάλλακτε».
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.
Αφήστε ένα σχόλιο