«Ληστές» πάλι σήμερα στα περάσματα του δρόμου Φ.1780
ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ
Όταν ομιλούμε εδώ για δρόμο, εννοούμε εκείνον που άνοιξαν με πολύ αίμα και με πολλά δάκρυα οι Αγωνιστές του Εικοσιένα, για να συνεχίσει το Έθνος την πορεία του σε αυτόν τον δρόμο βαδίζοντας στα ίχνη των προγόνων μας, απαλλαγμένο πια από τυράννους. Έβαλαν την Ελλάδα να πορευθεί στον δρόμο της ελευθερίας κουβαλώντας όμως στους ώμους της τις δύο συνυφασμένες με τον Ελληνισμό παρακαταθήκες που της άφησαν: την πίστη στον Χριστό και την αγάπη για την Πατρίδα. Την πορεία στον δρό-μο αυτό μπορεί να την δυσκόλεψαν πολλοί παράγοντες, ήταν όμως πορεία ελευθερίας. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής και ενώ είχαμε διανύσει ένα μεγάλος μέρος αυτού του δρόμου, άρχισαν να εμφανίζονται τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια σε ορισμένα σημεία αυτού διάφοροι «ληστές».
Σαν εκείνους που συνάντησε στον δρόμο του ο μυθικός Θησέας, όταν ενήλικος πια ξεκίνησε από την γενέτειρά του Τροιζήνα, για να πάει να συναντήσει τον πατέρα του Αιγέα που ήταν βασιλιάς της Αθήνας.
Για να φθάσει όμως στην Αθήνα ο Θησέας, έπρεπε, όπως μας λέει η αρχαία ελληνική μυθολογία, να περάσει από πολλούς ληστές, που εξουσίαζαν τα μέρη, από τα οποία περνούσε ο δρόμος προς το κλεινόν Άστυ. Έπρεπε να παλέψει και να νικήσει τον Περιφήτη στην Επίδαυρο, τον Σίνη στον Ισθμό της Κορίνθου, τον Σκίρωνα στην Κακιά Σκάλα, τον Κερκύονα στην Ελευσίνα και τέλος τον Προκρούστη στην Ιερά οδό.
Θαρρείς και δραπέτευσαν από τις σελίδες της μυθολογίας οι ληστές του δρόμου προς την Αθήνα και έγιναν σύγχρονοι δυνάστες της Ελλάδος, αφού διαφεντεύουν τα περάσματα του δρόμου της ελευθερίας, που έρχεται από την Εθνεγερσία. Δεν είναι πια μεμονωμένα άτομα αυτοί οι «ληστές», που εύκολα μπορείς να τους νικήσεις, αν έχεις την ανδρεία του Θησέα. Είναι στρατιές ολόκληρες σε κάθε λιμέρι.
Και δεν τους λένε πια με τα ονόματα που είχαν τότε.
Σήμερα τους γνωρίζουμε με άλλα ονόματα. Τούς λένε «Ρουβίκωνες» ή «μπαχαλάκηδες», «πυρήνες της φωτιάς», «κουκουλοφόρους επιδρομείς», «παιδιά με τις βαριοπούλες», «καταληψίες» κτιρίων ή δρόμων κλπ. Δίπλα σε αυτούς και εκείνοι που έχουν στόχο να κατεβάσουν τις προαναφερθείσες παρακαταθήκες των προγόνων μας από τους ώμους του πορευόμενου στον δρόμο της ελευθερίας Ελληνισμού.
Είναι οι οργανωμένοι άθεοι, οι «εθνομηδενιστές» ή «νεο-πατριώτες» και οι «αλληλέγγυοι των αόπλων εισβολέων στην χώρα μουσουλμάνων λαθρομεταναστών. Βέβαια, όπως συνέβη και με τον Θησέα, δεν ωφελεί να γνωρίζεις μόνο, πώς λέγεται και πού βρίσκεται ο καθένας από τους ληστές. Πρέπει να γνωρίζεις κυρίως, πώς λειτουργούν, για να μπορέσεις να τους αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά. Ο Θησέας είχε τις πληροφορίες του για τους ληστές που θα συναντούσε στον δρόμο του. Ήξερε ότι όλοι σκότωναν, αφού πρώτα λήστευαν, τον περαστικό που θα έπεφτε στα χέρια τους. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ο Σίνης ο «πιτυοκάμπτης» τούς έσκιζε στα δύο δένοντας τα πόδια τους στις κορυφές δύο πελώριων δένδρων, που τα λύγιζε προς τα κάτω και ύστερα τα άφηνε να επανέλθουν στην θέση τους. Ο Σκίρων τους έσπρωχνε στον γκρεμό, για να τούς κατασπαράξει μια τεράστια σαρκοφάγος χελώνα που είχε την φωλιά της στην βάση του γκρεμού κοντά στην θάλασσα, ενώ ο περίφημος Προκρούστης τούς περιποιείτο καταλλήλως χρησιμοποιώντας ως μέτρο του τρόπου θανάτωσής τους την γνωστή κλίνη του.
Κάτι ανάλογο κάνουν σήμερα και οι σύγχρονοι «ληστές»: Σκοτώνουν και αυτοί. Όχι όμως ανθρώπους (κατά κανόνα), αλλά ελευθερίες. Οι «Ρουβίκωνες ή μπαχαλάκηδες» έχουν ένα τεράστιο «λημέρι», που εκτείνεται σε όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνίας. Η αδυναμία τους είναι οι ακαδημαϊκοί χώροι. Μέσα σε αυτούς «αλωνίζουν» ανεμπόδιστα στο όνομα του ακαδημαϊκού ασύλου, άσχετα αν αυτό, όπως λειτουργεί σήμερα στην πράξη, έχει ταυτισθεί εδώ και πολύ καιρό με το άλλο άσυλο που είναι για τους ανιάτους. Δεν δεσμεύονται από άλλους νόμους, εκτός από τους δικούς τους, τους οποίους βρίσκουν πάντα τον τρόπο να επιβάλουν είτε εμποδίζοντας τους φοιτητές να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους είτε διακόπτοντας συνεδριάσεις ακαδημαϊκών οργάνων ή δέρνοντας καθηγητές στα αμφιθέατρα είτε τέλος προπηλακίζοντας Πρυτάνεις με χτίσιμο των γραφείων τους ή με ταμπέλλες στο στήθος τους που τούς διαπομπέυουν, όταν βέβαια δεν προαναγγέλλουν την κηδεία τους με κηδειόχαρτα που αναρτούν σε όλους του ακαδημαϊκούς χώρους και όχι μόνο. Όμορφος κόσμο ηθικός αγγελικά πλασμένος. Δεν υπάρχει καλύτερο εγκώμιο της ακαδημαϊκής ελευθερίας με αυτά τα καμώματα των «ληστών». Ανάλογα είναι και τα εγκώμια της πολιτικής ελευθερίας που ταιριάζουν στις άλλες δράσεις τους μέσα στην κοινωνία. Τους «Ρουβίκωνες» ή «μπαχαλάκηδες» συναγωνίζονται οι άλλοι σφοδροί εραστές της ελευθερίας, που την περνούν δια πυρός και σιδήρου, για να εξαγνισθεί!
Πρόκειται για τους περίφημους «πυρήνες της φωτιάς», που όλοι τους είναι διδακτορούχοι στην κατασκευή αυτοσχέδιων εμπρηστικών βομβών, τις οποίες χρησιμοποιούν στις συγκρούσεις τους με την Αστυνομία ή για τον εμπρησμό ορισμένων κτιρίων, εναντίον των οποίων τις εκσφενδονίζουν. Από κοντά στην προαναφερθείσα αγαθοεργό δράση και οι άλλοι «ληστές»: οι «κουκουλοφόροι επιδρομείς», οι «καταληψίες κτιρίων ή δρόμων» και τα «παιδιά με τις βαριοπούλες», που δεν διστάζουν να μετατρέψουν σε υλικό πετροπολέμου με την Αστυνομία αρχαιολογικά αγάλματα ή άλλα έργα τέχνης. Σύμφωνα με το δόγμα τους, μια είναι η τέχνη, στην οποία πρέπει να υποκλίνονται όλες οι άλλες: η τέχνη της βίας και της αναίδειας.
Εάν τώρα δίπλα σε αυτούς προσθέσεις και τους εθνομηδενιστές ή νεοπατριώτες, τους αλληλέγγυους, τους δικαιωματιστές, αλλά και τους οργανωμένους αθέους που έχουν μετατρέψει το παλιότερο status της αθεΐας από ατομικό status negativus σε ομαδικό status activus και όλοι μαζί μοχθούν συστηματικά να πετάξουν από τους ώμους της Ελλάδος τις παρακαταθήκες της Εθνεγερσίας, έχεις σαφή εικόνα και του δρόμου της ελευθερίας, στον οποίο πορεύεται σήμερα η Ελλάδα, αλλά και της προοπτικής αυτής να φτάσει στον προορισμό της με όσα κουβαλάει επάνω της. Ακόμη και ο μυθικός Θησέας δεν θα μπορούσε να τα βάλει σήμερα με όλους αυτούς τους «ληστές». Όχι μόνο, διότι έγιναν πολλοί, αλλά και διότι έχουν την στήριξη ορισμένων κομμάτων, που τούς αγκαλιάζουν υποθάλποντας στην ουσία τα κατορθώματά τους.
Με τα δεδομένα αυτά μόνο με μια νέα ειρηνική «εθνεγρεσία» θα μπορούσε να ελευθερωθεί σήμερα ο δρόμος από τους «ληστές» και να εξουδετερωθούν τα πιστεύματα και οι ενέργειες εκείνων που απεργάζονται την αλλοτρίωση του Έθνους. Μόνον ο Λαός μπορεί να απαλλάξει την χώρα από όλους τους δυνάστες της δίνοντας την εξουσία σε εκείνους, οι οποίοι πιστεύουν στην παραδοσιακή Ελλάδα και μπορούν να υπερασπισθούν θεσμικά τον δρόμο της ελευθερίας που άνοιξε η Εθνεγερσία, αλλά και τις παρακαταθήκες που αυτή μάς άφησε. Αλλιώς, το καταπατημένο σήμερα χωράφι που λέγεται Ελλάδα με όλους αυτούς τους «ληστές» στα πόστα τους, δεν θα είναι κράτος ελευθερίας. Και δεν θα έχει βέβαια καμιά σχέση με την Ελλάδα που μας παρέδωσε η Εθνεγερσία για την ιστορική συνέχεια του Έθνους. Ο «κρίκος» της αλυσίδας του Ελληνισμού θα κοπεί, δυστυχώς, εδώ. Και όσοι χτυπούν με το «κοπίδι» τους, για να σπάσει αυτός ο «κρίκος», ας αναμετρηθούν ύστερα με τις ενοχές τους. Η κρίση της ιστορίας θα είναι πάντως αμείλικτη για όλους μας.
* Ο κ.Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας, είναι Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Θράκης
«Ληστές» πάλι σήμερα στα περάσματα του δρόμου
 |
του Αλέξανδρου Κωστάρα*
|
Σαν εκείνους που συνάντησε στον δρόμο του ο μυθικός Θησέας, όταν ενήλικος πια ξεκίνησε από την γενέτειρά του Τροιζήνα, για να πάει να συναντήσει τον πατέρα του Αιγέα που ήταν βασιλιάς της Αθήνας.
Για να φθάσει όμως στην Αθήνα ο Θησέας, έπρεπε, όπως μας λέει η αρχαία ελληνική μυθολογία, να περάσει από πολλούς ληστές, που εξουσίαζαν τα μέρη, από τα οποία περνούσε ο δρόμος προς το κλεινόν Άστυ. Έπρεπε να παλέψει και να νικήσει τον Περιφήτη στην Επίδαυρο, τον Σίνη στον Ισθμό της Κορίνθου, τον Σκίρωνα στην Κακιά Σκάλα, τον Κερκύονα στην Ελευσίνα και τέλος τον Προκρούστη στην Ιερά οδό.
Θαρρείς και δραπέτευσαν από τις σελίδες της μυθολογίας οι ληστές του δρόμου προς την Αθήνα και έγιναν σύγχρονοι δυνάστες της Ελλάδος, αφού διαφεντεύουν τα περάσματα του δρόμου της ελευθερίας, που έρχεται από την Εθνεγερσία. Δεν είναι πια μεμονωμένα άτομα αυτοί οι «ληστές», που εύκολα μπορείς να τους νικήσεις, αν έχεις την ανδρεία του Θησέα. Είναι στρατιές ολόκληρες σε κάθε λιμέρι.
Και δεν τους λένε πια με τα ονόματα που είχαν τότε.
Σήμερα τους γνωρίζουμε με άλλα ονόματα. Τούς λένε «Ρουβίκωνες» ή «μπαχαλάκηδες», «πυρήνες της φωτιάς», «κουκουλοφόρους επιδρομείς», «παιδιά με τις βαριοπούλες», «καταληψίες» κτιρίων ή δρόμων κλπ. Δίπλα σε αυτούς και εκείνοι που έχουν στόχο να κατεβάσουν τις προαναφερθείσες παρακαταθήκες των προγόνων μας από τους ώμους του πορευόμενου στον δρόμο της ελευθερίας Ελληνισμού.
Είναι οι οργανωμένοι άθεοι, οι «εθνομηδενιστές» ή «νεο-πατριώτες» και οι «αλληλέγγυοι των αόπλων εισβολέων στην χώρα μουσουλμάνων λαθρομεταναστών. Βέβαια, όπως συνέβη και με τον Θησέα, δεν ωφελεί να γνωρίζεις μόνο, πώς λέγεται και πού βρίσκεται ο καθένας από τους ληστές. Πρέπει να γνωρίζεις κυρίως, πώς λειτουργούν, για να μπορέσεις να τους αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά. Ο Θησέας είχε τις πληροφορίες του για τους ληστές που θα συναντούσε στον δρόμο του. Ήξερε ότι όλοι σκότωναν, αφού πρώτα λήστευαν, τον περαστικό που θα έπεφτε στα χέρια τους. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ο Σίνης ο «πιτυοκάμπτης» τούς έσκιζε στα δύο δένοντας τα πόδια τους στις κορυφές δύο πελώριων δένδρων, που τα λύγιζε προς τα κάτω και ύστερα τα άφηνε να επανέλθουν στην θέση τους. Ο Σκίρων τους έσπρωχνε στον γκρεμό, για να τούς κατασπαράξει μια τεράστια σαρκοφάγος χελώνα που είχε την φωλιά της στην βάση του γκρεμού κοντά στην θάλασσα, ενώ ο περίφημος Προκρούστης τούς περιποιείτο καταλλήλως χρησιμοποιώντας ως μέτρο του τρόπου θανάτωσής τους την γνωστή κλίνη του.
Κάτι ανάλογο κάνουν σήμερα και οι σύγχρονοι «ληστές»: Σκοτώνουν και αυτοί. Όχι όμως ανθρώπους (κατά κανόνα), αλλά ελευθερίες. Οι «Ρουβίκωνες ή μπαχαλάκηδες» έχουν ένα τεράστιο «λημέρι», που εκτείνεται σε όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνίας. Η αδυναμία τους είναι οι ακαδημαϊκοί χώροι. Μέσα σε αυτούς «αλωνίζουν» ανεμπόδιστα στο όνομα του ακαδημαϊκού ασύλου, άσχετα αν αυτό, όπως λειτουργεί σήμερα στην πράξη, έχει ταυτισθεί εδώ και πολύ καιρό με το άλλο άσυλο που είναι για τους ανιάτους. Δεν δεσμεύονται από άλλους νόμους, εκτός από τους δικούς τους, τους οποίους βρίσκουν πάντα τον τρόπο να επιβάλουν είτε εμποδίζοντας τους φοιτητές να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους είτε διακόπτοντας συνεδριάσεις ακαδημαϊκών οργάνων ή δέρνοντας καθηγητές στα αμφιθέατρα είτε τέλος προπηλακίζοντας Πρυτάνεις με χτίσιμο των γραφείων τους ή με ταμπέλλες στο στήθος τους που τούς διαπομπέυουν, όταν βέβαια δεν προαναγγέλλουν την κηδεία τους με κηδειόχαρτα που αναρτούν σε όλους του ακαδημαϊκούς χώρους και όχι μόνο. Όμορφος κόσμο ηθικός αγγελικά πλασμένος. Δεν υπάρχει καλύτερο εγκώμιο της ακαδημαϊκής ελευθερίας με αυτά τα καμώματα των «ληστών». Ανάλογα είναι και τα εγκώμια της πολιτικής ελευθερίας που ταιριάζουν στις άλλες δράσεις τους μέσα στην κοινωνία. Τους «Ρουβίκωνες» ή «μπαχαλάκηδες» συναγωνίζονται οι άλλοι σφοδροί εραστές της ελευθερίας, που την περνούν δια πυρός και σιδήρου, για να εξαγνισθεί!
Πρόκειται για τους περίφημους «πυρήνες της φωτιάς», που όλοι τους είναι διδακτορούχοι στην κατασκευή αυτοσχέδιων εμπρηστικών βομβών, τις οποίες χρησιμοποιούν στις συγκρούσεις τους με την Αστυνομία ή για τον εμπρησμό ορισμένων κτιρίων, εναντίον των οποίων τις εκσφενδονίζουν. Από κοντά στην προαναφερθείσα αγαθοεργό δράση και οι άλλοι «ληστές»: οι «κουκουλοφόροι επιδρομείς», οι «καταληψίες κτιρίων ή δρόμων» και τα «παιδιά με τις βαριοπούλες», που δεν διστάζουν να μετατρέψουν σε υλικό πετροπολέμου με την Αστυνομία αρχαιολογικά αγάλματα ή άλλα έργα τέχνης. Σύμφωνα με το δόγμα τους, μια είναι η τέχνη, στην οποία πρέπει να υποκλίνονται όλες οι άλλες: η τέχνη της βίας και της αναίδειας.
Εάν τώρα δίπλα σε αυτούς προσθέσεις και τους εθνομηδενιστές ή νεοπατριώτες, τους αλληλέγγυους, τους δικαιωματιστές, αλλά και τους οργανωμένους αθέους που έχουν μετατρέψει το παλιότερο status της αθεΐας από ατομικό status negativus σε ομαδικό status activus και όλοι μαζί μοχθούν συστηματικά να πετάξουν από τους ώμους της Ελλάδος τις παρακαταθήκες της Εθνεγερσίας, έχεις σαφή εικόνα και του δρόμου της ελευθερίας, στον οποίο πορεύεται σήμερα η Ελλάδα, αλλά και της προοπτικής αυτής να φτάσει στον προορισμό της με όσα κουβαλάει επάνω της. Ακόμη και ο μυθικός Θησέας δεν θα μπορούσε να τα βάλει σήμερα με όλους αυτούς τους «ληστές». Όχι μόνο, διότι έγιναν πολλοί, αλλά και διότι έχουν την στήριξη ορισμένων κομμάτων, που τούς αγκαλιάζουν υποθάλποντας στην ουσία τα κατορθώματά τους.
Με τα δεδομένα αυτά μόνο με μια νέα ειρηνική «εθνεγρεσία» θα μπορούσε να ελευθερωθεί σήμερα ο δρόμος από τους «ληστές» και να εξουδετερωθούν τα πιστεύματα και οι ενέργειες εκείνων που απεργάζονται την αλλοτρίωση του Έθνους. Μόνον ο Λαός μπορεί να απαλλάξει την χώρα από όλους τους δυνάστες της δίνοντας την εξουσία σε εκείνους, οι οποίοι πιστεύουν στην παραδοσιακή Ελλάδα και μπορούν να υπερασπισθούν θεσμικά τον δρόμο της ελευθερίας που άνοιξε η Εθνεγερσία, αλλά και τις παρακαταθήκες που αυτή μάς άφησε. Αλλιώς, το καταπατημένο σήμερα χωράφι που λέγεται Ελλάδα με όλους αυτούς τους «ληστές» στα πόστα τους, δεν θα είναι κράτος ελευθερίας. Και δεν θα έχει βέβαια καμιά σχέση με την Ελλάδα που μας παρέδωσε η Εθνεγερσία για την ιστορική συνέχεια του Έθνους. Ο «κρίκος» της αλυσίδας του Ελληνισμού θα κοπεί, δυστυχώς, εδώ. Και όσοι χτυπούν με το «κοπίδι» τους, για να σπάσει αυτός ο «κρίκος», ας αναμετρηθούν ύστερα με τις ενοχές τους. Η κρίση της ιστορίας θα είναι πάντως αμείλικτη για όλους μας.
* Ο κ.Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας, είναι Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Θράκης
Αφήστε ένα σχόλιο