25η Μαρτίου - η Άγια μέρα Φ.1783

  

Γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΑΡΕΛΑΣ

Ο εορτασμός της Μεγάλης Αυτής μέρας ας είναι πάντα η αφορμή να θυμόμαστε τι οφείλουμε σε εκείνους που αγωνίστηκαν και ποιο είναι το χρέος μας προς την πατρίδα. Τημέρα αυτή κάθε γνήσια ελληνική ψυχή πάλλεται από εθνική χαρά και περηφάνια, γιατί στις 25 Μαρτίου 1821 ο κρυφός καημός της λευτεριάς που φώλιαζε στην ψυχή των σκλαβωμένων Ελλήνων ελευθερώθηκε.

Από τότε που αλώθηκε η πόλη το 1453 και έκαιγε ό πως τα κάρβουνα κάτω από τη στάχτη.

Φούντωσε και μεταβλήθηκε σε επανάσταση ενός λαού που αντλούσε Λευτεριά ή Θάνατο. Τετρακόσια χρόνια μαύρη σκλαβιά, τα χειρότερα στην παγκόσμια ιστορία, στάθηκαν ανίκανα να λυγίσουν και να εξισλαμίσουν την ελληνική ψυχή.

Η Εκκλησία, αυτή η Εθνοσωτήρια Κιβωτός και τα Κρυφά Σχολειά, συντηρούσαν και καλλιεργούσαν στην πονεμένη ψυχή των Ελλήνων, το συναίσθημα της προσωρινής σκλαβιάς και τον πόθο της λευτεριάς.

Ο Αδαμάντιος Κοραής δυνάμωνε τον πόθο αυτόν απ’ όπου κι αν βρισκόταν διαλαλούσε ότι μόνο με την ανάπτυξη της παιδείας το έθνος θα καταφέρει να αποκτήσει συνείδηση της ύπαρξής του και να πολεμήσει εναντίον των Τούρκων.

Ο Ρήγας Φεραίος ενέπνεε την ιδέα της λευτεριάς με τα ποιήματά του και ξεσήκωνε τους Έλληνες με τους στίχους του «Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά...».

Στις 20 Μαρτίου του 1821, αφού έχει προηγηθεί η μυστική προετοιμασία του αγώνα από την Φιλική Εταιρεία, την οποία είχαν ιδρύσει το 1814 οι εύποροι Έλληνες Αθανάσιος Τσακάλωφ, Νικόλαος Σκουφάς, Εμμανουήλ Ξάνθος και Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, ο Δεσπότης Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε στην Αγία Λαύρα το εθνικό λάβαρο. Οι πρόγονοί μας με μάτια δακρύβρεχτα από ενθουσιασμό και συγκίνηση, γονατιστοί ορκίζονται λευτεριά ή Θάνατος. Πιστοί στην προγονική επιταγή «Επικρατεί είτε απόλυστε», που είχε γίνει βίωμα στην ψυχή τους, πίστεψαν ότι η λευτεριά δεν δωρίζεται, αλλά αποκτιέται με θυσίες.

Θεωρείται σκόπιμο στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης και τα τρία αδέλφια του, αφού διέθεσαν ολόκληρη την περιουσία τους, ίδρυσαν στην Μολδαβία της Ρουμανίας τον Ιερό λόχο το πρώτο ένοπλο οργανωμένο τμήμα του αγώνα της ανεξαρτησίας.

Ξεκινούν λοιπόν όλοι για το παράτολμο επίτευγμα και ήταν παράτολμο γιατί μία χούφτα αποφασισμένοι Έλληνες οπλισμένοι με λιανοτούφεκα, άρχισαν τον αγώνα εναντίον μιας γιγάντιας αυτοκρατορίας, αποφασισμένοι όμως να ελευθερωθούν ή να πεθάνουν.

Ο Κολοκοτρώνης έλεγε ότι ο Θεός έδωσε την υπογραφή του για τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν θα την πάρει πίσω.

Εμείς οι Έλληνες είμαστε τρελοί αλλά έχουμε Θεό.

Στην Ευρώπη βασίλευε η Ιερή Συμμαχία η οποία και καταδίκασε κάθε κίνημα για ανεξαρτησία.

Η επανάσταση γενικεύεται στην Πελοπόννησο, φουντώνει στην Ρούμελη και στα νησιά και οι κλέφτες και οι αρματολοί, οι Ακρίτες και η θαλασσομάχοι στην διάρκεια της επί 400 χρόνια μαύρης σκλαβιάς, έχοντας πίστη στις προγονικές επιταγές και πολεμώντας με αυτοθυσία, συνετέλεσαν τα μέγιστα στην επιτυχία της Επανάστασης.

Οι αμαρτωλοί και κλέφτες μεταβάλλονται σε οπλαρχηγούς και όλη η Ελλάδα αποτελεί ένα απέραντο στρατόπεδο. Οι χωρικοί με αξίνες και ρόπαλα και πρωτόγονα όπλα εντάσσονται στα τμήματα των οπλαρχηγών. Στις 10 Απριλίου 1821 ημέρα Κυριακή του Πάσχα, οι Τούρκοι απαγχονίζουν στην Κωνσταντινούπολη τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’, τον Μητροπολίτη Ιερισσού Διονύσιο και πολλούς άλλους ιερωμένους.

Ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε’, πόνεσε ψυχικά τους επαναστάτες και αύξησε το θάρρος και την τόλμη τους εναντίον των Τούρκων. Το 1822 καταστράφηκε ολοκληρωτικά η Νάουσα και πολλές νέες αυτοκτονούσαν πέφτοντας στον καταρράκτη της Αράπιτσας στο Ζάλογκο για να μην συλληφθούν από τους Τούρκους. Στην Αλαμάνα της Λαμίας που αντηχούσαν οι πολεμικές κραυγές του Λεωνίδα, ο Αθανάσιος Διά κος ψάλλει οδηγούμενος στο μαρτύριο την μυροβόλο άνοιξη «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει». Και σε μικρή απόσταση από εκεί, ο Οδυσσέας Ανδρούτσο, χορεύοντας με τα παλικάρια του, μπαίνει στο Χάνι της Γραβιάς και το μεταβάλλει σε πανύψηλο Εθνικό βωμό.

Ο Μάρκος Μπότσαρης στο Καρπενήσι παίρνει με το θάνατό του το στρατηγικό του δίπλωμα, το θρυλικό Μεσολόγγι με την ηρωική έξοδο των Πολεμιστών του, στολίζει την Ελληνική ιστορία. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στο Βαλτέτσι και στα Δερβενάκια, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης στη Μάνη, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ο Κανάρης στα Ψαρά, ο Μιαούλης στα πέλαγα, ο Καραϊσκάκης στη Ρούμελη, ο Τζαβέλλας στο Σούλι και χιλιάδες άλλοι.

Ηρωικοί αγωνιστές και γνήσιοι απόγονοι του Μιλτιάδη, του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή έδωσαν μάχες σκληρές και πολυαίμακτες, πάλεψαν με νύχια και δόντια για να αποτινάξουν την σκλαβιά από την Ελλάδα.

Θεόδωρος Σαρέλας 

Κειμενογράφος