«Ὁ Θεός ἐνηνθρωπίσθη, ἀναστάς, ἵνα πάντες ἡμεῖς θεωθῶμεν» Φ.1787
 |
Άρθρο του
Παναγιώτη Καπνιστή* |
Ανάσταση: δωρεά που μορφοποιείται σε λέξεις και έννοιες. Μοχλός της διάσπασης και μετουσίωσης των ορίων και περιορισμών της μορφής είναι η Ελευθερία και η Θεία Κοινωνία της Ανάστασης είναι ο πυρήνας της αμόρφου ύπαρξής μας.
Η Ελλάδα δεν είναι μια γωνιά της γης, αλλά το σταυροδρόμι των κόσμων.
Η Ελλάδα είναι ένα Έθνος που φέρει τη σφραγίδα του Θεού σαν ταυτότητα και προέχει η ενότητα και όχι ο διχασμός, διότι προόρισθαι «το Νέο Φως της Ανάστασης» να το διασκορπίσει και πάλι σ’ ολόκληρη τη γαία.
Η πραγματική Ανάσταση μέσα μας θ’ αρχίσει να συντελείται όταν επιλέξουμε συνειδητά να αναλάβουμε την ευθύνη απέναντι στο διαχωρισμό (εγώ και ο απέναντι), (εγώ και ο άλλος).
Επιλέγουμε και μένουμε στο «Αγάπα τον πλησίον σου, ως σεαυτόν».
Εδώ θα χρησιμοποιήσω ένα δίστιχο από την ποιητική μου συλλογή (1+1+1) = 1 (το ομοούσιον της Αγίας Τριάδος), εκδοθείσα το 2000: ότι ο άλλος μπορεί να είσαι συ, με άλλο όνομα κι άλλη μορφή και στο τέλος της ημέρας ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας, κατά την «Πυθαγόρειον ρήσιν»:
Ποιόν ελέησες σήμερα, αδελφέ μου;
Ποιον αγκάλιασες, έστω και με τη σκέψη σου, και του διέχυσες έλεος και αγάπη;
Ή έκανες κάτι που δεν έπρεπε να κάνεις ή έκανες κάτι που έπρεπε να κάνεις και δεν το έκανες;
Μήπως πέρασε η μέρα σου με κατάκριση και απόρριψη του εαυτού σου, ανθρώπου;
Και μετά πόλεμο, που κάθε μέρα τα Μ.Μ.Ε. σε τρομοκρατούν. Έχε υπ’ όψιν σου ότι οι πόλεμοι, οι αντιδικίες, οι συγκρούσεις, ξεκινούν από το νου σου και την καρδιά και εκδηλώνονται σαν ιδέες και συναισθήματα, διότι αυτές οι ιδέες που αναδεικνύονται, δεν αντλούν το φως τους από την απειρότητα της αλήθειας του Θεού, που βρίσκεται στο Θεϊκό κομμάτι μέσα μας.
Και όσο ο άνθρωπος εμμένει σ’ αυτόν τον κατεστημένο τρόπο ιδεών και σκέψης, τόσο ο κόσμος θα διαπλάθεται μέσα σε πλάνη και διαχωρισμό και σίγουρα θα αισθάνεται ότι υπάρχει αδικία, ότι η κοινωνία, ο κόσμος, οι άνθρωποι είναι άδικοι.
Όποιος νιώσει στην καρδιά του τον παλμό της αληθινής αγάπης, όπως τη δίδαξε έμπρακτα ο Ιησούς Χριστός, θα καταλάβει πως αυτή η αγάπη ενώνει και περιέχει τα πάντα, πως αναγνωρίζει στα πάντα τον εαυτό της, πως ανακυκλώνεται, προσφερόμενη αέναα, προς κάθε κατεύθυνση, δίχως όρια και περιορισμούς. Όταν αναδύεται μέσα από τα βάθη της ψυχής, τότε κάθε κύτταρο πάλλεται και δονείται μέσα στην αύρα Θείων κυματισμών και διαχέεται σε αρμονία ήχων και χρωμάτων, καθώς η γλυκύτητα, η τρυφερότητα, η ευαισθησία σε πλημμυρίζει, σ’ εκλεπτύνει, αναβιβάζει σε ανώτερες ποιότητες κάθε σου λειτουργία‧ κοσμείται δε με υπερδιάφανο φως.
Αυτή η αγάπη σε κάνει να ζεις πραγματικά και ουσιαστικά, σε κάνει ν’ ανθίζεις στην αιώνια ομορφιά και γαλήνη της προσφοράς, σε κάνει να νιώθεις την υπέρτατη αγαλλίαση της αληθινής σου ταυτότητας, ως άνθρωπος, δίχως τίτλους και ονόματα, γιατί γνωρίζεις πως ό,τι προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου, το προσφέρεις και στον εαυτό σου και όχι μόνο στην ανθρωπότητα, μα και στον ίδιο τον Θεό - Πατέρα - Δημιουργό.
Και συντάσσομαι με τα λεχθέντα του Ιησού Χριστού ότι:
«Θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες».
Βροντοφωνάζω και πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου σ’ έναν Θεό που καθιστά τον άνθρωπο πραγματικά Ναό Θεού Ζώντος, όπου τελούνται όλα τα μυστήρια της ζωής και της ύπαρξης, της ανακαίνισης του ανθρωπίνου «είναι», της αναγνώρισης του εαυτού του, που καθιστά τον άνθρωπο αυτόν τον ίδιο, Όντα Θεόν, εν τη ουσία αυτού, μυσταγωγόν και συμμέτοχον της αναγωγής του εαυτού του, των αδελφών του και όλου του κόσμου.
Πιστεύω εις έναν Θεό, που καθιστά την πανταχού παρουσία του ένσαρκο βίωμα της ανθρώπινης συνείδησης και διασπά το διαχωρισμό που έθεσε ο άνθρωπος ανάμεσα σ’ Αυτόν και τον ίδιο και που ωθεί τον άνθρωπο να βιώσει την ενότητα μαζί του, το απόσταγμα της ζύμωσης του χώρου και του χρόνου, στην καδιά του άναρχου του αιώνιου του ατελεύτητου Δημιουργού.
Και εδώ και τώρα, ο άνθρωπος, ο ομοούσιος του Πατρός, ό άρτος της Ζωής, ο εκδηλούμενος κατ’ εικόνα και ομοίωση, ο αιώνιος και ο άφθαρτος που ενοποιεί τους κόσμους των Ιδεών, τους μελοποιεί και μέσω της αγάπης συνθέτει ήχους παγκόσμιας αρμονίας, απ’ τα βάθη της συνείδησής του, από το πύρινο πνεύμα της αλήθειας του. Και μέσα από τη Θεία Κοινωνία της Ανάστασης, ενσταλάζει στην ψυχή του, στο «ΕΙΝΑΙ» του, τη βεβαιότητα, και την ομολογεί, ότι «εκ της Ελλάδος το Νέο Φως» και ψάλλει:
Ἴδωμεν τό Φῶς τό ἀληθινόν, τῆς Ἀναστάσεως καί ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον.
* Ο Παναγιώτης Καπνιστής είναι Λογοτέχνης Συγγραφέας
Η Ελλάδα δεν είναι μια γωνιά της γης, αλλά το σταυροδρόμι των κόσμων.
Η Ελλάδα είναι ένα Έθνος που φέρει τη σφραγίδα του Θεού σαν ταυτότητα και προέχει η ενότητα και όχι ο διχασμός, διότι προόρισθαι «το Νέο Φως της Ανάστασης» να το διασκορπίσει και πάλι σ’ ολόκληρη τη γαία.
Η πραγματική Ανάσταση μέσα μας θ’ αρχίσει να συντελείται όταν επιλέξουμε συνειδητά να αναλάβουμε την ευθύνη απέναντι στο διαχωρισμό (εγώ και ο απέναντι), (εγώ και ο άλλος).
Επιλέγουμε και μένουμε στο «Αγάπα τον πλησίον σου, ως σεαυτόν».
Εδώ θα χρησιμοποιήσω ένα δίστιχο από την ποιητική μου συλλογή (1+1+1) = 1 (το ομοούσιον της Αγίας Τριάδος), εκδοθείσα το 2000: ότι ο άλλος μπορεί να είσαι συ, με άλλο όνομα κι άλλη μορφή και στο τέλος της ημέρας ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας, κατά την «Πυθαγόρειον ρήσιν»:
Ποιόν ελέησες σήμερα, αδελφέ μου;
Ποιον αγκάλιασες, έστω και με τη σκέψη σου, και του διέχυσες έλεος και αγάπη;
Ή έκανες κάτι που δεν έπρεπε να κάνεις ή έκανες κάτι που έπρεπε να κάνεις και δεν το έκανες;
Μήπως πέρασε η μέρα σου με κατάκριση και απόρριψη του εαυτού σου, ανθρώπου;
Και μετά πόλεμο, που κάθε μέρα τα Μ.Μ.Ε. σε τρομοκρατούν. Έχε υπ’ όψιν σου ότι οι πόλεμοι, οι αντιδικίες, οι συγκρούσεις, ξεκινούν από το νου σου και την καρδιά και εκδηλώνονται σαν ιδέες και συναισθήματα, διότι αυτές οι ιδέες που αναδεικνύονται, δεν αντλούν το φως τους από την απειρότητα της αλήθειας του Θεού, που βρίσκεται στο Θεϊκό κομμάτι μέσα μας.
Και όσο ο άνθρωπος εμμένει σ’ αυτόν τον κατεστημένο τρόπο ιδεών και σκέψης, τόσο ο κόσμος θα διαπλάθεται μέσα σε πλάνη και διαχωρισμό και σίγουρα θα αισθάνεται ότι υπάρχει αδικία, ότι η κοινωνία, ο κόσμος, οι άνθρωποι είναι άδικοι.
Όποιος νιώσει στην καρδιά του τον παλμό της αληθινής αγάπης, όπως τη δίδαξε έμπρακτα ο Ιησούς Χριστός, θα καταλάβει πως αυτή η αγάπη ενώνει και περιέχει τα πάντα, πως αναγνωρίζει στα πάντα τον εαυτό της, πως ανακυκλώνεται, προσφερόμενη αέναα, προς κάθε κατεύθυνση, δίχως όρια και περιορισμούς. Όταν αναδύεται μέσα από τα βάθη της ψυχής, τότε κάθε κύτταρο πάλλεται και δονείται μέσα στην αύρα Θείων κυματισμών και διαχέεται σε αρμονία ήχων και χρωμάτων, καθώς η γλυκύτητα, η τρυφερότητα, η ευαισθησία σε πλημμυρίζει, σ’ εκλεπτύνει, αναβιβάζει σε ανώτερες ποιότητες κάθε σου λειτουργία‧ κοσμείται δε με υπερδιάφανο φως.
Αυτή η αγάπη σε κάνει να ζεις πραγματικά και ουσιαστικά, σε κάνει ν’ ανθίζεις στην αιώνια ομορφιά και γαλήνη της προσφοράς, σε κάνει να νιώθεις την υπέρτατη αγαλλίαση της αληθινής σου ταυτότητας, ως άνθρωπος, δίχως τίτλους και ονόματα, γιατί γνωρίζεις πως ό,τι προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου, το προσφέρεις και στον εαυτό σου και όχι μόνο στην ανθρωπότητα, μα και στον ίδιο τον Θεό - Πατέρα - Δημιουργό.
Και συντάσσομαι με τα λεχθέντα του Ιησού Χριστού ότι:
«Θεοί εστέ και υιοί Υψίστου πάντες».
Βροντοφωνάζω και πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου σ’ έναν Θεό που καθιστά τον άνθρωπο πραγματικά Ναό Θεού Ζώντος, όπου τελούνται όλα τα μυστήρια της ζωής και της ύπαρξης, της ανακαίνισης του ανθρωπίνου «είναι», της αναγνώρισης του εαυτού του, που καθιστά τον άνθρωπο αυτόν τον ίδιο, Όντα Θεόν, εν τη ουσία αυτού, μυσταγωγόν και συμμέτοχον της αναγωγής του εαυτού του, των αδελφών του και όλου του κόσμου.
Πιστεύω εις έναν Θεό, που καθιστά την πανταχού παρουσία του ένσαρκο βίωμα της ανθρώπινης συνείδησης και διασπά το διαχωρισμό που έθεσε ο άνθρωπος ανάμεσα σ’ Αυτόν και τον ίδιο και που ωθεί τον άνθρωπο να βιώσει την ενότητα μαζί του, το απόσταγμα της ζύμωσης του χώρου και του χρόνου, στην καδιά του άναρχου του αιώνιου του ατελεύτητου Δημιουργού.
Και εδώ και τώρα, ο άνθρωπος, ο ομοούσιος του Πατρός, ό άρτος της Ζωής, ο εκδηλούμενος κατ’ εικόνα και ομοίωση, ο αιώνιος και ο άφθαρτος που ενοποιεί τους κόσμους των Ιδεών, τους μελοποιεί και μέσω της αγάπης συνθέτει ήχους παγκόσμιας αρμονίας, απ’ τα βάθη της συνείδησής του, από το πύρινο πνεύμα της αλήθειας του. Και μέσα από τη Θεία Κοινωνία της Ανάστασης, ενσταλάζει στην ψυχή του, στο «ΕΙΝΑΙ» του, τη βεβαιότητα, και την ομολογεί, ότι «εκ της Ελλάδος το Νέο Φως» και ψάλλει:
Ἴδωμεν τό Φῶς τό ἀληθινόν, τῆς Ἀναστάσεως καί ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον.
* Ο Παναγιώτης Καπνιστής είναι Λογοτέχνης Συγγραφέας
Αφήστε ένα σχόλιο