ΝΙΨΟΝ ΑΝOΜΗΜΑΤΑ Φ.1791
Γράφει και Επιμελείται ο Θεόδωρος Ν. ΣΑΡΕΛΑΣ
Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται στη χώρα μου. Να μάθω ποιοί φταίνε που βυθίστηκε στο χάος από τη μια μέρα στην άλλη μια ολόκληρη κοινωνία. Ακούω πολιτικούς, βλέπω συζητήσεις στην τηλεόραση, διαβάζω εφημερίδες. Κοιτάζω με προσοχή τι λένε οι ξένοι επίσημοι και μη μπας και βγάλω άκρη, αλλά τίποτα. Μάταιος κόπος.
Όλοι με μπερδεύουν και τα μασάνε. Καθένας τα λέει σύμφωνα με τα οικονομικά του συμφέροντα και τα πολιτικά του πιστεύω. Όσο για τους Δημοσιογράφους, αυτοί κι αν μας δουλεύουν κανονικά. Τα στημένα κόλπα, το ψεύτικο και τα δοκιμασμένα γίνονται δυστυχώς ευρέως αποδεκτά αφού η αλήθεια είτε παρουσιάζεται ελλειμματική, είτε απουσιάζει παντελώς. Ο αυθορμητισμός, η γνησιότητα και η απλή λογική είναι είδη πολυτελείας, υπό εξαφάνιση.
Τελικά κατέληξα στη Βουλή. Δεν μπορεί, λέω, ναός της Δημοκρατίας είναι, όλο και κάτι σωστό και αληθινό θα μάθεις από τους πατέρες του έθνους. Αμ δε! Δε βούλωνα καλύτερα τα αυτιά μου. Εδώ κι αν έχασα και το λιγοστό μυαλό που μου απέμεινε. Βρε τούτοι δω είναι εξωγήινοι! Καμιά επαφή με την πραγματικότητα. Ζουν στον κόσμο τους. Εμείς στο καφενείο καλύτερα τα λέμε. Διότι ζούμε την αλήθεια. Εκεί μέσα όλο τσακωμοί, βρισίδια, εχθρότητες, φαγωμάρα, εγωπάθεια, αυτοπροβολή, ανευθυνότητα και νερόβραστες ατάκες. Λόγια που βάζουν τη φωνή σε τάξη και το μυαλό σε αταξία.
Ιδέες σάπιες, ανόητες και ακατανόητες. Και ψέμα. Ψέμα με το τσουβάλι. Ρε τι ψευταράδες είναι τούτοι. Και το δυστύχημα είναι ότι όλα αυτά που λένε τα πιστεύουν. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί Αριστείδηδες αλλά αυτοί επιβεβαιώνουν τον κανόνα κι όσο πάει και λιγοστεύουν.
Αν παρατηρήσεις προσεκτικά τη συμπεριφορά αυτών εκεί των ανθρώπων θα διαπιστώσεις ότι φοβούνται την ίδια τους την επιθυμία, τα πιστεύω και τη συνείδησή τους. Όλα τα ‘χουν παραχωρήσει στο κόμμα και στον αρχηγό κι αυτοί κράτησαν το χειροκρότημα και την κατ’ επιταγήν ψήφο. Μέσα δε στην αίθουσα, πλανάται το φάντασμα της εξουσίας η οποία όντας παρούσα ελέγχει τα πάντα. Αποφεύγουν την ευθύνη σαν ο διάολος το λιβάνι και πάντα φταίχτες είναι οι απέναντι.
Την τραγωδία της πατρίδας μας τη ρίχνουν τώρα στο Λαό. Μαζί τα φάγαμε, λένε. Δεν μας εξηγούν όμως πόσα φάγαμε εμείς και πόσα αυτοί. Πόσα τσέπωσε ο παρολίγον πρωθυπουργός και πόσα εγώ. Μια ζωή νεκροθάφτες της αλήθειας και του καθήκοντος. Μόνο που οι τροχοί της δικαιοσύνης αλέθουν αργά. Όλοι οι βουλευτές σου δίνουν την εντύπωση ότι κουβαλάνε το βάρος της Ελλάδας στους ώμους τους και ότι είναι οι μόνοι που το μπορούν. Διακατέχονται δηλαδή από το αίσθημα πως η Ελλάδα είναι ιδιοκτησία τους. Ενώ την καθημερινή σχέση μαζί της την μετράνε με υπεραξία την επόμενη εκλογή τους.
Είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα αλλάζουν κόμμα και ιδεολογία -συνήθως όταν δεν γίνονται Υπουργοί- για να παριστάνουν μετά τον αντάρτη της ορθοφροσύνης και της ανεξάρτητης δήθεν γνώμης. Όταν όμως δουν τον λύκο μπροστά τους τρέχουν να κρυφτούν στο πρώτο μαντρί που θα βρουν ανοιχτό.
Το χειρότερο όμως είναι ότι μερικοί εκλαμβάνουν το Κοινοβούλιο ως καταφύγιο παρανόμων και θεωρούν ότι το νόμιμο είναι και ηθικό. Μόνο που αν δεν υπήρχε το άρθρο 86 και οι νόμιμες παραγραφές ο Κορυδαλλός θα είχε ξεχειλίσει από ηθικότητα.
Συμπέρασματικά πιστεύω πλέον ότι η καταστροφή της χώρας μας οφείλεται κατά 80% σ’ αυτούς και κατά 20% σε μας που τους ψήφιζα με.
Με τη δική μας ανοχή.
Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα μαζί με έναν ανεύθυνο κομματικοποιημένο συνδικαλισμό, νανούρισαν το Λαό με συναλλαγές, παροχές και υποσχέσεις κι άρχισαν το πλιάτσικο της περιουσίας του. Βόλεψαν εαυτούς και αλλήλους κι όπου μύριζε ψητό ορμούσαν. Τα βόρεια προάστια γέμισαν από νεόπλουτους και το χρήμα έφευγε στο εξωτερικό ανεξέλεγκτα. Όταν τα λεφτά τελείωσαν άρχισαν τον ξέφρενο δανεισμό.
400 δισ. ευρώ χρωστάμε στους ξένους οι οποίοι για να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους μας έδεσαν χειροπόδαρα με μνημόνια, υπογραφές και αφαίρεση της εθνικής μας κυριαρχίας. Επί 100 χρόνια οι επόμενες γενιές θα πληρώνουν τη βουλιμία του σημερινού πολιτικού μας συστήματος τα ανομήματα του οποίου δεν πρέπει να παραγραφούν ποτέ...
Η Ελλάδα χωρίς την ιστορία της είναι ορφανή και δυστυχισμένη.
Γράψε την ιστορία της.
Μπορείς.
*Ο κ. Θεόδωρος Σαρέλας, είναι κειμενογράφος
Όλοι με μπερδεύουν και τα μασάνε. Καθένας τα λέει σύμφωνα με τα οικονομικά του συμφέροντα και τα πολιτικά του πιστεύω. Όσο για τους Δημοσιογράφους, αυτοί κι αν μας δουλεύουν κανονικά. Τα στημένα κόλπα, το ψεύτικο και τα δοκιμασμένα γίνονται δυστυχώς ευρέως αποδεκτά αφού η αλήθεια είτε παρουσιάζεται ελλειμματική, είτε απουσιάζει παντελώς. Ο αυθορμητισμός, η γνησιότητα και η απλή λογική είναι είδη πολυτελείας, υπό εξαφάνιση.
Τελικά κατέληξα στη Βουλή. Δεν μπορεί, λέω, ναός της Δημοκρατίας είναι, όλο και κάτι σωστό και αληθινό θα μάθεις από τους πατέρες του έθνους. Αμ δε! Δε βούλωνα καλύτερα τα αυτιά μου. Εδώ κι αν έχασα και το λιγοστό μυαλό που μου απέμεινε. Βρε τούτοι δω είναι εξωγήινοι! Καμιά επαφή με την πραγματικότητα. Ζουν στον κόσμο τους. Εμείς στο καφενείο καλύτερα τα λέμε. Διότι ζούμε την αλήθεια. Εκεί μέσα όλο τσακωμοί, βρισίδια, εχθρότητες, φαγωμάρα, εγωπάθεια, αυτοπροβολή, ανευθυνότητα και νερόβραστες ατάκες. Λόγια που βάζουν τη φωνή σε τάξη και το μυαλό σε αταξία.
Ιδέες σάπιες, ανόητες και ακατανόητες. Και ψέμα. Ψέμα με το τσουβάλι. Ρε τι ψευταράδες είναι τούτοι. Και το δυστύχημα είναι ότι όλα αυτά που λένε τα πιστεύουν. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί Αριστείδηδες αλλά αυτοί επιβεβαιώνουν τον κανόνα κι όσο πάει και λιγοστεύουν.
Αν παρατηρήσεις προσεκτικά τη συμπεριφορά αυτών εκεί των ανθρώπων θα διαπιστώσεις ότι φοβούνται την ίδια τους την επιθυμία, τα πιστεύω και τη συνείδησή τους. Όλα τα ‘χουν παραχωρήσει στο κόμμα και στον αρχηγό κι αυτοί κράτησαν το χειροκρότημα και την κατ’ επιταγήν ψήφο. Μέσα δε στην αίθουσα, πλανάται το φάντασμα της εξουσίας η οποία όντας παρούσα ελέγχει τα πάντα. Αποφεύγουν την ευθύνη σαν ο διάολος το λιβάνι και πάντα φταίχτες είναι οι απέναντι.
Την τραγωδία της πατρίδας μας τη ρίχνουν τώρα στο Λαό. Μαζί τα φάγαμε, λένε. Δεν μας εξηγούν όμως πόσα φάγαμε εμείς και πόσα αυτοί. Πόσα τσέπωσε ο παρολίγον πρωθυπουργός και πόσα εγώ. Μια ζωή νεκροθάφτες της αλήθειας και του καθήκοντος. Μόνο που οι τροχοί της δικαιοσύνης αλέθουν αργά. Όλοι οι βουλευτές σου δίνουν την εντύπωση ότι κουβαλάνε το βάρος της Ελλάδας στους ώμους τους και ότι είναι οι μόνοι που το μπορούν. Διακατέχονται δηλαδή από το αίσθημα πως η Ελλάδα είναι ιδιοκτησία τους. Ενώ την καθημερινή σχέση μαζί της την μετράνε με υπεραξία την επόμενη εκλογή τους.
Είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα αλλάζουν κόμμα και ιδεολογία -συνήθως όταν δεν γίνονται Υπουργοί- για να παριστάνουν μετά τον αντάρτη της ορθοφροσύνης και της ανεξάρτητης δήθεν γνώμης. Όταν όμως δουν τον λύκο μπροστά τους τρέχουν να κρυφτούν στο πρώτο μαντρί που θα βρουν ανοιχτό.
Το χειρότερο όμως είναι ότι μερικοί εκλαμβάνουν το Κοινοβούλιο ως καταφύγιο παρανόμων και θεωρούν ότι το νόμιμο είναι και ηθικό. Μόνο που αν δεν υπήρχε το άρθρο 86 και οι νόμιμες παραγραφές ο Κορυδαλλός θα είχε ξεχειλίσει από ηθικότητα.
Συμπέρασματικά πιστεύω πλέον ότι η καταστροφή της χώρας μας οφείλεται κατά 80% σ’ αυτούς και κατά 20% σε μας που τους ψήφιζα με.
Με τη δική μας ανοχή.
Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα μαζί με έναν ανεύθυνο κομματικοποιημένο συνδικαλισμό, νανούρισαν το Λαό με συναλλαγές, παροχές και υποσχέσεις κι άρχισαν το πλιάτσικο της περιουσίας του. Βόλεψαν εαυτούς και αλλήλους κι όπου μύριζε ψητό ορμούσαν. Τα βόρεια προάστια γέμισαν από νεόπλουτους και το χρήμα έφευγε στο εξωτερικό ανεξέλεγκτα. Όταν τα λεφτά τελείωσαν άρχισαν τον ξέφρενο δανεισμό.
400 δισ. ευρώ χρωστάμε στους ξένους οι οποίοι για να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους μας έδεσαν χειροπόδαρα με μνημόνια, υπογραφές και αφαίρεση της εθνικής μας κυριαρχίας. Επί 100 χρόνια οι επόμενες γενιές θα πληρώνουν τη βουλιμία του σημερινού πολιτικού μας συστήματος τα ανομήματα του οποίου δεν πρέπει να παραγραφούν ποτέ...
Η Ελλάδα χωρίς την ιστορία της είναι ορφανή και δυστυχισμένη.
Γράψε την ιστορία της.
Μπορείς.
*Ο κ. Θεόδωρος Σαρέλας, είναι κειμενογράφος
Αφήστε ένα σχόλιο