ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ /Φ.1795
Γράφει και Επιμελείται ο Θεόδωρος Ν. ΣΑΡΕΛΑΣ
Ένα ακόμη καλοκαίρι φάνηκε στην αυλόπορτα της ζωής μας. Και είναι τόσο ξεχωριστό όπως όλοι εμείς που αντέχουμε, που ελπίζουμε, που περιμένουμε. Τα μάτια της ψυχής μας ολάνοιχτα στον ορίζοντα, Ψηλά, πάνω από σκοτούρες, μικρότητες, ανθρώπινα πάθη.
Εκείνα που παραμονεύουν κάθε λεπτό να τσαλακώσουν την ομορφιά της ψυχής και τη μοναδικότητα της ημέρας. Εκείνη που λάμπει ο ήλιος, που αστράφτει η θάλασσα, που ζωγραφίζει η φύση με τις απέριττες πινελιές της το όραμα.
Ένα όραμα χωρίς τέλος, γεμάτο ελπίδα, χαμόγελο και δίψα για καινούργιες δοκιμασίες. Γιατί δοκιμασίες είναι όλα τα σκαλοπάτια του χρόνου, μα και της ζωής μας. Μιας ζωής, που πεισματικά τη θέλουμε ανέφελη, χωρίς σταγόνα δάκρυ. Πόσο γελιόμαστε, όμως, όταν δεν γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος μαθαίνει από τα λάθη του. Διδάσκεται από τα στραβοπατήματά του. Αναγνωρίζει τις ικανότητές του μέσα από το πέρασμα των προβλημάτων.
Πόσες φορές δεν αγανακτήσαμε για μια κακοτυχία, για μια αρρώ¬ στια, μια απώλεια, μια αχάριστη συμπεριφορά, μια αδικία.
Ποτέ όμως δεν σκεφτήκαμε το νόημα, το δίδαγμα που θέλει να μας δώσει γιατί λαθέψαμε. Πόσο επιτρέψαμε να μας βλάψουν. Τι δεν υπολογίσαμε. Πόσα πρέπει να διορθώσουμε... Ο άνθρωπος έχει πολλούς εχθρούς, μα ο μεγαλύτερος είναι ο εγωισμός του. Είναι εκείνο το εγώ που προτάσσει κάθε φορά που μια δύναμη τον σπρώχνει μπροστά απ’ όλους.
Τον κάνει να αγνοεί τον διπλανό, να κλείνει την πόρτα της ψυχής του θαρρείς και σ’ αυτό τον κόσμο μπορεί να ζήσει κανείς ολομόναχος. Με το εγώ μας ψηλά στο βάθρο κι εμάς έτοιμους να προσκυνήσουμε το είδωλό μας.
Χάσαμε τον ύπνο μας, αδειάσαμε την ψυχή μας για να γεμίσουμε την τσέπη μας χρήματα. Μπήκαμε στα πολυτελή σπίτια μας, όμως η αφροδίτη μοναξιά μας λάβωσε θανάσιμα. Κι εκεί που περίμενε κανείς να είναι όλα ιδανικά, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα στράφηκε στις εξαρτήσεις. Εξαρτήσεις σοβαρές σαν ανίατη ασθένεια. Που τρώνε τα σωθικά της ψυχής και του μυαλού και οδηγούν τον κόσμο στην απελπισία. Το άγχος που γεννάει με τη σειρά του αιτίες θανάτου. Τις κλινικές και τους ειδικούς.
Τα φάρμακα, τα αδιέξοδα, την κατάθλιψη και εκεί είναι το μεγάλο ζητούμενο. Να εντοπίσουμε το λάθος μονοπάτι που μας οδήγησε μπροστά στον γκρεμό.
Χάσαμε το μέτρο. Τα όρια της ζωής μας, το ιδεατό, το μέτριο, το απαραίτητο, το πρέπον.
Τι χρειαζόμαστε και πότε; Σε τούτη εδώ την ερώτηση να απαντή¬ σουμε και θα διαπιστώσουμε πόσο λάθος στρίψαμε το τιμόνι της ζωής μας. Ξένοι πολιτισμοί μας πρόσφεραν μοναδικές τεχνολογικές εμπειρίες, αλλά και εξαρτήσεις που μας αρρωσταίνουν. Ας τις εντοπίσουμε κι ας λογαριάσουμε τις ανάγκες μας και μόνο. Τι θέλουμε για να είμαστε καλά. Είναι τόσα λίγα που τρομάζουν αλήθεια. Αρκεί να το τολμήσουμε.
Να υπογραμμίσουμε το θέλω και τα πρέπει τα δικά μας, να νοιαστούμε για το κοινό καλό, για τον συνάνθρωπο, για το περιβάλλον.
Να περάσουμε από το εγώ στο εμείς. Είμαστε και όχι είμαι. Γιατί ο καθένας μόνος του είναι μια δυστυχία που περιφέρεται...
Το φετινό καλοκαίρι πάλι όλοι μαζί με τους καινούργιους τοπικούς άρχοντες. Ας τολμήσουμε κι εμείς να κάνουμε μια αρχή. Να περιορίσουμε το εγωκεντρι¬ κό παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Να μοιραστούμε ό,τι έχουμε με τους άλλους ¬κι έχουμε πολλά. Την καλημέρα, το χαμόγελο, έναν καφέ, μια χειραψία, ένα πιάτο φαγητό, ένα καλάθι φρούτα, μια μπύρα, ένα ποτήρι δροσερό νερό, ένα τηλεφώνημα, μια ώρα συντροφιά, έναν περίπατο στη φύση, μια βουτιά στη θάλασσα, μια καλή κουβέντα με ταπεινότητα και μετριοφροσύνη.
Κι έτσι, με αυτή την αρχή, το φετινό καλοκαίρι θα ξεχωρίσει απ’ όλα τ’ άλλα γιατί εμείς αποφασίσαμε να αλλάξουμε και να στολίσουμε τη ζωή μας με τη χαρά της μοιρασιάς.
*Ο κ. Θεόδωρος Σαρέλας, είναι κειμενογράφος
Εκείνα που παραμονεύουν κάθε λεπτό να τσαλακώσουν την ομορφιά της ψυχής και τη μοναδικότητα της ημέρας. Εκείνη που λάμπει ο ήλιος, που αστράφτει η θάλασσα, που ζωγραφίζει η φύση με τις απέριττες πινελιές της το όραμα.
Ένα όραμα χωρίς τέλος, γεμάτο ελπίδα, χαμόγελο και δίψα για καινούργιες δοκιμασίες. Γιατί δοκιμασίες είναι όλα τα σκαλοπάτια του χρόνου, μα και της ζωής μας. Μιας ζωής, που πεισματικά τη θέλουμε ανέφελη, χωρίς σταγόνα δάκρυ. Πόσο γελιόμαστε, όμως, όταν δεν γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος μαθαίνει από τα λάθη του. Διδάσκεται από τα στραβοπατήματά του. Αναγνωρίζει τις ικανότητές του μέσα από το πέρασμα των προβλημάτων.
Πόσες φορές δεν αγανακτήσαμε για μια κακοτυχία, για μια αρρώ¬ στια, μια απώλεια, μια αχάριστη συμπεριφορά, μια αδικία.
Ποτέ όμως δεν σκεφτήκαμε το νόημα, το δίδαγμα που θέλει να μας δώσει γιατί λαθέψαμε. Πόσο επιτρέψαμε να μας βλάψουν. Τι δεν υπολογίσαμε. Πόσα πρέπει να διορθώσουμε... Ο άνθρωπος έχει πολλούς εχθρούς, μα ο μεγαλύτερος είναι ο εγωισμός του. Είναι εκείνο το εγώ που προτάσσει κάθε φορά που μια δύναμη τον σπρώχνει μπροστά απ’ όλους.
Τον κάνει να αγνοεί τον διπλανό, να κλείνει την πόρτα της ψυχής του θαρρείς και σ’ αυτό τον κόσμο μπορεί να ζήσει κανείς ολομόναχος. Με το εγώ μας ψηλά στο βάθρο κι εμάς έτοιμους να προσκυνήσουμε το είδωλό μας.
Χάσαμε τον ύπνο μας, αδειάσαμε την ψυχή μας για να γεμίσουμε την τσέπη μας χρήματα. Μπήκαμε στα πολυτελή σπίτια μας, όμως η αφροδίτη μοναξιά μας λάβωσε θανάσιμα. Κι εκεί που περίμενε κανείς να είναι όλα ιδανικά, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα στράφηκε στις εξαρτήσεις. Εξαρτήσεις σοβαρές σαν ανίατη ασθένεια. Που τρώνε τα σωθικά της ψυχής και του μυαλού και οδηγούν τον κόσμο στην απελπισία. Το άγχος που γεννάει με τη σειρά του αιτίες θανάτου. Τις κλινικές και τους ειδικούς.
Τα φάρμακα, τα αδιέξοδα, την κατάθλιψη και εκεί είναι το μεγάλο ζητούμενο. Να εντοπίσουμε το λάθος μονοπάτι που μας οδήγησε μπροστά στον γκρεμό.
Χάσαμε το μέτρο. Τα όρια της ζωής μας, το ιδεατό, το μέτριο, το απαραίτητο, το πρέπον.
Τι χρειαζόμαστε και πότε; Σε τούτη εδώ την ερώτηση να απαντή¬ σουμε και θα διαπιστώσουμε πόσο λάθος στρίψαμε το τιμόνι της ζωής μας. Ξένοι πολιτισμοί μας πρόσφεραν μοναδικές τεχνολογικές εμπειρίες, αλλά και εξαρτήσεις που μας αρρωσταίνουν. Ας τις εντοπίσουμε κι ας λογαριάσουμε τις ανάγκες μας και μόνο. Τι θέλουμε για να είμαστε καλά. Είναι τόσα λίγα που τρομάζουν αλήθεια. Αρκεί να το τολμήσουμε.
Να υπογραμμίσουμε το θέλω και τα πρέπει τα δικά μας, να νοιαστούμε για το κοινό καλό, για τον συνάνθρωπο, για το περιβάλλον.
Να περάσουμε από το εγώ στο εμείς. Είμαστε και όχι είμαι. Γιατί ο καθένας μόνος του είναι μια δυστυχία που περιφέρεται...
Το φετινό καλοκαίρι πάλι όλοι μαζί με τους καινούργιους τοπικούς άρχοντες. Ας τολμήσουμε κι εμείς να κάνουμε μια αρχή. Να περιορίσουμε το εγωκεντρι¬ κό παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Να μοιραστούμε ό,τι έχουμε με τους άλλους ¬κι έχουμε πολλά. Την καλημέρα, το χαμόγελο, έναν καφέ, μια χειραψία, ένα πιάτο φαγητό, ένα καλάθι φρούτα, μια μπύρα, ένα ποτήρι δροσερό νερό, ένα τηλεφώνημα, μια ώρα συντροφιά, έναν περίπατο στη φύση, μια βουτιά στη θάλασσα, μια καλή κουβέντα με ταπεινότητα και μετριοφροσύνη.
Κι έτσι, με αυτή την αρχή, το φετινό καλοκαίρι θα ξεχωρίσει απ’ όλα τ’ άλλα γιατί εμείς αποφασίσαμε να αλλάξουμε και να στολίσουμε τη ζωή μας με τη χαρά της μοιρασιάς.
*Ο κ. Θεόδωρος Σαρέλας, είναι κειμενογράφος
Αφήστε ένα σχόλιο