ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ /Φ.1796
Γράφει η Μπεχράκη Παυλίνα*
Η ΑΛΗΘΕΙΑ, φίλε αναγνώστη, είναι ότι η Ανθρωπότητα στις μέρες μας περιβάλλεται από απειλές, που δεν αφήνουν πολύ χώρο για αισιοδοξία. Βέβαια μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να αγνοήσουμε την απειλητική πραγματικότητα. Αλλά η αγνοημένη πραγματικότητα, κατά κανόνα, εκδικείται και η καλύτερη ελπίδα μας είναι η συνειδητοποίηση των κινδύνων που μας περιβάλλουν, αν δούμε το μέλλον λίγο μακρύτερα στον χρόνο και λίγο πλατύτερα από τα όρια τα δικά μας και όσους κλείνει η πόρτα μας, τότε μόνο ίσως μπορέσουμε να φανταστούμε, να αποφασίσουμε, να επιβάλουμε κάποια μέτρα ικανά να αποτρέψουν αυτούς τους κινδύνους.
ΓΙΑ ΤΗΝ αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων, που βρίσκει η ανθρωπότητα στον πηγαιμό της κατά περιόδους -και από ό,τι φαίνεται η σημερινή έχει πλήθος από αυτά που χρειάζονται άμεση λύση- ο άνθρωπος διαθέτει ένα και μόνο όπλο, τον ορθό Λόγο. Με τη δύναμη της Λογικής, διαπιστώνει και αναλύει τις δυσκολίες, σχεδιάζει τις λύσεις, πείθει για την αναγκαιότητά τους. Και ακόμη, με τη δύναμη της Λογικής, περισώζει τους κανόνες, γενικά και ειδικά, στο Εθνικό και πολιτικοκοινωνικό τοπίο και περιφρουρεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
ΤΟ ΚΑΚΟ είναι ότι όταν τα προβλήματα φουντώνουν και φθάνουν σε βαθμό απόγνωσης, η Λογική εξοβελίζεται και επικρατεί χάος. Το Έθνος, για παράδειγμα, παύει να είναι συνεκτικό, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Έτσι τα προβλήματα εγκυμονούν κινδύνους ανυπέρβλητους, και σχηματίζονται χιονοστιβάδες του παραλογισμού, που εμποδίζουν κάθε ψύχραιμη αντιμετώπιση των απειλών που μας περιβάλλουν. Ο ορθός Λόγος, λοιπόν, είναι η καλή ελπίδα για τη αντιμετώπιση των κινδύνων. Πριν μιλήσουμε για γενικά θέματα, όπως είναι η προστασία του περιβάλλοντος, ο σεβασμός στη Φύση, ο μακρινός τρίτος κόσμος, πρέπει να δούμε τους κινδύνους, που είναι εδώ μέσα στις κοινωνίες μας, του λεγόμενου ανεπτυγμένου κόσμου, όπου υπάρχει σήμερα παρά την ανάπτυξη. Ένας κόσμος συμπυκνωμένης δυστυχίας, άνθρωποι που δεν τα βγάζουν πέρα, και είναι εδώ στον ωφελημένο από την ανάπτυξη. Ένα τμήμα των κοινωνιών μας, δηλαδή, ζει στα όρια της ανέχειας, της βαθειάς φτώχειας και του αποκλεισμού. Και είναι αυτό φαινόμενο, που μας φαίνεται ανεξήγητο. Είναι, δηλαδή, σαν να βρισκόμαστε πάνω σε μια αποθήκη εκρηκτικών, που μπορεί να αναβάλλεται ή να μη γίνει ποτέ η έκρηξη αν θέλετε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η ψυχολογία μας δεν έχει τούτη την ώρα τη σφραγίδα του φόβου και της ανασφάλειας για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι αποκλεισμένοι, φίλε αναγνώστη, έγιναν πολλοί και είναι μια πρόκληση.. Επιβάλλονται δραματικές επιλογές, για να υπάρξει ελπίδα.
Οι ΤΟΠΙΚΟΙ Πόλεμοι, που ξεσπούν κατά διαστήματα εδώ και εκεί, μέχρι σήμερα, που αντικατέστησαν έντεχνα τους δύο Παγκόσμιους πολέμους του προηγούμενου αιώνα, και το πράγμα εξελίχθηκε, καθώς, τρεις μήνες τώρα ένας Πόλεμος στη καρδιά της Ευρώπης συνεχίζεται και υποδαυλίζεται με απρόβλεπτες συνέπειες, το μόνο που μπορούμε αυτή την ώρα να κάνουμε είναι να ευχηθούμε για Ειρήνη, έστω και αν δεν ξεχειλίζουμε από αισιοδοξία.
ΑΠΟ την άλλη, είναι και η τραγική κατάσταση του Τρίτου κόσμου ένας κίνδυνος πιο ορατός παρά ποτέ, καθώς οι περιοχές αυτές, παρ’όλο που άλλες απαλλάγησαν προ πολλού από την αποικιοκρατία και άλλες έχουν αποκτήσει κάποια τυπική ανεξαρτησία, δεν κατόρθωσαν να μπουν στον ρυθμό της ανάπτυξης. Κάτω από τη συνεχιζόμενη οικονομική εκμετάλλευση των πλούσιων χωρών, χωρίς ουσιαστικά, πολιτειακές δομές, χωρίς συνεκτικό κοινωνικό ιστό, σε Αφρική και Ασία, ένας κόσμος πείνας και αίματος, έτσι που τα μεταναστευτικά κύματα για μια θέση κάτω από τον ήλιο που ταξιδεύουν τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο δεν έχουν τελειωμό, αλλά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γίνουν ανεξέλεκτα, ύστερα από τα ακούσματα περί επικείμενης μεγάλης πείνας στις δύστυχες αυτές χώρες λόγω της παγκόσμιας έλειψης αγαθών, αν δεν τελειώσει το συντομότερο ο Πόλεμος. Η μεταναστευτική κρίση θα είναι τόσο μεγάλη, που τα φράγματα ασφάλειας για εμάς τους «ανεπτυγμένους» της Δύσης, θα υποχωρήσουν, έτσι που η συντήρησή τους θα γίνει πολύ δύσκολη, χωρίς κάποια έκπτωση για να μην πούμε εγκατάλειψη κάποιων ανθρωπιστικών αρχών, όπου στηρίζεται ο Πολιτισμός μας, πέρα του ότι θα υπονομευτεί εκ των πραγμάτων και θα κινδυνέψει πολύ το αξιακό μας σύστημα και καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό για εμάς τους ίδιους.
ΟΡΑΤΟ επίσης είναι το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Ένας μεγάλος άμεσος κίνδυνος για την υπαρκτή ζωή του Πλανήτη μας. Για αιώνες ο άνθρωπος βρισκόταν σε μια σχέση αντιπαλότητας με το φυσικό του περιβάλλον.
Στόχος του ήταν να κυριαρχήσει στη Φύση και να αντλήσει από τα ατέλειωτα αποθέματά της, μέσα, για τη καλυτέρευση της ζωής του. Πέτυχε να την καθυποτάξει, σιγά σιγά, και σήμερα κατά πως φαίνεται, έφθασε ως τη καταστροφή της και αρχίζει να φτάνει ως τη καταστροφή του ίδιου του ανθρώπου.
Τώρα βλέπουμε ή μάλλον αρχίζουμε να βλέπουμε, πως τα αποθέματα της Φύσης δεν ήταν ατέλειωτα. Και ο λόγος δεν είναι μόνο για τον ορυκτό πλούτο. Τα στρώματα της ατμόσφαιρας, που προστατεύουν από τις ηλιακές ακτίδες, οι θερμοκρασίες που διατηρούσαν τους πόλους της γης παγωμένους και τη στάθμη της θάλασσας στα κανονικά επίπεδα, το γλυκό νερό από τις φυσικές πηγές, ο καθαρός αέρας όλες οι συντελεστές της υπαρκτής ζωής στον Πλανήτη μας εκπέμπουν σήμα κινδύνου πως αρχίζουν να τελειώνουν. Και το ξέφρενο κυνήγι της παραγωγής, της κατανάλωσης και του κέρδους δεν αφήνει να διαφανεί καμία ουσιαστική προοπτική αναστροφής αυτού του εφιάλτη, αν δεν αλλάξει η κατάσταση,και δεν αρχίσουμε να σεβόμαστε τα όρια της Φύσης,και μάλιστα εδώ και τώρα!
*Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι Εικαστικός, Συγγραφέας Ποιήτρια από τη Κόρινθο.
ΓΙΑ ΤΗΝ αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων, που βρίσκει η ανθρωπότητα στον πηγαιμό της κατά περιόδους -και από ό,τι φαίνεται η σημερινή έχει πλήθος από αυτά που χρειάζονται άμεση λύση- ο άνθρωπος διαθέτει ένα και μόνο όπλο, τον ορθό Λόγο. Με τη δύναμη της Λογικής, διαπιστώνει και αναλύει τις δυσκολίες, σχεδιάζει τις λύσεις, πείθει για την αναγκαιότητά τους. Και ακόμη, με τη δύναμη της Λογικής, περισώζει τους κανόνες, γενικά και ειδικά, στο Εθνικό και πολιτικοκοινωνικό τοπίο και περιφρουρεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
ΤΟ ΚΑΚΟ είναι ότι όταν τα προβλήματα φουντώνουν και φθάνουν σε βαθμό απόγνωσης, η Λογική εξοβελίζεται και επικρατεί χάος. Το Έθνος, για παράδειγμα, παύει να είναι συνεκτικό, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Έτσι τα προβλήματα εγκυμονούν κινδύνους ανυπέρβλητους, και σχηματίζονται χιονοστιβάδες του παραλογισμού, που εμποδίζουν κάθε ψύχραιμη αντιμετώπιση των απειλών που μας περιβάλλουν. Ο ορθός Λόγος, λοιπόν, είναι η καλή ελπίδα για τη αντιμετώπιση των κινδύνων. Πριν μιλήσουμε για γενικά θέματα, όπως είναι η προστασία του περιβάλλοντος, ο σεβασμός στη Φύση, ο μακρινός τρίτος κόσμος, πρέπει να δούμε τους κινδύνους, που είναι εδώ μέσα στις κοινωνίες μας, του λεγόμενου ανεπτυγμένου κόσμου, όπου υπάρχει σήμερα παρά την ανάπτυξη. Ένας κόσμος συμπυκνωμένης δυστυχίας, άνθρωποι που δεν τα βγάζουν πέρα, και είναι εδώ στον ωφελημένο από την ανάπτυξη. Ένα τμήμα των κοινωνιών μας, δηλαδή, ζει στα όρια της ανέχειας, της βαθειάς φτώχειας και του αποκλεισμού. Και είναι αυτό φαινόμενο, που μας φαίνεται ανεξήγητο. Είναι, δηλαδή, σαν να βρισκόμαστε πάνω σε μια αποθήκη εκρηκτικών, που μπορεί να αναβάλλεται ή να μη γίνει ποτέ η έκρηξη αν θέλετε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η ψυχολογία μας δεν έχει τούτη την ώρα τη σφραγίδα του φόβου και της ανασφάλειας για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι αποκλεισμένοι, φίλε αναγνώστη, έγιναν πολλοί και είναι μια πρόκληση.. Επιβάλλονται δραματικές επιλογές, για να υπάρξει ελπίδα.
Οι ΤΟΠΙΚΟΙ Πόλεμοι, που ξεσπούν κατά διαστήματα εδώ και εκεί, μέχρι σήμερα, που αντικατέστησαν έντεχνα τους δύο Παγκόσμιους πολέμους του προηγούμενου αιώνα, και το πράγμα εξελίχθηκε, καθώς, τρεις μήνες τώρα ένας Πόλεμος στη καρδιά της Ευρώπης συνεχίζεται και υποδαυλίζεται με απρόβλεπτες συνέπειες, το μόνο που μπορούμε αυτή την ώρα να κάνουμε είναι να ευχηθούμε για Ειρήνη, έστω και αν δεν ξεχειλίζουμε από αισιοδοξία.
ΑΠΟ την άλλη, είναι και η τραγική κατάσταση του Τρίτου κόσμου ένας κίνδυνος πιο ορατός παρά ποτέ, καθώς οι περιοχές αυτές, παρ’όλο που άλλες απαλλάγησαν προ πολλού από την αποικιοκρατία και άλλες έχουν αποκτήσει κάποια τυπική ανεξαρτησία, δεν κατόρθωσαν να μπουν στον ρυθμό της ανάπτυξης. Κάτω από τη συνεχιζόμενη οικονομική εκμετάλλευση των πλούσιων χωρών, χωρίς ουσιαστικά, πολιτειακές δομές, χωρίς συνεκτικό κοινωνικό ιστό, σε Αφρική και Ασία, ένας κόσμος πείνας και αίματος, έτσι που τα μεταναστευτικά κύματα για μια θέση κάτω από τον ήλιο που ταξιδεύουν τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο δεν έχουν τελειωμό, αλλά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γίνουν ανεξέλεκτα, ύστερα από τα ακούσματα περί επικείμενης μεγάλης πείνας στις δύστυχες αυτές χώρες λόγω της παγκόσμιας έλειψης αγαθών, αν δεν τελειώσει το συντομότερο ο Πόλεμος. Η μεταναστευτική κρίση θα είναι τόσο μεγάλη, που τα φράγματα ασφάλειας για εμάς τους «ανεπτυγμένους» της Δύσης, θα υποχωρήσουν, έτσι που η συντήρησή τους θα γίνει πολύ δύσκολη, χωρίς κάποια έκπτωση για να μην πούμε εγκατάλειψη κάποιων ανθρωπιστικών αρχών, όπου στηρίζεται ο Πολιτισμός μας, πέρα του ότι θα υπονομευτεί εκ των πραγμάτων και θα κινδυνέψει πολύ το αξιακό μας σύστημα και καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό για εμάς τους ίδιους.
ΟΡΑΤΟ επίσης είναι το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Ένας μεγάλος άμεσος κίνδυνος για την υπαρκτή ζωή του Πλανήτη μας. Για αιώνες ο άνθρωπος βρισκόταν σε μια σχέση αντιπαλότητας με το φυσικό του περιβάλλον.
Στόχος του ήταν να κυριαρχήσει στη Φύση και να αντλήσει από τα ατέλειωτα αποθέματά της, μέσα, για τη καλυτέρευση της ζωής του. Πέτυχε να την καθυποτάξει, σιγά σιγά, και σήμερα κατά πως φαίνεται, έφθασε ως τη καταστροφή της και αρχίζει να φτάνει ως τη καταστροφή του ίδιου του ανθρώπου.
Τώρα βλέπουμε ή μάλλον αρχίζουμε να βλέπουμε, πως τα αποθέματα της Φύσης δεν ήταν ατέλειωτα. Και ο λόγος δεν είναι μόνο για τον ορυκτό πλούτο. Τα στρώματα της ατμόσφαιρας, που προστατεύουν από τις ηλιακές ακτίδες, οι θερμοκρασίες που διατηρούσαν τους πόλους της γης παγωμένους και τη στάθμη της θάλασσας στα κανονικά επίπεδα, το γλυκό νερό από τις φυσικές πηγές, ο καθαρός αέρας όλες οι συντελεστές της υπαρκτής ζωής στον Πλανήτη μας εκπέμπουν σήμα κινδύνου πως αρχίζουν να τελειώνουν. Και το ξέφρενο κυνήγι της παραγωγής, της κατανάλωσης και του κέρδους δεν αφήνει να διαφανεί καμία ουσιαστική προοπτική αναστροφής αυτού του εφιάλτη, αν δεν αλλάξει η κατάσταση,και δεν αρχίσουμε να σεβόμαστε τα όρια της Φύσης,και μάλιστα εδώ και τώρα!
*Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι Εικαστικός, Συγγραφέας Ποιήτρια από τη Κόρινθο.
Αφήστε ένα σχόλιο