Η ΖΩΗ ΣΑΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙ /Φ.1798
Γράφει η Μπεχράκη Παυλίνα
<ΣΚΗΝΗ πας ο Βίος και παίγιον.
Ή μάθε παίζειν την σπουδήν μεταθείς, ή φέρε τας οδύνας.>
Ή μάθε παίζειν την σπουδήν μεταθείς, ή φέρε τας οδύνας.>
{Θέατρο ο βίος και παιχνίδι. Μάθε λοιπόν να παίζεις,τις έγνοιες σου παραμερίζοντας,αλλιώς το πόνο υπέμενε]
[Επίγραμμα του Ποιητή Παλλάδα Αλεξανδρέως.}
<Ό ΚΟΣΜΟΣ σκηνή,ο Βίος Πάροδος>
{ Θέατρο είναι ο κόσμος όλος} {Δημόκριτος.}
<ΆΝΘΡΩΠΟΣ δε,Θεών παίγνιον είναι μεμηχανημένον>
{Ό Ανθρωπος,άλλο δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, που το μηχανεύτηκαν οι Θεοί,{πιθανόν} για να ασκούνται στο χιούμορ,ή στη κακότητα.} {Πλάτωνας}
Τό πως ,έβλεπαν τη ζωή οι Σοφοί Πρόγονοί μας φίλε αναγνώστη, ότι δηλαδή, ο άνθρωπος είναι μπαίγνιο των Θεών, θα σας το μεταφέρω με ένα ωραίο παράδειγμα. Στον μελανόμορφο Κορινθιακό αμφορέα, του Εξηκία, 550 Πχ οι δυό ήρωες, ο Αχιλλέα; και ο Αίας, <προδιαγεγραμμένοι>, απομονωμένοι σε μια σκηνή, φορώντας όλο τον οπλισμό τους, και έχοντας αντέξει και αντισταθεί στον θάνατο, σε τόσες μάχες, δίνονται με πάθος, στο παιχνίδι των ζαριών. Έξω φυσομανάει ο άνεμος του Πολέμου. Αυτοί όμως, οι δυο, ήρωες, ρίχνουν τα δικά τους ζάρια, για να καθυστερήσουν λίγο, μια ανάσα τη στιγμή, που θα ακολουθήσει το μοιραίο, το πεπρωμένο, που είχαν αποφασίσει, οι ζαριές, και οι ψήφοι των Θεών.
ΌΣΟΙ άνθρωποι σκέπτονται, και πονάνε για τα ανθρώπινα, λίγο περισσότερο, από όσους συμμερίζονται την εξίσωση της ζωής με το παιχνίδι, δυσκολεύονται να καταλήξουν σε έναν ορισμό, αναμφισβήτητα. Δυσκολεύονται δηλαδή να πούνε, και κυρίως να αποδείξουν, τι από αυτά που σκέπτονται, μπορούν να επαληθευτούν. Ας προσπαθήσουμε και εμείς με αυτή τη μικρή γραφή, να κάνουμε διάφορες υποθέσεις, γιατί περί αυτού πρόκειται!
Υπόθεση πρώτη.
ΌΣΟΙ άνθρωποι σκέπτονται, και πονάνε για τα ανθρώπινα, λίγο περισσότερο, από όσους συμμερίζονται την εξίσωση της ζωής με το παιχνίδι, δυσκολεύονται να καταλήξουν σε έναν ορισμό, αναμφισβήτητα. Δυσκολεύονται δηλαδή να πούνε, και κυρίως να αποδείξουν, τι από αυτά που σκέπτονται, μπορούν να επαληθευτούν. Ας προσπαθήσουμε και εμείς με αυτή τη μικρή γραφή, να κάνουμε διάφορες υποθέσεις, γιατί περί αυτού πρόκειται!
Υπόθεση πρώτη.
{Ό άνθρωπος, είναι ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, που ορίζει, αυτόβουλα, την εξέλιξη, και το τέλος του}
Υπόθεση δεύτερη
{ Ό άνθρωπος, είναι το αντικείμενο αυτού του παιχνιδιού, ένα απλό παίχνιο δηλαδή, ένα άβουλο ,ένα πιόνι, πάνω σε μια σκακιέρα, που την ορίζουν άλλες υπερφυσικές υπέρτερες δυνάμεις.
Υπόθεση τρίτη.
Υπόθεση τρίτη.
{Ό άνθρωπος είναι απλά ένας θεατής, ένας παρατηρητής, ο οποίος, σε αντίθεση με όσα πιστεύει η φυσική διαδικασία, αδυνατεί να επηρεάσει καθοριστικά, τα όσα παρακολουθεί, πως είναι μοιραίο να συμβούν.
Ή ΙΣΤΟΡΙΑ τής ανθρωπότητας, διδάσκει πως κατά περιόδους, και όταν ο άνθρωπος πληθαίνει σε ένα ισχυρό <<Εμείς>> μπορεί να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων, να ανατρέψει τα δεδομένα, και να αρνηθεί ό,τι εμφανίζεται σαν μοιραίο. Όταν όμως ο άνθρωπος εμφανίζεται σαν μονάδα, αισθάνεται και πιθανότητα, είναι ανήμπορος, να αλλάξει έστω και μια μικρή παράγραφο, σε ό,τι συνηθίζουμε να λέμε <<γραφτό>> Το ζητούμενο φίλε αναγνώστη είναι, τι πρόσημο αξίζει η δική μας εποχή? Είναι ελπιδοφόρα, ή απογοητευτική, μετά μάλιστα από τόσα κακά συναπαντήματα, των τελευταίων χρόνων? Ή ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως εμείς οι τωρινοί, οραματιζόμαστε μια νέα εποχή, έτσι που μέχρι τούτη την ώρα, οι ελπίδες που γεννηθήκανε από την αυγή του νέου αιώνα, έχουν μείνει φρούδες ελπίδες.
Ό 21ος έχει βαριά κληρονομιά από έναν αιώνα, των δύο Πολέμων, του σιδήρου και της φωτιάς, που ακύρωσε όλα τα οράματα του θαυμαστού 19ου αιώνα, και εισήγαγε, την ανθρωπότητα, σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σαν ένα επικίνδυνο παιχνίδι στα χέρια ολίγων δυνατών, που δυστυχώς δεν διακρίνονται, ούτε για την ανθρωπιά τους με την ουσιαστική αξία της λέξης, στην <<αγορά>> των αξιών, ούτε για την ευφυία τους. Κάπως έτσι μοιάζει φυσικό το αίσθημα της ανησυχίας, ότι σήμερα κάτι άλλο συμβαίνει, και βέβαια όχι καλό, και έχει παγώσει ο κόσμος όλος, προς το παρόν. Όμως από την άλλη, αυτό το αίσθημα της ανησυχίας και της ανασφάλειας, είναι πιθανό να αποδειχθεί ωφέλιμο, για να μη πούμε σωτήριο.
Να καταφέρει να λειτουργήσει αφυπνιστικά, για την τωρινή πολύπαθη ανθρωπότητα.
Πως η ζωή είναι παιχνίδι, το υποστηρίζουν πολλοί νεότεροι, Ποιητές, Φιλόσοφοι, διανοούμενοι όχι μόνο οι Αρχαίοι Έλληνες. Είναι μια υπόθεση σεβαστή.
Ό κίνδυνος ,όμως να κυλήσει η ανθρωπότητα, στον βούρκο του βυθού, και να μην υπάρχει καμιά ελπίδα για τα μελλούμενα, αν δεν αλλάξει πορεία, είναι ορατός, με το χαλαρωτικό, και χαλαρωμένο πνεύμα, που έχει γίνει μόδα, με χιλιάδες πρότυπα αρνητικά, στις μέρες μας, και μετά από τόσα κακά συναπαντήματα με αποτέλεσμα, να μη παίρνουμε σοβαρά τη ζωή, να τη βλέπουμε σαν παιχνίδι, να μη χολοσκάμε <<βρε αδελφέ, την υγειά μας να ‘χουμε, ότι φάμε κι ότι πιούμε, και όπου μας βγάλει......>>
Ή ΙΣΤΟΡΙΑ τής ανθρωπότητας, διδάσκει πως κατά περιόδους, και όταν ο άνθρωπος πληθαίνει σε ένα ισχυρό <<Εμείς>> μπορεί να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων, να ανατρέψει τα δεδομένα, και να αρνηθεί ό,τι εμφανίζεται σαν μοιραίο. Όταν όμως ο άνθρωπος εμφανίζεται σαν μονάδα, αισθάνεται και πιθανότητα, είναι ανήμπορος, να αλλάξει έστω και μια μικρή παράγραφο, σε ό,τι συνηθίζουμε να λέμε <<γραφτό>> Το ζητούμενο φίλε αναγνώστη είναι, τι πρόσημο αξίζει η δική μας εποχή? Είναι ελπιδοφόρα, ή απογοητευτική, μετά μάλιστα από τόσα κακά συναπαντήματα, των τελευταίων χρόνων? Ή ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως εμείς οι τωρινοί, οραματιζόμαστε μια νέα εποχή, έτσι που μέχρι τούτη την ώρα, οι ελπίδες που γεννηθήκανε από την αυγή του νέου αιώνα, έχουν μείνει φρούδες ελπίδες.
Ό 21ος έχει βαριά κληρονομιά από έναν αιώνα, των δύο Πολέμων, του σιδήρου και της φωτιάς, που ακύρωσε όλα τα οράματα του θαυμαστού 19ου αιώνα, και εισήγαγε, την ανθρωπότητα, σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σαν ένα επικίνδυνο παιχνίδι στα χέρια ολίγων δυνατών, που δυστυχώς δεν διακρίνονται, ούτε για την ανθρωπιά τους με την ουσιαστική αξία της λέξης, στην <<αγορά>> των αξιών, ούτε για την ευφυία τους. Κάπως έτσι μοιάζει φυσικό το αίσθημα της ανησυχίας, ότι σήμερα κάτι άλλο συμβαίνει, και βέβαια όχι καλό, και έχει παγώσει ο κόσμος όλος, προς το παρόν. Όμως από την άλλη, αυτό το αίσθημα της ανησυχίας και της ανασφάλειας, είναι πιθανό να αποδειχθεί ωφέλιμο, για να μη πούμε σωτήριο.
Να καταφέρει να λειτουργήσει αφυπνιστικά, για την τωρινή πολύπαθη ανθρωπότητα.
Πως η ζωή είναι παιχνίδι, το υποστηρίζουν πολλοί νεότεροι, Ποιητές, Φιλόσοφοι, διανοούμενοι όχι μόνο οι Αρχαίοι Έλληνες. Είναι μια υπόθεση σεβαστή.
Ό κίνδυνος ,όμως να κυλήσει η ανθρωπότητα, στον βούρκο του βυθού, και να μην υπάρχει καμιά ελπίδα για τα μελλούμενα, αν δεν αλλάξει πορεία, είναι ορατός, με το χαλαρωτικό, και χαλαρωμένο πνεύμα, που έχει γίνει μόδα, με χιλιάδες πρότυπα αρνητικά, στις μέρες μας, και μετά από τόσα κακά συναπαντήματα με αποτέλεσμα, να μη παίρνουμε σοβαρά τη ζωή, να τη βλέπουμε σαν παιχνίδι, να μη χολοσκάμε <<βρε αδελφέ, την υγειά μας να ‘χουμε, ότι φάμε κι ότι πιούμε, και όπου μας βγάλει......>>
Ή ΕΠΊΓΝΩΣΗ μια κατάστασης, είναι το πρώτο βήμα .Επομένως αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε. Οφείλουμε να ξέρουμε ότι τη τύχη μας τη κρατάμε στα χέρια μας, και ότι χωρίς μεταβολή της δομής του συστήματος, που θα δημιουργήσει μια νέα ελπιδοφόρα περίοδο στον Πλανήτη μας, και θα δημιουργήσει νέες παραμέτρους, στην ζωή της ανθρωπότητας, σε συλλογικό ,αλλά και ατομικό επίπεδο, όχι μόνο θα συνεχιστούν αλλά θα χειροτερέψουν τα πράγματα. Τα δεινά των αδύναμων θα συνεχιστούν, στα σίγουρα.
Τελειώνοντας αυτή τη γραφή ,φίλε αναγνώστη, θα πούμε, πως ο καθένας μας, ακόμα κι αν πιστεύουμε πως η ζωή είναι παιχνίδι, για να νιώσουμε ήσυχοι με τη συνείδησή μας, μπορεί σε ατομικό επίπεδο, να δώσει τα ρέστα του. Να αντιδράσουμε στο ρεύμα του ωχαδελφισμού κλείνοντας τ’αυτιά μας στις προκλήσεις, τις παράλογες. Βέβαια δεν το ξέρουμε αν καταφέρουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αν γίνουμε δηλαδή πολλοί...Εκείνο όμως που σίγουρα ξέρουμε, είναι ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε, με την ιδέα ότι είμαστε μπαίγνια, ότι είμαστε αδύναμοι, ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή που δεν μας αρέσει, που δεν μας πρέπει...
*Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι Εικαστικός, Συγγραφέας Ποιήτρια από τη Κόρινθο.
Τελειώνοντας αυτή τη γραφή ,φίλε αναγνώστη, θα πούμε, πως ο καθένας μας, ακόμα κι αν πιστεύουμε πως η ζωή είναι παιχνίδι, για να νιώσουμε ήσυχοι με τη συνείδησή μας, μπορεί σε ατομικό επίπεδο, να δώσει τα ρέστα του. Να αντιδράσουμε στο ρεύμα του ωχαδελφισμού κλείνοντας τ’αυτιά μας στις προκλήσεις, τις παράλογες. Βέβαια δεν το ξέρουμε αν καταφέρουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αν γίνουμε δηλαδή πολλοί...Εκείνο όμως που σίγουρα ξέρουμε, είναι ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε, με την ιδέα ότι είμαστε μπαίγνια, ότι είμαστε αδύναμοι, ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή που δεν μας αρέσει, που δεν μας πρέπει...
*Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι Εικαστικός, Συγγραφέας Ποιήτρια από τη Κόρινθο.
Αφήστε ένα σχόλιο