ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΟΝΤΑΙ /Φ.1802
Γράφει η Μπεχράκη Παυλίνα
Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του, και πλάτυνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι αν αγαπάς τ’ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
Κι αν αγαπάς τ’ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.........
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.........
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Από τους «Βωμούς»
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ Ιστορία, φίλε αναγνώστη, είναι γεμάτη μεγάλους διχασμούς και τιτάνιες συγκρούσεις και, κατά πως γνωρίζουμε από τα διαβάσματά μας, μετά από αυτά τα φαινόμενα, ακολουθούσαν δεινά, διαταράσσονταν οι κοινωνικές ισορροπίες, η Ειρήνη βρισκόταν σε κίνδυνο και οι άνθρωποι ήταν ανήσυχοι σαν να περίμεναν, σαν να γνώριζαν ότι κάτι κακό θα ακολουθήσει.
ΕΜΑΣ τους τωρινούς, η αλήθεια είναι, δεν μας φοβίζουν τα γνωστά καθημερινά, που μας παιδεύουν. Οι παραλείψεις της Πολιτείας, τα λάθη, οι μισαλλοδοξίες, οι βλακείες, ο Πολιτικός καιροσκοπισμός, η εγκατάλειψη και η ανεύθυνη καπηλεία… Δεν φοβόμαστε, πως αυτά είναι ικανά να διαταράξουν τρομερά τη ζωή μας. Έχουμε συνηθίσει με δυο λόγια να βρισκόμαστε στη κόψη του ξυραφιού. Δεν σκεπτόμαστε πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν, από τη μια στιγμή στην άλλη, τα κεκτημένα χρόνων ολόκληρων, όταν οι κοινωνικές ισορροπίες διαταράσονται. Μας προετοιμάζουν για ένα δύσκολο Χειμώνα. Η Οικονομική κρίση, λόγω κυρίως του πολέμου, θα είναι ο κοινωνικός πόλεμος, που θα δοκιμάσει την αντοχή της Πολιτείας που ανησυχεί και με το δίκιο της, καθώς και της κοινωνίας των πολιτών.
-ΒΕΒΑΙΑ εμείς, οι Έλληνες, τα τελευταία χρόνια, έχουμε συνηθίσει να βρισκόμαστε σε μεγάλες δυσκολίες, και τούτη την ώρα λόγω του Καλοκαιριού είμαστε χαλαροί, δεν μοιάζει να φοβόμαστε. Δεν εκφράζουμε ούτε ελπίδα, ούτε απελπισία. Παραμένουμε σιωπηλοί, αν και κάθε μέρα είμαστε μάρτυρες κακών ειδήσεων. Η καθιέρωση της βίας ως μέρος της καθημερινότητας σαν να μη μας αφορά, αρκεί να μη μας αγγίζει (μακριά από εμάς και φούρνος να μη καπνίσει)… Κι όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος, αυτός ο ωχαδελφισμός, να μας πάει σε πολύ κακοτράχαλα μονοπάτια και δρόμους.
Η ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ της καθημερινότητας εμφανίζεται με πολλούς τρόπους. Στους δρόμους, στα Σχολεία, τα Πανεπιστήμια, στο σπίτι, στην έμφυλη βία, και πάει λέγοντας. Αφήσαμε μαύρες τρύπες να αναπτυχθούν, στον φιλήσυχο Τόπο μας και είναι πολύ επικίνδυνο αυτό το φαινόμενο, το οποίο, αν μεγαλώσει, θα οδηγήσει στα χειρότερα. Αφήσαμε για παράδειγμα τη βία να ριζώσει στα γήπεδα, αδιαφορούμε για της νύχτας τα καμώματα και τα «ξεκαθαρίσματα», σαν να είναι πέρα από τις δυνατότητες της Πολιτείας, να «καθαρίσει» αυτή το τοπίο της. Οι παράνομοι δεν φοβούνται, όμως, οι δάσκαλοι φοβούνται ακόμα και να παρατηρήσουν αυστηρά έναν μαθητή . Το βλέπουμε συχνά τελευταία, με αποτέλεσμα να μιλάμε για παιδιά ανήλικα, παιδιά που πηγαίνουν σχολείο, και δρουν παραβατικά στους δρόμους. Και αναρρωτιόμαστε έκπληκτοι, ακούγοντας τα κακά μαντάτα, «Γιατί;».
-Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο «Γιατί;» απαιτεί ανάλυση από ειδικούς, φίλε αναγνώστη. Το μόνο που δικαιούμαστε να πούμε, με το θάρρος της γνώμης, που μας διακρίνει, είναι πως την μεγάλη ευθύνη τη φέρνει η Πολιτεία και ύστερα η κοινωνία των πολιτών.
Οι εκπρόσωποι των θεσμών, καλούνται να διαφυλάξουν τη κοινωνική Ειρήνη, σ’αυτούς τους δύσκολους παρακμιακούς καιρούς, με όλα τα μέσα που διαθέτουν, και το σπουδαιότερο τους Νόμους. «Ορθή Πολιτεία», κατά τον Αριστοτέλη, «είναι αυτή, που ο ένας, οι λίγοι ή οι πολλοί ασκούν την εξουσία προς το κοινό συμφέρον και όχι προς το ίδιον ή των ολίγων.». Σήμερα, αντίθετα, βαρύς θανάσιμος τραυματισμός του Πολιτισμού μας είναι η απομυθοποίηση του Κράτους. Οι απλοί πολίτες νιώθουμε πως το Κράτος, μοιάζει ανίσχυρο έναντι των ολίγων, των Δυνατών και επιβάλλει σκληρά μέτρα στον Λαό, στους πολλούς που παλεύουν για τον επιούσιο, και μαζί με όλα τα κακά συναπαντήματα, που αν πληθύνουν, κατά πως ακούγεται, ο κίνδυνος διατάραξης της Κοινωνικής Ειρήνης θα μεγαλώσει, θα βρεθούμε στην άκρη του γκρεμού.
-ΣΕ ΑΥΤΗ την περίπτωση, ίσως φθάσουμε στο σημείο να ανεχθούμε σκληρά, αντιδημοκρατικά μέτρα, ακόμα, ακόμα ίσως να τα απαιτήσουμε, όταν έλθει η ώρα που θα ασκήσουμε σαν μονάδες τη δύναμή μας, με τη ψήφο μας, και ο νοών νοείτο....
Ο δύσκολος Χειμώνας, που προαναγγέλλεται με τρόπο εκκωφαντικό, δεν πρέπει να το ακούμε χαλαροί. Τα πράγματα είναι δύσκολα, οι καιροί είναι πονηροί, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. «Η Ελλάδα δεν έχει κρικέλια για να φύγει.», μας λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης. Τό θέμα είναι τι Ελλάδα θα παραδώσουμε εμείς, οι Τωρινοί Έλληνες, στα παιδιά μας, σ’ αυτούς που έρχονται και στους αγέννητους...
Παυλίνα Μπεχράκη
ΕΜΑΣ τους τωρινούς, η αλήθεια είναι, δεν μας φοβίζουν τα γνωστά καθημερινά, που μας παιδεύουν. Οι παραλείψεις της Πολιτείας, τα λάθη, οι μισαλλοδοξίες, οι βλακείες, ο Πολιτικός καιροσκοπισμός, η εγκατάλειψη και η ανεύθυνη καπηλεία… Δεν φοβόμαστε, πως αυτά είναι ικανά να διαταράξουν τρομερά τη ζωή μας. Έχουμε συνηθίσει με δυο λόγια να βρισκόμαστε στη κόψη του ξυραφιού. Δεν σκεπτόμαστε πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν, από τη μια στιγμή στην άλλη, τα κεκτημένα χρόνων ολόκληρων, όταν οι κοινωνικές ισορροπίες διαταράσονται. Μας προετοιμάζουν για ένα δύσκολο Χειμώνα. Η Οικονομική κρίση, λόγω κυρίως του πολέμου, θα είναι ο κοινωνικός πόλεμος, που θα δοκιμάσει την αντοχή της Πολιτείας που ανησυχεί και με το δίκιο της, καθώς και της κοινωνίας των πολιτών.
-ΒΕΒΑΙΑ εμείς, οι Έλληνες, τα τελευταία χρόνια, έχουμε συνηθίσει να βρισκόμαστε σε μεγάλες δυσκολίες, και τούτη την ώρα λόγω του Καλοκαιριού είμαστε χαλαροί, δεν μοιάζει να φοβόμαστε. Δεν εκφράζουμε ούτε ελπίδα, ούτε απελπισία. Παραμένουμε σιωπηλοί, αν και κάθε μέρα είμαστε μάρτυρες κακών ειδήσεων. Η καθιέρωση της βίας ως μέρος της καθημερινότητας σαν να μη μας αφορά, αρκεί να μη μας αγγίζει (μακριά από εμάς και φούρνος να μη καπνίσει)… Κι όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος, αυτός ο ωχαδελφισμός, να μας πάει σε πολύ κακοτράχαλα μονοπάτια και δρόμους.
Η ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ της καθημερινότητας εμφανίζεται με πολλούς τρόπους. Στους δρόμους, στα Σχολεία, τα Πανεπιστήμια, στο σπίτι, στην έμφυλη βία, και πάει λέγοντας. Αφήσαμε μαύρες τρύπες να αναπτυχθούν, στον φιλήσυχο Τόπο μας και είναι πολύ επικίνδυνο αυτό το φαινόμενο, το οποίο, αν μεγαλώσει, θα οδηγήσει στα χειρότερα. Αφήσαμε για παράδειγμα τη βία να ριζώσει στα γήπεδα, αδιαφορούμε για της νύχτας τα καμώματα και τα «ξεκαθαρίσματα», σαν να είναι πέρα από τις δυνατότητες της Πολιτείας, να «καθαρίσει» αυτή το τοπίο της. Οι παράνομοι δεν φοβούνται, όμως, οι δάσκαλοι φοβούνται ακόμα και να παρατηρήσουν αυστηρά έναν μαθητή . Το βλέπουμε συχνά τελευταία, με αποτέλεσμα να μιλάμε για παιδιά ανήλικα, παιδιά που πηγαίνουν σχολείο, και δρουν παραβατικά στους δρόμους. Και αναρρωτιόμαστε έκπληκτοι, ακούγοντας τα κακά μαντάτα, «Γιατί;».
-Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο «Γιατί;» απαιτεί ανάλυση από ειδικούς, φίλε αναγνώστη. Το μόνο που δικαιούμαστε να πούμε, με το θάρρος της γνώμης, που μας διακρίνει, είναι πως την μεγάλη ευθύνη τη φέρνει η Πολιτεία και ύστερα η κοινωνία των πολιτών.
Οι εκπρόσωποι των θεσμών, καλούνται να διαφυλάξουν τη κοινωνική Ειρήνη, σ’αυτούς τους δύσκολους παρακμιακούς καιρούς, με όλα τα μέσα που διαθέτουν, και το σπουδαιότερο τους Νόμους. «Ορθή Πολιτεία», κατά τον Αριστοτέλη, «είναι αυτή, που ο ένας, οι λίγοι ή οι πολλοί ασκούν την εξουσία προς το κοινό συμφέρον και όχι προς το ίδιον ή των ολίγων.». Σήμερα, αντίθετα, βαρύς θανάσιμος τραυματισμός του Πολιτισμού μας είναι η απομυθοποίηση του Κράτους. Οι απλοί πολίτες νιώθουμε πως το Κράτος, μοιάζει ανίσχυρο έναντι των ολίγων, των Δυνατών και επιβάλλει σκληρά μέτρα στον Λαό, στους πολλούς που παλεύουν για τον επιούσιο, και μαζί με όλα τα κακά συναπαντήματα, που αν πληθύνουν, κατά πως ακούγεται, ο κίνδυνος διατάραξης της Κοινωνικής Ειρήνης θα μεγαλώσει, θα βρεθούμε στην άκρη του γκρεμού.
-ΣΕ ΑΥΤΗ την περίπτωση, ίσως φθάσουμε στο σημείο να ανεχθούμε σκληρά, αντιδημοκρατικά μέτρα, ακόμα, ακόμα ίσως να τα απαιτήσουμε, όταν έλθει η ώρα που θα ασκήσουμε σαν μονάδες τη δύναμή μας, με τη ψήφο μας, και ο νοών νοείτο....
Ο δύσκολος Χειμώνας, που προαναγγέλλεται με τρόπο εκκωφαντικό, δεν πρέπει να το ακούμε χαλαροί. Τα πράγματα είναι δύσκολα, οι καιροί είναι πονηροί, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. «Η Ελλάδα δεν έχει κρικέλια για να φύγει.», μας λέει ο Νομπελίστας Ποιητής μας, Γιώργος Σεφέρης. Τό θέμα είναι τι Ελλάδα θα παραδώσουμε εμείς, οι Τωρινοί Έλληνες, στα παιδιά μας, σ’ αυτούς που έρχονται και στους αγέννητους...
Παυλίνα Μπεχράκη
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια
Αφήστε ένα σχόλιο