Πολιτική δραστηριότητα Κων/νου Κόλλια /Φ.1802
ΚΟΛΛΙΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Ν.Δ. ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
25 ΙΟΥΛΙΟΥ 1893: 129 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΩΡΥΓΑΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
25 ΙΟΥΛΙΟΥ 1893: 129 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΩΡΥΓΑΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Σαν χθες, στις 25 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 129 χρόνια από την πανηγυρική τελετή εγκαινίων της Διώρυγας Κορίνθου, του εμβληματικού αυτού έργου, που αποτελεί διεθνή κόμβο θαλάσσιων συγκοινωνιών και εξυπηρετεί περίπου 12.000 πλοία ετησίως, όλων των εθνικοτήτων.
Η ιδέα της υλοποίησης της Διώρυγας έχει τις ρίζες της στα αρχαία χρόνια. Από μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων προκύπτει ότι ο τύραννος της Κορίνθου, Περίανδρος, ήταν ο πρώτος που σκέφθηκε τη διάνοιξη του Ισθμού, γύρω στο 602 π.Χ., αποφασίζοντας να ενώσει τον Κορινθιακό με τον Σαρωνικό Κόλπο. Σκοπός του ήταν να γίνουν προσπάθειες για την διάνοιξη διώρυγας, κάτι που θα επέτρεπε την αποφυγή του επικίνδυνου περίπλου της Πελοποννήσου και την συντόμευση της διαδρομής.
Τα σχέδια του Περίανδρου, ωστόσο, έμειναν απραγματοποίητα, όταν άκουσε την Πυθία και τους χρησμούς της. «Τον Ισθμό ούτε να τον οχυρώσετε, ούτε να τον σκάψετε. Γιατί ο Δίας έφτιαξε νησί, όπου έκρινε σωστό» έλεγε ο χρησμός της Πυθίας.
Η φράση αυτή και ο φόβος του ότι θα προκαλούσε την οργή των θεών, τον απέτρεψαν από την κατασκευή ενός από τα τελειότερα έργα της μηχανικής του 19ου αιώνα. Η αρχή βέβαια έγινε. Τα σκληρά πετρώματα, μάλιστα, δικαιολόγησαν τη φήμη για την οργή του θεού Ποσειδώνα, αλλά το κυριότερο ήταν οι τεράστιες τεχνικές δυσκολίες.
Σύμφωνα με μαρτυρίες ιστορικών, όμως, ο χρησμός προκλήθηκε και από τους ιερείς της εποχής αλλά και από τους κατοίκους της Κορίνθου.
Η δυσκολία στη μεταφορά των εμπορευμάτων δια ξηράς ώθησε τον Τύραννο της Κορίνθου, Περίανδρο, να κατασκευάσει τον περίφημο Δίολκο, ένα πλακόστρωτο διάδρομο, «ντυμένο» με ξύλα, πάνω στον οποίο γλιστρούσαν τα πλοία της εποχής αλειμμένα με λίπος για να περάσουν τον Ισθμό από τη μια ακτή στην άλλη. Τα πανάκριβα τέλη (διόδια) που καταβάλλονταν στην Κόρινθο ήταν και το πιο σημαντικό έσοδο της πόλης.
Ο πρώτος που προσπάθησε την υλοποίηση του σπουδαίου αυτού έργου ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρων, το 66 μ.Χ., σε σχέδια του Ιούλιου Καίσαρα και του Καλιγούλα.
Μετά το θάνατο του Νέρωνα, συνέχισε την προσπάθεια ο Ηρώδης ο Αττικός, ο οποίος όμως την εγκατέλειψε.
Το 1830 ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας αποφασίζει να προχωρήσει το μεγαλεπήβολο έργο. Το σχέδιο της διάνοιξης το Ισθμού ήρθε ξανά στο προσκήνιο. Ο Ιωάννης Καποδίστριας αναθέτει τη μελέτη στον Γάλλο μηχανικό Βιρλέ ντ’ Οστ, ο οποίος εκτίμησε ότι για να ολοκληρωθεί το έργο χρειαζόταν περίπου 40 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Το ποσό αυτό ήταν πάρα πολύ μεγάλο για το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος.
Η έναρξη των εργασιών έγινε στις 23 Απριλίου 1882, παρουσία του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ και πολλών επισήμων. Η μελέτη του έργου έγινε από τον Ούγγρο στρατηγό István ο οποίος ίδρυσε την Διεθνή Εταιρεία της Θαλασσίας Διώρυγος της Κορίνθου (Société Internationale du Canal Maritime de Corinthe). Στο έργο συμμετείχαν και άλλοι Ούγγροι ή Σλοβάκοι μηχανικοί, όπως ο Bela Gerster από το Kosice της σημερινής Σλοβακίας.
Αδιαμφισβήτητα, αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα προγράμματα δημόσιων έργων που συντελέστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα και συνδέθηκαν με το πρόσωπο του εκσυγχρονιστή Πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος με την κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής στόχευε στη δημιουργία ενός σύγχρονου και οικονομικά ανεπτυγμένου κράτους. Την κατασκευή ανέλαβε ο Έλληνας μηχανικός Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης. Όμως το έργο σταμάτησε μετά από περίπου οκτώ χρόνια, λόγω χρεοκοπίας του Türr και έλλειψης κεφαλαίων.
Το 1890 η προσπάθεια συνεχίσθηκε από την Ελληνική Εταιρεία Εργοληψιών και συμμετοχή του Ανδρέα Συγγρού. Τελικά η Διώρυγα ανοίχθηκε το 1893 μετά από εργασίες 11 ετών. Στις 25/7/1893 γίνονται, με την παρουσία των Βασιλέων και της Κυβερνήσεως, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Κορινθίας, τα εγκαίνια της Διώρυγας. Η θαλαμηγός “Σφακτηρία”, που πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη διέλευση, μετέφερε τα μέλη της βασιλικής οικογένειας ακολουθούμενη από το ατμόπλοιο “Σάμος”, όπου είχαν επιβιβαστεί οι υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης με τις οικογένειές τους συνοδευόμενοι από άλλους επίσημους καλεσμένους.
Η διάνοιξη του Ισθμού αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά κατασκευαστικά επιτεύγματα του 19ου αιώνα, σημαντικό κόμβο της διεθνούς ναυτιλίας καθώς και βασική σταθερά του θαλάσσιου εμπορίου της Μεσογείου.
Η ιδέα της υλοποίησης της Διώρυγας έχει τις ρίζες της στα αρχαία χρόνια. Από μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων προκύπτει ότι ο τύραννος της Κορίνθου, Περίανδρος, ήταν ο πρώτος που σκέφθηκε τη διάνοιξη του Ισθμού, γύρω στο 602 π.Χ., αποφασίζοντας να ενώσει τον Κορινθιακό με τον Σαρωνικό Κόλπο. Σκοπός του ήταν να γίνουν προσπάθειες για την διάνοιξη διώρυγας, κάτι που θα επέτρεπε την αποφυγή του επικίνδυνου περίπλου της Πελοποννήσου και την συντόμευση της διαδρομής.
Τα σχέδια του Περίανδρου, ωστόσο, έμειναν απραγματοποίητα, όταν άκουσε την Πυθία και τους χρησμούς της. «Τον Ισθμό ούτε να τον οχυρώσετε, ούτε να τον σκάψετε. Γιατί ο Δίας έφτιαξε νησί, όπου έκρινε σωστό» έλεγε ο χρησμός της Πυθίας.
Η φράση αυτή και ο φόβος του ότι θα προκαλούσε την οργή των θεών, τον απέτρεψαν από την κατασκευή ενός από τα τελειότερα έργα της μηχανικής του 19ου αιώνα. Η αρχή βέβαια έγινε. Τα σκληρά πετρώματα, μάλιστα, δικαιολόγησαν τη φήμη για την οργή του θεού Ποσειδώνα, αλλά το κυριότερο ήταν οι τεράστιες τεχνικές δυσκολίες.
Σύμφωνα με μαρτυρίες ιστορικών, όμως, ο χρησμός προκλήθηκε και από τους ιερείς της εποχής αλλά και από τους κατοίκους της Κορίνθου.
Η δυσκολία στη μεταφορά των εμπορευμάτων δια ξηράς ώθησε τον Τύραννο της Κορίνθου, Περίανδρο, να κατασκευάσει τον περίφημο Δίολκο, ένα πλακόστρωτο διάδρομο, «ντυμένο» με ξύλα, πάνω στον οποίο γλιστρούσαν τα πλοία της εποχής αλειμμένα με λίπος για να περάσουν τον Ισθμό από τη μια ακτή στην άλλη. Τα πανάκριβα τέλη (διόδια) που καταβάλλονταν στην Κόρινθο ήταν και το πιο σημαντικό έσοδο της πόλης.
Ο πρώτος που προσπάθησε την υλοποίηση του σπουδαίου αυτού έργου ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρων, το 66 μ.Χ., σε σχέδια του Ιούλιου Καίσαρα και του Καλιγούλα.
Μετά το θάνατο του Νέρωνα, συνέχισε την προσπάθεια ο Ηρώδης ο Αττικός, ο οποίος όμως την εγκατέλειψε.
Το 1830 ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας αποφασίζει να προχωρήσει το μεγαλεπήβολο έργο. Το σχέδιο της διάνοιξης το Ισθμού ήρθε ξανά στο προσκήνιο. Ο Ιωάννης Καποδίστριας αναθέτει τη μελέτη στον Γάλλο μηχανικό Βιρλέ ντ’ Οστ, ο οποίος εκτίμησε ότι για να ολοκληρωθεί το έργο χρειαζόταν περίπου 40 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Το ποσό αυτό ήταν πάρα πολύ μεγάλο για το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος.
Η έναρξη των εργασιών έγινε στις 23 Απριλίου 1882, παρουσία του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ και πολλών επισήμων. Η μελέτη του έργου έγινε από τον Ούγγρο στρατηγό István ο οποίος ίδρυσε την Διεθνή Εταιρεία της Θαλασσίας Διώρυγος της Κορίνθου (Société Internationale du Canal Maritime de Corinthe). Στο έργο συμμετείχαν και άλλοι Ούγγροι ή Σλοβάκοι μηχανικοί, όπως ο Bela Gerster από το Kosice της σημερινής Σλοβακίας.
Αδιαμφισβήτητα, αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα προγράμματα δημόσιων έργων που συντελέστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα και συνδέθηκαν με το πρόσωπο του εκσυγχρονιστή Πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος με την κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής στόχευε στη δημιουργία ενός σύγχρονου και οικονομικά ανεπτυγμένου κράτους. Την κατασκευή ανέλαβε ο Έλληνας μηχανικός Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης. Όμως το έργο σταμάτησε μετά από περίπου οκτώ χρόνια, λόγω χρεοκοπίας του Türr και έλλειψης κεφαλαίων.
Το 1890 η προσπάθεια συνεχίσθηκε από την Ελληνική Εταιρεία Εργοληψιών και συμμετοχή του Ανδρέα Συγγρού. Τελικά η Διώρυγα ανοίχθηκε το 1893 μετά από εργασίες 11 ετών. Στις 25/7/1893 γίνονται, με την παρουσία των Βασιλέων και της Κυβερνήσεως, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Κορινθίας, τα εγκαίνια της Διώρυγας. Η θαλαμηγός “Σφακτηρία”, που πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη διέλευση, μετέφερε τα μέλη της βασιλικής οικογένειας ακολουθούμενη από το ατμόπλοιο “Σάμος”, όπου είχαν επιβιβαστεί οι υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης με τις οικογένειές τους συνοδευόμενοι από άλλους επίσημους καλεσμένους.
Η διάνοιξη του Ισθμού αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά κατασκευαστικά επιτεύγματα του 19ου αιώνα, σημαντικό κόμβο της διεθνούς ναυτιλίας καθώς και βασική σταθερά του θαλάσσιου εμπορίου της Μεσογείου.
Αφήστε ένα σχόλιο