ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ /Φ.1806
ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ
 |
του Χρίστου Φαραντάτου*
|
Είναι γνωστή η λαϊκή έκφρασις, ότι «την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη όμως ουδείς!».
Πράγματι η προδοσία είναι ατιμωτική πράξις, στιγματίζουσα εσαεί τον προδότη. Αυτή αναφέρεται είτε σε πρόσωπα και ομάδες προσώπων είτε σε επιχειρήσεις και οργανισμούς δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, αλλά, κυρίως, στην ασφάλεια της Πατρίδος, όπου και θα μας απασχολήσει ιδιαιτέρωςστο παρόν σημείωμά μας.
Προδοσία είναι η αθέτησις των υποχρεώσεών μας και η καταγγελία μυστικών, που κατέχουμε λόγω της θέσεώς μας, κυρίως όμως δια να βλάψουμε την ασφάλεια της Πατρίδος μας. Αποτελεί βαρύτατον έγκλημα, στρεφόμενον κατά του Συντάγματος της χώρας, του δημοκρατικού πολιτεύματος και της εσωτερικής ασφαλείας της Πατρίδος, τιμωρείται δε με την ποινήν του θανάτου ή της ισοβίου καθείρξεως. Εάν ο προδότης είναι στρατιωτικός προηγείται η καθαίρεσίς του.
Τέτοιες περιπτώσεις προδοσίας στρατιωτικών, προβλεπόμενες και τιμωρούμενες σύμφωνα με τον Στρατ. Ποινικό Κώδικα είναι:
α) Το φέρειν όπλα κατά του Κράτους ή των συμμάχων του.
β) Το αναλαμβάνειν οιανδήποτε στρατιωτικήν υπηρεσία από τον εχθρό.
γ) Το να παραδίδει εις τον εχθρόν εμπιστευτικές θέσεις, που του παρείχε η χώρα του, όπλα, πολεμοφόδια, τρόφιμα και υλικά πάσης φύσεως.
δ) Πάσα βοήθεια προς τις επιχειρήσεις του εχθρού ή βλάβη στις ίδιες επιχειρήσεις ή στις τοιαύτες των συμμάχων.
ε) Να συντελεί στη φυγή του στρατού ενώπιον του εχθρού ή εμποδίζει την ανασύνταξη αυτού ή ακόμη και αν ενσπείρει την φοβίαν.
στ) Να επιχειρεί να θέσει σε κίνδυνο την ζωήν ή την προσωπικήν ελευθερία των στελεχών εν πολέμω.
Τοιαύτες πράξεις, αλλά και διάφορες άλλες, όπως απιστία Έλληνος αιχμαλώτου, βλάβη συγκοινωνιών, εγκλήματα κατασκοπείας, λιποταξίες πάσης φύσεως και αυτομολίες, εγκλήματα κατά της στρατιωτικής πειθαρχίας (πχ, στάσις, ομαδική απείθεια, ανυπακοή) τιμωρούνται λίαν αυστηρώς, ακόμη και με την ποινή του θανάτου.
Τα εγκλήματα προδοσίας γενικώς διαπράττουν οι προδότες. Σε όλες τις χώρες του κόσμου θα συναντήσουμε προδότες, αλλά χάριν συντομίας περιοριζόμεθα στις εξής γνωστές περιπτώσεις, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των ημερών μας.
α) Εφιάλτης ο Τραχίνιος ή Μελιτεύς, που υπέδειξε στον Ξέρξη κρυφήν ατραπόν, όπου διήλθον οι Πέρσες, πλήξαντες εκ των νώτων τους Έλληνες που ημύνοντο στις Θερμοπύλες, υπό τον Λεωνίδα (480π.Χ.). Επικηρυχθείς από την Δελφική Αμφικτυνία, κατέφυγε στη Θεσσαλία, φονευθείς πολύ αργότερα από κάποιον Αθηνιάδη στη περιοχή Μαλιακού.
β) Δημάρατος, βασιλεύς της Σπάρτης. Χολωθείς επειδή εξεθρονίσθη από τον συμβασιλέα του Κλεομένη, κατέφυγε στην αυλή του Δαρείου, βραδύτερον δε ηκολούθησε τον Ξέρξη, ως σύμβουλός του, στην εκστρατεία του κατά της Ελλάδος.
γ) Πήλιος Γούσης, Σουλιώτης οπλαρχηγός, εξαγορασθείς από τον Αλή πασά, οδήγησε τον στρατό του από ένα στενό (1903), με αποτέλεσμα να κυκλωθούν οι Σουλιώτες και να παραδοθούν, κατά τις επιχειρήσεις καταλήψεως των χωριών του Σουλίου.
δ) Νενέκος Δημήτριος, οπλαρχηγός της Επαναστάσεως του 1821. Όταν ο Ιμπραήμ ζήτησε από τους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου να σταματήσουν τον πόλεμο και να «προσκυνήσουν» ο Νενέκος πήρε διάφορα προνόμια και τον τίτλο του μπέη από τον Ιμπραήμ, ταχθείς στην υπηρεσία του. Συνεργάσθη με τον αιγυπτιακό στρατό, τρομοκρατήσας όλην την Αχαΐα! Ο Θεόδ. Κολοκοτρώνης τον επικήρυξε και εφονεύθη από τον αγωνιστή Σαγιά (1828).
Στις μέρες μας έχουμε την προδοσία των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ κατά της χώρας, με την αναγνώριση της «Βορείου Μακεδονίας!». Ο κ. Αλ.Τσίπρας δεν ήκουσε τη φωνή της ιστορίας, που από 3000 και πλέον χρόνια ομιλεί περί Ελληνικής Μακεδονίας, ούτε ανέγνωσε ποτέ την διακήρυξη του ιστορικού και γεωγράφου Στράβωνος από την Τραπεζούντα, ότι «έστιν μεν ουν Ελλάς και η Μακεδονία», αλλά και τις δηλώσεις του ιδίου Γκληκόρωφ, προέδρου των Σκοπίων, ότι «εμείς είμεθα Σλάβοι και ουδεμία σχέση έχομεν με την Μακεδονία!».
Το όνομα του νεοφανούς αυτού κρατιδίου είναι Βαρντάσκα, από τον Βαρδάρη (=Αξιός). Όταν ο Απόστολος των Εθνών θείος Παύλος εκήρυσσε την θρησκεία του Ναζωραίου στη Μακεδονία, πού ήταν η σημερινή ηγεσία των Σκοπίων;
Έτσι, επραγματοποιήθη το όνειρο του Τίτο, όταν ίδρυσε, κατά της Ελλάδος τη «Λαϊκή Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» (2-8-1944).
Και επειδή είμεθα και χριστιανοί, αναφέρω και την προδοσία του Ιούδα του Ισκαριώτη κατά του Ιησού, αντί 30 αργυρίων! Μετεμελήθη όμως, επέστρεψε την αμοιβή του και ηυτοκτόνησε!
Από την όλην ανάγνωση και περαιτέρω κατ’ ιδίαν μελέτη του συνοπτικού αυτού σημειώματός μας, περί προδοσίας και προδοτών, δικαιολογείται πανηγυρικώς η λαϊκή ρήσις, ότι θέλομε μεν την προδοσία, διότι ικανοποιεί τις επιδιώξεις μας, αλλ’ απεχθανόμαστε τους προδότες, οι οποίοι είναι άξιοι αυστηράς τιμωρίας και περιφρονήσεως.
* Ο κ. Χρίστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α.
διαμένων στην Αθήνα
Πράγματι η προδοσία είναι ατιμωτική πράξις, στιγματίζουσα εσαεί τον προδότη. Αυτή αναφέρεται είτε σε πρόσωπα και ομάδες προσώπων είτε σε επιχειρήσεις και οργανισμούς δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, αλλά, κυρίως, στην ασφάλεια της Πατρίδος, όπου και θα μας απασχολήσει ιδιαιτέρωςστο παρόν σημείωμά μας.
Προδοσία είναι η αθέτησις των υποχρεώσεών μας και η καταγγελία μυστικών, που κατέχουμε λόγω της θέσεώς μας, κυρίως όμως δια να βλάψουμε την ασφάλεια της Πατρίδος μας. Αποτελεί βαρύτατον έγκλημα, στρεφόμενον κατά του Συντάγματος της χώρας, του δημοκρατικού πολιτεύματος και της εσωτερικής ασφαλείας της Πατρίδος, τιμωρείται δε με την ποινήν του θανάτου ή της ισοβίου καθείρξεως. Εάν ο προδότης είναι στρατιωτικός προηγείται η καθαίρεσίς του.
Τέτοιες περιπτώσεις προδοσίας στρατιωτικών, προβλεπόμενες και τιμωρούμενες σύμφωνα με τον Στρατ. Ποινικό Κώδικα είναι:
α) Το φέρειν όπλα κατά του Κράτους ή των συμμάχων του.
β) Το αναλαμβάνειν οιανδήποτε στρατιωτικήν υπηρεσία από τον εχθρό.
γ) Το να παραδίδει εις τον εχθρόν εμπιστευτικές θέσεις, που του παρείχε η χώρα του, όπλα, πολεμοφόδια, τρόφιμα και υλικά πάσης φύσεως.
δ) Πάσα βοήθεια προς τις επιχειρήσεις του εχθρού ή βλάβη στις ίδιες επιχειρήσεις ή στις τοιαύτες των συμμάχων.
ε) Να συντελεί στη φυγή του στρατού ενώπιον του εχθρού ή εμποδίζει την ανασύνταξη αυτού ή ακόμη και αν ενσπείρει την φοβίαν.
στ) Να επιχειρεί να θέσει σε κίνδυνο την ζωήν ή την προσωπικήν ελευθερία των στελεχών εν πολέμω.
Τοιαύτες πράξεις, αλλά και διάφορες άλλες, όπως απιστία Έλληνος αιχμαλώτου, βλάβη συγκοινωνιών, εγκλήματα κατασκοπείας, λιποταξίες πάσης φύσεως και αυτομολίες, εγκλήματα κατά της στρατιωτικής πειθαρχίας (πχ, στάσις, ομαδική απείθεια, ανυπακοή) τιμωρούνται λίαν αυστηρώς, ακόμη και με την ποινή του θανάτου.
Τα εγκλήματα προδοσίας γενικώς διαπράττουν οι προδότες. Σε όλες τις χώρες του κόσμου θα συναντήσουμε προδότες, αλλά χάριν συντομίας περιοριζόμεθα στις εξής γνωστές περιπτώσεις, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των ημερών μας.
α) Εφιάλτης ο Τραχίνιος ή Μελιτεύς, που υπέδειξε στον Ξέρξη κρυφήν ατραπόν, όπου διήλθον οι Πέρσες, πλήξαντες εκ των νώτων τους Έλληνες που ημύνοντο στις Θερμοπύλες, υπό τον Λεωνίδα (480π.Χ.). Επικηρυχθείς από την Δελφική Αμφικτυνία, κατέφυγε στη Θεσσαλία, φονευθείς πολύ αργότερα από κάποιον Αθηνιάδη στη περιοχή Μαλιακού.
β) Δημάρατος, βασιλεύς της Σπάρτης. Χολωθείς επειδή εξεθρονίσθη από τον συμβασιλέα του Κλεομένη, κατέφυγε στην αυλή του Δαρείου, βραδύτερον δε ηκολούθησε τον Ξέρξη, ως σύμβουλός του, στην εκστρατεία του κατά της Ελλάδος.
γ) Πήλιος Γούσης, Σουλιώτης οπλαρχηγός, εξαγορασθείς από τον Αλή πασά, οδήγησε τον στρατό του από ένα στενό (1903), με αποτέλεσμα να κυκλωθούν οι Σουλιώτες και να παραδοθούν, κατά τις επιχειρήσεις καταλήψεως των χωριών του Σουλίου.
δ) Νενέκος Δημήτριος, οπλαρχηγός της Επαναστάσεως του 1821. Όταν ο Ιμπραήμ ζήτησε από τους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου να σταματήσουν τον πόλεμο και να «προσκυνήσουν» ο Νενέκος πήρε διάφορα προνόμια και τον τίτλο του μπέη από τον Ιμπραήμ, ταχθείς στην υπηρεσία του. Συνεργάσθη με τον αιγυπτιακό στρατό, τρομοκρατήσας όλην την Αχαΐα! Ο Θεόδ. Κολοκοτρώνης τον επικήρυξε και εφονεύθη από τον αγωνιστή Σαγιά (1828).
Στις μέρες μας έχουμε την προδοσία των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ κατά της χώρας, με την αναγνώριση της «Βορείου Μακεδονίας!». Ο κ. Αλ.Τσίπρας δεν ήκουσε τη φωνή της ιστορίας, που από 3000 και πλέον χρόνια ομιλεί περί Ελληνικής Μακεδονίας, ούτε ανέγνωσε ποτέ την διακήρυξη του ιστορικού και γεωγράφου Στράβωνος από την Τραπεζούντα, ότι «έστιν μεν ουν Ελλάς και η Μακεδονία», αλλά και τις δηλώσεις του ιδίου Γκληκόρωφ, προέδρου των Σκοπίων, ότι «εμείς είμεθα Σλάβοι και ουδεμία σχέση έχομεν με την Μακεδονία!».
Το όνομα του νεοφανούς αυτού κρατιδίου είναι Βαρντάσκα, από τον Βαρδάρη (=Αξιός). Όταν ο Απόστολος των Εθνών θείος Παύλος εκήρυσσε την θρησκεία του Ναζωραίου στη Μακεδονία, πού ήταν η σημερινή ηγεσία των Σκοπίων;
Έτσι, επραγματοποιήθη το όνειρο του Τίτο, όταν ίδρυσε, κατά της Ελλάδος τη «Λαϊκή Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας» (2-8-1944).
Και επειδή είμεθα και χριστιανοί, αναφέρω και την προδοσία του Ιούδα του Ισκαριώτη κατά του Ιησού, αντί 30 αργυρίων! Μετεμελήθη όμως, επέστρεψε την αμοιβή του και ηυτοκτόνησε!
Από την όλην ανάγνωση και περαιτέρω κατ’ ιδίαν μελέτη του συνοπτικού αυτού σημειώματός μας, περί προδοσίας και προδοτών, δικαιολογείται πανηγυρικώς η λαϊκή ρήσις, ότι θέλομε μεν την προδοσία, διότι ικανοποιεί τις επιδιώξεις μας, αλλ’ απεχθανόμαστε τους προδότες, οι οποίοι είναι άξιοι αυστηράς τιμωρίας και περιφρονήσεως.
* Ο κ. Χρίστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α.
διαμένων στην Αθήνα
Αφήστε ένα σχόλιο