Πρωτοσέλιδο άρθρο του «Κορίνθιου» /Φ.1807
| ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ |
 |
| Ο «Κορίνθιος» |
| Η αφωνία της Ιεραρχίας της Εκκλησίας… |
Η φράση, που ελέχθη από τον Ιστορικό και Συγγραφέα του Πελοποννησιακού Πολέμου, Θουκυδίδη (460 -394 π.Χ., “Οι καιροί ου μενετοί...”, μετά από 2.500 χρόνια παραμένει επίκαιρη για τη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα. Όλοι οι Έλληνες πολίτες το κατανοούν αυτό, ως αναγκαίο, γιατί δεν υπάρχει πλέον διαθέσιμος χρόνος. Οι ευκαιρίες για Εθνική Ομοψυχία έρχονται και παρέρχονται ανεκμετάλλευτες με κλασσική περίπτωση τα Αριστερά κόμματα, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜεΡΑ25, τα οποία αρνούνται συστηματικά να ψηφίζουν σημαντικά θέματα Εθνικής Άμυνας. Ειδικά αυτή την τρέχουσα χρονική περίοδο όπου όλα γύρω μας διεθνώς έχουν πάρει τον κατήφορο, η Ελλάδα έχει ανάγκη εκτός από την παραπάνω ενότητα και από την παρουσία Πολιτικής, Θρησκευτικής και Στρατιωτικής Ηγεσίας, που να εμπνέει.
Από αυτή εδώ τη στήλη του Πρωτοσέλιδου άρθρου μας έχουμε ισχυρισθεί ότι, τα παλαιότερα χρόνια, οι πολίτες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στις Αρχές και τις δομές της Εκκλησίας, των Ενόπλων Δυνάμεων και της Δικαιοσύνης γι΄ αυτό και τις κατέτασσαν στην κορυφή των προτιμήσεών τους σε κάθε δημοσκόπηση. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, ειδικότερα μετά τη μεταπολίτευση της δεκαετίας του ΄70, με τη σύμπραξη των ΜΜΕ και αιχμή του δόρατος την τηλεόραση, τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Οι Πολιτικοί και η Πολιτική ευθυνόμενοι για τα δεινά της Ελληνικής Κοινωνίας έχουν χάσει την ανοχή των Πολιτών. Η λειψανδρία Πιστών Ηγετών στις Ελληνοχριστιανικές Ιστορικές Αρχές και Παραδόσεις είναι φανερή.
Ο κομματισμός και η “καχυποψία” των Πολιτικών έναντι των Στρατιωτικών, έχει οδηγήσει τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων στο όριο αντοχής τους από τα σκληρά οικονομικά μέτρα, που έχουν πάρει οι Κυβερνήσεις των τελευταίων 20 ετών. Παρόλα αυτά, υπάρχει ακόμη βάση Εθνικής Παρακαταθήκης στην “Ψυχοσύνθεση του Στρατιωτικού”.
Υπάρχει Ελπίδα στο βάθος γιατί υπεράνω όλων ο Στρατιωτικός βάζει την Πατρίδα.
Δυστυχώς, από την άλλη πλευρά, όπως φαίνεται, η σημερινή διοικούσα Ελληνική Εκκλησία μετατρέπεται σε κατασταλτικό και δικτατορικό φορέα ακόμα και εναντίον όσων τολμούν να αμφισβητήσουν δημόσια την Θρησκευτική Αποστασία και να αντιταχθούν στην λαίλαπα του Οικουμενισμού.
Πρόσφατο τραγικό παράδειγμα είναι η Αφωνία και η έλλειψη Ελληνοχριστιανικής ενημέρωσης από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τη Δ.Ι.Σύνοδο προς το Χριστεπώνυμο πλήθος μπροστά στα διλήμματα, που αντιμετωπίζει ο απλός Πιστός, όπως η πανδημία και τα μέτρα, η πολεμική κατά του Σταυρού και των εικόνων, οι κάρτες των Τραπεζών, η κατάργηση ελεύθερης Θ. Λειτουργίας των Εκκλησιών, την ώρα που οργιάζουν τα κρυφά και ανοικτά τεμένη των Μουσουλμάνων και άλλα.
Προκαλεί μεγάλη θλίψη η αναγκαιότητα να αναφερθούμε σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά αυτή την εποχή η Εκκλησία οφείλει να είναι στο πλευρό του χειμαζόμενου Χριστεπώνυμου πλήθους, των Μοναχών και Ιερέων, που προσεύχονται νυχθημερόν για τη σωτηρία ημών των αμαρτωλών, αλλά διώκονται και σφαγιάζονται από τα όργανα του διαβόλου. Δεν είδαμε καταγγελίες για τις πράξεις αυτές, ούτε για την αντιμετώπιση της κάρτας του Πολίτη, ούτε για την ολοσχερή υποδούλωση των πολιτών στο Τραπεζικό Σύστημα, ούτε έγινε διεθνής καταγγελία για τις καταστροφές Χριστιανικών Ιερών Ναών, που συμβαίνουν παντού. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η δήθεν ουδετερότητα και η παράδοση στον πλήρη έλεγχο από το κράτος στα όργανα της Εκκλησίας, επιβάλλοντας την «Ομερτά»..
Τα όσα θλιβερά διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν έχουν ανάγκη από Ηγεσίες, που “στρουθοκαμηλίζουν”, αλλά έχουν οπωσδήποτε ανάγκη από Ιεράρχες έτοιμους να θυσιαστούν για το Ποίμνιό τους, την Πίστη τους και την Πατρίδα!... Η σημερινή Ιεραρχία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι απούσα στον κυρίαρχο ρόλο της…
Από αυτή εδώ τη στήλη του Πρωτοσέλιδου άρθρου μας έχουμε ισχυρισθεί ότι, τα παλαιότερα χρόνια, οι πολίτες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στις Αρχές και τις δομές της Εκκλησίας, των Ενόπλων Δυνάμεων και της Δικαιοσύνης γι΄ αυτό και τις κατέτασσαν στην κορυφή των προτιμήσεών τους σε κάθε δημοσκόπηση. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, ειδικότερα μετά τη μεταπολίτευση της δεκαετίας του ΄70, με τη σύμπραξη των ΜΜΕ και αιχμή του δόρατος την τηλεόραση, τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Οι Πολιτικοί και η Πολιτική ευθυνόμενοι για τα δεινά της Ελληνικής Κοινωνίας έχουν χάσει την ανοχή των Πολιτών. Η λειψανδρία Πιστών Ηγετών στις Ελληνοχριστιανικές Ιστορικές Αρχές και Παραδόσεις είναι φανερή.
Ο κομματισμός και η “καχυποψία” των Πολιτικών έναντι των Στρατιωτικών, έχει οδηγήσει τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων στο όριο αντοχής τους από τα σκληρά οικονομικά μέτρα, που έχουν πάρει οι Κυβερνήσεις των τελευταίων 20 ετών. Παρόλα αυτά, υπάρχει ακόμη βάση Εθνικής Παρακαταθήκης στην “Ψυχοσύνθεση του Στρατιωτικού”.
Υπάρχει Ελπίδα στο βάθος γιατί υπεράνω όλων ο Στρατιωτικός βάζει την Πατρίδα.
Δυστυχώς, από την άλλη πλευρά, όπως φαίνεται, η σημερινή διοικούσα Ελληνική Εκκλησία μετατρέπεται σε κατασταλτικό και δικτατορικό φορέα ακόμα και εναντίον όσων τολμούν να αμφισβητήσουν δημόσια την Θρησκευτική Αποστασία και να αντιταχθούν στην λαίλαπα του Οικουμενισμού.
Πρόσφατο τραγικό παράδειγμα είναι η Αφωνία και η έλλειψη Ελληνοχριστιανικής ενημέρωσης από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τη Δ.Ι.Σύνοδο προς το Χριστεπώνυμο πλήθος μπροστά στα διλήμματα, που αντιμετωπίζει ο απλός Πιστός, όπως η πανδημία και τα μέτρα, η πολεμική κατά του Σταυρού και των εικόνων, οι κάρτες των Τραπεζών, η κατάργηση ελεύθερης Θ. Λειτουργίας των Εκκλησιών, την ώρα που οργιάζουν τα κρυφά και ανοικτά τεμένη των Μουσουλμάνων και άλλα.
Προκαλεί μεγάλη θλίψη η αναγκαιότητα να αναφερθούμε σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά αυτή την εποχή η Εκκλησία οφείλει να είναι στο πλευρό του χειμαζόμενου Χριστεπώνυμου πλήθους, των Μοναχών και Ιερέων, που προσεύχονται νυχθημερόν για τη σωτηρία ημών των αμαρτωλών, αλλά διώκονται και σφαγιάζονται από τα όργανα του διαβόλου. Δεν είδαμε καταγγελίες για τις πράξεις αυτές, ούτε για την αντιμετώπιση της κάρτας του Πολίτη, ούτε για την ολοσχερή υποδούλωση των πολιτών στο Τραπεζικό Σύστημα, ούτε έγινε διεθνής καταγγελία για τις καταστροφές Χριστιανικών Ιερών Ναών, που συμβαίνουν παντού. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η δήθεν ουδετερότητα και η παράδοση στον πλήρη έλεγχο από το κράτος στα όργανα της Εκκλησίας, επιβάλλοντας την «Ομερτά»..
Τα όσα θλιβερά διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν έχουν ανάγκη από Ηγεσίες, που “στρουθοκαμηλίζουν”, αλλά έχουν οπωσδήποτε ανάγκη από Ιεράρχες έτοιμους να θυσιαστούν για το Ποίμνιό τους, την Πίστη τους και την Πατρίδα!... Η σημερινή Ιεραρχία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι απούσα στον κυρίαρχο ρόλο της…
« Ο Κορίνθιος»
Αφήστε ένα σχόλιο